Οἱ πενθοῦντες πρέπει νά παραμένουν στό σπίτι τους καί νά μήν ἐξέρχονται παρά μόνον γιά τό κοιμητήριο;

Έχει επικρατήσει σε μερικά μέρη εξ αιτίας κάποιων αντιλήψεων η άποψη ότι όσοι πενθούν δεν πρέπει να εξέρχονται από το σπίτι τους, για να πάνε πουθενά αλλού εκτός από το κοιμητήριο. Η άποψη αυτή είναι πέρα για πέρα αντίθετη με το πνεύμα της Εκκλησίας μας. Πουθενά στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο. Το πένθος δεν ξεπερνιέται με την απομόνωση. Η ίδια ως κατάσταση είναι δαιμονική. Ο άνθρωπος καθήμενος μόνος του χωρίς τη βοήθεια των συνανθρώπων του και χωρίς εκκλησιασμό αισθάνεται τον απότομο εγκλεισμό του ως τιμωρία. Αυτή φυσικά η κατάσταση προκαλείται από το διάβολο ο όποιος επιδιώκει να απομονώσει τον άνθρωπο και να τον απομακρύνει από την θεία παρηγοριά πού προσφέρει ο Θεός διά της Εκκλησίας και διά της επαφής μετά των συνανθρώπων των οποίων η συναναστροφή μπορεί να φανεί φάρμακο στον πόνο του πένθους.
Η έξοδος των πενθούντων καθίσταται αναγκαία και για έναν άλλο λόγο. Το πένθος δεν είναι μια κατάσταση που έχει σαν αποτέλεσμα το χάος, αλλά τη χαρά πού διαποτίζεται και επαυξάνει από την πίστη του ορθοδόξου χριστιανού στην Ανάσταση του Χριστού μας. Όποιος από τους πιστούς βιώνει βαθειά το γεγονός της Αναστάσεως δεν διαιωνίζει το πένθος του για πολύ χρόνο. Ως άνθρωπος ο κάθε πιστός μπορεί να λυπάται για τον απορφανισμό των αγαπημένων του προσώπων. Η ελπίδα και η προσδοκία της Αναστάσεως όμως του δίδει άλλες διαστάσεις για την αντιμετώπιση του πένθους που σίγουρα δεν έχει σχέση με εγκλεισμούς. Και στο ερώτημα αυτό εμφανίζονται δεισιδαίμονες απόψεις οι οποίες ορίζουν ότι οι πενθούντες φέρουν επάνω τους το θάνατο και ότι όποιος τους πλησιάσει μπορεί κι εκείνος να φιλοξενήσει το θάνατο στο σπιτικό του. Έτσι θέλουν τους πενθούντας να παραμένουν στο σπίτι τους χωρίς να έχουν το δικαίωμα να επισκέπτονται κανένα άλλο σπίτι, ούτε ακόμη και φίλων τους.

Είναι αναγκαία η παρουσία πολλών κληρικών και μάλιστα αρχιερέως κατά την κηδεία;
Σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας μας τα ιερά μυστήρια και τις ιερές ακολουθίες τελεί ο έχων κανονική και ακώλυτη ιεροσύνη. Έτσι ο κάθε ακώλυτος ιερέας έχει την εντολή από τον επίσκοπο του να τελεί όλα τα ιερά μυστήρια και τις ακολουθίες όπως συμβαίνει και με την κηδεία. Κι εφόσον το ιερό μυστήριο των μυστηρίων, τη Θεία Ευχαριστία τελεί και μόνος του ο ιερέας πρεσβύτερος, πόσο μάλλον μπορεί να τελέσει την ακολουθία της κηδείας που είναι τελετή και όχι μυστήριο. Συνηθίζεται όμως κατά την κηδεία να προσκαλούνται και άλλοι ιερείς, για να λάβουν μέρος. Αυτό φυσικά στα μικρά μέρη και ιδίως στις επαρχίες μας γίνεται πολλές φορές και χωρίς πρόσκληση, όπως συνέβαινε παλαιότερα στην Εκκλησία μας, όταν η ενορία αποτελούσε το σημείο αναφοράς και το κέντρο της ζωής των ανθρώπων και στις χαρές και στον πόνο.
Στις πόλεις, όταν η κηδεία τελείται στους ενοριακούς ναούς, τον ίστατο χαιρετισμό στον προαπελθόντα κεκοιμημένο της ενορίας αποδίδει όλο το ιερατείο με τη συμμετοχή του, και τον κατευοδώνει δια των προσευχών του. Όσον άφορα την παρουσία του αρχιερέως στην κηδεία, εφόσον ο επίσκοπος προσκαλείται από ανθρώπους με καθαρά κριτήρια πίστεως και, όχι με κριτήριο την επίδειξη και τον πλούτο, τότε θεωρείται αναγκαία η παρουσία του επισκόπου. Συνηθίζεται μάλιστα, όταν κάποιος κεκοιμημένος είχε καλή επαφή με τον επίσκοπο του και ήταν εγνωσμένη η καλή πνευματική του κατάσταση, να παρίσταται ο επίσκοπος πληροφορούμενος την εκδημία από τους καλούς συμπρεσβυτέρους του ποιμένες των ενοριών. Η παρουσία τότε του επισκόπου φανερώνει την ευχαριστιακή σύναξη της ενορίας από το γεγονός της κοιμήσεως που δηλώνεται εξωτερικά με τη σύναξη ολόκληρου του κλήρου, δηλ. επισκόπου, πρεσβυτερίου και λαού.
Συμβαίνει, όμως, άνθρωποι που θέλουν να επιδείξουν τα πλούτη τους και τη ματαιοδοξία τους, ενώ εκ των προτέρων δεν κατανοούν σε βάθος τίποτα από τα παραπάνω, να προσπαθούν για κάτι που προκαταβολικώς αγνοούν. Άλλες δε φορές αναγκάζονται να προσκαλέσουν επίσκοπο εξαιτίας κάποιων εισηγητών που τους υπαγορεύουν ότι για το καλό θα πρέπει να προσκληθεί κι ένας επίσκοπος. Αυτό όμως θα συμβεί με ρηχότητα και χωρίς να κατανοηθεί η παρουσία του επισκόπου στη συγκεκριμένη τελετή.
Ένα ακόμη σημείο θα επιθυμούσαμε να υπογραμμίσουμε εξ αφορμής της προσκλήσεως επισκόπου στην κηδεία από μερικούς πού δεν έχουν αγαθά κριτήρια. Αυτής της κατηγορίας οι άνθρωποι πιστεύουν ότι με την συγχωρητική ευχή πού θα διαβάσει o επίσκοπος, θα συγχωρεθούν οι αμαρτίες του αποθανόντος. Αυτό είναι μια καθαρή πλάνη. Η διδασκαλία της Εκκλησίας μας τονίζει ότι ο άνθρωπος συγχωρείται από τις αμαρτίες του, όταν ζων ακόμα με ταπείνωση και μετάνοια ειλικρινή προστρέξει στο πετραχήλι του εξομολόγου και αποθέσει τα αμαρτήματα του. Η πίστη ότι ο κεκοιμημένος μπορεί να συγχωρεθεί με μια ευχή μεταθανάτιο, ανατρέπει ολόκληρη τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Όποιος δε παραμένει σ’ αύτη την πλάνη ή την καλλιεργεί, μεγάλο κρίμα βάζει στην ψυχή του. Κι αυτή η κατάσταση θεωρείται δαιμονική εφόσον μ’ αυτόν τον τρόπο ο διάβολος εισηγείται στον αμετανόητο άνθρωπο, ότι και μόνο η ανάγνωση της συγχωρητικής ευχής μετά θάνατον αρκεί για τη σωτηρία. Η αποδοχή αυτής της απόψεως εκ μέρους των ανθρώπων καθίσταται ολέθρια, διότι μετά θάνατον σωτηρία δεν μπορεί, να υπάρξει. Άρα λοιπόν, όταν η πρόσκληση του επισκόπου γίνεται κατ’επίγνωση, τότε έχει σημασία και όφελος· ειδάλλως επιβαρύνουμε και τον κεκοιμημένο.
κανένα άλλο σπίτι, ούτε ακόμη και φίλων τους.
 http://www.orthmad.gr/node/262#6