Τό ταπεινό καί κενωτικό φρόνημα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Ἄρχ. Γεωργίου Καψάνη, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

Τό ταπεινό καί κενωτικό φρόνημα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Ἄρχ. Γεωργίου Καψάνη, 15-8-2025, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης 

http://hristospanagia3.blogspot.com, 

 

Ἡ ταπείνωση τῆς Θεοτόκου Β- Περί ταπεινοφροσύνης, Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου/ Ἡ μή διεκδίκηση τῶν δικαιωμάτων μας, , Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ ταπείνωση τῆς Θεοτόκου Β- Περί ταπεινοφροσύνης, Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου/ Ἡ μή διεκδίκηση τῶν δικαιωμάτων μας, 15-8-2025, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, 

 

Κυριακή Ι Ματθαίου. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τή θεραπεία τοῦ σεληνιαζόμενου νέου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Ματθ.17, 14-23]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ

«Καὶ ἐλθόντων αὐτῶν πρὸς τὸν ὄχλον προσῆλθεν αὐτῷ ἄνθρωπος γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι(:Και όταν κατέβηκαν από το όρος της Μεταμορφώσεως και ήλθαν προς το πλήθος, πλησίασε Αυτόν ένας άνθρωπος, που γονάτισε εμπρός Του και είπε: “Κύριε, σπλαχνίσου το παιδί μου, διότι σεληνιάζεται, ταλαιπωρείται και υποφέρει άσχημα, αλλά και κινδυνεύει τον έσχατο κίνδυνο· διότι πολλές φορές πέφτει στη φωτιά και πολλές φορές στο νερό, και κινδυνεύει έτσι να καεί ή να πνιγεί. Και έφερα αυτόν προς τους μαθητές Σου με την παράκληση να τον θεραπεύσουν και αυτοί δεν μπόρεσαν να του χαρίσουν την θεραπεία”)»[Ματθ.17,14-16].

Αυτόν τον άνθρωπο η Γραφή μάς τον παρουσιάζει πάρα πολύ ασθενή ως προς την πίστη· και τούτο είναι φανερό από πολλά σημεία, και από αυτό το οποίο είπε ο Χριστός: «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι (:Εάν εσύ μπορείς να πιστέψεις, θα γίνει ό,τι καλό επιθυμείς, επειδή σε εκείνον που πιστεύει όλα είναι δυνατά)»[Μάρκ.9,23] και από αυτό το οποίο είπε ο πατέρας αυτός που προσήλθε στον Κύριο: «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ (:Πιστεύω, Κύριε, ότι έχεις τη δύναμη να με βοηθήσεις. Βοήθησέ με να απαλλαγώ απ’ την ολιγοπιστία μου και αναπλήρωσε εσύ την έλλειψη της πίστεώς μου)»[Μάρκ.9,24]· και από το να διατάξει ο Χριστός τον δαίμονα να μην εισέλθει πλέον σε αυτόν· και από το να πει πάλι ο άνθρωπος στον Χριστό: «Εἴ τι δύνασαι(:Εάν μπορείς να κάνεις κάτι)»[Μάρκ.9,22].

«Και γιατί κατηγορεί τους μαθητές», θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, «εάν η απιστία η δική του υπήρξε η αιτία του να μην εξέλθει ο δαίμονας από το παιδί του;». Για να δείξει ότι είναι δυνατόν σε αυτούς, εάν έχουν πίστη, να θεραπεύσουν πολλές φορές τους ασθενείς, ακόμη και αν αυτοί που επιζητούσαν τη θεραπεία για τους δικούς τους δεν είχαν οι ίδιοι την απαραίτητη πίστη· διότι όπως ακριβώς αρκούσε πολλές φορές η πίστη αυτού που προσέρχονταν στο να λάβει βοήθεια και από μικρότερο ως προς το αξίωμα ακόμη, έτσι πολλές φορές υπήρξε αρκετή η δύναμη και η πίστη αυτών που διενεργούσαν τις θαυματουργικές θεραπείες, στο να θαυματουργήσουν και χωρίς να πιστεύουν οι προσευχόμενοι.

Τὸ πάθημα τοῦ ἀσκητοῦ

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Τὸ πάθημα τοῦ ἀσκητοῦ

«ἐν τούτῳ δὲ καὶ αὐτὸς ἀσκῶ ἀπρόσκοπτον συνείδησιν ἔχειν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τοὺς ἀνθρώπους διὰ παντός» (Πράξ. κδ΄, 16). (Δηλ.: Διότι δὲ περιµένω νὰ γίνῃ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν, διὰ τοῦτο καὶ ἐγὼ ἐργάζοµαι καὶ µοχθῶ προσπαθῶν νὰ ἔχω πάντοτε συνείδησιν ἐλευθέραν ἀπὸ κάθε µοµφὴν καὶ τύψιν, τόσον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅσον καὶ ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων).

 Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει, πῶς ὁ ἀγωνιστὴς νικᾶ τούς ἀοράτους δαίμονες:

«Τοὺς μὲν θεατὲς δὲν τοὺς ἐνοχλεῖ κανείς, ἀλλ’ ὁ ἀντίπαλος (=ὁ διάβολος) ἐπιτίθεται ἀπ’ ὅλους μόνο σ’ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐκλέχθηκε γιὰ τὴν πυγμαχία καὶ γυμνάστηκε καὶ κατέβηκε στὸν ἀγῶνα, κι ἐπὶ τοῦ ὁποίου (διαβόλου) κατορθώνει θανατηφόρα κτυπήματα στὸ κεφάλι καὶ τὸ πρόσωπο».

Καὶ συνεχίζει: «Ἦλθες, ὄχι γιὰ νὰ παραδοθῆς στὴν ἀνάπαυση, ἀλλὰ γιὰ νὰ μάθης ν’ ἀγωνίζεσαι, νὰ γίνης ἀθλητὴς στὸ παγκράτιο κι ἐνῶ εἶσαι ἄνθρωπος, νὰ νικᾶς τὴ δύναμη τῶν ἀοράτων δαιμόνων».«Δύο ἀσκητὲς κάποτε πῆγαν σὲ μία ἀγρυπνία, στὴν μνήμη τῆς Παναγίας.

Μετὰ τὴν ὁλονύκτια καὶ πολύωρη ἀγρυπνία, στὴν τράπεζα παρέθεσαν ψάρι καὶ ρεβύθια, ἐπειδὴ ἦταν ἡμέρα Παρασκευή.

283. Η δύναμη της προσευχής\ Δι'αυτής κάθε καλό καί ενωση μέ τόν Θεό Α',...

Κυριακή Ι Ματθαίου:«Τά ὄρια τῆς ἀνοχῆς τοῦ Χριστοῦ» π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Ματθ. 17, 14-23]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΧΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 8-8-1999]

(Β403)

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, αγαπητοί μου, με τους τρεις μαθητάς του, Πέτρον, Ιάκωβον και Ιωάννην, είχαν κατέλθει από το όρος της Μεταμορφώσεως, το Θαβώρ. Έζησαν εκεί οι τρεις μαθηταί αληθινά βιώματα της Βασιλείας του Θεού. Γιατί ο χρόνος αυτός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ήτο μία παρένθεσις, μία χρονική παρένθεσις της Βασιλείας του Θεού. Ένα κομμάτι της Βασιλείας του Θεού.

Κάτω όμως εις την πεδιάδα τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Τους περίμενε η γνωστή αθλιότης των ανθρώπων. Ένας ταλαίπωρος πατέρας, γονυπετώντας μπροστά στον Κύριο, ζητά το έλεός Του για το παιδί του, που εσεληνιάζετο. Και ότι το δαιμόνιο το έσπρωχνε στην αυτοκαταστροφή. Άλλοτε στο νερό για να πνιγεί και άλλοτε στη φωτιά για να καεί. Και προσθέτει ο πατέρας: «Προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι». Και τότε ο Κύριος είπε: «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;». «Ως πότε θα είμαι μαζί σας; Έως πότε θα σας ανέχομαι;». Και βέβαια εθεράπευσε το δαιμονισμένο, αυτό, παιδί.

Θα πρέπει όμως να μείνομε σ’ αυτούς Του τους λόγους, του Κυρίου λόγους. Απεκάλεσε την γενεά εκείνη «ἂπιστη καί διεστραμμένη». Και προσέθεσε: «Ἕως πότε», λέγει, «ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν;(:έως πότε θα είμαι μαζί σας;). Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;(:Έως πότε θα σας ανέχομαι;)».

Πρόκειται για την ανοχή του Χριστού. Γι’ αυτήν θα μιλήσομε. Τι είναι η ανοχή; Είναι το «ἀνέχεσθαι» (απαρέμφατον). Το «ὑπομένειν». Είναι η επιείκεια. Είναι η μακροθυμία. Η αναβολή, δηλαδή, μιας κυρώσεως, μιας τιμωρίας. Αυτό είναι η μακροθυμία. Αυτό είναι η ανοχή. Είναι μία ενέργεια του Θεού, άκτιστος. Και είναι φυσικά αρετή. Την ιδίαν αρετή καλείται και ο άνθρωπος προς τον άλλον άνθρωπον να επιδείξει. Δηλαδή να είναι ανεκτικός, να έχει ανοχή. Να ανέχεται.

Αλλά θα μείνομε μόνο στην ανοχή του Χριστού. Δεν θα μιλήσομε δια την μεταξύ μας ανοχήν. Μόνο δια την ανοχήν του Χριστού, που με σαφήνεια είπε: «Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».

Κυριακή Ι Ματθαίου. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[:Α΄ Κορ. 4,9-16]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

Είδες πώς φανερώνει συγχρόνως και τη σοβαρότητα και την πατρική φροντίδα του και τον φιλόσοφο νου του; Είδες πώς αφαιρεί την αλαζονεία; «Δοκῶ γάρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις (:Κάθε άλλο όμως παρά βασιλεία απολαμβάνουμε εμείς οι απόστολοι· διότι νομίζω ότι ο Θεός εμάς τους απόστολους μας παρουσίασε δημόσια και στα μάτια όλων ως τελευταίους, ως καταδίκους που πρόκειται να θανατωθούν· διότι γίναμε θέαμα σε όλο τον κόσμο, και στους αγγέλους και στους ανθρώπους. Και από τη μια μας θαυμάζουν οι ενάρετοι άνθρωποι ενώ, από την άλλη, μας περιφρονούν και μας χλευάζουν οι άλλοι)» [Α΄Κορ.4,9], δείχνει πάλι πολλή έμφαση και βαρύτητα με το να πει «ἡμᾶς». Και δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό, αλλά προσθέτει και το αξίωμα, ελέγχοντας έντονα τους Κορίνθιους προς τους οποίους απευθυνόταν η επιστολή: «ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους(:εμάς τους αποστόλους)», δηλαδή εμάς οι οποίοι υπομένουμε μύρια κακά, που σπείρουμε το κήρυγμα της ευσεβείας, που σας οδηγούμε σε αυτήν την φιλοσοφία[:ως φιλοσοφία για τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς νοείται γενικά η χριστιανική θεολογία και η κατά Χριστό άσκηση και ζωή], σε αυτήν τη φιλοσοφημένη χριστιανική ζωή που θα σας χαρίσει τα αιώνια ουράνια αγαθά· αυτούς, τους Αποστόλους δηλαδή, τους παρουσίασε δημοσίως ως τελευταίους στη σειρά ανθρώπους, ως μελλοθάνατους, δηλαδή ως καταδίκους.

Επειδή δηλαδή παραπάνω ο Παύλος τούς είχε πει ελέγχοντάς τους για την αλαζονεία καθώς και για τη λανθασμένη συμπεριφορά τους, τη φράση: «ἵνα καὶ ἡμεῖς ὑμῖν συμβασιλεύσωμεν (:για να είμαστε και εμείς βασιλείς μαζί σας)» [βλ. Α΄Κορ.4,8: «Ἤδη κεκορεσμένοι ἐστέ, ἤδη ἐπλουτήσατε, χωρὶς ἡμῶν ἐβασιλεύσατε· καὶ ὄφελόν γε ἐβασιλεύσατε, ἵνα καὶ ἡμεῖς ὑμῖν συμβασιλεύσωμεν(:Και εσείς οι Κορίνθιοι έχετε αυτήν την ιδέα, ότι είστε μεγάλοι και επίσημοι. Τώρα πλέον είστε χορτασμένοι από όλα! Τώρα πλέον έχετε πλουτίσει από τις πνευματικές δωρεές! Χωρίς να έχετε μαζί σας εμάς, τους διδασκάλους σας, έχετε πλέον μόνοι σας κατακτήσει τη βασιλεία των ουρανών! Και μακάρι να βασιλεύατε, για να βασιλεύσουμε και εμείς μαζί σας...)»] και μείωσε με τον λόγο αυτό την αυστηρότητα του ελέγχου, για να μην τους κάνει να χαλαρώσουν, επανέρχεται πάλι σε αυτό με περισσότερη πικρία και λέει: «διότι νομίζω ότι ο Θεός εμάς τους αποστόλους μας έδειξε τελευταίους ως μελλοθάνατους». Δηλαδή «από ό,τι βλέπω», λέγει, «και από ό,τι εσείς λέγετε, οι πλέον περιφρονημένοι και καταδικασμένοι είμαστε εμείς, οι οποίοι πάντοτε είμαστε εκτεθειμένοι στις ταλαιπωρίες, ενώ εσείς φαντάζεστε ήδη κατακτημένη τη βασιλεία και τις τιμές και τα έπαθλα».

Ἀδιανόητο: Σέρνουν τὴν Ἑλλάδα στὰ εὐρωπαϊκὰ δικαστήρια γιὰ νὰ ἀφαιρέσει τὶς χριστιανικὲς εἰκόνες ἀπὸ τὶς δικαστικὲς αἴθουσες

Δύο προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατά της Ελλάδας

Σε τροχιά ευρωπαϊκής κρίσης εισέρχεται η μακροχρόνια ελληνική πρακτική ανάρτησης θρησκευτικών εικόνων — κυρίως του Χριστού — στις δικαστικές αίθουσες, καθώς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) κοινοποίησε στην ελληνική κυβέρνηση δύο προσφυγές οι οποίες εγείρουν ερωτήματα για τη συμβατότητα του μέτρου με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Οι προσφυγές, με αιτούντες την Ένωση Άθεων και ιδιώτες πολίτες, αφορούν δύο υποθέσεις που εκκρεμούσαν ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) και σχετίζονται άμεσα με ζητήματα θρησκευτικής ελευθερίας: τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών και την αναγραφή θρησκεύματος στα απολυτήρια Λυκείου.

Αίτημα για απομάκρυνση του θρησκευτικού συμβόλου – και διχασμός στο ΣτΕ

Μητροπολίτης Ἀντινόης Παντελεήμων: Ἀντιπαράθεση μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Αντιπαράθεση με τις δηλώσεις του Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Θα ήθελα να αντιπαραθέσω στην αντίληψη της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου Α’, που εκφώνησε την 29 Ιουλίου, 2025, περί του ότι ο Θεός είναι ο ίδιος σ’ όλες τις θρησκείες!!!

Ως Ορθόδοξος Αρχιερέας, θέλω να ομολογήσω, ότι δεν υπάρχουν πολλοί θεοί, αλλά ΈΝΑΣ είναι ο ΘΕΟΣ, ο Δημιουργός του ουρανού και της γης και όσα περιλαμβάνονται σ’ αυτά.

Οι επιχειρήσεις του Παναγιωτάτου κ. Βαρθολομαίου είναι εκτός πραγματικότητας, καθαρά οικουμενιστικές, αιρετικές και πλάνες. Διότι, οι άλλοι θεοί του κόσμου αυτού είναι καθαρά κατασκευάσματα των ανθρώπων, που και αυτοί είναι πλανεμένοι από τον μισάνθρωπο και μισόκαλο Διάβολο.

Ο δε Προφήτης Δαυίδ ονομάζει ξεκάθαρα τους “θεούς” των εθνών ότι είναι “δαίμονες”.

Ὅταν Κοινωνοῦμε, παίρνουμε τήν Θεότητα καί θεωνόμαστε.

❈ Ὅταν Κοινωνοῦμε, λέμε "δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου". Εὐχαριστοῦμε τόν Κύριο πού μᾶς ἀξίωσε νά Κοινωνήσουμε ἐδῶ στή γῆ τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του. Δηλαδή τί; Τή δόξα Του! Αὐτό Κοινωνοῦμε. Γιατί τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του δέν εἶναι ἁπλῶς σάρκα καί αἷμα, ἀλλά ἔχει μέσα καί τήν ἄκτιστη Δόξα τοῦ Θεοῦ, τήν Θεότητα.

Γι' αὐτό, ὅταν Κοινωνοῦμε, παίρνουμε τήν Θεότητα καί θεωνόμαστε.

16 Αὐγούστου. Σάββατον μετά τήν ἑορτήν. Ἡ ἐξ ᾿Εδέσσης ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ μανδηλίου (944). Διομήδους μάρτυρος (†298). Τιμοθέου ἐπισκ. Εὐρίπου (†1578), Γερασίμου τοῦ ἐν Κεφαλληνίᾳ (†1579), Ἀποστόλου (†1680) καὶ Σταματίου νεομαρτύρων· τῶν ἐν Μεγάροις 6 μαρτύρων. Ἀκακίου ἁγίου. Ἰωσὴφ ὁσίου τοῦ ἡσυχαστοῦ (†1959). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. 16ης Αὐγούστου, ζήτει Σαββάτῳ πρό τών Φώτων (Α´ Τιμ. γ´ 13 - δ´ 5).

Α Τιμ. 3,13         οἱ γὰρ καλῶς διακονήσαντες βαθμὸν ἑαυτοῖς καλὸν περιποιοῦνται καὶ πολλὴν παῤῥησίαν ἐν πίστει τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Α Τιμ. 3,13                Διότι εκείνοι, οι οποίοι με σύνεσιν και φόβον Θεού διηκόνησαν καλώς και διακονούν, αποκτούν καλόν βαθμόν, προάγονται δηλαδή στο αξίωμα του ιερέως και του αρχιερέως· επί πλέον δε αποκτούν τόλμην και θάρρος να ομολογούν και να κηρύττουν την πίστιν στον Ιησούν Χριστόν.