«Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν».(Ἁγίου Μακαρίου Ἐπ. Κορίνθου, Ἑρμηνεία στό «Πάτερ Ἡμῶν»)

«Καὶ ἅφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν»

Ἐπειδὴ προηγουμένως μᾶς ἀνέφερε ὁ Κύριος, στὴν Κυριακὴ Προσευχή, γιὰ τὸν ἅγιο Ἄρτο τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ μᾶς συνέστησε νὰ μὴν τολμᾶ κάποιος νὰ Τὸν μεταλαμβάνει χωρὶς τὴν ἀπαραίτητη προετοιμασία, γι' αὐτὸ τώρα μᾶς λέει ὅτι ἡ προετοιμασία αὐτὴ ἔγκειται, στὸ νὰ ζητήσουμε συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας καὶ τότε νὰ προσερχόμαστε στὰ θεῖα Μυστήρια, ὅπως ἀναφέρεται σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ἄν, ἄνθρωπε, προσφέρεις τὸ δῶρο σου στὸ θυσιαστήριο καὶ ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάποιο παράπονο ἀπέναντί σου, ἄφησε ἐκεῖ τὸ δῶρο σου, μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο, καὶ πήγαινε πρῶτα νὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν ἀδελφό σου καὶ τότε νὰ ἐπανέλθεις νὰ προσφέρεις τὸ δῶρο σου».

Ἐκτὸς ἀπ' αὐτά, καὶ τρία ἄλλα θέματα πραγματεύεται ὁ Κύριός μας μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τῆς προσευχῆς: Πρῶτον, παρακινεῖ τοὺς ἐνάρετους νὰ ταπεινοφρονοῦν, καθὼς ἀναφέρει καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: «Ἔτσι καὶ σεῖς, ὅταν ἐκτελεῖτε ὅλες τὶς ἐντολές, νὰ λέτε ὅτι εἴμαστε δοῦλοι τιποτένιοι, γιατί ὅ,τι ὀφείλαμε νὰ πράξουμε, τὸ πράξαμε». Δεύτερον, συμβουλεύει ὅσους ἁμαρτάνουν, μετὰ τὸ Βάπτισμα, νὰ μὴν πέφτουν σὲ ἀπόγνωση. Καὶ τρίτον, φανερώνει μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὅτι ὁ Κύριος θέλει καὶ ἀγαπᾶ νὰ ἔχουμε σπλάγχνα οἰκτιρμῶν ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλο, ἐπειδὴ τίποτε ἄλλο δὲν ἐξομοιώνει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, ὅσο ἡ εὐσπλαχνία.

Γι' αὐτό, ὅπως θέλουμε νὰ φέρεται ὁ Θεὸς σέ μᾶς, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο νὰ φερόμαστε καὶ ἐμεῖς στοὺς ἀδελφούς μας. Καὶ ἂς μὴ λέει κάποιος ὅτι ὁ δείνα μὲ πίκρανε πολὺ μὲ τὰ σφάλματά του καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸν συγχωρήσω. Διότι, ἂν στοχαστοῦμε πόσο πικραίνουμε ἐμεῖς μὲ τὰ σφάλματά μας κάθε μέρα, κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμὴ τὸν Θεό, καὶ Ἐκεῖνος μᾶς τὰ συγχωρεῖ, τότε θὰ συγχωρήσουμε κι ἐμεῖς τοὺς ἀδελφούς μας.

Καὶ ἂν σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι εἶναι τόσο πολλὰ καὶ ἀσυγκρίτως μεγαλύτερα τὰ δικά μας σφάλματα ἀπὸ τῶν ἀδελφῶν μας, ὥστε καὶ ὁ Ἴδιος ὁ Θεός, ποὺ εἶναι ἡ αὐτοδικαιοσύνη, τὰ παρομοίασε συγκρίνοντας τὰ μὲ μύρια τάλαντα, ἐνῶ τῶν ἀδελφῶν μας τὰ παρομοίασε μὲ ἑκατὸ δηνάρια, θὰ διαπιστώσει ὅτι πραγματικὰ εἶναι ἐλάχιστα τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἀδελφῶν μπροστὰ στὰ δικά μας. Γι' αὐτὸ λοιπόν, ἂν ἐμεῖς συγχωροῦμε στοὺς ἀδελφούς μας τὰ λίγα καὶ μικρὰ ποὺ μᾶς ἔφταιξαν, ὄχι μόνο μὲ τὰ χείλη, καθὼς συνηθίζουν πολλοί, ἀλλὰ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, θὰ μᾶς συγχωρήσει καὶ μᾶς ὁ Θεὸς τὰ μεγάλα καὶ ἀναρίθμητα πταίσματα, γιὰ τὰ ὁποῖα εἴμαστε ὑπεύθυνοι. Ἂν τυχὸν δέ, καὶ δὲν συγχωροῦμε τὰ σφάλματα τῶν ἀδελφῶν μας, τίποτε δὲν ὠφελούμαστε καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες ἀρετές, τὶς ὁποῖες νομίζουμε ὅτι ἔχουμε.

Καὶ τί λέω ὅτι δὲν ὠφελούμαστε ἀπὸ τὶς ἀρετές; Οὔτε οἱ ἁμαρτίες μας δὲν μποροῦν νὰ συγχωρεθοῦν, καθὼς ὁ Κύριος ἀποφάσισε, λέγοντας: «Ἂν δὲν συγχωρήσετε στοὺς συνανθρώπους σας τὰ σφάλματά τους, οὔτε ὁ Πατέρας σας ὁ Οὐράνιος θὰ συγχωρήσει τὰ δικά σας σφάλματα». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο γιὰ ἐκεῖνον ποὺ δὲν συγχώρησε τὸν ἀδελφό του, λέει: «Δοῦλε κακέ, ἐγώ σοῦ χάρισα ὅλο τὸ χρέος πού μοῦ χρώσταγες, ἐπειδή μοῦ τὸ ζήτησες. Δὲν ἔπρεπε καὶ σὺ νὰ εἶσαι σπλαχνικὸς στὸν συνάδελφό σου καὶ νὰ κάνεις αὐτὸ πού ἔκανα ἐγὼ σὲ σένα; Καὶ θύμωσε, λέει, ὁ Κύριος καὶ τὸν παρέδωσε στοὺς βασανιστές, γιὰ νὰ τὸν βασανίσουν, μέχρις ὅτου ξεπληρώσει ὅλο τὸ χρέος. Ἔτσι, λέει, θὰ κάνει καὶ ὁ Πατέρας μου ὁ ἐπουράνιος σὲ σᾶς, ἂν δὲν συγχωρήσετε ἀπὸ τὴν καρδιὰ σας τὰ σφάλματα τοῦ ἀδελφοῦ σας».

Πολλοὶ λένε ὅτι μὲ τὴ Θεία Κοινωνία συγχωροῦνται τὰ ἁμαρτήματα. Ἄλλοι πάλι λένε τὸ ἀντίθετο. Ὅτι δὲν συγχωροῦνται, ἀλλὰ μόνο ἂν τὰ ἐξομολογηθεῖ κανεὶς στὸν ἱερέα. Ὅμως ἐμεῖς σᾶς λέμε ὅτι καὶ ἡ προετοιμασία μὲ τὴν ἐξομολόγηση εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἡ Θεία Κοινωνία, ἐπειδὴ οὔτε στὸ ἕνα μποροῦμε νὰ ἀποδώσουμε τὸ πᾶν οὔτε στὸ ἄλλο. Ἀλλά, ὅπως ἕνα φόρεμα βρώμικο τὸ πλένουμε καὶ χρειάζεται καὶ ἡ θερμότητα τοῦ ἥλιου γιὰ νὰ τὸ στεγνώσει ἀπὸ τὴ νοτίδα καὶ τὴν ὑγρασία -διότι θὰ σαπίσει ἂν θὰ μείνει ὑγρὸ καὶ δὲν θὰ μπορέσει ἄνθρωπος νὰ τὸ φορέσει- τὸ ἴδιο καὶ ἐδῶ. Καὶ ὅπως μία πληγή, ἀφοῦ τὴν καθαρίσει κάποιος ἀπὸ τὰ σκουλίκια καὶ ἀφαιρέσει τὰ κομμάτια ποὺ ἔχουν σαπίσει, δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀφήσει χωρὶς ἀλοιφή, ἔτσι καὶ ἡ ἁμαρτία, ἀφοῦ πλυθεῖ καὶ καθαριστεῖ μὲ τὴν ἐξομολόγηση καὶ ἀφαιρεθοῦν τὰ σαπισμένα ὑπολείμματά της, εἶναι ἀναγκαία καὶ ἡ Θεία Μετάληψη, γιὰ νὰ τὴν ξηράνει τελείως τὴν πληγὴ καὶ νὰ τὴν γιατρέψει σὰν ἕνα εἶδος ἀλοιφῆς. Διότι, διαφορετικά, «πάλι ἔρχεται ὁ ἄνθρωπος στὴν πρώτη κατάσταση καὶ γίνονται τὰ ἔσχατα χειρότερα ἀπὸ τὰ πρῶτα», λέει ὁ Κύριος.

Γι' αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ καθαρίζουμε προηγουμένως τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ κάθε μολυσμὸ μὲ τὴν ἐξομολόγηση. Καὶ μάλιστα νὰ τὸν καθαρίζουμε ἀπὸ τὴ μνησικακία καὶ τότε νὰ πλησιάζουμε τὰ Θεῖα Μυστήρια. Γιατί πρέπει νὰ ξέρουμε ὅτι, ὅπως ἡ ἀγάπη εἶναι πλήρωμα καὶ τελείωση ὅλου του νόμου, ἔτσι καὶ ἡ μνησικακία καὶ τὸ μίσος εἶναι ἀναίρεση καὶ ἀθέτηση ὅλου του νόμου καὶ κάθε ἀρετῆς. Ὁ Παροιμιαστής, θέλοντας νὰ μᾶς παραστήσει ὅλη τὴν κακία τῶν μνησίκακων, λέει: «Οἱ μνησίκακοι τρέχουν ὁλοταχῶς πρὸς τὸ θάνατο». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: «Ὅποιος μνησικακεῖ, εἶναι παράνομος».

Αὐτὴ τὴν πικρὴ ζύμη τῆς μνησικακίας εἶχε μέσα του ὁ δύστυχος Ἰούδας καὶ γι' αὐτό, μόλις πῆρε τὸν ἄρτο στὰ χέρια του, μπῆκε μέσα του ὁ Σατανᾶς.

Ἂς φοβηθοῦμε, ἀδελφοί, τὴν καταδίκη καὶ τὴν κόλαση τῆς μνησικακίας καὶ ἂς συγχωροῦμε τοὺς ἀδελφούς μας σὲ ὅ,τι κι ἂν μᾶς ἔφταιξαν. Καὶ νὰ τὸ κάνουμε αὐτό, ὄχι μόνο ὅταν θέλουμε νὰ κοινωνήσουμε, ἀλλὰ πάντοτε, καθὼς μᾶς προστάζει ὁ Ἀπόστολος, λέγοντας: «Ὁ ἥλιος ὅταν βασιλεύει, ἂς μὴ σᾶς βρίσκει μὲ ὀργὴ καὶ μίσος κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ σας». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: «Μὴ δίνετε τόπο στὸν διάβολο». Μὴν ἀφήνετε δηλαδὴ νὰ παίρνει χῶρο μέσα σας ὁ διάβολος, γιὰ νὰ μπορεῖτε νὰ λέτε μὲ παρρησία στὸν Θεὸ καὶ τὸ ὑπόλοιπό τῆς Κυριακῆς προσευχῆς.
πηγή: http://www.alopsis.gr/alopsis/pater_h2.pdf μέ μεταφορά στό Πολυτονικό ἀπό τό:Κύριος Ιησούς Χριστός