Οἱ διωγμοί τοῦ καθεστῶτος. Ἀρχιμανδρίτης Δομέτιος Μανωλάκε Ἱερά Μονή Ριμέτς (1924-1975). Μέρος Β'

Οἱ διωγμοί τοῦ καθεστῶτος

Ἀρχιμανδρίτης Δομέτιος ΜανωλάκεἹερά Μονή Ριμέτς (1924-1975)

Ἁγιασμένες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμάνικης Ἐκκλησίας

Μέρος Β'

ὑπό Ἡγουμένης Ἱεροσολύμας
 

Ὁ Πατήρ εἶχε στόν νοῦ του ὡραῖες προοπτικές. Σκεπτόταν νά ἱδρύση ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι. Ἤδη εἶχαν συγκεντρωθῆ γύρω του περί τίς 20 νέες κοπέλλες, πού προήρχοντο ἀπό τήν περιοχή Σέμπες. Ἀλλά ὁ ἐχθρός, ὁ ὁποῖος δέν ὑποφέρη νά βλέπη νά κτίζωνται ἐκκλησίες καί μοναστήρια, τοῦ προετοίμαζε μεγάλους πειρασμούς.
Πιό συχνά τά ὄργανα τοῦ κράτους καί οἱ πληρεξούσιοι  ἀπό τίς πόλεις Ντέβα, Ἄλμπα καί Σέμπες τόν ἀπειλοῦσαν μέ σύλληψι. Ἤρχοντο πολλοί ἄνθρωποι στήν σκήτη. Ἡ κοιλάδα Γκουτζίρου ἦτο γεμάτη ἀπό Χριστιανούς,  πού ἤρχοντο μέ τά πόδια σέ κάθε γιορτή.

Ὅμως τά προβλήματα ἐκεῖ ἦσαν πολύ μεγάλα. Ὁ στανλινισμός ἦτο στόν κολοφῶνα τῆς δόξης του. Ἐν ὄψει τῆς δημιουργηθείσης καταστάσεως μέ τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (15η Αὐγούστου), ὅπου χιλιάδες Χριστιανοί ἀνέβαιναν στήν σκήτη γιά τήν ἑορτή, μετά τήν θεία Λειτουργία ὁ Πατήρ ἀπεφάσισε ν᾿ ἀναχωρήση.
Πρίν ἀπό λίγο διάστημα εἶχε πάει στήν ἐπισκοπή τοῦ Ἀράντ, ὅπου εἶχε συζήτησε μέ τόν ἐπίσκοπο Ἀνδρέα Μαγκιέρου, τούς λόγους γιά τούς ὁποίους τόν ὑπεχρέωναν ν᾿ ἀναχωρήση καί ἐπῆρε κανονική ἄδεια ἀπό τήν ἐπαρχία του. 'Αφοῦ ἐτελείωσε τήν θεία Λειτουργία καί εἶχε κατορθώσει νά ἐξομολογήση καί κοινωνήση ὅλους τούς πιστούς, μετά τό κήρυγμα, ἀνεχώρησε γρήγορα.
Γλύστρησε ξαφνικά μέσα στήν κοιλάδα καί ὅταν οἱ ἄνθρωποι κατάλαβαν τί συνέβη, ἄρχισαν στά κλάμματα.
Ἀπελπισμένοι τόν ἀναζητοῦσαν, ἀλλά δέν τόν εὕρισκαν πουθενά. Μᾶς ἔλεγε, ὁ Πατήρ κατόπιν, ὅτι μέχρι τόν σταθμό, μέσα ἀπό τό δάσος ἄκουγε τίς φωνές καί τά κλάμματά τους. Γιά νά μή  συναντήση κανένα καί νά μή τόν ἰδῆ κανείς, σκέφθηκε σέ πιό μέρος νά γλυτώση. Κρύφθηκε μέσα σέ μιά μεγάλη βελανιδιά καί μετά ἀπό λίγη ὥρα εἶδε ἀνθρώπους ντυμένους πολιτικά καί τά σκυλιά τους νά τούς ἀκολουθοῦν.
Ὁ Πατήρ προσευχήθηκε στήν Κυρία Θεοτόκο, ἐάν εἶναι εὐλογημένο νά τόν σκεπάση, ὅπως Αὐτή γνωρίζει. Προσκολλήθηκε ἐκεῖ στήν βελανιδιά καί προσευχόταν μέχρις ὅτου αὐτοί περάσουν. Δέν τόν εἶδαν καί δέν τόν αἰσθάνθηκαν τά σκυλιά τους. Ἀφοῦ ἀπομακρύνθηκαν, ὁ Πατήρ συνέχισε τόν δρόμο του γιά τόν σταθμό.
Ἔμαθα κατόπιν ὅτι πρόσωπα τῆς κομμουνιστικῆς Ἀσφαλείας τόν εἶχαν ἀναζητήσει στό μοναστήρι, τόσο αὐτόν, ὅσο καί ἐμᾶς, τίς ἀδελφές πού εἴχαμε καταφύγει ἐκεῖ. Ἐν τῶ μεταξύ εἴχαμε ἀπομακρυνθῆ καί ἐμεῖς. Ὁ Θεός μᾶς εἶχε φυλάξει καί μᾶς εἶχε διδάξει τί νά κάνουμε.
Τήν δεύτερη ἡμέρα ὁ Πατήρ μᾶς συνάντησε, ἔτσι ὅπως εἶχε φύγει ἐννοεῖται, στόν σταθμό Βίντς. Ὅσες ἐπιθυμοῦν, μᾶς ἐπρότεινε, πᾶμε γιά τήν ἐπαρχία Μπουζέου. Ἐκεῖ ἡ πανοσιότης του ἦτο πολύ γνωστός. Εἴμασταν 12 κοπέλλες ἀπό τήν κοινότητα τῶν χωριῶν Πιάνου, Λομάν, Πετρέστι, Σασκιόρι.
Ὅταν ἔφθασε ἡ ἡμέρα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ ἔτους 1952, ὁ Πατήρ μᾶς ἐπερίμενε στόν σταθμό τοῦ Πλοϊέστι. Ἦτο θέλημα Θεοῦ, διότι ἐφθάσαμε στόν προορισμό μας πολύ καλά. Ὁ π. Δομέτιος ἀνεχώρησε γιά τό ἀνδρικό μοναστήρι Τσιολάνου, ἐνῶ οἱ ἀδελφές στό γυναικεῖο μοναστήρι Ρατέστι. Ὁ Πατήρ ἐρχόταν ἀπό τό μοναστήρι του στό δικό μας τρεῖς φορές τήν ἑβδομάδα. Μᾶς ἦτο πνευματικός καθοδηγητής.
Ὁ π. Δομέτιος εἶχε παρακαλέσει τόν ἐπίσκοπο Μπουζέου Ἄνθιμο, ἀπό τήν στιγμή τῆς ἀφίξεώς μας ἀκόμη, ὅτι ἡ συνοδεία μας, προερχομένη ἀπό τό Ἀρντεάλ, ἦλθε νά μάθη τήν ἀληθινή παράδοσι τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ. Καί ἀφοῦ πνευματικά ἐνισχυθοῦμε, θά ἐπιστρέψουμε στό Ἀρντεάλ, ὅπου πρόκειται νά ἱδρύσουμε δικό μας μοναστήρι. Προσπάθησαν νά μᾶς ἀποβάλλουν τόν λογισμό τῆς ἐπιστροφῆς μας.
Ἀλλά ὁ λόγος τοῦ π. Δομετίου ἦτο καθαρός πρός ἐμᾶς καί ἔτσι ἐπήραμε τόν δρόμο γιά τό Ριμέτς. Ὁ Πατήρ δέν ἠμποροῦσε νά ἔλθη γιά ἕνα διάστημα μαζί μας, διότι ἦτο ἀκόμη τιμωρημένος στήν Ἐπισκοπή Μπουζέου μέχρι τό 1957. Παρέμεινε ὅμως σέ συνεχῆ ἐπικοινωνία μαζί μας. Στίς 2 Ἰουνίου 1957, ἐκούρευσε τίς ἑπτά ἀπό ἐμᾶς ἀδελφές μοναχές. Τόν Μάρτιο τοῦ 1959 χειροθετήθηκε καί διωρίσθηκε Πνευματικός τῆς μονῆς Ριμέτς ἀπό τόν Ἐπίσκοπο τοῦ Κλούζ Θεόφιλο.
Τό μοναστήρι μας εἶναι τό μοναδικό ὀρθόδοξο κέντρο τῆς Τρανσυλβανίας καί εὑρίσκεται στή κοιλάδα πού ἀρδεύεται ἀπό τά νερά Γκεοάγκι, πού κατεβαίνουν ἀπό τά βουνά Τρασκέου. Ὁ δρόμος γιά τό μοναστήρι εἶναι ἀνοικτός γιά Χριστιανούς καί γιά τουρίστες καί ἀποτελεῖ ἕνα μοναδικό ἱστορικό καί θρησκευτικό μνημεῖο, πού χρονολογεῖται ἀπό τόν 12ον αἰῶνα.

Μετάφρασις ἀπό μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις