Γνωρίζαμε βεβαίως ἀπὸ δημοσιεύματα τὰ οἰκουμενιστικὰ φρονήματα καὶ ἀνοίγματα τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, καθὼς καὶ τὶς ἀπαράδεκτες νεωτεριστικὲς ἀντιλήψεις καὶ ἐνέργειές του σὲ θέματα Λατρείας.
῎Αλλο ὅμως νὰ τὰ διαβάζῃ κανείς, καὶ ἄλλο νὰ τὰ βλέπῃ. ῎Εχει λεχθῆ ὅτι μία φωτογραφία ἀξίζει ὅσο χίλιες λέξεις. Αὐτὸ ἀποδεικνύουν καὶ οἱ σκηνές, ποὺ κατέγραψαν οἱ κάμερες τῶν ἀγωνιζομένων πιστῶν τοῦ Βόλου, μὲ τὸν Μητροπολίτην Δημητριάδος νὰ ἀναγινώσκῃ τὰ ἀναγνώσματα τῶν Προφητειῶν στὴ δημοτικὴ γλῶσσα καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ διαμαρτύρωνται καὶ νὰ τὸν ἀποδοκιμάζουν.
Τὰ μαθήματα «Λειτουργικῆς ἀναγεννήσεως», ποὺ παρέδωσε ἀπὸ ἄμβωνος ὁ καινοτόμος ἐπίσκοπος θὰ τὰ ζήλευαν καὶ οἱ καθηγητές, ποὺ φιλοξενεῖ κατὰ καιροὺς στὴ περιβόητη ᾿Ακαδημία του!
Τὴν ἴδια σχεδὸν «παράδοσι» ἐπανέλαβε καὶ σὲ ἐκπομπὴ τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΜEGA τῆς 28.1.2011.
Μεταφέρουμε στὴ συνέχεια ἐντὸς εἰσαγωγικῶν κάποια λογικοφανῆ καὶ ἀληθοφανῆ, πλὴν ἕωλα καὶ ἀστήρικτα ἐπιχειρήματα, ποὺ χρησιμοποίησε ὁ Σεβασμιώτατος κ. ᾿Ιγνάτιος στὸν ῾Εσπερινὸ καὶ στὴν ἐκπομπή, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ ἱκανοποιοῦν ἀσχέτους πρὸς τὴν ᾿Ορθόδοξη Θεολογία, Παράδοσι καὶ Λατρεία κοσμικούς, «ἀλειτούργητους» καὶ «ἀλιβάνιστους» δημοσιογράφους, γνωστοὺς γιὰ τὰ ἀντιεκκλησιαστικά τους φρονήματα, ὄχι ὅμως καὶ τὸν πιστὸ καὶ εὐσεβῆ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἕνα ἐκλεκτὸ μέρος τοῦ ὁποίου ὀρθῶς, ὀρθότατα, διαμαρτυρήθηκε ἐντὸς τοῦ ναοῦ καὶ ἀποδοκίμασε ἔντονα τὰ νεωτεριστικὰ «τερτίπια»τοῦ ἀρχιερέως.
1. «Τὰ κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι κείμενα διδακτικά. Τὰ ἔβαλε ἡ ᾿Εκκλησία μας μέσα στὴ Λατρεία, προκειμένου οἱ ἄνθρω ποι νὰ διδάσκωνται. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐγὼ ἀποφάσισα, ὅπως ἔχω κάθε δικαίωμα ὡς ἐπίσκοπος…».
Οἱ διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν ἐμπόδισαν τὸν ὁμιλητὴ νὰ ὁλοκληρώσῃ. Τὸ σκεπτικό του ὅμως εἶναι ξεκάθαρο. Φρονεῖ, ὅτι, ὡς ἐπίσκοπος, ἔχει δικαίωμα νὰ αὐτοσχεδιάζῃ, νὰ καταργῇ, νὰ ἀνανεώνῃ καὶ νὰ εἰσάγῃ κατὰ τὸ δοκοῦν νέες μεθόδους καὶ πρακτικὲς στὴ θεία Λατρεία, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς ἀρνητικὲς συνέπειες, ποὺ ἔχει ἡ τακτική του αὐτὴ στὸ ᾿Εκκλησιαστικὸ σῶμα.
Μήπως ὅμως ἡ λανθασμένη αὐτὴ ἀντίληψι περὶ τῶν ἐπισκοπικῶν του δικαιωμάτων τὸν ὁδηγεῖ σὲ κατάχρησι τῆς ἀρχιερατικῆς του ἐξουσίας;
Καὶ τί σημαίνει «διδακτικὰ» κείμενα; Τὰ ὑπόλοιπα κείμενα τῶν ἱερῶν ᾿Ακολουθιῶν, ὅπως οἱ εὐχὲς καὶ οἱ ὕμνοι, δὲν εἶναι καὶ αὐτὰ διδακτικά; Δὲν διδάσκουν καὶ αὐτά, μὲ τὰ θεολογικὰ νοήματα, ποὺ περιέχουν, τοὺς ἐκκλησιαζομένους πιστούς;
Διεχώρισαν αὐθαιρέτως οἱ οἰκουμενιστὲς τοὺς ῾Ι. Κανόνες σὲ ἐφαρμοσίμους καὶ μὴ ἐφαρμοσίμους (κυρίως αὐτούς, ποὺ ὁρίζουν ποῖες πρέπει νὰ εἶναι οἱ σχέσεις μας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς) καὶ ἡ ᾿Εκκλησία βιώνει τὶς τελευταῖες δεκαετίες μὲ περισσὴ ὀδύνη τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐπισκοπικῆς αὐτῆς αὐθαιρεσίας.
Τώρα ἐπιχειροῦν καὶ πάλι αὐθαιρέτως τὸν διαχωρισμὸ τῆς θ. Λατρείας μας σὲ δύο μέρη, στὸ διδακτικὸ (ποὺ δὲν πειράζει ἢ μᾶλλον ἐπιβάλλεται, μᾶς λέγουν, νὰ ἀποδίδεται στὴ δημοτικὴ) καὶ στὸ μὴ διδακτικὸ (τὴ μεταγλώττησι τοῦ ὁποίου, λόγῳ τῶν ἀντιδράσεων, ἀναβάλλουν προφανῶς γιὰ ἀργότερα).
Θὰ ἐπιτρέψῃ αὐτὸν τὸν διαχωρισμὸ ἡ ᾿Εκκλησία;
2. Δήλωσε ὁ Σεβασμιώτατος στὴν προαναφερθεῖσα ἐκπομπή: «῾Η γλῶσσα αὐτὴ (δηλ. τοῦ πρω- τοτύπου) δὲν εἶναι πλέον ἀπόλυτα κατανοητὴ σήμερα στοὺς ῞Ελληνες».
Τὸν ἐρωτοῦμε: Πότε μετὰ τὸ 600 μ.Χ. περίπου, ὅταν ἔπαυσε νὰ ὁμιλῆται ἡ ῾Ελληνιστικὴ Κοινή, ἡ γλῶσσα, στὴν ὁποία μεταφράστηκε ἀπὸ τοὺς Ο´ ἡ Π.Δ. καὶ γράφτηκε πρωτοτύπως ἡ Κ.Δ., κυρίως ὅμως μετὰ τὸ 1700 μ.Χ., ὅταν ἡ Νέα ῾Ελληνικὴ διαδέχθηκε τὴν Μεσαιωνική, πότε τὰ κείμενα τῆς ῾Αγίας Γραφῆς ἦταν ἀπόλυτα κατανοητὰ στοὺς πιστούς;
῾Ο ῾Αγ. ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνὸς τὸν 8ο αἰῶνα ὀνομάζει τὶς εἰκόνες «βιβλία τῶν ἀγραμμάτων» (1), διότι καὶ τότε ὑπῆρχαν ἀγράμματοι ἢ ὀλιγογράμματοι πιστοὶ στὴν ᾿Εκκλησία, ποὺ δὲν κατανοοῦσαν τὰ ἱερὰ κείμενα.
Εἶχαν ὅμως τὴν χάρι τοῦ ῾Αγίου Πνεύ ματος, ἡ ὁποία τοὺς βοηθοῦσε νὰ κατανοήσουν ἐπαρκῶς τὰ ἀκατανόητα παρατηρώντας τὶς πλούσιες σὲ θεολογικὰ νοήματα παραστάσεις τῶν ἱερῶν εἰκόνων.
Μὲ ἐξαίρεσι τὴν διάδοσι τῆς Πίστεως σὲ ἄλλους λαοὺς μέσῳ τῆς ἱεραποστολῆς (περίπτωσι, κατὰ τὴν ὁποία δικαιολογεῖται καὶ ἐπιβάλλεται ἡ μετάφρασι), οὐδέποτε διανοήθηκαν οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας νὰ χρησιμοποιήσουν τὰ ἱερὰ αὐτὰ κείμενα μεταφρασμένα στὴ θεία Λατρεία μας, ὥστε νὰ γίνουν πιὸ κατανοητὰ στοὺς ἑλληνοφώνους πιστούς.
Κάτι τέτοιο δὲν τολμήθηκε οὔτε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας, κατὰ τὴν ὁποία τὸ μορφωτικὸ ἐπίπεδο τοῦ σκλαβωμένου μας λαοῦ εἶχε πέσει πολὺ χαμηλά.
Θὰ τὸ τολμήσωμε σήμερα, τὸν 21ο αἰῶνα τῆς Πληροφορικῆς, τοῦ διαδικτύου καὶ τῆς γλωσσομάθειας, ἡ ὁποία τόσο ἄπλετα παρέχεται στὴν χώρα μας;
῍Η μήπως δὲν γνωρίζουμε τὰ ἀρνητικὰ ἀποτελέσματα παρομοίων μεταρρυθμίσεων στὸ χῶρο τοῦ Παπισμοῦ;
Τίθεται ὅμως καὶ ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. ᾿Εὰν ἐπιτραπῇ ἡ Λειτουργικὴ αὐτὴ μεταρρύθμισι, τότε τὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, τὸ ὁποῖο σκοπὸ ἔχει νὰ ἑρμηνεύῃ καὶ νὰ διασαφηνίζῃ τὰ ὀλιγώτερο ἢ περισσότερο ἀκατανόητα ἢ δυσνόητα κείμενα τῶν ἀναγνωσμάτων, ποία θέσι θὰ ἔχῃ στὴ Λατρεία μας;
῎Ηδη στὶς ἡμέρες μας εἶναι ὑποτονικὸ καὶ περιφρονημένο, σὲ πολλὲς δὲ ἐνορίες ἀνύπαρκτο.
Μήπως ὁδεύομε πρὸς πλήρη κατάργησί του, ὥστε νὰ διευκολυνθοῦν κάποι οι ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, ποὺ ἔχουν πτωχὲς ἐπιδόσεις σ᾿ αὐτό, δὲν τὸ ἐπιθυμοῦν, δὲν τὸ συμπαθοῦν ἢ δὲν θέλουν νὰ κοπιάζουν καὶ νὰ μελετοῦν, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ κηρύττουν;
Μήπως μὲ τὶς πονηρὲς καὶ ἀνίερες αὐτὲς μεταγλωττίσεις προσπαθοῦμε νὰ κρύψωμε τὴν κηρυκτικὴ πτωχεία, γυμνότητα καὶ ἀνεπάρκειά μας;
3. «῾Η ἐμπειρία ἡ δική μας εἶναι ὅτι ὁ λαὸς ἀποδέχθηκε, ὑπάρχει ἄκρα ἡσυχία, γιὰ πρώτη φορὰ κα- τανόησαν τὰ κείμενα. Θὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ καὶ κάτι ἀκόμη. ᾿Ακόμη καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἱερεῖς μου κατάλαβαν γιὰ πρώτη φορὰ τὰ κείμενα»!
᾿Ερωτᾶται ὁ Σεβασμιώτατος: ᾿Εφ᾿ ὅσον, ὅπως ἰσχυρίζεται, ὁ λαὸς ἀποδέχθηκε τὶς καινοτομίες του, τότε γιατὶ ὑπάρχουν ἀντιδράσεις;
῾Ως γνωστόν, ὁ λαὸς παρέλαβε καὶ τὶς ἄθρησκες ἀστυνομικὲς ταυτότητες, ποὺ τοῦ ἐπέβαλε τὸ ἀντιχριστιανικό μας κράτος, καὶ πιθανὸν συντόμως νὰ ἀναγκασθῇ νὰ ἐνδώσῃ καὶ στὸ ἄγριο ἠλεκτρονικό του φακέλλωμα μέσῳ τῆς πολυσυζητημένης «Κάρτας τοῦ Πολίτη».
Ποιός ὅμως μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθῇ, ὅτι ὁ λαὸς αὐτὸς ἀποδέχεται ὅλα αὐτὰ τὰ ὕπουλα καὶ πονηρὰ συστήματα, ποὺ τοῦ ἐπιβάλλουν παρὰ τὴ θέλησί του οἱ ἄρχοντές του, τὴ στιγμὴ ποὺ τρία καὶ πλέον ἑκατομμύρια ῞Ελληνες ὑπέγραψαν κατὰ τῆς διαγραφῆς τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες, καὶ ἕνα μεγάλο μέρος του ἀντιδρᾷ στὶς ἡμέρες μας δυναμικῶς στὴ σχεδιαζομένη καθιέρωσι τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη;
῎Αλλο ἀποδέχομαι μὲ τὴ θέλησί μου, καὶ ἄλλο ἀναγκάζομαι νὰ ἀποδεχθῶ. ῍Ας μὴ ξεγελοῦν τὸν Σεβασμιώτατο οἱ ἀριθμοί.
Σὲ κάθε αὐθαιρεσία καὶ παρανομία, πολιτικὴ ἢ ἐκκλησιαστική, ὑπάρχουν πάντοτε αὐτοί, ποὺ γιὰ πολλοὺς λόγους ἀνέχονται, σιωποῦν καὶ δὲν διαμαρτύρονται, καὶ αὐτοί, ποὺ ἀντιδροῦν καὶ ἀγωνίζονται.
Οἱ πρῶτοι εἶναι οἱ πολλοί· οἱ δεύτεροι εἶναι πάντοτε οἱ ὀλίγοι. «Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι.
῾Η δὲ ᾿Ορθοδοξία μας οὐδέποτε ὑπελόγισε ἀριθμούς, ποσοστά, «γκάλοπς» καὶ σφυγμομετρήσεις. ᾿Αντιθέτως, πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν της εἶχε καὶ ἔχει πάντοτε τὸ «Κρείσσων εἷς ποιῶν τὸ θέλημα Κυρίου ἢ μύριοι παράνομοι» (στοὺς ὁποίους συμπεριλαμβάνονται οἱ ἀδιάφοροι, οἱ ἰδιοτελεῖς, οἱ δειλοί, οἱ κόλακες, οἱ συμφεροντολόγοι, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς των πιστοὺς Χριστιανούς, ἐν τούτοις ἀπουσιάζουν προκλητικῶς ἀπὸ κάθε μεγάλο ἀγῶνα, ποὺ διαξάγει ἡ ᾿Εκκλησία).
Νὰ εἶναι ἆραγε τυχαῖο τὸ γεγονός, ὅτι τὶς μεγαλύτερες μάχες ἐναντίον τῶν αἱρέσεων κέρδισε ἡ ᾿Εκκλησία μὲ ἕνα μόνον ἐπίσκοπό της;
῞Ενας ἦταν ὁ Μέγας ᾿Αθανάσιος ἐναντίον ὅλων τῶν ᾿Αρειανῶν καὶ ᾿Αρειανοφρόνων· ἕνας ἦταν καὶ ὁ ῞Αγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ἐναντίον τῶν Λατίνων καὶ τῶν Λατινοφρόνων.
῍Ας τολμήσῃ ὁ ἅγιος Δημητριάδος ἕνα δημοκρατικὸ δημοψήφισμα στὶς ἐνορίες τῆς ῾Ι. Μητροπόλεώς του ἢ μία «δημοσία διαβούλευσι», ὅπως ὑποκριτικῶς βεβαίως ἔκαναν οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες γιὰ τὴν Κάρτα τοῦ Πολίτη, καὶ τότε θὰ ἰδῇ ἐὰν πράγματι τὸ ποίμνιό του ἀποδέχεται τοὺς αὐθαιρέτους νεωτερισμοὺς καὶ τὶς ἀπερίσκεπτες καινοτομίες του.
῞Οσο δὲ γιὰ τὸν ἰσχυρισμό του, ὅτι οἱ ἱερεῖς του γιὰ πρώτη φορὰ κατάλαβαν τὰ κείμενα τῶν ἀναγνωσμάτων, αὐτὸ κάθε ἄλλο παρὰ κολακευτικὸ καὶ τιμητικὸ εἶναι γιὰ τὸν κλῆρο τῆς ῾Ι. Μητροπόλεώς του.
᾿Αντιθέτως μάλιστα, εἶναι πολὺ ὑποτιμητικὸ καὶ ἐξευτελιστικό. Εἶναι σὰν νὰ δηλώνῃ ἕνας στρατηγός, ὅτι οἱ στρατιῶτες καὶ οἱ ἀξιωματικοί του, ἀπόφοιτοι οἱ περισσότεροι στρατιωτικῶν σχολῶν, δὲν γνωρίζουν πῶς νὰ χρησιμοποιοῦν τὸ ὅπλο τους!
Διότι ἡ ῾Αγία Γραφὴ εἶναι – πρέπει νὰ εἶναι– τὸ ὅπλο κάθε ᾿Ορθοδόξου κληρικοῦ.
῾Η ἄγνοια τῆς ῾Αγίας Γραφῆς σήμερα, μὲ τὶς δυνατότητες ποὺ μᾶς παρέχουν οἱ ἐπιμελημένες μεταφράσεις καὶ ἑρμηνεῖες ποὺ κυκλοφοροῦν, ἀλλὰ καὶ τὰ φωτισμένα συγγράμματα τῶν Πατέρων, μόνο σὲ ἀδιαφορία μπορεῖ νὰ ἀποδοθῇ.
Τί κρίμα! Καὶ νὰ σκεφθῇ κανείς, ὅτι ἡ ῾Ι. Μητρόπολις Δημητριάδος ἔχει τὸ προνόμιο, σὲ ἀντίθεσι μὲ τὶς ἄλλες ῾Ι. Μητροπόλεις τῆς ῾Ελλάδος, νὰ ἔχῃ καὶ δική της «᾿Ακαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν»!
Δυστυχῶς ὅμως αὐτή, ἀντὶ νὰ διδάσκῃ καὶ ἐπιμορφώνη τὸν ῾Ι. Κλῆρο της, ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ κ. ᾿Ιγνατίου, δὲν κατανοεῖ ἐπαρκῶς τὰ ῾Αγιογραφικὰ κείμενα, ἔχει μετατραπῆ μὲ πρωτοβουλία του σὲ πραγματικὸ «ἄντρο αἱρέσεων καὶ ἐπίκεντρο προώθησης οἰκουμενιστικῶν καὶ ἀντορθοδόξων νεωτερισμῶν».
4. ῾Ομιλώντας ὁ Σεβασμιώτατος στὴν ἐκπομπὴ τοῦ ΜEGA γιὰ τὸ «Προφητολόγιο» (ἐκδ. ῾Ελληνικῆς Βιβλικῆς ῾Εταιρείας), τὰ μεταφρασμένα ἀναγνώσματα τοῦ ὁποίου ἀναγινώσκει κατὰ τὶς λατρευτικὲς συνάξεις, εἶπε: «῾Η ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ἐπίσημα ἔχει κατοχυρώσει αὐτὴ τὴ μετάφρασι. ᾿Απόφασι νὰ διαβάζεται (στοὺς ἱ. ναούς) δὲν ἔχει πάρει».
῾Η ἀλήθεια ὅμως, τὴν ὁποία ὁ Σεβασμιώτατος ἀπέκρυψε ἐπιμελῶς ἀπὸ τοὺς δημοσιογράφους καὶ τοὺς τηλεθεατάς, εἶναι ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία διὰ τῆς ῾Ι. Συνόδου ἔλαβε τὴν ἀπόφασι νὰ μὴ διαβάζεται καμμία μετάφρασι τῶν ἱερῶν ἀναγνωσμάτων μέσα στοὺς ἱ. ναούς.
Πιὸ συγκεκριμένα, μὲ ἀπόφασι τῆς 14.4.2010 ἀνακοινώνεται ὅτι «ἡ Διαρκὴς ῾Ιερὰ Σύνοδος ἐμμένει στὴν παράδοσι τοῦ γλωσσικοῦ ἰδιώματος τοῦ παραδεδομένου τρόπου τελέσεως τῆς θείας Λειτουργίας καὶ τῶν ῾Ιερῶν Μυστηρίων.
Οἱαδήποτε μετάφρασι λειτουργικῶν κειμένων μπορεῖ νὰ δημιουργήσῃ προ βλήματα στὴν ἑνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας».
Στὴν ἀπόφασι αὐτὴ προστίθενται καὶ τὰ ἑξῆς: «᾿Επειδὴ στὴν ᾿Εκκλησία ὅλα πρέπει νὰ γίνωνται “εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν” καὶ τὸν ἁρμόδιο λόγο ἔχει ἡ ῾Ιερὰ Σύνοδος, γι᾿ αὐτὸ ὁ ᾿Αρχιερεὺς, ποὺ ἐνδεχομένως ἔχει ἕναν εἰδικὸ λόγο ἀναγνώσεως κάποιων κει μένων σὲ μετάφραση, θὰ πρέπει νὰ λαμβάνει ἄδεια ἀπὸ τὴν Διαρκῆ ῾Ιερὰ Σύνοδο».
Κανένα ἑπομένως δικαίωμα δὲν δίνει ἡ ᾿Εκκλησία στοὺς ἐπισκόπους νὰ ἀναγινώσκουν τὰ Λειτουργικὰ κείμενα στὴ δημοτική, ἐκτὸς καὶ ἂν –κατ᾿ ἐξαίρεσι– συντρέχῃ κάποιος ἰδιαίτερος καὶ σοβαρὸς λόγος, ὁπότε ὑποχρεοῦται ὁ ἐπίσκοπος νὰ ζητήσῃ καὶ νὰ λάβῃ εἰδικὴ ἄδεια ἀπὸ τὴν ῾Ι. Σύνοδο.
Καὶ ἐρωτᾶται ὁ Σεβασμιώτατος κ. ᾿Ιγνάτιος: ῾Υπάρχει κάποιος ἰδιαίτερος λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ χρησιμοποιῇ μεταφρασμένα κείμενα στοὺς ἱ. ναοὺς τῆς Μητροπόλεώς του;
Καὶ ἐὰν ναί, ποῖος εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος;
Δὲν ἰσχύει ἆραγε αὐτὸς ὁ λόγος καὶ γιὰ τὶς ὑπόλοιπες ῾Ι. Μητροπόλεις τῆς ῾Ελλάδος;
Καὶ τὸ σπουδαιότερο, ζήτησε καὶ ἔλαβε τὴν εἰδικὴ ἄδεια, ποὺ ἀπαιτεῖται ἀπὸ τὴν ῾Ι. Σύνοδο;
Τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα ἀναμένει ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματα αὐτά.
5. Εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος στὴν ἐκπομπή: «῎Αλλοι συνεπίσκοποί μου ἔχουν προχωρήσει στὸ νὰ διαβάζουν καὶ τὶς εὐχὲς τῆς θ. Λειτουργίας στὴ δημοτική. ᾿Εγὼ δὲν ἔχω τολμήσει ἀκόμη. ᾿Επίσης διαβάζουν εὐχὲς στὰ μυστήρια. ᾿Εγὼ τὸ ἔκανα στὸ μυστήριο τοῦ γάμου, ἂν θέλετε καὶ λίγο δοκιμαστικά, νὰ δῶ καὶ ἐκεῖ τὴν ἀπήχησι. Πιστέψτε με, ὅτι ἀλλάζει ἡ ἀτμόσφαιρα»!
῾Η λέξι «ἀκόμη», ποὺ ὑπογραμμίσαμε, σημαίνει προφανῶς, ὅτι ὁ ἐπίσκοπος ἐπιθυμεῖ καὶ ἐπικροτεῖ τὴν ἀνάγνωσι καὶ τῶν εὐχῶν τῆς θ. Λατρείας στὴ δημοτική, ἀλλὰ τὴν ἀναβάλλει γιὰ ἀργότερα, ἀποδεικνύοντας, ὅτι τὰ περὶ «διδακτικῶν κειμένων» εἶναι ἐντελῶς παραπλανητικὰ καὶ ἐπιβεβαιώνοντας τὶς ὑποψίες, ὅτι τὸ ἰσοπεδωτικὸ πέρασμα τοῦ ἀναγεννητικοῦ καὶ ἀνανεωτικοῦ ὁδοστρωτῆρος του (καὶ τῶν ὁμοφρονούντων συνεπισκόπων του) σταδιακῶς δὲν θὰ ἀφήσῃ τίποτε ὄρθιο στὴν ᾿Ορθόδοξη Λατρεία.
῞Οσο γιὰ τὴ λέξι «δοκιμαστικά», τὴν ὁποία καὶ αὐτὴ ὑπογραμμίσαμε, τί ἄλλο μπορεῖ νὰ φανερώνῃ, παρὰ τὸ ὅτι ὁ ἅγιος Δημητριάδος θεωρεῖ τὴν ᾿Εκκλησία ὄχι ὡς ἐργαστήριο ἁγιότητος, ἀλλὰ ὡς ἕνα κοσμικὸ πειραματικὸ ἐργαστήριο, μέσα στὸ ὁποῖο δύναται ὁ κάθε ἐπίσκοπος, κρατώντας στὰ χέρια του τὰ Λειτουργικὰ βιβλία, ὅπως ὁ ἐρευνητὴς τοὺς δοκιμαστικοὺς σωλῆνες, νὰ πειραματίζεται, καὶ νὰ ἐφαρμόζῃ πιλοτικὰ καὶ δοκιμαστικὰ προγράμματα, κάνοντας συγχρόνως καὶ τὶς ἀπαραίτητες μετρήσεις τῶν βαθμῶν ἀποδοχῆς τῶν νεωτεριστικῶν αὐτῶν προγραμμάτων του ἐκ μέρους τῶν πιστῶν!
Πότε ὅμως οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας ἔκαναν παρόμοιες δοκιμές;
῎Ισως γι᾿ αὐτὸ στὶς ἡμέρες μας ἡ ᾿Ακαδημία τοῦ Βόλου κοινοποίησε ἔξωσι στοὺς Πατέρες ἀπὸ τὴν ᾿Ορθόδοξη Θεολογία, γιὰ νὰ μὴ ἔχωμε τὴ δυνατότητα νὰ συγκρίνωμε τὰ ἔργα τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ νεωτεριστῶν μὲ τὰ ἔργα τῶν Πατέρων!
6. Εἶπε ἐπίσης ὁ Σεβασμιώτατος: «῾Υπάρχουν ὡρισμένα, ποὺ δὲν μεταφράζονται καὶ οὔτε θὰ μεταφραστοῦν ποτέ. ῾Υπάρχουν ἄλλα, ποὺ μποροῦν νὰ μεταφραστοῦν, ὅπως, κατὰ τὴ γνώμη μου, εἶναι τὰ κείμενα τῆς Π. Διαθήκης. Καὶ ὑπάρχουν καὶ ἄλλα, ποὺ μποροῦν νὰ γίνουν καινούργια ἐξ ἀρχῆς»!
Μεγαλόπνοα πράγματι τὰ σχέδια τῶν προωθούντων τὴν Λειτουργικὴ ἀναγέννησι!
῾Ο ἀνανεωτικός τους οἶστρος δὲν συμπεριλαμβάνει μόνον τὴ μετάφρασι στὴ δημοτικὴ κάποιων «διδακτικῶν» κειμένων, ἀλλὰ κάτι πολὺ δραστικώτερο.
Τὴν ἀντικατάστασι κάποιων πεπαλαιωμένων, κατὰ τὴ γνώμη τους, κειμένων μὲ νέα!
Οἱ καιροὶ ἄλλαξαν, μᾶς λέγουν. Τὰ κείμενα αὐτὰ ἐγράφησαν ἐδῶ καὶ αἰῶνες, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὶς πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν τότε πιστῶν.
Σήμερα ὅμως δὲν μᾶς ἐξυπηρετοῦν. Γι᾿ αὐτὸ και ἐμεῖς, σύγχρονα, τολμηρὰ καὶ προοδευτικὰ πνεύματα, θὰ τολμήσωμε τὸν ἐκσυγχρονισμό τους!
῍Ας τὸ καταλάβουν πλέον οἱ φανατικοὶ καὶ προσκολλημένοι στὸ παρελθὸν ἀντιρρησίες, ὅτι ἔρχεται μιὰ Νέα ᾿Εποχὴ στὴν ᾿Ορθόδοξη Λατρεία μας!
7. «῾Η μεγάλη μου ἀγωνία εἶναι οἱ νέοι, τὰ παιδιά μας», εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὶς μεταφραστικὲς καινοτομίες του. Διερωτώμεθα ὅμως: Τὸ ποίμνιο τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ποιμαίνουν 81 συνολικῶς Μητροπολῖτες.
Μόνον ἡ Σεβασμιότης του, καὶ οἱ ὁμόφρονές του ἅγιοι Νικοπόλεως καὶ Σιατίστης ἀγωνιοῦν γιὰ τοὺς νέους;
Μόνον αὐτοὶ ἐνδιαφέρονται γι᾿ αὐτούς; Οἱ ὑπόλοιποι 78 Μητροπολῖτες, ποὺ τελοῦν τὴν θ. Λατρεία ὅπως τοὺς τὴν παρέδωσε ἡ ᾿Εκκλησία μέσῳ τῶν προκατόχων τους, δίχως νεωτερισμοὺς καὶ καινοτομίες, δὲν ἀγωνιοῦν καὶ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τοὺς νέους καὶ τὰ παιδιά μας;
«Λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι» όπως μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἐκκλη σιαστικὸ ρεπορτάζ, δύο ἑβδομάδες μετὰ τὸν ἐπεισοδιακὸ ῾Εσπερινὸ τοῦ ῾Αγ. ᾿Αντωνίου ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος χοροστάτησε στὸν ῾Εσπερινὸ τοῦ πανηγυρίζοντος ἱ. ναοῦ ῾Αγ. Τρύφωνος Βόλου καὶ ὡμίλησε περὶ τῆς θ. Λατρείας.
Μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρθηκε καὶ στὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς Θείας Λατρείας καὶ ἐπεσήμανε, ὅτι «τὸ πρῶτο εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὰ ὁποῖα γίνονται ἕνα μαζί Του».
᾿Απορεῖ κανεὶς καὶ ἐξίσταται πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας ἐπίσκοπος μὲ τοὺς λόγους του νὰ τονίζῃ τὴ σπουδαιότητα τῆς ἑνότητος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, συγχρόνως δὲ μὲ τὶς ἐνέργειές του νὰ τὴν δυναμιτίζῃ!
Διατί αὐτὴ ἡ ἀνακολουθία μεταξὺ ἀρχιερατικῶν λόγων καὶ ἔργων; ῍Ας μὴ λησμονοῦμε, ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν ᾿Ιησοῦς Χριστὸς καυτηρίασε τὴν ἐπικίνδυνη καὶ ψυχοκτόνο αὐτὴ ἀνακολουθία, ἡ ὁποία παρετηρεῖτο καὶ μεταξὺ τῶν Φαρισαίων τῆς ἐποχῆς του, συμβουλεύοντας τὰ πλήθη τῶν ἀκροατῶν του: «πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦ - σι» (Ματθ. 23,3).
Δυστυχῶς ἡ Φαρισαϊκὴ αὐτὴ ἀνακολουθία συναντᾶται καὶ στοὺς μεταρρυθμιστὰς τῆς Λατρείας μας.
«Οἱαδήποτε μετάφραση λειτουργικῶν κειμένων μπορεῖ νὰ δημιουργήσει προβλήματα στὴν ἑνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας», τοὺς προειδοποίησε ἡ ῾Ι. Σύνοδος.
Γιὰ τὴν ἑνότητα αὐτὴ κηρύττουν καὶ οἱ ἴδιοι κάποιες φορές. ῞Οταν ὅμως ἔλθῃ ἡ στιγμὴ νὰ ἐφαρμόσουν τὸν λόγο, ποὺ κηρύττουν, στὸν ἑαυτό τους, δὲν τὸ πράττουν, περιφρονοῦν τὶς Συνοδικὲς ἀποφάσεις, ἀρνοῦνται νὰ κατεβοῦν ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἐγωισμοῦ τους καὶ νὰ ταπεινωθοῦν, καὶ θέτουν σὲ σκληρὴ δοκιμασία καὶ κίνδυνο τὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν τῆς ᾿Εκκλησίας, γιὰ τὴ διατήρησι τῆς ὁποίας τόσον ἐκτενῶς προσευχήθηκε ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν ᾿Αρχιερατική Του προσευχὴ πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα Του.
῎Ετσι μὲ τὶς ἐνέργειές τους, ἀντὶ νὰ ἑνώσουν, διαιροῦν τὸ ποίμνιο, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός, καὶ τὸ σκανδαλίζουν. Καὶ ἡ δημιουργία σκανδάλων μέσα στὴν ᾿Εκκλησία δὲν εἶναι μικρότερο ἁμάρτημα ἀπ᾿ αὐτὸ τῆς διαιρέσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς ὡμίλησε πολὺ σκληρὰ γι᾿ αὐτούς, ποὺ τὰ προκαλοῦν (Ματθ. 18, 6-7).
Τὸ πρόβλημα τῶν νέων καὶ ἡ λύσι του Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ, ποὺ προβάλλουν οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς χρήσεως μεταφρασμένων Λειτουργικῶν κειμένων στὴ θ. Λατρεία, εἶναι ὅτι οἱ νέοι δὲν ἐκκλησιάζονται, διότι δὲν κατανοοῦν τὴν λατρευτική μας γλῶσσα.
Δὲν ἀρνούμεθα βεβαίως τὴν ὕπαρξι τοῦ προβλήματος, ποὺ δημιούργησαν στὴν Πατρίδα μας οἱ ἐγκληματικὲς ἐκπαιδευτικὲς καὶ γλωσσικὲς μεταρρυθμίσεις τῶν τελευταίων δεκαετιῶν.
῾Η κατάργησι τῆς καθαρεύουσας τὸ 1976, γιὰ τὸν ἐνταφιασμὸ τῆς ὁποίας καυχήθηκε μέσα στὸ ῾Ελληνικὸ Κοινοβούλιο ὁ τότε ὑπουργὸς Παιδείας-νεκροθάπτης της, ἀλλὰ καὶ τοῦ πολυτονικοῦ τὸ 1982, κατάφεραν μέσα σὲ 30 χρόνια ὅ,τι δὲν κατάφεραν αἰῶνες Ρωμαιοκρατίας, Φραγκοκρατίας καὶ Τουρκοκρατίας!
Τὴν πρωτοφανῆ στὴν ἱστορία τοῦ ῎Εθνους μας διάσπασι τῆς ζωντανῆς γλωσσικῆς συνέχειας τοῦ ῾Ελληνισμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ νέοι μας σήμερα νὰ μὴ μποροῦν νὰ διαβάσουν ἕνα διήγημα τοῦ Παπαδιαμάντη, τὰ δὲ ἱερὰ κείμενα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ γενικῶς τῆς Λατρείας μας νὰ ἀκούωνται στ᾿ αὐτιά τους σὰν κινέζικα!
Εἶναι ὅμως λάθος νὰ νομίζουμε ὅτι μὲ τὸ νὰ τοὺς προσφέρουμε τὰ κείμενα αὐτὰ μεταφρασμένα στὴ δημοτικὴ θὰ τοὺς προσελκύσουμε στὴν ᾿Εκκλησία.
᾿Αλλὰ καὶ ἂν ἔλθουν κάποιοι νέοι στὶς ἐκκλησίες, θὰ εἶναι τὰ ὀλίγα αὐτὰ μεταφρασμένα κείμενα τῶν «διδακτικῶν» ἀναγνωσμάτων (Προφητεῖες, ᾿Αποστολικὸ ἀνάγνωσμα, Εὐαγγελικὴ περικοπὴ) ἀρκετὰ νὰ τοὺς κρατήσουν σ᾿ αὐτές;
Τὰ ὑπόλοιπα κείμενα (εὐχές, ὕμνοι), ποὺ ἀποτελοῦν καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Λατρείας, δὲν θὰ παραμείνουν ὡς ἔχουν;
Τότε ποῖο τὸ ὄφελος; Θὰ ἔλθουν δηλαδὴ οἱ νέοι στὴν ᾿Εκκλησία, ἐπειδὴ τοὺς προσφέρουμε τὸ 10% τῆς Λατρείας στὴ δημοτική, ποὺ κατανοοῦν, τὴ στιγμή, ποὺ τὸ ὑπόλοιπο 90% θὰ παραμένῃ σὲ μιὰ γλῶσσα ἀκατανόητη σ᾿ αὐτούς;
Πολὺ γενναιόδωροι εἶναι οἱ Λειτουργικοὶ μεταρρυθμιστὲς πρὸς τοὺς νέους μας!
Μήπως ἑπομένως στὴν πορεία ἀναγκασθῇ ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ ᾿Εκκλησία νὰ μεταφράσῃ καὶ κάποιους ὕμνους καὶ κάποιες εὐχές;
Αὐτὸ κάνουν στὸν χῶρο τοῦ ᾿Αποδήμου ῾Ελληνισμοῦ, μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικὸ (νὰ προσελκύσουν τοὺς νέους), μὲ ἀποτέλεσμα καὶ οἱ νέοι νὰ μὴ ἱκανοποιοῦνται, ἀλλὰ καὶ οἱ μεγαλύτεροι νὰ μὴ ἀναπαύωνται σ᾿ ἕνα τέτοιο δίγλωσσο καὶ μὴ παραδοσιακὸ λειτουργικὸ περιβάλλον, νὰ σκανδαλίζωνται καὶ νὰ καταφεύγουν πολλὲς φορὲς σὲ ἄλλες «ἑλληνικώτερες» καὶ παραδοσιακώτερες ἐνορίες.
᾿Αξίζει ὅμως νὰ μείνωμε στὸ χῶρο τοῦ ᾿Αποδήμου ῾Ελληνισμοῦ, τὸν ὁποῖον ὁ γράφων γνωρίζει καλῶς ἔχοντας ζήσει σ᾿ αὐτὸν τέσσαρες σχεδὸν δεκαετίες, καὶ νὰ ἐρωτήσωμε τοὺς μεταρρυθμιστάς: Γνωρί ζετε σὲ ποιούς ναοὺς τοῦ ᾿Εξωτερικοῦ (ἀλλὰ καὶ τῆς ῾Ελλάδος) ἐκκλησιάζονται περισσότεροι νέοι;
᾿Εὰν ὄχι, θὰ σᾶς ἀπαντήσωμε ἐμεῖς. Σ᾿ αὐτούς, ποὺ ὑπηρετοῦν παραδοσιακοὶ κληρικοί.
Σ᾿ αὐτούς, ποὺ δὲν βλέπουν νεωτερισμοὺς καὶ καινοτομίες. Πρέπει ὅλοι νὰ παραδεχθοῦμε, ὅτι αὐτὸ ποὺ ζητοῦν οἱ νέοι δὲν εἶναι τόσο ἡ κατανόησι τῆς γλώσσας τῶν κειμένων, ὅσο ἡ ἁγιότητα τῶν ποιμένων καὶ ὁ σεβασμός τους πρὸς τὴν Παράδοσι.
Αὐτοὶ οἱ ποιμένες γίνονται πόλοι ἕλξεως τῶν νέων. Αὐτοὶ οἱ ποιμένες προσελκύουν καὶ ἑτεροδόξους.
Καὶ αὐτὸ τὸ τελευταῖο πρέπει νὰ προσέξουμε ἰδιαιτέρως. Οἱ ξένοι προσήλυτοι, ποὺ προσέρχονται στὴν ᾿Ορθοδοξία, δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ἐνταχθοῦν σ᾿ ἕνα θρησκευτικὸ περιβάλλον ὅμοιο μὲ ἐκεῖνο, ποὺ ἐγκατέλειψαν, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ ἐκκοσμίκευσι, τὰ πειράματα, οἱ θρησκευτικὲς καὶ λειτουργικὲς καινοτομίες καὶ μεταρρυθμίσεις.
Αὐτὲς ἄλλωστε ἦταν καὶ μιὰ ἀπὸ τὶς βασικώτερες αἰτίες, ποὺ ἐγκατέλειψαν τὶς ἑτερόδοξες κοινότητές τους καὶ προσ ῆλθαν στὴν ᾿Ορθοδοξία.
Πλεῖστοι ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι προσήλυτοι μὲ ὁμιλίες, ἄρθρα καὶ βιβλία (πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἔχουν μεταφρασθῆ καὶ στὰ ῾Ελληνικὰ) ὁμολογοῦν, ὅτι αὐτό, ποὺ τοὺς προσείλκυσε περισσότερο ἀπὸ ὁ,τιδήποτε ἄλλο στὴν ᾿Ορθοδοξία, εἶναι ὁ πλοῦτος καὶ ἡ αὐθεντικότητα τῆς θ. Λατρείας της, καὶ ἡ διατήρησι καὶ χρῆσι σ᾿ αὐτὴ μέχρι σήμερα ἀρχαιοτάτων λατρευτικῶν κειμένων, ὅπως οἱ θ. Λειτουργίες τοῦ ῾Ι. Χρυσοστόμου καὶ τοῦ Μ. Βασιλείου, στὴν ἴδια ἀκριβῶς γλῶσσα, ποὺ πρωτοτύπως τὰ συνέγραψαν οἱ θεοφόροι συγγραφεῖς τους.
᾿Εκτιμοῦν καὶ θαυμάζουν οἱ ᾿Ορθόδοξοι προσήλυτοι τὴν γλῶσσα τῆς ᾿Ορθοδόξου Λατρείας πολὺ περισσότερο ἀπὸ κάποιους δικούς μας μοντέρνους ἐπισκόπους καὶ θεολόγους, ποὺ θέλουν νὰ τὴν ἐκσυγχρονίσουν.
Καὶ πολλοὶ προσήλυτοι κοπιοῦν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐκμάθησί της, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ διαβάζουν τὰ ἱερὰ ἁγιογραφικὰ καὶ λατρευτικὰ κείμενα πρωτοτύπως.
Πόσοι ἆραγε γνωρίζουν, ὅτι ἡ γλῶσσα, ποὺ χρησιμοποιοῦν στὴ θ. Λατρεία τὰ 17 μοναστήρια, ποὺ ἔχει ἱδρύσει μέχρι σήμερα ὁ Γέροντας ᾿Εφραὶμ ὁ Φιλοθεΐτης στὶς Η.Π.Α. καὶ τὸν Καναδᾶ, εἶναι μόνον ἡ ῾Ελληνική;
Γιατί αὐτό; Δὲν θὰ ἔπρεπε τὰ μοναστήρια αὐτά, γιὰ νὰ προσελκύσουν τὴν νέα γενιὰ τῶν ᾿Αποδήμων ῾Ελλήνων, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἑτεροδόξους, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἀσπασθοῦν τὴν ᾿Ορθοδοξία, νὰ χρησιμοποιοῦν καὶ τὴν ᾿Αγγλική;
Καὶ ὅμως δὲν τὸ κάνουν, παρὰ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ πλειονότητα τῶν μοναχῶν καὶ μοναζουσῶν σ᾿ αὐτὰ εἶναι νέοι ῞Ελληνες ὁμογενεῖς καὶ προσήλυτοι, οἱ ὁποῖοι ἐντὸς ὀλίγων ἐτῶν, δίχως νὰ φοιτήσουν σὲ κανένα σχολεῖο, ὁμιλοῦν ἄπταιστα ῾Ελληνικά, ψάλλουν βυζαντινά, ἀκολουθοῦν τὸ ῾Αγιορείτικο τυπικό, δίνοντας τοιουτοτρόπως θαυμαστὴ μαρτυρία στὸ χῶρο τῆς πολυποίκιλης ἑτεροδοξίας ὄχι μόνο τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεώς μας, ἀλλὰ καὶ τῆς πλουσιωτάτης λατρευτικῆς μας παραδόσεως.
Κατάμεστα ἀπὸ νέους εἶναι κάθε Κυριακὴ τὰ μοναστήρια αὐτά. ᾿Ιδιαίτερη δὲ ἔκπληξι, ἀλλὰ καὶ συγκίνησι, προκάλεσε στὸν γράφοντα, κατὰ τὴν ἐπίσκεψί του στὴν ῾Ι. Μονὴ τοῦ ῾Αγίου ᾿Αντωνίου στὴν ᾿Αριζόνα, ἡ θέα εὐλαβῶν προσηλύτων ἐκκλησιαζομένων, ποὺ κρατοῦσαν στὰ χέρια τους δίγλωσσα Λειτουργικὰ βιβλία (στὴν ἑλληνικὴ καὶ ἀγγλική), τὰ ὁποῖα τοὺς βοηθοῦν ὄχι μόνο νὰ παρακολουθοῦν τὴ Λατρεία, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐξοικειώνωνται σταδιακῶς μὲ τὴν γλῶσσα τῆς ῾Αγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας μας!
Καὶ ἐρωτοῦμε τοὺς ἐκσυγχρονιστὰς καὶ μεταρρυθμιστὰς τῆς ῾Ελλάδος.
Πῶς οἱ νέοι αὐτοὶ ὁμογενεῖς μας, μὲ τὰ περιωρισμένα ῾Ελληνικά, ποὺ γνωρί ζουν, ἀλλὰ καὶ οἱ προσήλυτοι ἀδελφοί μας, μὲ τὶς μηδαμινὲς γνώσεις ῾Ελληνικῶν, ποὺ ἔχουν, ἐκκλησιάζονται ἀνελλιπῶς καὶ κατακλύζουν τὰ μοναστήρια τοῦ Γέροντος ᾿Εφραὶμ καὶ ὄχι μόνο;
Γιατί γι᾿ αὐτοὺς ἡ γλῶσσα τῆς Λατρείας δὲν ἀποτελεῖ ἐμπόδιο, καὶ ἀποτελεῖ γιὰ τοὺς νέους τῆς ῾Ελλάδος;
Καὶ κάτι ἄλλο. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ νέοι μας σήμερα νὰ κατακλύζουν τὰ στάδια, γιὰ ν᾿ ἀκούσουν ρὸκ συγκροτήματα, ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὸ ᾿Εξωτερικό, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀκούουν μὲ εὐχαρίστησι ὅλη τὴν ἡμέρα ξένα τραγούδια, τοὺς στίχους τῶν ὁποίων ἐλάχιστα ἐννοοῦν, καὶ συγχρόνως νὰ δηλώνουν ἀδυναμία νὰ προσέλθουν στὴν ᾿Εκκλησία, διότι δὲν κατανοοῦν τὴ γλῶσσα της, τὶς περισσότερες λέ ξεις τῆς ὁποίας χρησιμοποιοῦν καθημερινῶς;
Μήπως κάτι ἄλλο συμβαίνει; Μήπως ἡ γλῶσσα χρησιμοποιεῖται ὡς δικαιολογία γιὰ τὴν ἀπροθυμία τῶν νέων μας νὰ ἐκκλη σιαστοῦν;
Καὶ τὸ γνωστὸ «πόθεν ἔσχες» ἠχεῖ ὀλίγον τι ἀκατανόητο στὰ ὦτα τῶν νεωτέρων. Εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ χρησιμοποιηθῇ αὐτὸ ὡς δικαιολογία, γιὰ νὰ μὴ δηλώνωνται τὰ περιουσιακά μας στοιχεῖα στὴν ᾿Εφορία;
῾Ως πολῖτες ἑνὸς κράτους πρέπει νὰ ὑπακούωμε στοὺς νόμους του (ἔστω καὶ ἂν δὲν κατανοοῦμε ἀπόλυτα τὴ νομολογία καὶ τὴν γλῶσσα, μὲ τὴν ὁποία αὐτὴ ἐκφράζεται), ἐὰν δὲν θέλωμε νὰ ὑποστοῦμε κυρώσεις.
Καὶ ὡς ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοὶ εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ ὑπακούωμε στὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐ αγγελίου καὶ τοὺς ῾Ι. Κανόνες τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐὰν θέλωμε νὰ σωθοῦμε, ἔστω καὶ ἂν κάποια πρά γματα μέσα στὴν ᾿Εκκλησία μᾶς φαίνωνται μυστηριώδη καὶ ἀκατανόητα.
᾿Ελλείψεις καὶ ἀπορίες στὰ πνευματικὰ πάντοτε θὰ ὑπάρχουν.
῎Αλλωστε ὁλόκληρο τὸ σχέ διο τῆς θείας οἰκονομίας γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα μυστήριο ξένο καὶ παράδοξο, ἀνεξιχνίαστο καὶ ἀκατανόητο «καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις».
Γι᾽ αὐτό, καλοῦμε τοὺς νέους νὰ ἐμπιστευθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἔλθουν στὴν ᾿Εκκλησία του.
῍Ας ἔλθουν ὅπως εἶναι. ῾Η προτροπή μας αὐτὴ δὲν ἀφορᾶ στὴν ἐνδυμασία τοῦ σώματος, ἀλλὰ τῆς ψυχῆς.
῍Ας ἔλθουν, σὲ ὅποια κατάστασι καὶ ἂν εὑρίσκεται ἡ ψυχή τους. ῍Ας ἔλθουν μὲ τὶς ἐπιφυλάξεις καὶ τὶς ἀμφιβολίες τους, μὲ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὶς ἐλλείψεις τους.
Δὲν τοὺς καλοῦμε νὰ ἐμπιστευθοῦν πολιτικοὺς οὔτε καθηγητὰς οὔτε δημοσιογράφους οὔτε ἀκόμη καὶ κάποιους ποιμένες τῆς ᾿Εκκλησίας, ποὺ πιθανὸν μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τους νὰ τοὺς ἔχουν ἀπογοητεύσει.
Τοὺς καλοῦμε νὰ ἐμπιστευθοῦν τὸν Θεάνθρωπο Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό, νὰ τὸν πλησιάσουν, νὰ τὸν γνωρίσουν, νὰ συμφιλιωθοῦν μαζί του, νὰ κοινωνήσουν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα του, νὰ ἑνωθοῦν μαζί του.
᾿Εὰν αὐτὸ τὸ κάνουν συχνά, ὅσο μποροῦν συχνότερα , εἰ δυνατὸν κάθε Κυριακή, κάθε μεγάλη ἑορτή, τότε θὰ ἰδοῦν νὰ συντελῆται ἕνα θαῦμα μέσα τους.
Τότε θὰ διαπιστώσουν, ὅτι τὰ μέχρι τώρα δυσνόητα καὶ ἀκατανόητα, γίνονται ὁλοένα καὶ πιὸ ἀντιληπτὰ καὶ κατανοητά.
Τὰ «κινέζικα» θ᾿ ἀρχίσουν νὰ γίνωνται πλέον ἑλληνικά. Τὴν ᾿Εκκλησία, ἀπὸ χῶρο ξένο μέχρι τώρα καὶ ἀφιλόξενο, θὰ τὴν αἰσθανθοῦν σὰν τὸ σπίτι τους. Καὶ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ὁ τακτικὸς ἐκκλησιασμὸς θὰ τοὺς γίνῃ βίωμα, τρόπος ζωῆς, καὶ θὰ τοὺς εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσουν χωρὶς αὐτόν.
῎Ετσι αἰσθάνεται κάθε ἀληθινὰ πνευματικὸς ἄνθρωπος, κάθε συνειδητὸς ᾿Ορθόδοξος Χριστιανός. Ποιός θὰ ἔχῃ ἐπιτελέσει αὐτὸ τὸ θαῦμα; Κάποια Συνοδικὴ ἀπόφασι; Κάποια ἐπισκοπικὴ καινοτομία; Κάποια Λειτουργικὴ ἀναγέννησι καὶ μεταρρύθμισι;
Κάποιο δοκιμαστικὸ πρόγραμμα στὸ πλαίσιο τῆς σύγχρονης ποιμαντικῆς μέριμνας κάποιου Μητροπολίτου;
῎Οχι, ἀλλὰ ἡ πανσθενουργὸς χάρις τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ, «ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα».
Αὐτὴ ἐπῆρε τὸν νεαρὸ Δαυΐδ, καὶ ἀπὸ ποιμένα τῶν προβάτων τοῦ πατρός του ᾿Ιεσσαὶ τὸν ἀνέδειξε θεόπνευστο ποιητή, προφήτη καὶ βασιλέα!
Αὐτὴ ἐπῆρε τοὺς ἀγραμμάτους ἁλιεῖς τῆς Γαλιλαίας καὶ τοὺς ἔκανε ᾿Αποστόλους καὶ Εὐαγγελιστάς. Αὐτή, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε καὶ παραδείγματα τῆς ἐποχῆς μας, ἐπῆρε τρεῖς ἀσήμους καὶ ταπεινοὺς μοναχούς, τοὺς μακαριστοὺς Γέροντες Παΐσιο, Πορφύριο καὶ ᾿Ιάκωβο, μὲ μόρφωσι ὀλίγων μόνο τάξεων Δημοτικοῦ Σχολείου, καὶ τοὺς ἔκανε χαρισματούχους τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ἰαματικούς, διορατικοὺς καὶ προορατικούς, ἱκανοὺς νὰ συμβουλεύουν ἐπισκόπους, ἐπιστήμονες καὶ καθηγητὰς Πανεπιστημίου!
Αὐτὴ λοιπὸν ἡ Χάρις θὰ ἀναπληρώσῃ καὶ τὶς ἀδυναμίες καὶ ἐλλείψεις τῶν νέων μας, θὰ τοὺς φωτίσῃ καὶ θὰ τοὺς ὁδηγήσῃ στὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, στὸν Κύριο ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστό. «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου», κλῆρος καὶ λαός.
῾Η ᾿Ορθόδοξη Πίστι καὶ Λατρεία δὲν ἀλλάζει, δὲν ἐκσυγχρονίζεται. Αὐτοί, ποὺ πρέπει ν᾿ ἀλλάξουν, εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ᾿Ορθόδοξοι. Καὶ ἡ ἀλλαγή, ποὺ ἀπαιτεῖ ἀπὸ μᾶς ὁ Θεός, ὀνομάζεται ΜΕΤΑΝΟΙΑ.
῾Η ᾿Ορθόδοξη Λατρεία δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ καμμία ἀναγέννησι καὶ ἀνανέωσι.
᾿Απὸ ἀναγέννησι καὶ ἀνανέωσι ἔχουν ἀνάγκη ὅσοι ὑποστηρίζουν καὶ προωθοῦν τὶς Λειτουργικὲς ἀνα γεννήσεις καὶ ἀνανεώσεις.
Αὐτοὶ πρέπει νὰ ἀναγεννηθοῦν, νὰ ἀποτάξουν τὶς ἐπικίνδυνες καὶ διχαστικὲς καινοτομίες τους, νὰ συνταχθοῦν μὲ τοὺς παραδοσιακοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, καὶ νὰ ἀναβαπτισθοῦν στὰ νάματα, ὄχι τοῦ Δυτικοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς Νέας ᾿Εποχῆς, ποὺ μὲ δέλεαρ τὴν εὐκολία καὶ τὴν ἄνεσι ὁδηγοῦν στὴ σύγχυσι, τὴν διαίρεσι, τὴν πλάνη καὶ τὴν ἀπώλεια, ἀλλὰ τῆς αἰωνοβίου ῾Αγιοπνευματικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως, ποὺ ἐγγυᾶται τὴν ἑνότητα τῶν ᾿Ορθοδόξων, καὶ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο, μὲ κόπους καὶ θυσίες βεβαίως, στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ τὴ θέωσι.
Ὑποσημείωσις:
1. «ὅπερ τοῖς γράμματα μεμυημένοις ἡ βίβλος, τοῦτο τοῖς ἀγραμμάτοις ἡ εἰκών». (Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Πρός τούς διαβάλλοντας τάς ἁγίας εἰκόνας, Λογ. Α´, 17,5, σελ. 48, ἐκδ. ΕΠΕ, τόμ. 3, Θεσσαλονίκη 1990).
πηγή Ορθόδοξος Τύπος 4 Μαρτίου
anavaseis.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου