Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φανερώνεται στήν Δημιουργία.

 

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

 (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ: Ὅταν ἀγαπήσουμε τόν Θεό τότε γινόμαστε «παντοδύναμοι».

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φανερώνεται στήν Δημιουργία.

Στήν δημουργία τοῦ ἀνθρώ­που φανερώνεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης καί στήν δημιουργία ὅλης τῆς κτίσεως φανερώνεται ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ Αὑτοαγάπη. Ὁ Θεός δέν εἶχε ἀνάγκη, οὔτε «ὑποχρέωση» νά δημιου­ργήσει ὁ,τιδήποτε. Ἀπό ἀγάπη «βγῆκε» ἀπό τόν ἑαυτό Του καί δημιού­ργησε ὅλο αὐτό τό σύμπαν. Τέλος μέ μιά ξεχωριστή πράξη ἀγάπης δημιούργησε τόν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα Του.

Ἀφοῦ δημιούργησε πρῶτα τό παλάτι μετά δημιουργεῖ καί τό πριγκιπόπουλο, τό ὁποῖο καί εἰσάγει ὡς κάτοικο-κύριο μέσα στό πα­λάτι. Τόν ἄνθρωπο τόν δημιούργησε τελευταῖο, τήν ἕκτη ἡμέρα τῆς Δημιουργίας. Τόν δημιούργησε ὄχι μέ τόν λόγο Του, ὅπως δημιουργησε ὅλο τό σύμπαν -«εἶπε καί ἐγεννή­θησαν»¹- ἀλλά μέ μιά ἰδιαίτερη δημιουργική πράξη. Τόν ἄνθρωπο τόν ἔπλασε μέ τά χέρια Του, ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή. Βέβαια αὐτό εἶναι μιά ἀνθρωπομορφική ἔκφραση, ἀφοῦ ὁ Θεός δέν ἔχει χέρια. Ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα.

Ἡ Ἁγία Γραφή θέλει μ’ αὐτήν τήν ἔκφραση νά μᾶς διδάξει ὅτι ὁ Θεός ἔκανε κάτι πολύ ἰδιαίτερο γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν προίκισε μέ ὅ,τι ἀνώτερο, μέ τήν εἰκόνα Του. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Τά ζῶα δέν ἔχουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, οὔτε τά φυτά, οὔτε τά ἄψυχα, οὔτε τά ἀστέρια ἤ οἱ πλανῆτες. Μόνο ὁ ἄνθρωπος καί οἱ Ἄγγελοι ἔχουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τό «κατ’ εἰκόνα».

Στήν δημιουργία φανερώνεται γενικά ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Στή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου φανερώνεται ἡ ἰδιαίτερη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ἔρωτας -ὅπως λένε οἱ Ἅγιοι- πού ἔχει ὁ Θεός γιά τόν ἄνθρωπο.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ἔπεσε, ἁμάρτησε. Ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τήν κοινωνία του μέ τόν Θεό. Ἐν τούτοις ὁ Θεός δέν τόν ἐγκατέλειψε. Τόν ἐπισκέφτηκε διά τοῦ Χριστοῦ καί τόν ἔσωσε. Τόν ἀνέπλασε διά τοῦ Πρωτοτόκου πάσης κτίσεως. Σ’ αὐτήν τήν ἀνάπλαση, τήν ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρώπου διά τοῦ Θεανθρώπου (Θεία Οἰκονομία) φανερώθηκε κατ’ ἐξοχήν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. 

 Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φανερώνεται στήν Θεία Οἰκονομία.

Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε, μᾶς ἔκανε παιδιά του, μᾶς υἱοθέτησε, μᾶς ἔβαλε μέσα στήν Ἄκτιστη Ἐκκλησία Του, πού εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα, ἡ πρώτη Ἐκκλησία. Μᾶς ἔβαλε στόν παράδεισο ὥστε νά συναπολαμβάνουμε, νά συνδιαλεγόμαστε μαζί του. Ὅρισε νά ὑποτάσ­σεται σέ μᾶς ὅλο τό σύμπαν: τά ζῶα, τά φυτά καί γενικά ἡ Δημιουργία...

-Καί ἐμεῖς τί κάναμε;

-Ἐπαναστατήσαμε καί θελήσαμε νά φτάσουμε στόν προ­ορισμό μας, χωρίς τόν Θεό. Προχωρήσαμε ἐγωιστικά, χωρίς τήν Θεία Χάρη, ἀπό μόνοι μας. Τοῦ εἴπαμε: «Δέν Σέ θέλουμε...Ἄφησέ μας μόνους...». Ὁ Θεός τό σεβάστηκε αὐτό γιατί μᾶς ἀγαπᾶ. Ἐπίσης ἀπό ἀγάπη μᾶς ἔβγαλε ἀπό τόν παράδεισο γιά νά μήν γίνει ἀθάνατο τό κακό.

Παραχώρησε νά μποῦμε στήν ταλαιπωρία τοῦ θανάτου γιά νά μήν μεί­νουμε αἰώνια στήν πτώση. Θά ἦταν ἀβάσταχτη μιά αἰώνια ζωή, μέσα στήν πτώση, μέσα σ’ αὐτήν τήν διεφθαρμένη κατά­σταση, πού ἤρθαμε λόγῳ τῆς ἁμαρτίας, λόγῳ τῆς ἀνταρσίας. Μᾶς δίνει λοιπόν τόν θάνατο, πάλι ἀπό ἀγάπη ὁ Θεός, σάν ἕνα στόπ στήν κακία μας καί τήν διαφθορά μας.

 

συνεχίζεται...

Ἱερομόναχος Σάββας ὁ Ἁγιορείτης

hristospanagia.gr

1.Ψαλμ. 32, 9.