Ὁ Ἅγ. Νικόλαος καί ὁ Ἅγ. Σπυρίδων ὑπῆρξαν πρόμαχοι τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν ζωῇ καί ὑπέρμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας μετά θάνατον!…

Ὁ Ἅγ. Νικόλαος καί ὁ Ἅγ. Σπυρίδων ὑπῆρξαν πρόμαχοι τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν ζωῇ καί ὑπέρμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας μετά θάνατον!…

Γράφει ὁ κ. Νικόλαος Ζαχαριάδης, Καθηγητὴς Θεολόγος – συγγραφεύς & Πρωτοψάλτης

Ὁσοιδήποτε ὕμνοι καὶ ἂν ἀφιερωθοῦν πρὸς τοὺς δύο αὐτοὺς μεγάλους Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν Ἅγιο Νικόλαο Ἐπίσκοπο Μύρων τῆς Λυκίας καὶ τὸν Κύπριο Ἅγιο Σπυρίδωνα Ἐπίσκοπο Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου, δὲν θὰ ἦσαν ἱκανοὶ, γιὰ νὰ ὑμνήσουν τὶς μεγάλες αὐτὲς Ἐκκλησιαστικὲς προσωπικότητες, ποὺ γιορτάζονται στὶς 6 καὶ 12 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο. Ἂν καὶ ἀγράμματοι ἐδογμάτισαν θεοπρεπῶς καὶ ἐθεολόγησαν ἁλιευτικῶς, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, γιατί ἐδέχθησαν τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γνήσιοι ἐκφραστὲς τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὑπῆρξαν καὶ μετὰ θάνατο, μὲ τὰ ἄφθαρτα καὶ θαυματουργὰ σκηνώματά τους. «Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ ἅγια λείψανα εἶναι τὸ ἀνεκτίμητο θησαυροφυλάκιο τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας καὶ ἡ αἰώνια δόξα της». (μοναχὸς Νικόδημος Μπιλάλης).

Ἔζησαν σὲ μία ἐποχὴ ποὺ τάραζε τὴν Ἐκκλησία ἡ φοβερὴ αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ, ποὺ σήμερα τὰ ἐγγόνια καὶ δισέγγονα τοῦ Ἀρείου εἶναι οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ἢ χιλιαστές. Καταπολέμησαν τὶς αἱρέσεις, ἀγωνίστηκαν, ἐβίωσαν τὴν Θεολογία καὶ ἀνεδείχθησαν πρότυπα Ἱεραρχῶν μὲ πίστη, θάρρος καὶ παρρησία, ὁμολόγησαν τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος «ἐστὶν ἡ κεφαλὴ» (Κολασ. 1,18) τῆς Ἐκκλησίας μας.

Θαυματούργησαν ἐν ζωῇ, ἀλλὰ καὶ μετὰ θάνατο. Τὰ σεπτά τους σκηνώματα ἀποτελοῦν τὸ πιὸ εὔγλωττο σύμβολο πνευματικῆς οἰκοδομῆς γιὰ κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανό.

Ποῖοι δύνανται νὰ εἰσέρχωνται εἰς τὸ ἱερὸν

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Ποῖοι δύνανται νὰ εἰσέρχωνται εἰς τὸ ἱερὸν

«Ἐν ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τὸν Θεόν. Ἡ αἴνεσις Αὐτοῦ ἐν ἐκκλησίᾳ ὁσίων».

Ἡ ἐκκλησία εἶναι ὁ Τόπος λατρείας μας. Εἶναι, ἔλεγε κάποιος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, τὸ μοναδικὸ φυτώριο τῶν κοινωνικῶν ἀρετῶν. Ἐκεῖ μέσα πλούσιοι καὶ πτωχοί, μεγάλοι καὶ μικροί, ἀξιωματοῦχοι καὶ μή, φίλοι καὶ ἐχθροὶ βρισκόμαστε στὴν ἴδια γραμμή. Κοινωνοῦμε ἀπὸ τὸ αὐτὸ Ἅγιο Ποτήριο. Νοιώθουμε στὸν ἱερὸ ναὸ ὅτι εἴμαστε ὅλοι ἀδέλφια, ὅλοι παιδιὰ τοῦ ἰδίου Πατέρα μὲ κοινὴ κληρονομιά, τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἐκεῖ μέσα μαλακώνει ἡ καρδιὰ καὶ βγαίνει κανεὶς ἡμερώτερος καὶ ἠρεμώτερος. «Καθάπερ λιμένα ἔπηξεν ὁ Θεὸς τὰς ἐκκλησίας, ἵνα ἀπὸ τῆς ζάλης τῶν βιοτικῶν θορύβων, ἐνταῦθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης ἀπολαύωμεν», μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀναγκαιότερη ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. Εἶναι τὸ μοναδικὸ μέσο ποὺ θὰ μποροῦμε νὰ προστατευθοῦμε ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας ἀπὸ κάθε ἐπικίνδυνες καὶ σκοτεινὲς δυνάμεις, ποὺ ἐπιζητοῦν τὴν καταστροφή μας· παγίδες, προκλήσεις, ναρκωτικὰ κ.λπ.

Ὅμως ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ σεβώμαστε τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ πειθαρχοῦμε στὶς ἐντολές της. Νὰ στεκώμαστε στὴν θέση μας μὲ φόβο Θεοῦ καὶ νὰ μὴ περιφερώμεθα ὄχι μόνο τὴν ὥρα τῶν Ἀκολουθιῶν, ἀλλὰ καὶ συνεχῶς, ἄσκοπα μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ἰδιαιτέρως μέσα στὸ ἱερό. Μόνο οἱ κληρικοὶ ἐπιτρέπεται νὰ μπαίνουν καὶ ὅσοι ἔχουν ἄδεια. Δηλαδὴ εἶναι διαβασμένοι ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη.

Κάποτε ὁ Αὐτοκράτορας Θεοδόσιος βρέθηκε στὴν πόλη τῶν Μεδιολάνων.

«Ἐπειδὴ ἦταν ἡ ὥρα τῆς θείας Κοινωνίας, σηκώθηκε μὲ δάκρυα, μπῆκε στὸ Ἅγιο Βῆμα, στάθηκε κοντὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, γιὰ νὰ κοινωνήση, ὅπως ἔκανε στὴν Κωνσταντινούπολη.

Παπισμός καί συνοδικότητα: Δύο ἀπόλυτα ἀντιφατικές ἔννοιες! ( Σχολιασμός σέ πρόσφατη παπική «Σύνοδο γιά τήν Συνοδικότητα»)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Δεκεμβρίου 2024

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΔΥΟ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ!

(Σχολιασμός σε πρόσφατη παπική «Σύνοδο για την Συνοδικότητα»)

Η Αγία μας Εκκλησία γεννήθηκε στον ελληνορωμαϊκό κόσμο, σε μια εποχή καμπής για την ανθρώπινη ιστορία, όπου το κακό, η αμαρτία και η βαρβαρότητα βρισκόταν στο έπακρο. Όταν το ανθρώπινο πρόσωπο βρισκόταν σε έσχατη απαξίωση, έχοντας εξομοιωθεί με τα ζώα και τα ευτελή πράγματα της καθημερινότητας.

Όταν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» ήταν αποκλειστικό προνόμιο των ισχυρών και των ολίγων ελευθέρων, σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, τους φτωχούς, τους δούλους, τις γυναίκες, τους ανάπηρους, τα παιδιά και τους ξένους, οι οποίοι βίωναν την φρίκη και την περιθωριοποίηση. Για πρώτη φορά, από καταβολής κόσμου, διακηρύχτηκε από το στόμα του ουρανοβάμονος Παύλου το, «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ.3,28) και «οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσιν χριστός» (Κολ.3,11). Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να αναδημιουργήσει τον παλιό και καταρρακωμένο από την αμαρτία κόσμο, να εδραιώσει την «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17), μια νέα κοινωνία αγάπης και αδελφότητας, μέσα στην οποία θα τελεσιουργείται το μυστήριο της σωτηρίας, της κατά χάριν θεώσεως. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι προσέλαβε τους σεσαθρωμένους και αναποτελεσματικούς θεσμούς του πτωτικού κόσμου, τους οποίους μεταστοιχείωσε, ανανοηματοδότησε και ενέταξε στη σωστική λειτουργία της Εκκλησίας. Αναφέρουμε για παράδειγμα, τους όρους «εκκλησία», «επίσκοπος», «πρεσβύτερος», «λειτουργία» κλπ, όρους πολιτικούς της αθηναϊκής δημοκρατίας, τους οποίους χρησιμοποίησε η Εκκλησία για να ορίσει την «λειτουργία» της νέας κοινωνίας, του λαού του Θεού.

Ἡ Θεολογία τοῦ Σταυροῦ μέ τόν Ἐσταυρωμένο στήν Ἁγία Τράπεζα

Θεολογία τοῦ Σταυροῦ μέ τόν Ἐσταυρωμένο στήν Ἁγία Τράπεζα

Παν. Δ. Παπαδημητρίου, αʹ ἔκδοσις, 6/12/2024

(γιά καλύτερη ἀνάγνωση, γιά τίς παραπομπές, τίς εἰκόνες, τίς ἀναφορές, κτλ., δεῖτε στὸ τέλος τό PDF)

1 Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς εἶπε ὅτι «ὃς οὐ λαμβάνει τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω Μου, οὐκ ἔστι Mου ἄξιος», Ματθ. ιʹ 38.

Ἄρα ὁ Χριστιανός, σὲ ὅλην του τὴν ζωήν λαμβάνει τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω ἀπὸ τὸν Χριστόν καί Θεόν μας. Δηλ. ὁ Χριστιανός, λαμβάνων τὸν Σταυρόν, ἀκολουθεῖ στὰ ἀχνάρια τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν διδασκαλιῶν καὶ ἐντολῶν Του,1 δι᾽ οὗ Σταυροῦ ἡμῖν κόσμος ἐσταύρωται καὶ ἡμεῖς τῷ κόσμῳ.2

Γιὰ αὐτὸ ὅταν πεθαίνει ὁ Χριστιανός, στὸν τάφο του πήγνυται ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «τὸ σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»,3 ποὺ κουβαλοῦσε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλην του τὴν ζωή, ὁ ὁποῖος Σταυρὸς εἶναι ἐπίσης ἡ σύνοψη ὅλων τῶν διδασκαλιῶν καὶ ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μας, εἶναι ἡ σφραγίδα ὅτι αὐτὸς ἦταν (ἐν δυνάμει, μακάρι καὶ ἐν πράξει) ἀληθινός Του μαθητής, εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ Χριστιανοῦ καὶ τῶν νεκρῶν ἡ ἀνάστασις.4

Γιὰ αὐτὸ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουν τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου στὸν Τάφο τους.

Πρωτίστως, ὅλοι οἱ Μάρτυρες, καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶχαν/ἔχουν τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου στὸν τάφο τους ἀνέκαθεν, μαρτυρούμενον ἤδη ἀπὸ τὰ παλαιοχριστιανικὰ χρόνια. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος τό 320 μ.Χ. ἔμπηξε στὴν Ἁγία Τράπεζα πάνω ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου Σταυρὸ βάρους 68 κιλῶν ἀπὸ ἀτόφιο χρυσάφι, βλ. §2.1, καί ὅλο τό §2.

Βλ. ἐπίσης, τὴν ἐνότητα «Σταυρόν πηχθῆναι ἐπὶ τῆς τιμίας Τραπέζης (6ος αἰ.)», §2.4.

«Οἱ Μάρτυρες εἶναι οἱ πρῶτοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. [...]. Ἐν τοῖς κοιμητηρίοις τὸν πέριξ τοῦ Τάφου ἑκάστου Μάρτυρος χῶρον περιέβαλλον καὶ ἐστέγαζον δι’ οἰκοδομῆς, ἡ ὁποία κατὰ τὰς τρεῖς αὐτῆς πλευρὰς εἶχεν ἁψῖδας. Αἱ οἰκοδομαὶ αὗται ὠνομάσθησαν Μαρτύρια, ἕκαστον δὲ αὐτῶν ἔφερε τὸ ὄνομα τοῦ οἰκείου Μάρτυρος (Μαρτύριον τοῦ τάδε Μάρτυρος). Ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ Τάφου τοῦ Μάρτυρος ἐτελεῖτο ἡ Θεία Εὐχαριστία κατὰ τὰς μνήμας Μαρτύρων καὶ καθ’ οἰανδήποτε ἄλλην περίστασιν.

Τό σημεῖον τοῦ Ἀχάζ

ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΑΧΑΖ (α)

π. Δημητρίου Μπόκου

Η πιο χαρακτηριστικὴ ἴσως προφητεία για την ενανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι αυτή που αναφέρεται από τον προφήτη Ησαΐα, σε ένα από τα αναγνώσματα του Εσπερινού των Χριστουγέννων. «Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθ. 1, 23. Ησ. 7, 14).

Η προφητεία αυτή εξαγγέλθηκε σε μια εποχή πολύ δύσκολη για τον λαό του Θεού. Οι Ισραηλίτες είχαν διαιρεθεί, μετά τη βασιλεία του Σολομώντα, σε δύο βασίλεια, αντιμαχόμενα συνήθως μεταξύ τους. Το (νότιο) βασίλειο του Ιούδα, και το (βόρειο) βασίλειο του Ισραήλ. Οι βασιλείς όμως και των δύο βασιλείων υπήρξαν, εκτός εξαιρέσεων, ασεβείς.

Από τους πλέον ασεβέστερους αναδείχθηκε ο Άχαζ, που βασίλευσε στο βασίλειο του Ιούδα, δυόμιση αιώνες μετά τον Δαυΐδ (περί το 730 π. Χ.). Αλλά δεν «εποίησε το ευθές ενώπιον Κυρίου, ως Δαυΐδ ο πατήρ αυτού». «Εν τοις υψηλοίς», πάνω στα ψηλά βουνά, στις πηγές και κάτω από πυκνόφυλλα δέντρα, έφτιαξε αγάλματα και βωμούς και εκεί ο λαός πρόσφερε θυσίες και θυμιάματα στα είδωλα (τον Βάαλ και την Αστάρτη).

Όμως «εταπείνωσε Κύριος τον Ιούδαν διά Άχαζ βασιλέα Ιούδα». Ο Θεός αποφάσισε να παιδαγωγήσει σκληρά τους Ιουδαίους λόγω της ασέβειας και της αποστασίας του Άχαζ. Ιδουμαίοι και Φιλισταίοι επιτέθηκαν και κατέλαβαν πολλές πόλεις της Ιουδαίας. Αλλά το χειρότερο ήταν, ότι δυο βασιλείς, της Συρίας και του βορείου βασιλείου του Ισραήλ, συμμάχησαν μεταξύ τους και επιτέθηκαν στο βασίλειο του Ιούδα. «Και παρέδωκεν αυτόν Κύριος ο Θεός αυτού διά χειρός βασιλέως Συρίας… και εις χείρας βασιλέως Ισραήλ… και επάταξεν εν αυτώ πληγήν μεγάλην». Η θραύση των Ιουδαίων ήταν φοβερή. Λαός και βασιλιάς ταράχτηκαν και έτρεμαν από τον φόβο, όπως τρέμουν τα κλαδιά και τα φύλλα στο δάσος από τον σφοδρό άνεμο.

13 Δεκεμβρίου. Εὐστρατίου, Αὐξεντίου, Εὐγενίου, Μαρδαρίου καὶ Ὀρέστου τῶν μαρτύρων (δ΄ αἰ.)· Λουκίας μάρτυρος (†304). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Παρασκευῆς κε΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Β΄ Θεσ. γ΄ 6-18).

Β Θεσ. 3,6         Παραγγέλλομεν δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν ἣν παρέλαβον παρ᾿ ἡμῶν.

Β Θεσ. 3,6                 Παραγγέλλομεν δε εις σας, αδελφοί, εν τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να κρατήτε τον εαυτόν σας εις απόστασιν από κάθε αδελφόν, ο οποίος συμπεριφέρεται άτακτα και δεν πορεύεται σύμφωνα με την παράδοσιν, την οποίαν και αυτοί που ατακτούν έχουν παραλάβει από ημάς.

Καρδίτσα: Ἀπομακρύνουν τον Ἐσταυρωμένο. Κορίτσι παπαδάκι μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα.

Το παπικό σύνδρομο εξαπλώνεται και στην Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων.

Ανώνυμος αποστολέας έστειλε στο ιστολόγιο τις παρακάτω φωτογραφίες. Παρατηρείται βασική προτεραιότητα στους θρόνους. Δεσπόζουνε παντού οι θρόνοι. Δεν διακρίνεται πουθενά Εσταυρωμένος πίσω από την Αγία Τράπεζα. Ο Εσταυρωμένος είτε βρίσκεται πίσω από τον θρόνο, είτε στα πλάγια, είτε σε κάποιο άλλο σημείο του Ιερού Βήματος που δεν φαίνεται. Επιπλέον, ένα μικρό κορίτσι με ιερατικά άμφια περιφέρεται μέσα στο Ιερό Βήμα και συμπεριφέρεται σαν παπαδάκι. Ο Θεός να μας ελεήσει!

«Ἄν δέν ἔχετε ἔρωτα γιά τόν Χριστό, ἄν δέν ἀσχολεῖσθε μέ ἅγια πράγματα,θά γεμίσετε μέ μελαγχολία, μέ τό κακό»...

❈ «Ἄν δέν ἔχετε ἔρωτα γιά τόν Χριστό, ἄν δέν ἀσχολεῖσθε μέ ἅγια πράγματα, σίγουρα», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «θά γεμίσετε μέ μελαγχολία, μέ τό κακό».

Βλέπετε; Εἶναι νόμος αὐτός. Σήμερα μᾶς κάνει ἐντύπωση πού τόσοι ἄνθρωποι ἔχουν ψυχολογικά προβλήματα.