Ἀναμνήσεις μου ἀπό τόν Ρουμάνο γέροντα π.Ἰωαννίκιο Μπάλαν
Μέρος Β'
Μετά ἀπό 24 ὧρες ταξιδίου μέ τό λεωφορεῖο ἔφθασα στό Βουκουρέστιο. Εἶχα τηλεφωνήσει ἐκ τῶν προτέρων καί τόν π. Ἰωαννίκιο καί τόν διάκονο Σεβαστιανό Μπάρμου, τόν ὁποῖον εἶχα συναντήσει κάποτε στήν ρουμανική σκήτη. Ἦλθε ἡ γυναίκα τοῦ διακόνου Σεβαστιανοῦ καί μέ μετέφερε στό ἱερατικό οἰκοτροφεῖο «Caminul preoţesc» τοῦ Πατριαρχείου. Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ἦλθε μέ τό τραῖνο ἀπό τήν μονή Μπίστριτσα τῆς Μολδαβίας καί ὁ π. Ἰωαννίκιος.
Ἦτο ἡ πρώτη συνάντησίς μας καί ἡ πρώτη γνωριμία μας, ἡ ὁποία ἔμελλε νά γίνη ἡ ἀπαρχή μιᾶς ἀδελφικῆς φιλίας καί ἐν Χριστῶ συνεργασίας γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί τήν γνωριμία τῶν δύο ὀρθοδόξων λαῶν μας.
Τήν ἄλλη ἡμέρα μ᾿ ἐπῆγε καί ἐπροσκύνησα τό ἄφθαρτο καί εὐωδιάζον Λείψανο τοῦ Ὁσίου Δημητρίου Μπασαράμπη, πού εἶναι σέ εἰδική ἐξέδρα μέσα ἀριστερά στόν καθεδρικό ναό τοῦ Βουκουρεστίου. Κατόπιν ἐπισκεφθήκαμε τόν τότε πατριάρχη μακαριστό Ἰουστῖνο Μωϋσέσκου καί ἐπήραμε τήν εὐλογία του. Τήν ἄλλη ἡμέρα ἐφύγαμε μέ τό τραῖνο γιά τήν πόλι Πιάτρα Νεάμτς. Ἀπόστασις περίπου 500 χιλιομέτρων. Ὁ μακαριστός Γέροντας πόσα μοῦ ἐδιηγεῖτο στήν διαδρομή γιά τήν ὀρθόδοξη Ρουμανία, γιά τά μοναστήρια της, γιά τόν λαόν της, γιά τόν ὁποῖον μοῦ ἔλεγε: «Ἐμεῖς εἴμεθα ἁμαρτωλοί, ἀλλά ἔχουμε χρυσό λαό».
Ἐφθάσαμε στήν Πιάτρα Νεάμτς καί μέ τό λεωφορεῖο τῆς γραμμῆς ἐπήγαμε στήν μονή Μπίστριτσα, ὅπου ἐμόναζε τότε ὁ ἴδιος. Ἦτο μία συνοδεία ἀπό πολλούς παλαιούς πατέρες καί ἡγούμενο τόν ἀρχιμ. π. Κυπριανό. Ἐνθυμοῦμαι διάκονος τότε ἦτο ἕνας μικρόσωμος νεαρός, ὁ π. Σεραφείμ, τόν ὁποῖον ἐφέτος (2010) τόν συνάντησα ὡς ἡγούμενο στήν μονή Μπισερικάνι.
Ἔμεινα στήν μονή αὐτή 10 ἡμέρες. Ἰδιαίτερα ἐντυπωσιάσθηκα τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Ἤρχοντο κατά δεκάδες οἱ ἄνθρωποι στήν ἐκκλησία ἀπό τήν γειτονική πόλι μαζί μέ τά παιδάκια τους, ντυμένοι ἁπλοϊκά καί μᾶλλον πτωχά.
Ἐστεκόμουν στό δεξιό ἀναλόγιο καί παρακολουθοῦσα τούς μοναχούς ψάλτες καί τούς χριστιανούς πού ἔμπαιναν μέ τάξι, σεμνότητα, εὐλάβεια καί φόβο Θεοῦ. Ὅλοι τους κρατοῦσαν στά χέρια τους ἀπό ἕνα κερί, τό μνημόνιο μέ τά ὀνόματα ζώντων καί νεκρῶν καί κάποιο νόμισμα.
Προσκυνοῦσαν μέ τρεῖς ἐδαφιαῖες μετάνοιες τόν Ἅγιο τῆς ἡμέρας στό δεξιό προσκυνητάριο καί κατόπιν προσκυνοῦσαν τήν θαυματουργή Εἰκόνα τῆς Ἁγίας Ἄννης, δῶρο τοῦ αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου Μανουήλ τοῦ Παλαιολόγου στόν ἡγεμόνα τῆς Μολδαβίας καί κτίτορα τῆς μονῆς Ἀλέξανδρον τόν Καλόν τό 1407.
Κατόπιν περνοῦσαν κάτω ἀπ᾿ αὐτήν γιά νά εὐλογηθοῦν καί μετά νά προσκυνήσουν καί τόν ἅγιο Γεώργιο, πού ἡ εἰκόνα του εἶναι ὄπισθεν τῆς μεγάλης εἰκόνος τῆς Ἁγίας Ἄννης. Μερικοί ἀπ᾿ αὐτούς ἔκλαιγαν. Ἐπηρεασμένος ἔκλαιγα κι ἐγώ μαζί τους.
Στήν θεία Λειτουργία μετά τούς μοναχούς ψάλτες, ἔψαλλε πολυφωνική χορωδία ἀπό ἁπλοϊκούς ἄνδρες καί γυναῖκες μέ πρωτοψάλτη τόν καλλιφωνώτατο κ. Κωνσταντῖνον. Ὁ π. Ἰωαννίκιος μέ κάλεσε νά μπῶ στό ἱερό Βῆμα. Δέν δέχθηκα. Ἔμεινα ἔξω στό στασίδι μου γιά νά ἀπολαμβάνω ἐκείνη τήν ἱερά μυσταγωγία. Ἤθελα νά βλέπω τά εὐλαβικά καί ταπεινά πρόσωπά τους, τίς μετάνοιες πού μέ περισσή εὐλάβεια ἔκαναν μπροστά στίς ἅγιες εἰκόνες. Συμμετεῖχα στόν πόνο τους καί μαζί τους προσευχόμουν καί ἐγώ.
Σιγά σιγά ἐγέμισε ἡ ἐκκλησία ἀπό πιστούς χριστιανούς. Κατά τήν Μεγάλη Εἴσοδο δημιουργήθηκε τό ἀδιαχώρητο. Ἐντεταλμένοι ἀδελφοί ὡς εὐταξίες, ἄνοιγαν διάδρομο γιά νά περάση τό ἱερατεῖο μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἡγούμενο π. Κυπριανό καί τούς ἄλλους 6-7 κληρικούς. Ἔβλεπα τώρα κάτι τό ἀσυνήθιστο στήν Ἑλλάδα.
Ὁ ἅγιος ἡγούμενος ἀκουμβοῦσε τήν βάσι τοῦ ἁγίου Ποτηρίου ἐπάνω ἀπό τά κεφάλια τῶν πλησιεστέρων πρός αὐτούς χριστιανῶν. Ὅλοι οἱ χριστιανοί σκυμμμένοι κάτω καί ἄλλο γονατισμένοι. Ἔφθασε ἡ πομπή μέχρι τήν ἔξοδο τοῦ ἐπιμήκους ναοῦ. Στήν ἐπιστροφή ἄλλο πρωτοφανές καί συγκινητικό θέαμα μέ ἐξέπληξε.
Στό μέσον τοῦ ναοῦ, ἀπ᾿ ὅπου θά περνοῦσε ἡ πομπή τῶν ἱερέων μέ τά Ἅγια Δισκοπότηρα, εἶχαν ἐξαπλώσει κάτω μέ πολλή ἁπλότητα καί φυσικότητα πολλοί ἄνθρωποι, ἀδιακρίτως φύλλου, ὁ ἕνας δίπλα στόν ἄλλον σέ σημεῖο πού νά μήν ἠμποροῦν νά ἀδρασκελίσουν ἀπό ἀνάμεσά τους οἱ λειτουργοί ἱερεῖς. Κάποιοι ἄλλοι χριστιανοί βοηθοῦσαν τούς ἱερεῖς γιά νά μή πατήσουν κάποιον καί τοῦ δημιουργήσουν κάποια πληγή στό σῶμα του.
Τό θεάμα, πέραν ἀπό τόν ἐξωτερικό ἐντυπωσιασμό του ἦταν καί βαθυτάτη ἔκφρασις τοῦ θρησκευτκοῦ συναισθήματος τοῦ λαοῦ γιά τήν πίστι τοῦ ὁποίου σεμνύνεται σήμερα ἡ «Ρουμανική Ἐκκλησία. Διαισθάνεται κανείς τό μεγαλεῖο τῆς θρησκευούσης ψυχῆς πού ἀπαλλαγμένη ἀπό τά ὑποκριτικά σχήματα καί τίς ἐπίπλαστες ταπεινώσεις, ὁμιλεῖ μέ τά Θεῖα Πρόσωπα, μέ τόν οὐράνιο κόσμο ἁπλᾶ, ταπεινά, αὐθὀρμητα, ἀδελφικά. Αὐτή ἡ ἀδελφωσύνη Μονῆς καί χωριοῦ, μοναχῶν καί χριστιανῶν εἶναι ἡ ἔμπρακτος διδασκαλία τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ πού φέρει σέ ὅλους μας τό μήνυμα τῆς ἀγάπης καί τῆς πνευματικῆς ἑνότητος.
Στό τέλος τῆς Λειτουργίας ὁ π. Ἰωαννίκιος μετά τό κήρυγμά του, ἀνεκοίνωσε κάτι καί γιά τήν ἐλαχιστότητά μου καί γιά τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖον ἦλθα στήν Ρουμανία.
Τό ἱεραποστολικό ἔργο τῆς Μονῆς τό ἔχουν ἀναλάβει οἱ ἱερομόναχοι Πνευματικοί, οἱ ὁποῖοι, ἐκτός ἀπό τά μοναχικά τους καθήκοντα, προσφέρονται μέ ζῆλο καί στήν διακονία τοῦ πλησίον. Εἶναι ἡλίου φαεινώτερον ὅτι τήν πρώτη θέσι κατέχει ἀνάμεσά τους ὁ π. Ἰωαννίκιος.
Τόν ἔβλεπα στήν διακονία του νά εἶναι μία ἀσυνήθους ζήλου φλογερή ἱεραποστολική προσωπικότητα. Φλογερός στά κηρύγματά του, ἀκούραστος στίς συναντήσεις καί συζητήσεις μέ τούς χριστιανούς καί στοργικός στούς νέους μοναχούς καί στήν νεολαία γενικώτερα.
Ἐκείνη τήν ἡμέρα εἶχε τρόπον τινά ἁρπαγῆ ὁ νοῦς μου καί αἰσθανόμουν ὅτι ζοῦσα σέ πρωτοχριστιανκές ἐποχές. Ἀλλά καί ὅλοι οἱ μοναχοί μέ ἐντυπωσίασαν γιά τήν παραδοσιακή τους ἐνδυμασία, τήν εἰρηνική καί ὁσιακή τους μορφή, τήν ἀκριβῆ ἀνάγνωσι ὅλων τῶν Ἀκολουθιῶν καί γιά ὅλη τήν ἀγγελική τους πολιτεία.
Ἀπό τήν ἄλλη ἡμέρα ὁ φίλος μου πλέον καί ἀγαπητός μου ἀδελφός π. Ἰωαννίκιος μέ τήν ἁπλότητα μικροῦ παιδιοῦ, τήν καλωσύνη καί τήν στοργή του μέ παρέλαβε γιά ἕνα κοντινό προσκύνημα στήν γειτονική ἐκείνη περιφέρεια.
Ἑορτή Γεννήσεως τῆς Παναγίας μας,
Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ. 2010
***
Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, ἀπό τήν ἱεραποστολή τοῦ Κογκό, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.
Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ. 2010
***
Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, ἀπό τήν ἱεραποστολή τοῦ Κογκό, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.
Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου