Ἡ κάθαρση δέν γίνεται διά μιᾶς, ἀλλά σέ βάθος χρόνου

Ἕνας ἄνθρωπος εἶχε ἕναν ἀγρό. Ἀπό ἀμέλειά του ὁ ἀγρός αὐτός ἐχερσώθη καί ἐγέμισε ἀπό ἄγρια χόρτα καί ἀγκάθια. Μετά καιρόν ὁ ἄνθρωπος αὐτός σκέφθηκε νά περιποιηθεῖ τόν ἀγρό του καί νά τόν καλλιεργήσει. Διέταξε, λοιπόν, τόν υἱό του νά πάει νά καθαρίσει τόν ἀγρό.

Πράγματι μετέβη ὁ υἱός νά καθαρίσει τόν ἀγρό, μόλις ὅμως τόν εἶδε γεμάτο ἀγκάθια, ἀπογοητεύτηκε καί εἶπε μέσα του:

«Πότε θά μπορέσω νά τά ξεριζώσω ὅλα αὐτά καί νά τόν καθαρίσω;». Ξάπλωσε λοιπόν καί ἀποκοιμήθηκε.

Ἀφοῦ ξύπνησε γιά λίγο καί εἶδε πάλι τό πλῆθος τῶν ἀγκαθιῶν, ἐβαρύνθη καί ἔμεινε ξαπλωμένος κατά γῆς. Πέρασε ἀρκετές ἡμέρες ἔτσι χωρίς ἐργασία καί μέ ἀμέλεια.

Ἐν τῶ μεταξύ ἔρχεται καί ὁ πατέρας του, νά δεῖ τί ἔκανε στόν ἀγρό. Καθώς λοιπόν τόν βρῆκε ἀργό καί ἀναποφάσιστο, τοῦ λέει:

- Γιατί, παιδί μου, δέν ἔκανες τίποτα μέχρι τώρα;

- Πατέρα μου, ἀπήντησε τό παιδί, καθώς ἐρχόμουνα νά ἐργασθῶ, καί ἔβλεπα αὐτό τό πλῆθος ἀπό τά ἀγριόχορτα καί τά ἀγκάθια, ἔχανα τήν ὄρεξή μου πρός ἐργασία, καί ἀπό τήν στενοχώρια μου κοιμόμουνα. Γι’ αὐτό δέν ἔκαμα τίποτε.

Περί Φθόνου - Ζήλειας

❈ *Ἐρώτηση*: Στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, εἴδαμε τήν μετάνοια τοῦ ἀσώτου ἀλλά ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός του, ἐνῶ ἔδειχνε ὅτι ἦταν ἄνθρωπος τῆς ὑπακοῆς στόν πατέρα του, γιατί ἀντέδρασε ἔτσι ὅταν ἐπέστρεψε ὁ ἄσωτος υἱός στό σπίτι; Ποιά μερίδα ἀνθρώπων εἶναι αὐτή, πού μπορεῖ νά εἴμαστε καί ἐμεῖς;

*Ἀπάντηση*: Τό εἴπατε... ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος, ὁ ὁποῖος πιάνει καί τούς τέλειους. Λέει τό γνωμικό: «Ὁ φθόνος ἅπτεται καί τῶν τελείων». Δηλαδή ὁ πρεσβύτερος γιός τί εἶναι; Εἶναι τό καλό παιδί! Πού δέν ἔφυγε ποτέ ἀπό τό σπίτι τοῦ πατέρα, ἔμενε ἐκεῖ, εἶχε καλή σχέση, ἀπολάμβανε ὅλα τά τοῦ πατέρα, ἔκανε καί ὑπακοή ὅπως εἴπατε, ἀλλά οὐσιαστικά σέ τί ὑστεροῦσε; Ὑστεροῦσε στήν ταπείνωση καί στήν ἀγάπη. Ὑστεροῦσε! Καί ὅταν ὁ πατέρας ἔδειξε ἀγάπη στόν νεότερο γιό πού μετανόησε, δέν μποροῦσε νά τό σηκώσει αὐτό!

Εἶχε τό νομικό πνεῦμα, τό δικαιϊκό πνεῦμα. Λέει:

- Εἶναι δίκαιο αὐτό; Ἐγώ μιά ζωή εἶμαι ἐδῶ καί ἕνα κατσικάκι δέν μοῦ ἔδωσες καί αὐτός πού ἦρθε τώρα καί σοῦ ἔφαγε ὅλη σου τήν περιουσία...;

Ἀνησυχητικοὶ προβληματισμοί – «Οὐ παγὰν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ».

Αντώνιος Ιωάν. Βασιλειάδης

Θεολόγος

Όχι μόνο οι ορθόδοξοι χριστιανοί στην Ελλάδα, αλλά και οι απανταχού της γης αδελφοί μας, πιστεύω πως δοκίμασαν μια πολλή μεγάλη απογοήτευση, πικρία και πόνο, από την επίσημη στάση του Aγίου Όρους, με την ευκαιρία της πρόσφατης επίσκεψης του πρωθυπουργού στην Αθωνική Πολιτεία.

Είχαμε την εντύπωση και τρέφαμε ελπίδες, πως η εν λόγω επίσκεψή του, θα αποτελούσε μοναδική ευκαιρία για να τονισθεί, με αγάπη φυσικά, η μεγάλη βλάβη σε βάρος των αληθειών της πίστεως μας, και πως θα προέβαιναν στον απαιτούμενο και επιβαλλόμενο έλεγχο του πρωθυπουργού για τα έργα και τις ημέρες της κυβερνήσεως του. Είδαμε δυστυχώς με θλίψη, πως το μήνυμα της μετάνοιας που είναι το κυρίαρχο της Αγίας Γραφής, αγνοήθηκε από τους κατεξοχήν εντεταλμένους να δοθεί στον πρωθυπουργό. Ούτε μια λέξη! Παραγράφηκαν πάντα τα εγκλήματά του. Αμνηστεύθηκαν οι ύβρεις και οι πρωτοφανείς και απαράδεκτοι χειρισμοί του, που αφορούν κυρίως την ορθόδοξη πίστη του λαού μας.

Αν και «επόμενοι τοις Πατράσιν», θα δικαιούνταν να του αρνηθούν την επίσκεψή του για πολλούς και σοβαρούς λόγους.

Και εύλογα δημιουργείται στο ορθόδοξο πλήρωμα ο προβληματισμός και η ανησυχία: είναι ή όχι άρνηση και προδοσία της πίστεως μας η μη συμμόρφωση προς την εντολή του Χριστού, που προτρέπει τους μαθητές του να κηρύττουν μετάνοια; Ήταν μοναδική ευκαιρία, για μεν τους πατέρες να χρησιμοποιήσουν τον διακριτικό έλεγχο και να φέρουν τον πρωθυπουργό σε μετάνοια, για δε τον πρωθυπουργό να απαλλαγεί από το βάρος όσων βαρύνουν την αθάνατη ψυχή του.

«Ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ…!» (Λουκ. 24,25)

«Ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ…!» (Λουκ. 24,25)

(†Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, ἄ­νοιξε δίπλα στὴ λί­­μνη Γεννησαρὲτ σχολεῖο, σχολεῖο πρωτότυπο. Δώδεκα ἦταν οἱ πρῶ­τοι μαθηταί. Ἡ διδασκαλία του ἦταν ὑ­­ψηλή. Κατέπληττε ὅ­λους. Ποτέ δὲν ἀ­κού­στη­καν οὔτε θ᾽ ἀ­κουστοῦν ἀνώτερα μαθήματα. Καὶ τὰ μαθήματα τοῦ Ἰησοῦ δὲν προωρίζονταν γιὰ τὸν περιωρισμένο στενὸ κύκλο τῶν Δώδεκα, σὰν μία ἰδιαίτερη διδασκαλία, μυστικὴ ἂς ποῦμε, ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν ἔ­πρεπε νὰ τὴ γνωρίσουν· ἔ­πρεπε νὰ γίνουν γνωστὰ στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. «Ὃ λέγω ὑμῖν ἐν τῇ σκοτίᾳ», εἶπε ὁ Κύ­ρι­ος, «εἴπατε ἐν τῷ φωτί, καὶ ὃ εἰς τὸ οὖς ἀκούετε, κηρύξατε ἐπὶ τῶν δωμάτων» (Ματθ. 10,27). Ἔπρεπε νὰ γίνῃ γνωστὴ ἡ ἀλήθεια διὰ τῶν ἀ­ποστόλων, οἱ ὁ­ποῖ­οι θὰ μαθήτευαν ὅλα τὰ ἔθνη.

Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνουν οἱ Δώδεκα διδάσκαλοι ὅλης τῆς οἰκουμένης, ἔπρεπε προ­­ηγουμένως νὰ γίνουν μαθηταί· νὰ φωτιστοῦν οἱ ἴδιοι, καὶ ἔπειτα νὰ φωτίσουν· νὰ λαξευθοῦν στὸ ἐργαστήριο τῆς θείας διδασκαλίας, γιὰ νὰ γίνουν ἔμψυχα ἀγάλματα τῆς ἀρετῆς· νὰ καθαριστοῦν καὶ νὰ στιλβωθοῦν, γιὰ νὰ γίνουν πνευματικοὶ καθρέφτες ποὺ ν᾽ ἀν­τανακλοῦν τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ· νὰ γίνουν καὶ αὐτοὶ ἥλιοι πνευματικοί, ποὺ θὰ δι­έλυ­αν τὰ σκοτάδια, τὰ σκοτάδια τῆς πλά­νης καὶ τῆς ἁμαρτίας.

Ἦταν εὔκολο ἔργο αὐτό; Ὄχι βέβαια. Λένε γιὰ κά­ποιο διάσημο γλύπτη ὅτι, ὅ­ταν εἶδε κάποτε ἕναν ὄγκο μαρμάρου βυ­θισμένο σὲ βόρβορο, τὸ μετέφερε στὸ ἐρ­γαστήρι του, ἄρχισε νὰ τὸ σμιλεύῃ, καὶ μιὰ μέρα μέσ᾽ ἀπ᾽ αὐτὸ βγῆ­­κε ἕνας λαμ­πρὸς ἄγγελος! ὁ λασπωμένος ὄγκος μεταβλήθηκε σ᾽ ἕ­να θαυ­μάσιο καλλιτέχνημα.

Μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεραπεύει τὴν ψυχή

❈ Εἶναι ἀπαράδεκτο γιὰ παράδειγμα νὰ ἔρχεται κάποιος νὰ ἐξομολογηθεῖ (τώρα τὸ λέω γιά μᾶς, τοὺς Πνευματικοὺς) καὶ νὰ τὸν στέλνουμε γιὰ ψυχολογικὴ θεραπεία.

Προσέξτε, ἐὰν ἔχει ἀνάγκη νὰ πάρει φάρμακα, γιατί πάσχουν τὰ νεῦρα του, θὰ τὸν στείλουμε. Ναί…, ἀλλὰ ὄχι γιὰ τὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς του, γιατί κανεὶς ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς δὲν θεραπεύει τὴν ψυχή.

Εἶναι πιθανὸν ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἔκανε, νὰ ἔβλαψε καὶ τὸ νευρικὸ του σύστημα. Διότι ἡ ψυχὴ ἐπηρεάζει καὶ τὸ νευρικὸ σύστημα. Καί ἂν κανεὶς κάνει μεγάλα λάθη, μεγάλες ἁμαρτίες στὴν ψυχή, ἐπηρεάζει καὶ τὸ σῶμα καὶ τὸ νευρικὸ σύστημα. Ἐκεῖ χρειάζεται νὰ πάρει φάρμακα. Ἐκεῖ εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ψυχιάτρου. Ἀλλὰ, δὲν κάνει ψυχιατρικὴ ἐκείνην τὴν ὥρα ὁ ψυχίατρος. Ἐκείνη τὴν ὥρα κάνει νευρολογία, κάνει θεραπεία τῶν νεύρων.

15 Ἰουλίου. Κηρύκου μάρτυρος καὶ Ἰουλίττης τῆς μητρὸς αὐτοῦ (†305). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ μάρτυρος, Ἰουλίου 15 (Α΄ Κορ. ιγ΄ 11 - ιδ΄ 5).

Α Κορ. 13,11      ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.

Α Κορ. 13,11              Οταν ήμουν νήπιον, σαν νήπιον ωμιλούσα· είχα φρονήματα και σκέψεις νηπίου και σαν νήπιον εσυλλογιζόμουν και έκρινα. Οταν όμως έγινα άνδρας, κατήργησα και αφήκα πλέον τας νηπιώδεις γνώσεις και τον νηπιώδη τρόπον του σκέπτεσθαι. (Εις την παρούσαν ζωήν έχομεν την ατελή και ανανάπτυκτον διάνοιαν και γνώσιν του νηπίου).

Αὐτός εἶναι πού γνωρίζει ἀληθινά τόν ἑαυτό του, αὐτός πού πιστεύει ὅτι εἶναι τό μηδέν

❈ *Ἐρώτηση*: Ὅλοι οἱ ψυχολόγοι εἶναι τό ἴδιο; Ἀνήκουν στήν κατηγορία πού εἴπατε ὅτι εἶναι ὑπό δαιμονική ἐπήρεια;

*Ἀπάντηση*: Ἔχετε ἀκούσει κανένα ψυχολόγο νά μιλάει γιά Διάβολο; Δέν ὑπάρχει κανένας! Κανέναν πού νά μιλάει γιά ταπείνωση; Γιά Χάρη Θεοῦ; Γιά μηδενική αὐτοεκτίμηση; Αὐτό εἶναι τό νορμάλ. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει, αὐτός εἶναι πού γνωρίζει ἀληθινά τόν ἑαυτό του, αὐτός πού πιστεύει ὅτι εἶναι τό μηδέν.

Τά μυστήρια εἶναι πάρα πολλά....ἡ ἄποψη ὅτι τά μυστήρια εἶναι μόνο ἑφτά ἦρθε ἀπό τήν Δύση

❈ Αὐτή ἡ ἄποψη ὅτι τά μυστήρια εἶναι μόνο ἑφτά ἦρθε ἀπό τήν Δύση. Τά μυστήρια εἶναι πάρα πολλά. Ἄπειρα εἶναι τά μυστήρια στήν Ἐκκλησία. Καθετί πού κάνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι μυστήριο, μέ τήν ἔννοια ὅτι προκαλεῖ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί φανερώνεται ὁ Θεός.

Ὁ Ἁγιασμός, γιά παράδειγμα, εἶναι μυστήριο. Δέν εἶναι μόνο ὁ Γάμος, ἡ Βάφτιση, τό Χρίσμα, ἡ Ἐξομολόγηση.