Γένεσις Κεφ. 1, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

Γένεσις Κεφ. 1, 16-11-2025, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (γιά παιδιά)

 

Γένεσις Κεφ. 1, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

Γένεσις Κεφ. 1, 16-11-2025, Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (γιά παιδιά)

 

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γαβριὴλ (Οὐργκεμπάτζε), 1929 – 1995. Ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία.

“Η αλήθεια είναι στην αθανασία της ψυχής” – ο Γέροντας Γαβριήλ

Ο αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, κατά κόσμον Γκοντέρτζι Ουργκεμπάτζε του Βασίλη, γεννήθηκε στην Τιφλίδα στις 26 Αυγούστου 1929. Τον Γκοντέρτζι τον βάφτισαν στη βρεφική ηλικία στον Ναό της Αγ. Βαρβάρας της Μεγαλομάρτυρος (που βρίσκεται στη συνοικία Ναβτλούγι στην Τιφλίδα). Η νονά του Γκοντέρτζι ήταν η «Αδελφή του Ελέους» Ταμάρα Μπεγκιασβίλι. Εκείνη την περίοδο στη Γεωργία επικρατούσε το κομμουνιστικό καθεστώς, διωκόταν η θρησκεία, κατέστρεφαν ή έκλειναν τις εκκλησίες, φόνευαν και εξόριζαν αθώους ανθρώπους. Ο Γκοντέρτζι ήταν περίπου δυο χρονών όταν κάτω από άγνωστες συνθήκες σκότωσαν τον πατέρα του, Βασίλη Ουργκεμπάτζε. Στο εξής, τα μέλη της οικογένειάς του τον έλεγαν «Βασίκο» (το όνομα «Βασίκο» είναι υποκοριστικό του ονόματος «Βασίλη») προς τιμήν του πατέρα του.

Ο μικρός Βασίκο από τα παιδικά του χρόνια διακρινόταν με την Θεία χάρη. Έχτιζε μικρές εκκλησίες από πέτρινες πλάκες και άναβε μέσα τους τα σπίρτα. Η μητέρα του Βασίκο ναι μεν φοβόταν να μην προσέξει κανείς αυτό το πάθος του Βασίκο, διότι υπήρχε πιθανότητα κάποιος να καταγγείλει την οικογένειά της για την αντικομμουνιστική διαπαιδαγώγηση του παιδιού, αφετέρου όμως στο τέλος της ζωής της έγινε μοναχή Άννα (ετάφη στην αυλή της γυναικείας Μονής του Σαμτάβρο, δίπλα στο υιό της). Ο Βασίκο από τα παιδικά του χρόνια συμπεριφερόταν παράξενα – απέφευγε να παίζει με τους συνομηλίκους του και προτιμούσε την μοναξιά και τη σιωπή. Το παιδί όμως διασκέδαζε μόνο με έναν τρόπο: κρατούσε στο χέρι ένα μακρύ ραβδί και έτρεχε. Τα πουλιά που ήταν τριγύρω μάζευαν γύρω από το ραβδί και το ακολουθούσαν με τιτίβισμα. Αυτό το θέαμα προκαλούσε περιέργεια σε όλους.

Ἐρωτήσεις καὶ Ἀπαντήσεις γιὰ τὸν Προσωπικὸ Ἀριθμό – Ἕνας Χρηστικὸς Ὁδηγός

Προσωπικός Αριθμός – Διαλύοντας την Κρατική Προπαγάνδα

Ερώτηση : Τί είναι ο Προσωπικός Αριθμός;

Απάντηση : Σύμφωνα με τον ν. 4727/2020 ο Προσωπικός Αριθμός θεσπίστηκε από την Κυβέρνηση ως ένας χρηστικός αριθμός επαλήθευσης, που υποτίθεται ότι θα συνδέσει όλους τους διαφόρους τομεακούς αριθμούς που έχουμε ως πολίτες στις αντίστοιχες βάσεις δεδομένων του κράτους ( πχ για φορολογικά στοιχεία – ΑΦΜ, για αστυνομικά μητρώα – Αριθμός Αστυν. Ταυτότητας, για ιατρικά και συνταξιοδοτικά δεδομένα ΑΜΚΑ, κλπ) ώστε να επιτευχθεί η εξάλειψη λαθών και διπλοεγγραφών.

Για την ακρίβεια ο ν. 4727/2020, άρθρο 11 παρ. 1 ορίζει ότι :

“1. Καθιερώνεται προσωπικός αριθμός (Π.Α.) ως αριθμός υποχρεωτικής επαλήθευσης της ταυτότητας των φυσικών προσώπων”

Ερώτηση : ΑΡΑ Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΘΜΟΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗΣ. ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΔΙΑΦΟΡΑ;

Απάντηση : ΝΑΙ

Το εξηγεί ο νόμος στην παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου:

“3. Η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων Δημόσιας Διοίκησης (Γ.Γ.Π.Σ.Δ.Δ.) είναι αποκλειστικά αρμόδια για την παροχή υπηρεσιών επαλήθευσης ταυτότητας των φυσικών προσώπων προς τους φορείς του δημόσιου τομέα και για την αντιστοίχιση των Π.Α. με τους αναγνωριστικούς αριθμούς των μητρώων (ειδικούς τομεακούς αριθμούς) των φορέων του δημόσιου τομέα, ιδίως Α.Φ.Μ. και Α.Μ.Κ.Α., με σκοπό την επαλήθευση της ταυτότητας των φυσικών προσώπων και την επίτευξη διαλειτουργικότητας των πληροφοριακών συστημάτων των αρμόδιων φορέων μέσω του Κέντρου Διαλειτουργικότητας, υπό τους όρους προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, όπως προβλέπονται στον Γενικό Κανονισμό για την Προστασία Δεδομένων και την εθνική νομοθεσία.”

Charta Oecumenica: Ποιές συνθῆκες ἐπέβαλλαν τὴν ἀνανέωσή της 25 χρόνια μετά;

Charta Oecumenica: Ποιες συνθήκες επέβαλλαν την ανανέωσή της 25 χρόνια μετά;

Ο Θυατείρων δήλωσε απευθυνόμενος στον Πάπα Λέοντα: «Χρειαζόμαστε ανθρώπους, ειδικά τον Άγιο Πατέρα, να μιλούν ανοιχτά». Πως θα αντικρίσει τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό όταν τον καλέσει ο Κύριος;

Άρθρο του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη

Η Είδηση

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και ηγέτες «Εκκλησιών» παρουσίασαν την ανανεωμένη Charta Oecumenica στον Πάπα Λέοντα

«Σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού για τον οικουμενικό διάλογο στην Ευρώπη, η Κοινή Επιτροπή του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Επισκοπικών Συνελεύσεων (CCEE – Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία) και της Διάσκεψης (σ.σ. Συμβουλίου) Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC – Ορθόδοξοι, Αγγλικανοί, Προτεστάντες) συναντήθηκε στη Ρώμη από τις 4 έως τις 6 Νοεμβρίου 2025.

Κορυφαία στιγμή της συνάντησης υπήρξε η υπογραφή της ανανεωμένης Charta Oecumenica (Οικουμενικού Χάρτη), η οποία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου, στον Ιερό Ναό του Μαρτυρίου του Αγίου Παύλου στο Αββαείο των Τριών Πηγών. Το κείμενο υπέγραψαν οι Πρόεδροι των δύο οργανισμών: εκ μέρους της CEC, ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας κ. Νικήτας, και εκ μέρους της CCEE, ο Αρχιεπίσκοπος του Βίλνιους κ. Gintaras Grušas».

Την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου, οι εκπρόσωποι των Χριστιανικών «Εκκλησιών» της Ευρώπης έγιναν δεκτοί σε ειδική ακρόαση από τον Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ στην Αίθουσα του Κονσιστορίου στο Βατικανό.

Κατά την ομιλία του, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ καλωσόρισε τους εκπροσώπους, τονίζοντας ότι:

«.. το ανανεωμένο κείμενο [1] – 25 χρόνια μετά την πρώτη υπογραφή του – επιδιώκει να ανταποκριθεί στη διαρκώς εξελισσόμενη οικουμενική πορεία».

«Επεσήμανε ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει νέες πραγματικότητες, με νέες γενιές και λαούς που φτάνουν από μακρινές χώρες, φέρνοντας μαζί τους «ποικίλες ιστορίες και πολιτισμικές εκφράσεις».

«Ενώ υπάρχουν πράγματι θετικά και ενθαρρυντικά σημάδια ανάπτυξης σε ορισμένα μέρη της Ευρώπης», σημείωσε, «ταυτόχρονα πολλές χριστιανικές κοινότητες αισθάνονται όλο και περισσότερο ότι βρίσκονται σε μειοψηφία». Ενθάρρυνε τις Ευρωπαϊκές Εκκλησίες να προωθήσουν τον διάλογο και την αδελφοσύνη «μέσα στον θόρυβο της βίας και του πολέμου»».

Ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ συνέδεσε την οικουμενική πορεία της Παπικής Εκκλησίας με τη συνοδική της πορεία, υπογραμμίζοντας ότι:

«.. η Charta Oecumenica αναδεικνύει την κοινή πορεία των Χριστιανών στην Ευρώπη να ακούν ο ένας τον άλλον και να διακρίνουν από κοινού τους καλύτερους τρόπους για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο».

Η Charta Oecumenica, που υπογράφηκε για πρώτη φορά το 2001, αποτελεί ορόσημο για την ευρωπαϊκή οικουμενική συνεργασία. Η διαδικασία αναθεώρησής της, που ξεκίνησε το 2022, είχε ως στόχο την αντιμετώπιση σύγχρονων προκλήσεων, όπως η μετανάστευση, η προστασία της Δημιουργίας, η τεχνητή νοημοσύνη, η νεολαία και η ανάγκη για ειρήνη.

Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στις δηλώσεις του Προέδρου του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC), Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας Νικήτα. Μιλώντας στο Vatican News μετά τη συνάντηση με τον Πάπα, ο Ιεράρχης χαρακτήρισε την εμπειρία «τιμή, προνόμιο και ευλογία», χαρακτηρίζοντάς την ως ένα «μήνυμα ελπίδας, που δείχνει ότι μπορούμε να συνεργαστούμε και να πετύχουμε πράγματα».

«Δείχνει ότι έχουμε ξεπεράσει τις διαφορές του παρελθόντος», τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Νικήτας.

«Αυτοί οι τοίχοι του διαχωρισμού έχουν καταρρεύσει. Τώρα εργαζόμαστε μαζί. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, τη γλώσσα του Χριστού, τη γλώσσα της αγάπης».

Ο Θυατείρων ανέφερε επίσης ότι χαιρέτησε τον Πάπα και ως συμπατριώτης του Αμερικανός και σημείωσε ότι θα συναντηθούν ξανά κατά την επικείμενη Αποστολική Επίσκεψη του Πάπα στην Τουρκία.

«Ίσως θα έπρεπε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να ξοδεύουμε περισσότερα όχι σε πυρηνικά όπλα και άλλα πράγματα, αλλά στην εξεύρεση αποτελεσμάτων για τη θεραπεία των ασθενειών, στα προβλήματα σίτισης της ανθρωπότητας».

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων εξήρε επίσης το «ισχυρό μήνυμα» του Πάπα Λέοντα για την προώθηση της ειρήνης:

«Χρειαζόμαστε ανθρώπους, ειδικά τον Άγιο Πατέρα, να μιλούν ανοιχτά».

Τι είναι η CARTA OECUMENICA;

(Από το προοίμιο της Ελληνικής μετάφρασης της πρώτης έκδοσης σ.90 [2]).

“Την πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα (22-4-2001) υπογράφηκε από τον Πρόεδρο του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών Μητροπολίτη Γαλλίας κ. Ιερεμία και τον Πρόεδρο του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Επισκοπικών Συνόδων Καρδινάλιο κ. Miloslav Volk και δημοσιευθήκε η Οικουμενική Χάρτα.

Το θεμελιώδες αυτό εκκλησιαστικό κείμενο είναι αποτέλεσμα τετραετούς εντατικής συνεργασίας μεταξύ των δύο προαναφερθέντων Συμβουλίων και εκφράζει τις βασικές κατευθύνσεις και τους κύριους στόχους και όρους της οικουμενικής συνεργασίας των Εκκλησιών στην Ευρώπη.

Δημοσιεύουμε σε μετάφραση το κείμενο αυτό ευελπιστώντας ότι θα αποτελέσει αφορμή για ένα δημιουργικό οικουμενικό διάλογο και στον τόπο μας.

Θεωρούμε ότι θα ήταν ένδειξη οικουμενικής ευαισθησίας από μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος αν ανελάμβανε την πρωτοβουλία να συσταθεί ένα τοπικό οικουμενικό Συμβούλιο με τη συμμετοχή καταρχήν όλων των χριστιανικών κοινοτήτων που υπάρχουν στην Ελλάδα Θα μπορούσε αυτό να αποτελέσει το βασικό Forum για τη συζήτηση διαφόρων προβλημάτων που ανακύπτουν στις μεταξύ τους σχέσεις, να προωθήσει τη συνεργασία καταρχήν μεταξύ των χριστιανικών κοινοτήτων και να αναλάβει την πραγματοποίηση διαλόγων με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες, ιδίως την Εβραϊκή και τη Μουσουλμανική”.

Με άρθρο φωτιά στην παλιά Κατάνυξη στις 17 Νοεμβρίου 2014 υποβάλλαμε εύλογα ερωτήματα-απορίες. Γράφαμε τότε:

Η Charta Oecumanica υπογράφτηκε στις 22 Απριλίου 2001, την πρώτη Κυριακή μετά τον κοινό εορτασμό του Πάσχα.

Υπογράφτηκε πάνω στην “αγία τράπεζα” του λουθηρανικού ναου Thomaskirche.

Ήταν η μέρα που έκλαψαν πικρά οι Άγγελοι στον ουρανό, βλέποντας όχι την πτώση ενός ανθρώπου, αλλά την πτώση της ηγεσίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γιατί δεν στάθηκε καλώς.

Και προκύπτουν τουλάχιστον τα εξής εύλογα ερωτήματα και απορίες:

– Πως ειναι δυνατόν να συντάχθηκε και να υπογράφτηκε ένας νέος χριστιανικός κώδικας συμπεριφοράς, όπως τον αποκαλούν οι εμπνευστές του, ερήμην του ορθόδοξου λαού;

– Ποιοι ειναι οι συντάκτες αυτού του δαιμονικού θρησκευτικο-πολιτικού μανιφέστου που έχουν απευθείας σύνδεση με το Άγιο Πνεύμα, το οποίο και τους καθοδηγεί;

Ένας εκ των τεσσάρων συντακτών του είναι ο κ. Γρηγόριος Λαρεντζάκης, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Graz της Αυστρίας και διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης.

Στις 20 Φεβρουαρίου 2013 του απονεμήθηκε από τον καθολικό επίσκοπο Egon Kapellari, εκ μέρους του πάπα, το παπικό γρηγοριανό παράσημο ως ένδειξη εκτίμησης και αναγνώρισης των μεγάλων και πρωτοποριακών υπηρεσιών του προς την Οικουμένη.

Τιμήθηκε δεόντως και από τον οικουμενικό πατριάρχη εκτός των άλλων και με το αξίωμα “μέγας άρχων πρωτονοτάριος”.

– Πόσοι Έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί γνωρίζουν για την ύπαρξη του προδοτικού αυτού κειμένου; Και αν γνωρίζουν την ύπαρξή του κάποιοι, ΠΟΣΟΙ έχουν στα χέρια τους την ΑΚΡΙΒΗ μετάφραση του κειμένου;

– Πως γίνεται ένα κείμενο να μην είναι δεσμευτικό, να μην είναι δόγμα, αλλά κάθε παράγραφός του να κλείνει με την λέξη “δεσμευόμαστε”;;;

– Και αφού δεν είναι ούτε δόγμα, ούτε δεσμευτικό, γιατί το υπογράφουν αυτοπροσώπως μητροπολίτες ανά την Ευρώπη, χρόνια αργότερα, όπως θα δούμε παρακάτω;

– Πως γίνεται ένα κείμενο να μην είναι δεσμευτικό, να μην είναι δόγμα, αλλά 13 χρόνια να έχει σχεδόν πλήρη εφαρμογή στην Ελλάδα (μένει μόνο να εφαρμοστεί το σημείο του κοινού ποτηρίου) αλλά και σε όλη την Ευρώπη; Άρα ΕΙΝΑΙ δόγμα.

– Πως γίνεται να συντάσσεται και να υπογράφεται πανευρωπαϊκώς ένα ΝΕΟ χριστιανικό δόγμα, βασιζόμενο σε 7 στίχους της Καινής Διαθήκης (που ακόμη και αυτούς τους παρερμηνεύει), έχοντας απορρίψει το συνολικό περιεχόμενό της, αλλά και χωρίς καμία αναφορά στην Παλαιά Διαθήκη;

– Εφόσον αποδέχονται το Σύμβολο της Πίστεως γιατί αναφέρουν μόνο μια φράση του; Τολμούν τα γεννήματα του σατανά να ομολογήσουν “Και εις το Πνεύμα το άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των προφητών”;

– Γιατί αποσιωπήθηκε το νέο αυτό δόγμα στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα η εκκλησία της Ελλάδος έχει κάνει, σε συνεργασία με τις θεολογικές σχολές, τα αδύνατα δυνατά για συμμορφωθεί με αυτό;

– Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ένα μήνα μετά την υπογραφή του νέου δόγματος, είχαμε την επίσκεψη του πάπα στην Αθήνα, στις 4 Μαίου 2001;

– Είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην πρόσφατη συμπροσευχή του πατριάρχη με τον πάπα, στον Πανάγιο Τάφο, τον περασμένο Μάιο, ακούσαμε και διαβάσαμε στην κοινή διακήρυξη που υπέγραψαν, αναμασσημένα ακριβώς αυτά που διακηρύττει ο οικουμενικός Χάρτης;

Με την ευκαιρία αυτή θέλω να προσθέσω πως σύμφωνα με ανακοίνωση του Βατικανού, θα υπογραφεί νέα διακήρυξη κατά την επικείμενη επίσκεψη του πάπα στο Φανάρι στις 30 Νοεμβρίου.

– ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ της εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στον χάρτη της ντροπής, του αίσχους και του εξευτελισμού της Πίστεώς μας;

Πως επέτρεψε την υπογραφή του κειμένου, ως μέλος του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών και μάλιστα με πρόεδρο του Συμβουλίου ορθόδοξο μητροπολίτη;

Τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία στο μέτωπο μιας τραγικής ενώσεως όπως προστάζει το δαιμονικό πνεύμα της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Ορθόδοξοι Αρχιερείς πρωταγωνιστούν σε αυτή την εκτροπή και προκαλούν ανεξέλεγκτοι. Συντάσουν και υπογράφουν κείμενα στα οποία ποδοπατούνται οι Ιεροί κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όλα υπό την εποπτεία του Φαναρίου, όλα υπό την ανοχή της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδιος.

Απαντήσεις το 2014 δεν λάβαμε. Κύλησε όμως πολύ νερό στο αυλάκι και σήμερα οι περισσότερες από τις δεσμεύσεις που προέβλεπε η πρώτη έκδοση της Χάρτας έχουν υλοποιηθεί ή/και ξεπεραστεί!

Μια επικαιροποίηση προς το «οικουμενιστικότερον» επιβάλλεται όταν οι αντιδράσεις είναι λιγότερες από το αναμενόμενο ή απουσιάζουν παντελώς.

Η ευθύνη των Ορθόδοξων Επισκόπων που αφήνουν ανεξέλεγκτους τους Φαναριώτες να αλωνίζουν στην Ορθοδοξία για κρίσιμα ζητήματα πίστεως, σαν να πρόκειται για το τσιφλίκι τους, είναι τεράστια απέναντι στον Θεό.

Η νέα έκδοση της δαιμονικής οικουμενιστικής χάρτας μαζί με τα όσα σχεδιάζονται να γίνουν στην Νίκαια της Βιθυνίας, θα αποκαλύψουν το μέγεθος της προδοσίας της πίστεως που συντελείται στους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους της δήθεν αγάπης.

Μετά την εξέλιξη αυτή αντί για μια σειρά ερωτημάτων θα υποβάλουμε ένα ερώτημα:

Από το περιεχόμενο της νέας έκδοσης, τις δηλώσεις του ενώπιον του Πάπα και των ΜΜΕ στην Ιταλία πριν και μετά την συνάντηση, ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων εκφράζει την πίστη των Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας ή συντάσσεται μετά των αμετανόητων και πλανεμένων αιρετικών;

Καλή μετάνοια, είναι πιο αργά από ότι νομίζετε…

[1] https://drive.google.com/view

[2] https://drive.google.com/file

katanixi.gr

https://aktines.blogspot.com/2025/11/charta-oecumenica-25.html#more

Ἡ Παιδοκτονία τοῦ Αἱμοσταγοῦς Βασιλέως καὶ ἡ Θεϊκὴ Παρρησία τοῦ Ἁγίου Βαβύλα

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Η Παιδοκτονία του Αιμοσταγούς Βασιλέως και η Θεϊκή Παρρησία του Αγίου Βαβύλα

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αφηγείται μια τραγική ιστορία που συγκλονίζει την ψυχή. Ένας βασιλιάς, σκληρός και αμείλικτος, δέχεται ως ενέχυρο ειρήνης τον μικρό γιο του εχθρού του. Αντί να τιμήσει τους όρκους και τη φιλία, διαπράττει το απεχθέστερο έγκλημα: σφάζει το αθώο παιδί με τα ίδια του τα χέρια. Μόλις μετά τη σφαγή, με τα χέρια ακόμη λερωμένα από αίμα, τολμά να εισέλθει στην Εκκλησία του Θεού.

Εκεί όμως τον περιμένει ο Άγιος Βαβύλας, επίσκοπος Αντιοχείας, που με ατρόμητη παρρησία και θεϊκή δύναμη τον διώχνει από τον ιερό χώρο σαν μιάσμα. Μέσα από αυτή την αφήγηση, ο Χρυσόστομος αποκαλύπτει την υπέρτατη εξουσία της αρετής πάνω στην κοσμική δύναμη και την ακατάλυτη ισχύ της θείας δικαιοσύνης.

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Ὑπῆρξε κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν προγόνων μας κάποιος βασιλεύς· ποιός ἦταν ὁ βασιλεὺς αὐτὸς ὡς πρὸς τὰ ἄλλα δὲν θὰ πῶ τίποτε, ἂν ὅμως ἀκούσετε τὴ μιαρὴ πράξη ποὺ τόλμησε νὰ κάνῃ θ’ ἀντιληφθῆτε καὶ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη σκληρότητα τοῦ χαρακτήρα του. Ποιὰ εἶναι λοιπὸν ἡ μιαρὴ πράξη του; Κάποιο ἔθνος ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ εἶχαν πόλεμο μὲ τὸν βασιλέα θέλησε νὰ τερματίσῃ τὸν πόλεμο καὶ στὸ ἑξῆς οὔτε αὐτοὶ νὰ φονεύουν ἄλλους οὔτε οἱ ἴδιοι νὰ φονεύονται ἀπὸ ἄλλους· ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὰ πολεμικὰ αὐτὰ πράγματα, τοὺς κινδύνους καὶ τοὺς φόβους, καὶ ν’ ἀρκοῦνται στὰ ὑπάρχοντά τους, χωρὶς νὰ ζητοῦν περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔχουν γιατί εἶναι προτιμότερο ν’ ἀπολαμβάνουν χωρὶς φόβο τὰ λίγα, παρὰ, ἐπιχειρώντας ν’ ἀποκτήσουν τὰ περισσότερα, νὰ ζοῦν πάντοτε μὲ φόβο καὶ τρόμο, προξενώντας κακὰ στοὺς ἄλλους καὶ δεχόμενοι κακὰ ἀπὸ ἄλλους.

Παίρνοντας λοιπὸν τὴν ἀπόφαση αὐτὴ νὰ τερματίσουν τὸν πόλεμο καὶ νὰ ζοῦν ἀνενόχλητοι, θεώρησαν καλὸ νὰ διασφαλίσουν τὸ καλὸ αὐτὸ μὲ κάποιον ἰσχυρὸ θεσμὸ καὶ ὅρους ἀσφαλεῖς. Ἀφοῦ ἔκαμαν συνθήκη καὶ ἀντάλλαξαν ὅρκους, προσπαθοῦσαν μὲ κάθε τρόπο νὰ πείσουν τὸν βασιλέα τους νὰ παραδώσῃ τὸν υἱό του, ποὺ ἦταν ἀκόμη μικρὸ παιδί, σὰν ἀσφαλὲς ἐνέχυρο τῆς εἰρήνης, ὥστε καὶ οἱ ἐχθροὶ νὰ ἔχουν κάτι ποὺ θὰ τοὺς παρέχῃ ἐμπιστοσύνη, καὶ ὁ ἴδιος νὰ δώσῃ βεβαίωση γιὰ τὶς προθέσεις του, ὅτι χωρὶς δόλο συνῆψε τὴν εἰρήνη μαζί τους. Καὶ λέγοντας αὐτὰ τὸν ἔπεισαν καὶ παρέδωσε ὁ βασιλεὺς τὸν υἱό του, ὅπως ὁ ἴδιος βέβαια νόμιζε, στοὺς φίλους καὶ συμμάχους, ὅπως ὅμως ἀπέδειξε τὸ τέλος, στὸ πιὸ φοβερὸ ἀπὸ ὅλα θηρίο. Ἀφοῦ δηλαδὴ παρέλαβε στὸ ὄνομα τῆς φιλίας καὶ τῆς συνθήκης τὸ βασιλόπαιδο ἐκεῖνο, ἀμέσως τὰ παρέβηκε ὅλα καὶ τὰ καταπάτησε, τοὺς ὅρκους, τὶς συνθῆκες, τὴ ντροπὴ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, τὸν σεβασμὸ πρὸς τὸν θεὸ καὶ τὰ αἰσθήματα συμπάθειας ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ἡλικία αὐτὴ τῶν παιδιῶν. Οὔτε λοιπὸν τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας λύγισε τὸ θηρίο οὔτε ἡ τιμωρία ποὺ ἀκολουθεῖ τὶς μιαρὲς αὐτὲς πράξεις φόβισε τὸν ἄγριο ἐκεῖνον, οὔτε τὰ λόγια τοῦ πατέρα ποὺ ἐνδεχομένως εἶπε πρὸς αὐτὸν ὅταν παρέδινε σὰν παρακαταθήκη στὰ χέρια του τὸν υἱό του, ἀξιώνοντας νὰ τὸν φροντίζῃ μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια, ἀποκαλώντας αὐτὸν πατέρα τοῦ παιδιοῦ του καὶ παρακαλώντας τον νὰ τὸ ἀναθρέψῃ καὶ νὰ τὸ μορφώσῃ σὰν νὰ τὸ εἶχε γεννήσει ὁ ἴδιος, ὥστε νὰ φανῇ ἄξιο τῆς εὐγενικῆς καταγωγῆς του, τοποθετώντας μετὰ ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ τὸ δεξὶ χέρι τοῦ παιδιοῦ στὸ δεξὶ χέρι τοῦ βασιλέως καὶ ξεσπώντας σὲ λυγμούς. Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν θυμήθηκε ὁ μιαρὸς ἐκεῖνος, ἀλλ’ ἀποβάλλοντάς τα ὅλα μέσα σὲ μιὰ στιγμὴ μέσα ἀπὸ τὴν ψυχή του, διέπραξε τὸν φόνο ἐκεῖνο τὸν πιὸ μιαρὸ ἀπ’ ὅλους τοὺς φόνους.

Πραγματικὰ αὐτὸ τὸ μίασμα εἶναι χειρότερο καὶ ἀπὸ παιδοκτονία, καὶ μάρτυρες εἶσθε σεῖς, ποὺ δὲν θὰ πονούσατε τόσο, ἂν φυσικὰ πρέπει νὰ σκεφθῶ καὶ γιὰ σᾶς ὅτι νιώσατε τὸν ἴδιο πόνο ποὺ ἔνιωσα καὶ ἐγώ, ἂν ἀκούγατε, ὅτι κατέσφαξε τὸν υἱό του. Γιατί τότε βέβαια θὰ φαινόταν ὅτι ἀνατράπηκαν μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπινους νόμους καὶ οἱ θεσμοὶ τῆς φύσεως, ἐνῶ στὴν περίπτωση αὐτὴ πολλὰ μαζὶ ἔχουν συμβῆ, τὰ ὁποῖα μὲ τὸ πλῆθος τους αὐτὸ γίνονται ἰσχυρότερα καὶ ἀπὸ τὴ φυσικὴ ἀνάγκη. Ὅταν δηλαδὴ σκεφθῶ τὸ μικρὸ ἐκεῖνο παιδὶ ποὺ δὲν διέπραξε κανένα ἀδίκημα, ποὺ παραδόθηκε ἀπὸ τὸν πατέρα του, ποὺ ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὰ πατρικά του ἀνάκτορα, καὶ ἀντάλλαξε τὴ δική του ἀπόλαυση, τὴ δόξα καὶ τὴν τιμὴ μὲ ἕνα ἄλλο τρόπο ζωῆς στὴν ξένη χώρα, γιὰ νὰ μπορῇ ὁ μιαρὸς ἐκεῖνος βασιλεὺς νὰ ἔχῃ ἐμπιστοσύνη στὶς συνθῆκες ποὺ ἔγιναν, καὶ στὴ συνέχεια ταλαιπωρήθηκε ἀπὸ αὐτὸν καὶ ἔχασε ἐξ αἰτίας αὐτοῦ ὅλη τὴ λαμπρότητα ποὺ θὰ εἶχε στὴν πατρίδα του καὶ στὸ τέλος κατασφάχθηκε ἀπ’ αὐτόν, κυριεύομαι ἀπὸ ἕνα διπλὸ ἀντίθετο πάθος· συγχρόνως δηλαδὴ καὶ λειώνει ἡ ψυχή μου καὶ φουσκώνει· καὶ τὸ πρῶτο μου τὸ προξενεῖ ἡ λύπη, ἐνῶ τὸ δεύτερο ὁ θυμός.

Ὅταν δηλαδὴ σκεφθῶ τὸν μιαρὸ ἐκεῖνον νὰ ὁπλίζεται, νὰ σηκώνῃ τὸ ξίφος καὶ νὰ κρατᾶ τὸν λαιμὸ τοῦ παιδιοῦ καὶ τὸ δεξὶ χέρι, μὲ τὸ ὁποῖο δέχθηκε τὸ παιδὶ σὰν ἐνέχυρο, μὲ αὐτὸ νὰ βυθίζῃ τὸ ξίφος στὸ λαιμό του, σκάζω καὶ πνίγομαι ἀπὸ τὸν θυμό μου· κι ὅταν πάλι δῶ τὸ παιδὶ νὰ φοβᾶται καὶ νὰ τρέμῃ καὶ ν’ ἀφήνῃ τοὺς τελευταίους λυγμούς του καὶ νὰ καλῇ τὸν πατέρα του καὶ νὰ λέγῃ, ὅτι αὐτὸς ἔγινε αἴτιος ὅλων αὐτῶν, καὶ νὰ καταλογίζῃ τὴ σφαγὴ ὄχι σ’ αὐτὸν ποὺ βύθιζε τὸ ξίφος στὸ λαιμό του, ἀλλὰ σ’ ἐκεῖνον ποὺ τὸ γέννησε, καὶ νὰ μὴ μπορῇ νὰ ξεφύγῃ οὔτε καὶ νὰ ὑπερασπισθῇ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ νὰ κατηγορῇ ἀνώφελα πλέον τὸν πατέρα του καὶ νὰ δέχεται τὸ πλῆγμα τοῦ ξίφους καὶ νὰ σπαρταρᾶ καὶ νὰ κλωτσᾶ τὸ χῶμα καὶ νὰ μολύνῃ τὴ γῆ μὲ τοὺς κρουνοὺς τοῦ αἵματός του, ξεσχίζονται τὰ σπλάγχνα μου καὶ σκοτεινιάζει ἡ σκέψη μου καὶ ἕνα θόλωμα ἀπὸ λύπη σκεπάζει τὰ μάτια μου.

Ὅμως τὸ θηρίο ἐκεῖνο δὲν ἔπαθε κάτι τέτοιο, ἀλλὰ σὰν νὰ ἐπρόκειτο νὰ σφάξῃ ἀρνὶ ἢ μοσχάρι, μὲ τέτοια διάθεση διέπραξε τὴ μιαρὴ ἐκείνη σφαγή. Καὶ τὸ παιδὶ βέβαια ἀφοῦ δέχθηκε τὸ κτύπημα βρισκόταν κάτω νεκρό, ἐνῶ ὁ φονιὰς ἀγωνιζόταν νὰ μεγαλώσῃ τὴ βδελυρὴ πράξη του, ἐπιδιώκοντας μὲ μιὰ δεύτερη πράξη του ν’ ἀποκρύψῃ τὴν πρώτη. Ἴσως νομίζῃ κανείς, ὅτι θὰ μιλήσω γιὰ τὴ ταφή του καὶ ὅτι μετὰ τὴ σφαγὴ δὲν παρεχώρησε στὸ φονευμένο παιδὶ οὔτε ἕνα κομμάτι γης, ἐγὼ ὅμως θὰ πῶ κάτι πολὺ πιὸ τολμηρὸ ἀπὸ αὐτό. Ἀφοῦ δηλαδὴ μόλυνε τὰ ἄνομα ἐκεῖνα χέρια του μὲ τέτοιο αἷμα καὶ διέπραξε τὴν πρωτοφανῆ αὐτὴ τραγωδία, σὰν νὰ μὴν ἔκαμε τίποτε ὁ ἀναιδής, σκληρότερος καὶ ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς πέτρες ἀκόμη, ἔσπευδε μὲ βιασύνη νὰ πάῃ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἴσως ν’ ἀποροῦν μερικοί, πῶς, τολμώντας τέτοια πράγματα, δὲν δέχθηκε κάποιο Θεόσταλτο πλῆγμα ἢ πῶς δὲν ἔρριξε ὁ Θεός ἐπάνω του κεραυνὸ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ κατακάψῃ τὸ ἀδιάντροπο πρόσωπό του προτοῦ μπῇ στὴν ἐκκλησία. Ἐγὼ ὅμως ἂν κάποιοι ἔκαναν αὐτὴ τὴ σκέψη τοὺς ἐπαινῶ καὶ τοὺς θαυμάζω γιὰ τὴ φλογερὴ αὐτὴ ἀγανάκτησή τους, ἀλλὰ νομίζω ὅτι δὲν τοὺς ταιριάζει ἐξ ὁλοκλήρου ὁ θαυμασμὸς αὐτὸς καὶ ὁ ἔπαινος. Εἶναι δικαιολογημένη βέβαια ἡ ἀγανάκτησή τους γιὰ τὴν ἄδικη σφαγὴ τοῦ παιδιοῦ, γιὰ τὸ ὅτι μὲ τόση θρασύτητα περιφρονήθηκαν οἱ νόμοι τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καταφλεγόμενοι ἀπὸ τὸ θυμό τους δὲν εἶδαν τὸ πρᾶγμα τόσο καθαρά, ὅσο ἔπρεπε νὰ τὸ δοῦν. Γιατί πάνω ἀπὸ τὸν δίκαιο αὐτὸ νόμο τῶν ἀνθρώπων ὑπάρχει στοὺς οὐρανοὺς ἄλλος νόμος πολὺ πιὸ ἀνώτερος.

Ποιός λοιπὸν εἶναι ὁ νόμος αὐτός; Νὰ μὴ καταφέρῃ ἀμέσως τὴν τιμωρία σὲ ἐκείνους ποὺ ἁμάρτησαν, ἀλλὰ νὰ δίνῃ χρόνο καὶ προθεσμία σ’ ἐκεῖνον ποὺ ἁμάρτησε, ὥστε νὰ ἐξαλείψῃ τὸ ἁμάρτημά του καὶ μὲ τὴ μετάνοιά του νὰ ἐξισωθῇ μὲ ἐκείνους ποὺ δὲν διέπραξαν κανένα κακό. Αὐτὸ ἔκαμε τότε ὁ Θεός καὶ γιὰ τὸν ἄθλιο ἐκεῖνον, κι ὅμως δὲν σημειώθηκε καμμιά μεταβολή, ἀλλὰ παρέμενε ἀδιόρθωτος. Ὁ φιλάνθρωπος ὅμως Θεός προβλέποντάς το καὶ αὐτὸ οὔτε καὶ ἔτσι τὸν παρέβλεψε οὔτε καὶ σταμάτησε νὰ κάμνῃ ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτόν· αὐτὸς βέβαια ἐπέδειξε ὅλη τὴ φροντίδα του πρὸς τὸν ἀσθενῆ καὶ ἔκαμε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ θ’ ἀποκαταστοῦσαν τὴν ὑγεία του, ἐκεῖνος ὅμως δὲν θέλησε νὰ δεχθῇ τὸ φάρμακο ἀλλὰ καὶ κατέσφαξε καὶ τὸν γιατρὸ ποὺ στάλθηκε γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό. Τὸ φάρμακο καὶ ὁ τρόπος τῆς θεραπείας ἦταν τὰ ἑξῆς.

Ἔτυχε κατὰ τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, ποὺ διαπράχθηκε τὸ ἀπάνθρωπο καὶ ἐλεεινὸ αὐτὸ δράμα, νὰ εἶναι προϊστάμενος τῆς ποίμνης μας ἕνας μεγάλος καὶ θαυμαστὸς ἀνήρ, ἂν βέβαια πρέπει νὰ ὀνομάζω αὐτὸν ἀνδρα, ποὺ ὠνομαζόταν Βαβύλας. Αὐτὸς λοιπὸν παίρνοντας τότε στὰ χέρια, μὲ τὴ χάρη τοῦ Πνεύματος, τὴν διακυβέρνηση τῆς ἐδῶ Ἐκκλησίας, δὲν θὰ μποροῦσα βέβαια νὰ πῶ ὅτι ξεπέρασε τὸν Ἠλία καὶ τὸν μιμητή του τὸν Ἰωάννη, μήπως θεωρηθῇ πολὺ ἐνοχλητικὸς ἕνας τέτοιος λόγος, ἔφθασε ὅμως σὲ τέτοιο ὕψος, ὥστε νὰ μὴν ὑπολείπεται οὔτε ὡς πρὸς τὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τῶν γενναίων ἐκείνων ἀνδρῶν. Γιατί αὐτὸς ὄχι τὸν διοικητὴ λίγων πόλεων οὔτε τὸν βασιλέα ἑνὸς ἔθνους, ἀλλὰ αὐτὸν ποὺ εἶχε κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία του τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς οἰκουμένης, τὸν ἴδιο δηλαδὴ τὸν φονιὰ τοῦ παιδιοῦ, ποὺ εἶχε ὑπὸ τὴν κυριαρχία του πολλὰ ἔθνη καὶ στρατεύματα ἄπειρα, καὶ ἦταν ἐξ αἰτίας πολλῶν φοβερός, καὶ ἐξ αἰτίας τοῦ μεγέθους τῆς ἐξουσίας του καὶ ἐξ αἰτίας τῆς σκληρότητας τοῦ χαρακτήρα του, αὐτὸν λοιπὸν σὰν ἕνα δοῦλο ἀσήμο καὶ ἀνάξιο κάθε λόγου ἔτσι τὸν ἔδιωξε μέσα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ μὲ τόση ἀταραξία καὶ ἀφοβία, μὲ ὅση ὁ βοσκὸς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ κοπάδι τὸ ψωριασμένο καὶ ἄρρωστο πρόβατο, ἐμποδίζοντας ἔτσι τὴν νόσο τοῦ ἀρρώστου νὰ μεταδοθῇ καὶ στὰ ὑπόλοιπα. Καὶ κάμνοντας αὐτὰ ἔμπρακτα ἐπιβεβαίωνε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ὅτι δοῦλος εἶναι μόνο ἐκεῖνος ποὺ διαπράττει τὴν ἁμαρτία, κι ἂν ἀκόμη ἔχῃ πάνω στὸ κεφάλι του ἄπειρα στεφάνια, καὶ ἂν ἀκόμη φαίνεται ὅτι ἐξουσιάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς. Ὅποιος ὅμως δὲν αἰσθάνεται βαρειὰ τὴ συνείδησή του γιὰ κάποιο κακό, κι ἂν ἀκόμη συγκαταλέγεται στὴν τάξη τῶν ὑπηκόων, εἶναι βασιλικώτερος ἀπ’ ὅλους τοὺς βασιλεῖς. Ἀμέσως λοιπὸν διέταξε ὁ ἀρχόμενος τὸν ἄρχοντα καὶ ὁ ὑπήκοος ἔκρινε τὸν ἐξουσιαστὴ ὅλων, ἐκφέροντας τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση γι’ αὐτόν.

Σὺ ὅμως ἀκούοντας αὐτὰ μὴ προσπεράσῃς τὰ λεγόμενα μὲ ἐπιπολαιότητα. Βέβαια τὸ γεγονὸς αὐτὸ καθ’ ἑαυτό, τὸ ὅτι δηλαδὴ ἐξεδίωξε ἀπὸ τὰ πρόθυρα τῆς ἐκκλησίας τὸν βασιλέα κάποιος ποὺ βρισκόταν ὑπὸ τὴν ἐξουσία του, εἶναι ἱκανὸ νὰ διεγείρῃ καὶ νὰ προκαλέσῃ ἔκπληξη στὶς ψυχὲς τῶν ἀκροατῶν, ἂν ὅμως θέλῃς νὰ γνωρίσῃς μὲ ἀκρίβεια ὅλο τὸ θαῦμα, μὴν ἀρκεσθῇς στὴν ἁπλὴ σημασία τοῦ λεγομένου, ἀλλὰ φαντάσου τὴ βασιλικὴ συνοδεία, τοὺς ὑπασπιστές, τοὺς στρατηγούς, τοὺς ἄρχοντες, ἐκείνους ποὺ ζοῦν στὶς βασιλικὲς αὐλές, τοὺς διοικητὲς τῶν πόλεων, τὴν ἀλαζονεία ἐκείνων ποὺ προηγοῦνται τῆς βασιλικῆς συνοδείας καὶ ἐκείνων ποὺ ἀκολουθοῦν, τὸ πλῆθος ἐκείνων ποὺ ἐπευφημοῦν τὸν βασιλέα καθώς καὶ τὶς ἄλλες ἐκδηλώσεις.

Ἔπειτα φαντάσου τὸν βασιλέα νὰ προχωρῇ ἀνάμεσά τους γεμάτος ὑπερηφάνεια καὶ νὰ φαίνεται ἀκόμη πιὸ ἐπιβλητικώτερος ἀπὸ τὰ ἐνδύματά του καὶ τὴ βασιλικὴ πορφύρα, ἐνῶ οἱ διασκορπισμένοι παντοῦ πολύτιμοι λίθοι πάνω στὸ δεξὶ χέρι, στὸ μέρος ποὺ τελειώνει ὁ μανδύας καὶ στὸ στέμμα τῆς κεφαλῆς νὰ ἀστραφτοκοποῦν. Καὶ μὴ σταματήσῃς μέχρις ἐδῶ τὴν εἰκόνα τῆς φαντασίας, ἀλλ’ ἐπέκτεινε αὐτὴν καὶ στὸν δοῦλο τοῦ Θεοῦ, τὸν μακάριο Βαβύλα, στὸ ταπεινό του παράστημα, στὴν ἀνεπίσημη στολή του, στὴν συντετριμμένη ψυχή του, στὸ ἀπαλλαγμένο ἀπὸ θράσος φρόνημά του, καὶ ἀφοῦ ἔτσι ζωγραφίσῃς καὶ τοὺς δυὸ καὶ τοποθετήσῃς τὸν ἕνα ἀπέναντι στὸν ἄλλο, τότε θὰ κατανοήσῃς καλὰ τὸ θαῦμα, ἢ καλύτερα οὔτε καὶ τότε θὰ μπορέσῃς νὰ τὸ κατανοήσῃς μὲ ἀκρίβεια. Γιατί τὴν παρρησία ἐκείνη δὲν θὰ μποροῦσε κανεὶς λόγος οὔτε καὶ εἰκόνα νὰ τὴν παραστήσῃ, ἀλλὰ μόνο ἡ πεῖρα καὶ ἡ χρήση αὐτῆς. Καὶ τὸ παράστημα τῆς ψυχῆς τοῦ γενναίου ἐκείνου ἀνδρα μόνον ἐκεῖνος ποὺ μπόρεσε νὰ φθάσῃ στὴν ἴδια μὲ αὐτὸν κορυφὴ θάρρους μπορεῖ νὰ τὴν νιώσῃ καλά. Πῶς δηλαδὴ ὁ γέροντας πλησίασε τὸν βασιλέα; πῶς διέσχισε τὴ συνοδεία; πῶς ἄνοιξε τὸ στόμα του; πῶς μίλησε; πῶς τὸν ἐπετίμησε; πῶς ἄγγιξε μὲ τὸ δεξί του χέρι τὸ στῆθος ποὺ φλεγόταν ἀκόμη ἀπὸ τὸ θυμὸ καὶ ἦταν κατάζεστο ἀπὸ τὸ φόνο; πῶς ἀπώθησε τὸν φονιὰ τοῦ παιδιοῦ; Τίποτε ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ γίνονταν γύρω του δὲν τὸν κατέπληξε καὶ δὲν τοῦ ἄλλαξε τὴν πρόθεσή του. Πῶ πῶ ψυχὴ ἀτρόμητη καὶ διάνοια ὑψηλή! πῶ πῶ φρόνημα οὐράνιο καὶ παράστημα ἀγγελικό!

Ὅπως ἀκριβῶς λοιπὸν βλέπει κανεὶς ὅλη ἐκείνη τὴ φαντασία ἐπάνω σὲ τοῖχο ζωγραφισμένη, μὲ τέτοια ἀταραξία ὁ γενναῖος ἐκεῖνος ἀνδρας τὰ ἔπρατε ὅλα. Γιατί εἶχε διδαχθῇ ἀπὸ τὴ θεία διδασκαλία, ὅτι ὅλα τὰ πράγματα τοῦ κόσμου εἶναι σκιά καὶ ὄνειρο καὶ πιὸ μηδαμινὰ ἀκόμη ἀπὸ αὐτά. Γι’ αὐτὸ τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτὰ δὲν τὸν ἔκαμε νὰ φοβηθῇ, ἀλλὰ καὶ μεγαλύτερο θάρρος τοῦ ἔδιναν. Γιατί ἡ θέα ὅλων ἐκείνων ποὺ συνέβαιναν ἐκεῖ μετέφερε τὸν νοῦ του στὸν οὐράνιο βασιλέα, ποὺ κάθεται ἐπάνω στὰ Χερουβὶμ καὶ ἐπιβλέπει ἀβύσσους, στὸν θρόνο τὸν ἔνδοξο καὶ ὑψηλό, στὰ οὐράνια στρατεύματα, στὶς μυριάδες τῶν ἀγγέλων, στὶς χιλιάδες τῶν ἀρχαγγέλων, στὸ φοβερὸ ἐκεῖνο βῆμα καὶ στὸ ἀδωροδόκητο δικαστήριο, στὸν πύρινο ποταμό, σ’ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν κριτή. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, μεταφέροντας ὅλον τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό, σὰν νὰ βρισκόταν μπροστὰ σ’ ἐκεῖνον τὸν δικαστὴ καὶ ἄκουγε νὰ τοῦ δίνῃ ἐντολὴ ν’ ἀπομακρύνῃ ἀπὸ τὴν ἱερὴ ἀγέλη τὸν βδελυρὸ καὶ μιαρό, ἔτσι τὸν ἀπομάκρυνε καὶ τὸν ξεχώρισε ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα πρόβατα καὶ τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔβλεπε καὶ φαίνονταν φοβερὰ δὲν τὸν ἔκαμαν ν’ ἀλλάξῃ γνώμη, ἀλλ’ ἀφοῦ τὸν ἀπώθησε μὲ πολὺ μεγάλη ἀνδρεία καὶ γενναιότητα, ὑπερασπίσθηκε τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ ποὺ καταπατοῦνταν. Ἂν καὶ βέβαια μὲ πόση παρρησία φυσικὸ ἦταν ν’ ἀντιμετωπίσῃ τοὺς ὑπόλοιπους τῆς συνοδείας;

Γιατί ἐκεῖνος ποὺ μὲ τόσο θάρρος στάθηκε μπροστὰ στὸν ἐξουσιαστή, ποιόν ἀπὸ τοὺς ἄλλους θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ φοβηθῇ; Ὅμως ἐγὼ σκέπτομαι, ἢ καλύτερα δὲν σκέπτομαι ἀλλὰ πιστεύω, ὅτι αὐτὸς ποτὲ δὲν εἶπε ἢ ἔπραξε κάτι γιὰ νὰ πετύχῃ κάποια χάρη ἢ κινούμενος ἀπὸ ἔχθρα, ἀλλὰ στάθηκε μὲ γενναιότητα καὶ ἀνδρεία μπροστὰ στὸν φόβο καὶ στὴν κολακεία, ποὺ εἶναι ἰσχυρότερη καὶ ἀπὸ αὐτόν, καὶ σ’ ὅλα τὰ ἄλλα τὰ παρόμοια (πραγματικὰ εἶναι πολλὰ τὰ ἀνθρώπινα πάθη) καὶ δὲν ἀπομακρύνθηκε οὔτε ἐλάχιστα ἀπὸ τὴν ὀρθὴ ἐκτίμηση τῶν πραγμάτων. Γιατί ἂν «ἡ ἐνδυμασία τοῦ ἀνθρώπου, τὸ γέλιο τῶν δοντιῶν του καὶ τὸ βάδισμά του δείχνουν τί ἄνθρωπος εἶναι αὐτός», πολὺ περισσότερο τὰ τόσο μεγάλα κατορθώματα εἶναι ἱκανὰ νὰ δείξουν τὴν ἀρετὴ τοῦ ὑπόλοιπου βίου αὐτοῦ. Δὲν πρέπει δηλαδὴ νὰ τὸν θαυμάζωμε γιὰ τὸ θάρρος του μόνο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ὅτι ἐπεξέτεινε τὸ θάρρος του μέχρι σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, χωρὶς ὅμως καὶ πάλι νὰ προσθέσῃ τίποτε τὸ ἐπὶ πλέον σ’ αὐτό.

Πραγματικὰ τέτοια εἶναι ἡ σοφία τοῦ Χριστοῦ· δὲν ἐπιτρέπει ν’ ἀγωνιζώμαστε οὔτε περισσότερο οὔτε λιγώτερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πρέπει, ἀλλὰ παντοῦ διατηρεῖ τὴ συμμετρία. Ἂν καὶ βέβαια μποροῦσε, ἂν ἤθελε, νὰ προχωρήσῃ καὶ πιὸ πέρα. Γιατί αὐτὸς ποὺ δὲν σκέφθηκε τὴ ζωή του (καὶ δὲν θὰ ἔκαμνε τὴν ἀρχή, ἂν δὲν εἶχε ὁπλίσει τὸν ἑαυτό του μὲ τέτοια ἀπόφαση) μποροῦσε μὲ πολὺ θάρρος καὶ δύναμη ὅλα νὰ τὰ κάμῃ, καὶ νὰ περιλούσῃ μὲ ὕβρεις τὸν βασιλέα, καὶ τὸ βασιλικὸ στέμμα ν’ ἀποσπάσῃ ἀπ’ τὸ κεφάλι του, καὶ νὰ τοῦ προξενήσῃ πληγὲς στὸ πρόσωπο, ὅταν πρόβαλε τὸ δεξί του χέρι πάνω στὸ στῆθος γιὰ νὰ τὸν ἀπωθήσῃ. Ἀλλὰ τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἔκαμε· γιατί ἡ ψυχή του ἦταν ἀρτυμένη μὲ τὸ πνευματικὸ ἁλάτι καὶ γι’ αὐτὸ τίποτε δὲν ἔκαμνε ἄσκοπα καὶ στὰ χαμένα, ἀλλ’ ὅλα τὰ ἔκαμνε μὲ κρίση ὀρθὴ καὶ βρισκόμενος σὲ κατάσταση ὑγιῆ. Ὄχι ὅπως ἀκριβῶς οἱ σοφοὶ τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ποτὲ δὲν ἐνεργοῦν μὲ μέτρο, ἀλλὰ παντοῦ, ὅπως θὰ λέγαμε, δείχνουν περισσότερο θάρρος ἀπὸ αὐτὸ ποὺ χρειάζεται, ὥστε πουθενὰ νὰ μὴ διακρίνωνται γιὰ ἀνδρεία, ἀλλὰ παντοῦ νὰ φαίνωνται κυριευμένοι ἀπὸ παράλογα πάθη· γιὰ ὅσα ὑστέρησαν κατηγορήθηκαν ἀπὸ ὅλους γιὰ δειλία, ἐνῶ γιὰ τὰ λαμπρὰ κατορθώματά τους κατηγορήθηκαν γιὰ ἀλαζονεία καὶ φιλοδοξία.

Ὅμως ὁ μακάριος ἐκεῖνος δὲν ἐνεργοῦσε ἔτσι· γιατί δὲν ἔκαμνε τυχαῖα ἐκεῖνο ποὺ ἐρχόταν στὸ νοῦ του, ἀλλ’ ἀφοῦ πρῶτα βασάνιζε ὅλα μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ προσάρμοζε τὶς σκέψεις του πρὸς τοὺς θείους νόμους, τότε μετέτρεπε αὐτὲς σὲ πράξεις. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν τομὴ δὲν τὴν ἔκαμνε ἐπιφανειακή, γιὰ νὰ μὴ ἀπομείνῃ μεγαλύτερο τμῆμα ἀπὸ τὸ ἄρρωστο μέρος, οὔτε βαθύτερη ἀπὸ ὅ,τι ἔπρεπε, γιὰ νὰ μὴ βλάψῃ καὶ πάλι μὲ τὴν περιττὴ πληγὴ τὴν ὑγεία, ἀλλὰ ἐνεργώντας τὴ τομὴ κατὰ συμμετρία μὲ τὴν ἀσθένεια, ἔτσι κατόρθωσε τὴν ἀρίστη θεραπεία. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶπα χωρὶς ἐνδοιασμούς, ὅτι αὐτὸς ἦταν ἀπαλλαγμένος καὶ ἀπὸ θυμὸ καὶ ἀπὸ δειλία καὶ ἀπὸ ἀλαζονεία καὶ ἀπὸ δοξομανία καὶ ἀπὸ μῖσος καὶ ἀπὸ φόβο καὶ ἀπὸ κολακεία· καὶ ἂν πρέπει νὰ πῶ καὶ κάτι τὸ παράδοξο, δὲν θαυμάζω τόσο πολὺ τὴν τόλμη τοῦ μακαρίου ἐναντίον τῆς μανίας τοῦ βασιλέως, ὅσο τὸ ὅτι ἔκρινε μὲ μεγάλη περισκέψια μέχρι ποὺ ἔπρεπε νὰ προχωρήσῃ ἡ ἐνέργειά του, χωρὶς νὰ κάμῃ ἢ νὰ πῇ τίποτε τὸ περιττό. Καὶ ὅτι αὐτὸ εἶναι πιὸ θαυμαστὸ ἀπὸ ἐκεῖνο ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ ὅτι μπορεῖ κανεὶς νὰ βρῇ πολλοὺς ποὺ κατόρθωσαν βέβαια αὐτό, ἀλλὰ ἀπέτυχαν στὸ ἄλλο. Γιατί τὸ νὰ ἔχῃ κανεὶς θάρρος αὐτὸ πολλὲς φορὲς εἶναι γνώρισμα καὶ τοῦ ὁποιουδήποτε, τὸ νὰ δείξῃ ὅμως τὸ θάρρος αὐτὸ ἐκεῖ ποὺ πρέπει, στὸν κατάλληλο καιρὸ καὶ μὲ τὴν πρέπουσα συμμετρία καὶ σύνεση ποὺ ἀπαιτεῖται, αὐτὸ χρειάζεται πολὺ μεγάλη καὶ θαυμαστὴ ψυχή. Καθ’ ὅσον καὶ τὸν μακάριο Δαυίδ μὲ πολλὴ θάρρος τὸν ἐξύβρισε ὁ Σεμεΐ καὶ τὸν ἀποκάλεσε ἀνδρα αἱμάτων, ἀλλ’ ὅμως δὲν θὰ μποροῦσα ἐγὼ νὰ τὸ ὀνομάσω αὐτὸ θάρρος, ἀλλὰ ἀκολασία γλώσσας καὶ θρασύτητα τῆς διάνοιας καὶ ἔλλειψη ἀγωγῆς καὶ ἀνοησία καὶ πολὺ περισσότερο ὅλα τὰ ἄλλα, παρὰ θάρρος.

ΠΗΓΗ: ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ- ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ-34- ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΟΝ ΒΑΒΥΛΑΝ – ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

entaksis.gr

https://aktines.blogspot.com/2025/11/blog-post_62.html#more

Ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Χίου τὸ 1912 καὶ ὁ Μητροπολίτης Ἱερώνυμος Γοργίας

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΤΟ 1912

ΚΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΓΟΡΓΙΑΣ

Βασίλειος Γ. Βοξάκης, Θεολόγος καθηγητής

Ο Μητροπολίτης Χίου Ιερώνυμος, ο κατά κόσμον Ιωάννης Γοργίας, γεννήθηκε στη Χίο το 1860. Εφοίτησε στο Γυμνάσιο της Χίου και κατόπιν στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Αφιέρωσε τη ζωή του στην Εκκλησία, και σε όποιες επαρχίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου κι αν υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος και ως Επίσκοπος, διακρίθηκε για την ποιμαντική και εθνική του δράση. Στις 9 Ιουλίου 1909 ανέλαβε τη Μητρόπολη Χίου σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας. Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Ανδρεάδης αναφέρει σχετικά με το πνευματικό έργο, που με αξιοσύνη επιτέλεσε στο νησί μας ο Χίος αυτός Επίσκοπος, τα εξής χαρακτηριστικά: «Ο Ιερώνυμος εξετέλει μετά ζήλου και θέρμης τα ποιμαντικά του καθήκοντα φροντίζων περί της ηθικής και πνευματικής διαπαιδαγωγήσεως του ποιμνίου του». Επειδή οι τουρκικές αρχές τον θεωρούσαν ως πρωταγωνιστή των μυστικών ενεργειών, που γίνονταν για την ένωση της Χίου με την Ελλάδα, πολλές φορές τον είχαν απειλήσει μέχρι το 1912 με εξορία, χωρίς όμως να πετύχουν να κάμψουν το ηθικό του και το εθνικό φρόνιμά του.

Στις 5 Οκτωβρίου του 1912 η μικρή Ελλάς κηρύσσει τον πόλεμο στην Τουρκία και επιχειρεί να απελευθερώσει τα εδάφη, που δικαιωματικά της ανήκαν και να σπάσει τις αλυσίδες της δουλείας των σκλαβωμένων παιδιών της.

19 Νοεμβρίου. Ἀβδιοὺ προφήτου (θ΄ π.Χ. αἰ.), Βαρλαὰμ μάρτυρος (†304). Ἡλιοδώρου (†272) καὶ Εὐφημίας μαρτύρων. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τετάρτης κδ´ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Α´ Θεσ. δ΄ 1-12).

Α Θεσ. 4,1         Τὸ λοιπὸν οὖν, ἀδελφοί, ἐρωτῶμεν ὑμᾶς καὶ παρακαλοῦμεν ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ, καθὼς παρελάβετε παρ᾿ ἡμῶν τὸ πῶς δεῖ ὑμᾶς περιπατεῖν καὶ ἀρέσκειν Θεῷ, ἵνα περισσεύητε μᾶλλον·

Α Θεσ. 4,1                 Εν συμπεράσματι, λοιπόν, αδελφοί, σας παρακαλούμεν και σας προτρέπομεν εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, καθώς παρελάβατε και εδιδάχθητε από την προφορικήν μας διδασκαλίαν, δια το πως πρέπει να ζήτε και να φέρεσθε και να ευαρεστήτε στον Θεόν, σας παρακαλούμεν έτσι να φέρεσθε και να προοδεύετε ακόμη περισσότερον εις την χριστιανικήν ζωήν.

Χούντα τοῦ ἀντιχρίστου, (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Οἱ ἀτομικοὶ φάκελλοι, ποὺ καταρτίζονταν καὶ φυλάσσονταν στὰ ἀρχεῖα ὅλων τῶν κρατῶν, καὶ ἰδιαιτέρως τῶν ὁλοκληρωτικῶν, θὰ ὠχριοῦν μπροστὰ στὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλλωμα, τὸ ὁποῖο θὰ γίνεται μὲ τὶς νέες ταυτότητες.

Ὄχι μόνο ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ οἰκονομικὴ κατάστασι τοῦ πολίτη, ἀλλὰ καὶ ἄλλες καταστάσεις, γεγονότα καὶ λεπτομέρειες τῆς ζωῆς τοῦ ἀτόμου, ποὺ ἀσφαλίζονταν μέχρι τώρα στὸ ἀπαραβίαστο ἄσυλο τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν, μέσα σὲ δευτερόλεπτα θὰ γίνωνται γνωστά.

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ- 4 Τόμοι

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ

18ος Τόμος



ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ (Α' - ΙΒ')
ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ (Α' - ΛΓ') - εδώ
ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ (ΛΔ'-ΡΚΔ') - εδώ
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
(ΒΙΒΛΙΟΝ Α', Α'-ΝΖ')
(ΒΙΒΛΙΟΝ Β', Α'-ΝΕ') - εδώ
ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
(ΒΙΒΛΙΟΝ Β', ΝΣΤ'-ΣΚΑ') - εδώ

Προτιμώμενο πρόγραμμα για την ανάγνωση των αρχείων που είναι σε μορφή djvu είναι το sumatrapdfreader

https://wra9.blogspot.com/2024/11/4.html