Ὁ ἄνθρωπος στὶς κακές του πράξεις ζητᾶ πάντα τοῦ νά ‘χει καὶ συνένοχο.

Ευγενίου Βούλγαρη: «ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ» (Απόδοση: Θ. Σπεράντσα)

Δεν ξέρω γιατί πάντα σχεδόν ο άνθρωπος θέλει να ‘χει στις κακές του πράξεις και κάποιον άλλον σύντροφο και συνένοχο; Και μόνο σ’ εκείνες τις ενέργειες που η συμμετοχή κι ενός τρίτου κάνει τον άλλο ή να στερηθεί αυτό που λαχταρά ή και να το χαρεί λιγότερο και πιο περιορισμένα είτε και γιατί κάθε συνεργασία είναι αδύνατη ή έχει σαν άμεση συνέπειά της να λιγοστέψει το δικό του κέρδος, σ’ αυτές μονάχα επιδιώκει ο άνθρωπος να ‘ναι μόνος του.

Ο φιλάργυρος θέλει ο άλλος να ‘ναι ανοιχτοχέρης. Ο ακατάδεκτος θέλει τον άλλο ταπεινό. Κι αυτός που αγαπά σαν τρελός, θέλει να ‘ναι συγκρατημένοι και φρόνιμοι οι άλλοι. Και ζηλεύει και τον στενότερό του ακόμα φίλο.

Εκείνα όμως τα πάθη που η συμμετοχή κι ενός τρίτου ούτε καταστρέφει ούτε και μειώνει την δική του απόλαυση, ο άνθρωπος θέλει να ‘χει κι έναν τρίτο συμμέτοχο και συνυπεύθυνο στα λάθη του και στις παραλείψεις του και αισθάνεται χαρά, όταν βλέπει πως τον μιμείται και πως τον ακολουθεί.

Ἅγιος Ραφαήλ: Πήγαινε νὰ πεῖς στὴ Βασιλικὴ ὅτι τὸ πρωὶ τὸ παιδὶ θὰ ξυπνήσει ἐντελῶς καλά!

Κατά τας αρχάς Νοεμβρίου 1961, η μικρή κόρη της Βασιλικής Ράλλη, αρρώστησε βαρειά, με πυρετόν και δύσπνοιαν, είχε δηλαδή την λεγομένην πούνταν. Η δυστυχής Βασιλική και όλη η οικογένειά της όλην την νύκτα έμειναν άγρυπνοι, και με μεγάλην αγωνίαν.

Κατά τας 8 η ώρα το πρωί, επήγεν εις το σπίτι του Ράλλη η Μαρία Τσολάκη, και είπε συγκινημένη εις την Βασιλικήν «Μην κλαις, και το παιδί θα ξυπνήσει εντελώς καλά. Το είδα στον ύπνο μου».

Η Βασιλική της απεκρίθη «Καϋμένη Μαρία, ας ξυπνήσει κάπως καλύτερα, κ’ είμαι ευχαριστημένη. Τέτοια χάλια που έχει το παιδί, πώς μπορεί να γίνει εντελώς καλά μέσα σε δυο ώρες;»

Η Μαρία όμως της ξαναείπε με πεποίθησιν ότι θα ξυπνήσει το παιδί χωρίς να έχει απολύτως τίποτα, «γιατί έτσι μου είπε να σου πω ο άγιος Ραφαήλ, που τον εφώναζες με κλάματα όλη τη νύχτα», είπε και διηγήθη το όνειρον που είχεν ιδεί.

Και, ω του θαύματος! Έπειτ’ από ολίγον το παιδί εξύπνησε χωρίς καθόλου πυρετόν, χωρίς καθόλου πόνον εις το πλευρόν, χωρίς δύσπνοιαν, «εντελώς καλά, υγιέστατο», όπως γράφει η μητέρα του Βασιλική.

Ιδού και το όνειρον της Μαρίας Τσολάκη, όπως το έγραψεν η Ιδία:

Περί Θείας Ἀγάπης

❈ Ἡ ἀγάπη πού ἀρέσει στόν Θεό εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική ἀγάπη, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας, ἐξ ὅλης τῆς δυνάμεως (Μαρκ. 12,30). Θά πρέπει νά εἶναι ὅλα τά στοιχεῖα τοῦ ἀνθρώπου δοσμένα στόν Θεό. Προσέξτε, ἡ ὁλοκληρωτική ἀγάπη! Δηλαδή, δέν ἐπιτρέπεται νά ἀγαπάει ὁ ἄνθρωπος καί κάτι ἄλλο ἐκτός ἀπό τόν Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή.

Μετά λέει: «ὁμοία μέ αὐτή», «ὅμοια ἐντολή μ’ αὐτή εἶναι ν’ ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου, ὅπως τόν ἑαυτό σου» (Μαρκ. 12,31). Ἀλλά, ὅταν ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου, πάλι ἀγαπᾶς τόν Θεό, γιατί ὁ πλησίον σου εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Θά λέγαμε δηλαδή, ὅτι καί ἡ δευτέρα ἐντολή εἶναι μέρος τῆς πρώτης ἐντολῆς. Ἡ πρώτη ἐντολή περιλαμβάνει μέσα ὅλες τίς ἄλλες ἐντολές.

- Ἕνας πού ἀγαπάει τόν Θεό, δέν θά ἀγαπάει καί τά παιδιά τοῦ Θεοῦ;

«Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου».

Ἐν Κυθήροις τῆ 27η Ἀπριλίου 2025

Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Θεολόγου- συγγραφέως

Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητὲ φίλε ἀναγνώστα, εἶναι τὸ κυρίαρχο, τὸ κεντρικότερο, τὸ κατ’ ἐξοχὴν γεγονὸς τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας. Εἶναι τὸ γεγονός, πάνω στὸ ὁποῖο θεμελιώνεται καὶ στηρίζεται ὅλο το οἰκοδόμημα τῆς πίστεως. «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἠμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν…Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαῖα ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορ.15,14,17), βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, δὲν ἔχει πλέον κανένα νόημα καὶ περιεχόμενο τὸ κήρυγμά μας, ἀλλ’ ἐπίσης εἶναι ματαῖα καὶ κούφια ἀπὸ κάθε οὐσιαστικὸ περιεχόμενο καὶ ἡ πίστις σας. Καὶ τοῦτο διότι ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σημαίνει τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου, τὴν λύτρωσή του ἀπὸ τὸ πτῶμα τοῦ θανάτου, ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς ἁμαρτίας. Σημαίνει τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ζωή, στὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή. Χωρὶς τὴν ἀνάσταση ὅλο το χριστιανικὸ οἰκοδόμημα καταρρέει καὶ μεταβάλλεται σὲ μιὰ ἰδεολογία, σὲ ἕνα ἀνθρώπινο φιλοσοφικὸ κατασκεύασμα, ἀνίκανο νὰ σώσει, νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν θάνατον, ὁ ὁποῖος εἶναι κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς «ἡ μόνη πικρία τῆς ζωῆς, ἡ μόνη πικρία τῆς ὑπάρξεως. Ἐξ αὐτοῦ προέρχεται καὶ ὅλη ἡ τραγικότητα τῆς ζωῆς».

Ἐπειδὴ δὲ ἀκριβῶς ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ θεμελιακὸ γεγονὸς τῆς πίστεως, ἔπρεπε τὸ γεγονὸς αὐτὸ, νὰ βεβαιωθῆ, ὡς ἀδιάψευστη ἱστορικὴ πραγματικότητα, ἀπὸ πολλοὺς αὐτόπτες μάρτυρες. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ὁ Κύριος μετὰ τὴν ἀνάστασή του ἐμφανίστηκε πολλὲς φορὲς ἐπὶ σαράντα ἥμερες, σὲ διάφορα πρόσωπα καὶ σὲ διάφορους τόπους.

Ζωοδόχου Πηγῆς - Νὰ φοβηθοῦμε τὸ φραγγέλλιο!... (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου)

Νὰ φοβηθοῦμε το φραγγέλλιο!...

 

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

 

«Μὴ ποιεῖτε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου» (Ἰω. 2,16)

Ἑορτάζουμε καὶ πανηγυρίζουμε, ἀγαπητοί μου, σήμερα τὴν Ζωοδόχο Πηγὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς εἶνε ἡ γλυκειά μας μάνα, ἡ βασίλισσα τῶν ἀγγέλων, ἡ προστάτις τῶν ἁμαρτωλῶν, τῶν μετανοούντων ἁμαρτωλῶν. Ἑορτάζουμε· ἀλλὰ πῶς πρέπει νὰ ἑορτάζουμε; Νά ἕνα ζήτημα σπουδαῖο. Γιατὶ σὲ χίλια πανηγύρια καὶ ἑορτὲς κι ἂν πηγαίνῃς, ἐὰν δὲν πηγαίνῃς ὅπως θέλει ὁ Κύριος, δὲν κερδίζεις τίποτα. Κι ὄχι μόνο δὲν κερδίζεις, ἀλλὰ προσθέτεις στὰ τόσα ἁμαρτήματά σου ἕνα ἀκόμη ἁμάρτημα.

30 Ἀπριλίου. Ἰακώβου ἀποστόλου, ἀδελφοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου (†44). Κλήμεντος ὁσίου, Δονάτου ἐπισκόπου Εὐροίας, Ἀργυρῆς νεομάρτυρος (†1725). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἀποστόλου, Σαβ. δ΄ ἑβδ. Πράξεων (Πρξ. ιβ΄ 1-11).

Πραξ. 12,1         Κατ᾿ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν ἐπέβαλεν Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς τὰς χεῖρας κακῶσαί τινας τῶν ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας.

Πραξ. 12,1                Κατά τον καιρόν εκείνον, ο βασιλεύς Ηρώδης Αγρίππας, άπλωσε τα χέρια και επιασε μερικούς από τους πιστούς της Εκκλησίας, δια να τους κακοποιήση.

Πραξ. 12,2         ἀνεῖλε δὲ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν Ἰωάννου μαχαίρᾳ.

Πραξ. 12,2               Εξετέλεσε δε δια μαχαίρας τον απόστολον Ιάκωβον, αδελφόν του ευαγγελιστού Ιωάννου.

Τί σημαίνει ὁ χαιρετισμός τοῦ Κυρίου μας «εἰρήνη ὑμῖν»;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Τί σημαίνει ὁ χαιρετισμός τοῦ Κυρίου μας «εἰρήνη ὑμῖν»;

(Ἀπόσπασμα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

Ὁ Κύριος, καί τίς δύο φορές πού ἐμφανίσθηκε στούς Ἀποστόλους μετά ἀπό τήν Ἀνάστασή Του, τούς εἶπε: «εἰρήνη ὑμῖν».

Αὐτός ὁ χαιρετισμός ἔχει σχέση μέ τόν φόβο τοῦ θανάτου. Οἱ ἄνθρωποι ταρασσόμαστε, γιατί φοβόμαστε τόν θάνατο. Ὅ,τι συμβαίνει στή ζωή μας καί ὅποιος φόβος καί ὅποια δειλία καί ὅποια ἀναστάτωση ὑπάρχει μέσα μας ὀφείλεται στό ὅτι φοβόμαστε μήν ἀρρωστήσουμε, μήν πάθουμε, μή μᾶς καταδιώξουν, μή δέν ἔχουμε νά φᾶμε. Καί ὅλα προέρχονται ἀπό τήν δειλία καί τόν φόβο τοῦ θανάτου. Καί χάνουμε τήν εἰρήνη μας, τήν ψυχική μας εἰρήνη.

Ὅλες σχεδόν οἱ ἀρρώστιες δημιουργοῦνται ἀπό τήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στόν Θεό

❈ Λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος: «Ὅλες σχεδόν οἱ ἀρρώστιες προέρχονται ἀπό τήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στόν Θεό καί αὐτό δημιουργεῖ τό ἄγχος». Βλέπετε τί ἁπλά καί σοφά!

Ὅλες σχεδόν οἱ ἀρρώστιες δημιουργοῦνται ἀπό τήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στόν Θεό.

Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 18 – 2 – 2016)