Ο άγιος Νεκτάριος για την ανάγκη θρησκευτικής και πνευματικής μόρφωσης

Οι κοσμικοί άνθρωποι δεν επιθυμούν τη θρησκευτική μόρφωση των παιδιών τους, γιατί τη θεωρούν αιτία πολλών κακών και στρεβλώσεων. Απ’ την άλλη οι χριστιανοί είναι επιφυλακτικοί στην παιδεία που απελευθερώνει τον άνθρωπο και μειώνει την ηθική αξία των εντολών του Θεού.
Ο άγιος Νεκτάριος όμως επιμένει στην αναγκαιότητα και της θρησκευτικής μόρφωσης και της πνευματικής. Λέει χαρακτηριστικά: «Η πνευματική και η θρησκευτική μόρφωση παρομοιάζονται με δύο διαφορετικά δέντρα στο ίδιο χωράφι φυτεμένα, τα οποία πρέπει να δέχονται την ίδια φροντίδα κι επιμέλεια για να αναπτυχθούν παράλληλα. Διαφορετικά θε έχουν δυσανάλογη ανάπτυξη, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση κι επικράτηση του ενός και το μαρασμό και την ταπείνωση του άλλου. Εάν η επιμέλεια στραφεί προς το πνεύμα μόνο, η καχεξία του θρησκευτικού συναισθήματος του ανθρώπου θα είναι αναπόφευκτη. Εάν πάλι στραφεί μόνο προς τη θρησκεία, οι πνευματικές δυνάμεις θα μαραθούν και θα ατονήσουν...Συνέπεια στην πρώτη περίπτωση είναι η αθεΐα, που οδηγεί στον κορεσμό, την αφροντισιά και την αυτοκτονία. Στη δεύτερη περίπτωση συνέπεια είναι η δεισιδαιμονία, η ερινύς αυτή της ανθρωπότητας, η οποία κρατάει στα χέρια της φωτιά και μαχαίρι και απειλεί καθένα που έχει διαφορετική άποψη».

Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Λόγοι Δ΄. 1) Ἡ ἀγάπη τῆς μάνας 2) Ἡ ἀξιοποίηση τῆς ἀτεκνίας

Λόγοι Δ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ" 
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ  

Κεφάλαιο 2ον

Ὁ ρόλος τῆς μητέρας στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν

Ἡ ἀγάπη τῆς μάνας

Mιὰ φορά, Γέροντα, μᾶς εἴπατε ὅτι μὲ τὴν ἀγάπη ὁ ἄνθρωπος μεγαλώνει, ὡριμάζει.

-Δὲν φθάνει νὰ ἀγαπάη κανεὶς τὸν ἄλλον·  πρέπει νὰ τὸν ἀγαπάη περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του.

Ἡ μάνα ἀγαπάει τὰ παιδιά της περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό της.  Μένει νηστικιά, γιὰ νὰ ταΐση τὰ παιδιὰ της, ἀλλὰ νιώθει μεγαλύτερη εὐχαρίστηση ἀπὸ ἐκεῖνα.  Τὰ παιδάκια τρέφονται ὑλικὰ καὶ ἡ μητέρα πνευματικά. Ἐκεῖνα ἔχουν τὴν ὑλικὴ γεύση, ἐνῶ αὐτὴ ἔχει τὴν πνευματικὴ ἀγαλλίαση.

Μιὰ κοπέλα, πρὶν παντρευτῆ, μπορεῖ νὰ κοιμᾶται μέχρι τὶς δέκα τὸ πρωὶ καὶ νὰ θέλη καὶ τὸ γάλα της νὰ τὸ ἑτοιμάζη ἡ μάνα της.  Βαριέται νὰ κάνη καμμιὰ δουλειὰ.  Τὰ θέλει ὅλα ἕτοιμα· θέλει ὅλοι νὰ τὴν περιποιοῦνται. Ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὴν μάνα, ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὸν πατέρα, καὶ ἐκείνη νὰ ἔχη τὸ χουζούρι της.

Ἐνῶ ὑπάρχει στὴν φύση της ἡ ἀγάπη, δὲν ἀναπτύσσεται, γιατὶ συνέχεια δέχεται βοήθεια καὶ εὐλογίες ἀπὸ τὴν μάνα της, ἀπὸ τὸν πατέρα της, ἀπὸ τὰ ἀδέλφια της. Ἀπὸ τὴ στιγμή ὅμως ποὺ γίνεται μάνα, μοιάζει μὲ μηχανάκι πού, ὅσο ζορίζεται, τόσο φορτίζεται, γιατὶ δουλεύει συνέχεια ἡ ἀγάπη.  Πρῶτα σιχαινόταν, ὅταν ἄγγιζε κάτι βρώμικο, καὶ ἔπαιρνε μοσχοσάπουνα γιὰ νὰ πλυθῆ.

Όσιος Αρσένιος ο εν Πάρω (1.1.1800-1.1.1877)

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1800 από ευσεβείς γονείς. Στο βάπτισμα έλαβε το όνομα Αθανάσιος. Μικρός ορφάνεψε αλλά κατάφερε να μορφωθεί καλά στην περίφημη Σχολή των Κυδωνιών της Μικράς Ασίας, έχοντας εξαίρετους δασκάλους, μεταξύ των οποίων τον ιερομόναχο Γρηγόριο Σαράφη.

Δεκαπεντάχρονος αναχώρησε για το Άγιον Όρος, μαζί με τον ονομαστό Γέροντά του Δανιήλ από τη Ζαγορά του Πηλίου, «προς ησυχίαν και άσκησιν». Αφού δοκιμάσθηκε, έλαβε το μέγα και αγγελικό σχήμα και ονομάσθηκε Αρσένιος. Μετά από μία εξαετία, αναγκάσθηκε ν’ αφήσει τον φίλτατο Άθωνα, επειδή πολλά σκάνδαλα είχαν δημιουργηθεί από αμαθείς μοναχούς που έλεγαν πως δεν επιτρέπεται να μεταλαμβάνουν συχνά.

Νέοι τόποι παραμονής του ήταν η μονή Πεντέλης Αττικής, η μονή Λογγοβάρδας Πάρου, η Σίκινος και η Φολέγανδρος. Στη Φολέγανδρο ο όσιος χειροτονήθηκε διάκονος και, επειδή υπήρχε έλλειψη δασκάλων, για αρκετά έτη δίδαξε εκεί «όχι μόνον τα γράμματα, αλλά και τας αρετάς» και πολύ αγαπήθηκε από τους κατοίκους της. Μετά την κοίμηση και ανακομιδή των λειψάνων του Γέροντός του επέστρεψε με τα οστά του στο Άγιον Όρος, στάθμευσε στην Πάρο για να λάβει ευχές αγίων Γερόντων και παρέμεινε μόνιμα. Έγινε αδελφός της μονής του Αγίου Γεωργίου, χειροτονήθηκε ιερεύς, εξελέγη ηγούμενος και διακρίθηκε σε όλες τις αρετές. Απέκτησε φήμη διακριτικού πνευματικού και έρχονταν να εξομολογηθούν σε αυτόν από όλη την Ελλάδα μοναχοί και λαϊκοί.

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης. Συγχώρηση

Νὰ θεωρεῖς τοὺς ἀνθρώπους μέσω τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἀγαπάει ὅλους πάρα πολύ. Ἂν ἀγαπᾶς τὸ Θεὸ εἰλικρινά, τότε θὰ εἶναι εὔκολο γιὰ σένα νὰ ἀγαπᾶς καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ συγχωρεῖς τὰ ἐλαττώματά τους.
        Οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν λαῶν καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν πέφτουν στὰ πόδια τοῦ Σωτῆρα, χύνουν πικρὰ δάκρυα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ λαμβάνουν συγχώρηση. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ καρδιὰ ποὺ ἀποκτᾶ εἰρήνη.
        Βλέπεις, ἀντίπαλε, πόσο φιλεύσπλαχνος εἶναι ὁ Κύριος, ὁ δικός μου καὶ ὁ δικός σου; Γιατί μὲ ἐνοχλεῖς τότε; Ἂν ἁμαρτήσω, θὰ μετανοήσω, θὰ Τὸν παρακαλέσω, καὶ Αὐτὸς πάλι θὰ μὲ συγχωρήσει.
        Τώρα ἔχω εἰρήνη στὴν καρδιά μου, γιατί συμφιλιώθηκα μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἔλαβα τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μου στὴν προσευχὴ μὲ δάκρυα.
        Γιὰ νὰ στερεώσεις τὴ χριστιανική σου ἐλπίδα ὅταν σκοντάφτεις, τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας, μὴν ἀπελπίζεσαι, οὔτε γιὰ ἕνα λεπτό. Διόρθωσε ἀμέσως τὸ λάθος σου καὶ συνέχισε. Ἀκόμη καὶ ἂν δὲ διορθώσεις τὸ λάθος καὶ ἡ συνείδησή σου ἀρχίσει νὰ σὲ βασανίζει, ἀκόμη καὶ τότε νὰ μὴν ἀπελπίζεσαι, ἰδίως ἂν αὐτό σοῦ συμβεῖ προτοῦ ἀκόμη μεταλάβεις τῶν Μυστηρίων τοῦ Κυρίου. Νὰ κοινωνεῖς τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος καὶ ταυτόχρονα μὲ ὅλη τὴν καρδιά σου νὰ ζητᾶς ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σοῦ συγχωρήσει τὴν ἁμαρτία σου, νὰ σοῦ δώσουν τὰ Μυστήρια ἀγαλλίαση καὶ χαρά, καὶ σίγουρα θὰ γίνει αὐτὸ ποὺ ζητᾶς.

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΠΕΙΘΟΥΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ. ΛΟΓΟΙ ΑΘΩΝΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Είπε γέρων. Για τους άσπλαχνους που πεθαίνουν να κάνετε μνημόσυνα και προπαντός ελεημοσύνη. Ελεημοσύνη. Υπάρχουν πολλοί πτωχοί. Σ` αυτούς να δίνεται. 
Στα μνημόσυνα να χρησιμοποιείται κόλλυβα και όχι γλυκά, όπως κάνουν πολλοί τώρα τελευταία. 
  Ο πάμπτωχος και ρακένδυτος Ρουμάνος ασκητής Ε, δεν είχε που την κεφαλή κλείνε. Βοηθούσε στην τράπεζα του Ρωσικού μοναστηριού και ότι έπαιρνε το έδινε ελεημοσύνη στους απομακρυσμένους ασκητές. Είναι η μονή ευκαιρία να σωθώ, έλεγε. Να ζητιανεύω ταπεινούμενος, να κοπιάζω, να διαμοιράζω. 
  Eνας μονάχος ρώτησε τους επισκέπτες του. 
Εσείς τι δουλεία κάνετε; 

18 Αυγούστου Συναξαριστής. Φλώρου και Λαύρου, του Αγίου πλήθους των Φτωχών, των Αγίων Έρμου, Σεραπίων και Πολυαίνου, Ιουλιανής, Λέωντος, των Αγίων Τεσσάρων Οσίων Ασκητών, Γεωργίου & Ιωάννου Πατριαρχών, των Οσίων Βαρνάβα, Σωφρονίου και Χριστοφόρου, Σωφρονίου Αγιορείτου, Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ νέου.

Οἱ Ἅγιοι Φλῶρος καὶ Λαῦρος οἱ Μάρτυρες

Ἦταν δίδυμα ἀδέλφια καὶ ἦταν ἄρρηκτα ἑνωμένοι διὰ τῆς θερμῆς πίστεως καὶ ἀγάπης ποὺ εἶχαν πρὸς τὸ Χριστό. Κατάγονταν ἀπὸ τὸ Βυζάντιο καὶ εἶχαν διδαχθεῖ τὸν χριστιανισμὸ καὶ τὴν τέχνη τοῦ λιθοξόου ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πρόκλο (καὶ ὄχι Πάτροκλο, ὅπως λανθασμένα γράφεται ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστές, καὶ ποὺ ἡ μνήμη του ἔτσι λανθασμένα ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 21η Ἰανουαρίου) καὶ Μάξιμο, οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν καὶ μαρτυρικὸ θάνατο γιὰ τὸν Χριστό.
Μετὰ τὸν θάνατο τῶν διδασκάλων τους, ὁ Φλῶρος καὶ ὁ Λαῦρος ἀναχώρησαν στὴν Ἰλλυρία καὶ διάλεξαν σὰν τόπο διαμονῆς τους τὴν πόλη Οὐλπιανά. Στὴν πόλη αὐτὴ ἐργάζονταν τὴν τέχνη τους, ἀλλὰ συγχρόνως μέσῳ αὐτῆς προσπαθοῦσαν γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἐκεῖ ὑπῆρχε καὶ κάποιος ἱερέας εἰδώλων, ὀνομαζόμενος Μερέντιος. Ὁ γιὸς αὐτοῦ Ἀθανάσιος ἀπὸ τὸ ἕνα του μάτι ἔπαθε τύφλωση, ποὺ ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη δὲ βρῆκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τοὺς δυὸ τεχνῖτες ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ θεράπευσαν τὸ μάτι τοῦ γιοῦ τοῦ εἰδωλολάτρη ἱερέα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πιστέψουν καὶ οἱ δύο στὸν Χριστό. Αὐτὸ μόλις τὸ ἔμαθε ὁ ἔπαρχος Λύκων, συνέλαβε τοὺς δύο ἀδελφοὺς καί, ἀφοῦ τοὺς βασάνισε φρικτά, τοὺς ἔριξε μέσα σὲ ἕνα πηγάδι, ὅπου καὶ παρέδωσαν τὸ πνεῦμα τους.