Τό Μυστήριο τοῦ Γάμου, τό σύμφωνο συμβίωσης, ἡ βία καί τό διαζύγιο (πού εἶναι φόνος).

Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ

 Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ αὐτό μᾶς λέει: ὅταν γίνεται τό Μυστήριο τοῦ Γάμου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τότε οἱ δύο γίνο­νται ἕνας, δημιουργεῖται ἕνας καινούργιος ἄνθρωπος, πού λέγεται ἀνδρόγυνο. Γιά νά γίνει αὐτό βέβαια θά πρέπει οἱ σύζυγοι νά εἶναι «ἐν Χριστῷ», νά ζοῦν τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Τότε παίρνουν τήν Θεία Χάρη καί ἑνώνονται γινόμενοι «ἕνα». Πράγματι στόν εὐλογημένο ἀπό τό Θεό Γάμο ἑνώνονται  οἱ δύο ἄνθρωποι διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί  γίνονται ἕνα πνεῦμα ζώντας μέ κοινοκτημοσύνη, ὁμόνοια, ἀλληλοσεβασμό καί ἀγάπη. Αὐτό εἶναι τό ἰδανικό.  

Τό διαζύγιο εἶναι φόνος. Σκοτώνει αὐτον τόν καινούργιο ἄνθρωπο, αὐτόν πού ἔφτιαξε ὁ Χριστός. Αὐτόν τόν νέο ἄνθρωπο, πού προκύπτει ἀπό τό εὐλογημένο Mυστήριο τοῦ Γάμου, καί λέγεται ἀνδρόγυνο.

Ὅταν οἱ μέλλοντες σύζυγοι ξεκινοῦν χωρίς τίς σωστές Πνευματικές προϋποθέσεις (ἀνεξομολόγητοι, ἀνεκκλησίαστοι, ἀκοινώνητοι, χωρίς ὑπακοή στίς Θεῖες Ἐντολές)  μέ τό κακό πνεῦμα, τότε λένε: «Ἐγώ θέλω νά ἔχω τά δικά μου, νά κάνω ὅ,τι θέλω, δέν μπορῶ νά μέ δεσμεύει ὁ ἄλλος». Ἀπό αὐτό καί μόνο πιστοποιοῦν ὅτι δέν ἔχουν ἀκόμη «μπεῖ» στό Πνεῦμα τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, δέν ἔχουν καταλάβει τί πᾶνε νά κάνουν. Κάνουν Γάμο χωρίς νά ἔχουν προετοιμαστεῖ σωστά. Ἡ συνέχεια εἶναι τραγική.  Δέν νοιώθουν αὐτοί οἱ σύζυγοι «ἕνα», ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλον· ὑπάρχει ἁπλῶς μία συμβίωση, μιά «συμφωνία συμβίω­σης», αὐτό πού τώρα δυστυχῶς νομιμοποίησε καί ἡ πολιτεία. Ἔφτιαξε τό σύμφωνο συμβίωσης, δηλ. τήν νομική κάλυψη γιά τήν διάλυση τοῦ γάμου καί τήν πλήρη διαστρέβλωση τοῦ νοήματός του.

Κατήντησε δυστυχῶς τό Μέγα Μυστήριο σήμερα μιά κοινωνική ἐκδήλωση-ὑποχρέωση, μία κοσμική φιέστα, μία τελετή αὐτοπροβολῆς, καί ἕνα κοινωνικό σύμβόλαιο πού «τί νά κάνουμε...πρέπει νά τό ὑποστοῦμε...». Δυστυχῶς, ἔτσι βλέπει ὁ «κόσμος» τόν γάμο, καί αὐτό βεβαίως εἶναι μιά τελείως λανθασμένη ὁπτική. Τόν ἀντιμετωπίζουν ὡς μία ἀκόμη ἐμπορική πράξη. Εἶναι ἕνα σύμφωνο συμβίωσης, ὅπου, ἀφοῦ ζυγίσαμε τά ὑπέρ καί τά κατά, τελικά «τά βρήκαμε».

– Σέ τί «τά βρήκαμε» δηλαδή;

– Στά οἰκονομικά μας καί στά διαχειριστικά μας, στά διοικητικά μας...

– Αὐτό ὅμως εἶναι ὁ γάμος;

Κάθε ἄλλο· ὁ γάμος εἶναι Μυστήριο. Καλεῖ­σαι «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι» νά ζήσεις μέσα στήν καρδιά τοῦ ἄλλου καί ἐκεῖνος στήν δική σου. Καλοῦνται νά γίνουν οἱ σύζυγοι ἕνα πνεῦμα «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» μαζί μέ τά παιδιά, πού ἐνδεχομένως θά τούς χαρίσει ὁ Θεός καί νά πορευτοῦν ὅλοι μαζί στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στή σωτηρία. Τότε πραγματώνεται αὐτό τό Μυστήριο, τότε πετυχαίνει ὁ Γάμος.

Σέ μιά τέτοια εὐλογημένη οἰκογένεια ποτέ δέν σκέ­φτεται ὁ/ἡ σύζυγος: «πρέπει νά ἔχω τά δικά μου λεφτά». Τότε χαί­ρεται νά τά δίνει στόν ἄλλο... Ὅ,τι ἔχει, θά τό δώσει στόν/στήν συζυγό · θά μποῦν ὅλα στό κοινό ταμεῖο. Ὅταν μάλιστα ὁ ἕνας χρειαστεῖ κάτι, θά ἔχει τήν ἀπόλυτη ἄνεση νά πεῖ στό ἕτερον ἥμισυ: «Θέλω αὐτό». 

Οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι, δηλαδή οἱ λεγόμενοι Χριστιανοί, πού ὅμως ἔχουν τό φρόνημα τοῦ κόσμου, δέν πετυχαίνουν στόν γάμο τους. Δέν πετυχαίνουν διότι δέν λειτουργοῦν μέ ὑπακοή στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε ὁ σκοπός τοῦ Γάμου δέν πραγματώνεται. Ἀπουσιάζει τό ἑνοποιό στοιχεῖο πού εἶναι ἡ Θεία Χάρη. Αὐτή εἴτε λείπει παντελῶς (ὅταν οἱ σύζυγοι εἶναι ἀβάπτιστοι), εἴτε εἶναι ἀπενεργοποιημένη (ὅταν οἱ σύζυγοι εἶναι μακρυά ἀπό τήν ἀσκητική καί μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξομολόγητοι καί ἀκοινώνητοι). Ὁ Γάμος αὐτός ἄν δέν καταλήξει σέ διαζύγιο (πού εἶναι τό συνηθέστερο), καταντᾶ μιά τυπική συγκατοίκηση μέ πολλή βία- «πρόγευση κόλασεως», ἀφοῦ δέν ὑπάρχει τό κοινό στοιχεῖο (ὁ Χριστός - ἡ Θεία Χάρη), πού θά λειτουργήσει ὡς ἑνωτικός κρίκος μεταξύ τῶν συζύγων.

Τό θέμα καί τό πρόβλημα ἑπομένως εἶναι πάντα ἕνα: Ἔχουμε σχέση μέ τόν Χριστό; Τόν ἀγαποῦμε; (πράγμα πού σημαίνει) Τηροῦμε τίς ἐντολές Του; Ἄν ναί, τότε λύνονται καί ὅλα τ’ ἄλλα προβλήματα μέσα στήν συζυγία.

 Ἄν δέν ἔχουν οἱ σύζυγοι ἀγάπη στόν Χριστό, τότε δέν μποροῦν νά ἔχουν καί σωστή ἀγάπη μεταξύ τους. Ὁ ἕνας εἶναι ξένος μέ τόν ἄλλο. Καί οἱ δύο «κατεδαφίζουν» λεκτικά ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ἀλληλοαπαξιώνονται ἄρδην συνεχῶς σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Ὁ ἕνας καταπιέζει τόν ἄλλο. Ὁ ἕνας ἀσκεῖ βία στόν ἄλλο, εἴτε σωματική (συνήθως ὁ ἄνδρας στή γυναίκα), εἴτε ψυχολογική (ἐξίσου ἄνδρες καί γυναῖκες στήν/ στόν σύζυγό τους ἀντίστοιχα). Ἐπίσης λειτουργοῦν καταπιεστικά, βίαια καί βάναυσα πολλές φορές ἀπέναντι στά παιδιά. Τότε πράγματι τό σπίτι γίνεται «κόλαση».

Ὅταν δέν ὑπάρχει ἡ σωστή βίωση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς συζύγους, ὅταν δέν ζοῦν τήν ἑνότητα «ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς Εἰρήνης», ὅταν τό Μυστήριο τοῦ Γάμου εἶναι ἁπλά ἕνα «σύμφωνο συμβίωσης», τότε ἀπουσιάζει ὁ ἀλληλοσεβασμός. Πρίν ἀκόμη τελεστεῖ τό Μυστήριο, ἔχουν γίνει ἀρκετοί καυγάδες μέ ὕβρεις, βία, χειροδικίες, ἤ καί ξυλοδαρμούς ἀκόμη. Τό ἴδιο θά συνεχιστεῖ καί μετά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου... Ἄν δέν ὑπάρξει ἀληθινή μετάνοια-ἐπανένταξη στήν Ἐκκλησια διά τῆς εἰλικρινοῦς ἐξομολογήσεως-διορθώσεως τοῦ τρόπου ζωῆς καί ἀπό τούς δύο, ὁ γάμος αὐτός εἶναι καταδικασμένος σέ ἀποτυχία.

Ἄν ἕστω ὁ ἕνας ἀπό τούς συζύγους πάρει τήν «καλή στροφή» καί πλησιάσει στήν Ἐκκλησία βοηθεῖ  ὅλην τήν οἰκογένεια.

Μία ταπεινή γυναίκα πού ζεῖ «ἐν Χριστῷ», πολύ μπορεῖ νά συμβάλλει στή διόρθωση καί τοῦ ἄνδρα ὅπως καί ἕνας ὑπομονητικός ἄνδρας ἀντίστοιχα βοηθεῖ τή σύζυγό του.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://Hristospanagia3.blogspot.com

Ἀπόσπασμα ἀπομαγνητοφωνημένης καί ἐπεξεργασμένης ὁμιλίας .
Γιά νά ἀκούσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ.