«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» μέρος β΄

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Ὑπάρχουν πολλῶν εἰδῶν προσευχές, πού εἶναι εὐπρόσδεκτες ἀπό τόν Θεό καί τίς ὁποῖες ἔχει ὁρίσει ἡ Ἐκκλησία μας μέ τήν μορφή διαφόρων ἀκολουθιῶν, ὅπως:

• τό Μεσονυκτικόν,
• ὁ Ἑξάψαλμος,
• ὁ Ὄρθρος,
• οἱ Ὧρες,
• ὁ Ἑσπερινός μέ τήν Ἐνάτη,
• τό Ἀπόδειπνον (Μικρό καί Μεγάλο),
• οἱ Χαιρετισμοί τῆς Παναγίας,
• οἱ Παρακλήσεις τῶν Ἁγίων.
  
  

Ἐπίσης ὑπάρχουν καί εἰδικά ἐκκλησίαστικά βιβλία, ὅπως εἶναι:

• τά Μηναῖα,
• ἡ Παρακλητική,
• τό Ψαλτήριον,
• τό Τριώδιον,
• τό Πεντηκοστάριον,
• τό Ὡρολόγιον καί ἄλλα, πού ἡ Ἐκκλησία μας τά χρησιμοποιεῖ ἀνάλογα μέ τίς περιόδους πού διανύει.

Ἀλλά καί στήν Ἁγία Γραφή περιέχονται ἀμέτρητες προσευχές. Ἐπιλεκτικά ἀναφέρουμε μερικές:

• Προσηύχετο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀδιαλείπτως, προτρέποντας τούς Θεσσαλονικεῖς καί δι᾿ αὐτῶν ὅλους τούς χριστιανούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, καί διά τῆς προσευχῆς ἡρπάγη «ἕως τρίτου οὐρανοῦ.. εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτός τοῦ σώματος οὐκ οἶδεν, ὁ Θεός οἶδεν». Καί «ἡρπάγη εἰς τόν παράδεισον καί ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι»¹.

• Ὁ ἴδιος Ἀπόστολος προσηύχετο στήν φυλακή τῶν Φιλίππων, καί ἰδοῦ, «σεισμός ἐγένετο μέγας» καί τά δεσμά διαλύονται, οἱ τοῖχοι τῆς φυλακῆς γκρεμίζονται, ἡ αὐτοκτονία τοῦ δεσλοφύλακος ἀποτρέπεται καί τό φῶς σωτηρίας ἁπλώνεται μέσα στήν καρδιά του καί στήν οἰκογένειά του «Καί ἐβαπτίσθη αὐτός καί οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα»².

• Ὁ Ληστής προσεύχεται ἐπάνω στόν σταυρό μέ τό «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου», καί εὐθύς ἀμέσως γίνεται ὁ πρῶτος πολίτης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὁ πρῶτος κάτοικος τοῦ Παραδείσου, σύμφωνα μέ τήν διαβεβαίωσι τοῦ Κυρίου: «Ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ»³.

• Λιθοβολεῖται ὁ Πρωτομάρτυς καί Ἀρχιδιάκονος Στέφανος καί βλέπει «δόξαν Θεοῦ καί Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, καί εἶπεν. ἰδού θεωρῶ τούς οὐρανούς ἀνεῳγμένους καί τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα»⁴, καί τήν ἀποκάλυψι αὐτή ἀκολουθεῖ προσευχή, μετά κραυγῆς μεγάλης: «Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τό πνεῦμά μου. θείς δέ τά γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ. Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην»⁵. Ὦ τοῦ θαύματος! Λιθοβολούμενος καί φονευόμενος προσηύχετο!

• Οἱ προσευχές στίς παραβολές τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ καί τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου: «Ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου⁶» καί «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ»⁷.

• Οἱ κραυγές-προσευχές τῶν δέκα λεπρῶν: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησόν ἡμᾶς»⁸.

• Ἡ προσευχή τοῦ τυφλοῦ Βαρτιμαίου: «Υἱέ Δαυίδ Ἰησοῦ, ἐλέησόν με». Καί ὅταν τόν ρώτησε ὁ Κύριος “τί θέλεις νά σοῦ κάμω;” ἀπάντησε: «Ραββουνί, ἵνα ἀναβλέψω». Καί τότε ἄκουσε: «Ὕπαγε, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε»⁹.

• «Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱέ Δαυίδ. ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται»¹⁰, ἦτο ἡ ταπεινή, παρακλητική καί γεμάτη πίστι φωνή τῆς Χαναναίας.

• Προσεύχεται καί ὁ προφήτης Ἰωνᾶς μέσα στήν κοιλία τοῦ κήτους καί τό πρῶτο κήρυγμα στήν πόλι τῶν Νινευϊτῶν τό ἀκολουθεῖ πνευματικός σεισμός· τριήμερος νηστεία καί προσευχή ἐπιβάλλεται σέ μικρούς καί μεγάλους, ἄνδρες καί γυναῖκες, νέους γέρους καί παιδιά, ἀκόμη καί στά βρέφη. Μωρά χωρίζονται ἀπό τίς ἀγκαλιές τῶν μανάδων. Οἱ πάντες ἱκετεύουν, φωνάζουν καί κλαῖνε γοερῶς. Ἀκόμη καί στά ζῶα ἐπεβλήθη νηστεία, γι᾿ αὐτό κι αὐτά βελάζουν, μουγκρίζουν, οὐρλιάζουν λυπητερά. Ἀλλά μπροστά σ᾿ αὐτή τήν νηστεία καί τίς κραυγές προσευχῆς γιά νά λυπηθῆ ὁ Θεός τίς ψυχές τους καί τήν πόλι τους, ἡ καταστροφή ἀποτρέπεται καί ἡ χαρά καί τό χαμόγελο ξανάρχονται στά χείλη.

• Ἀλλά καί ὁ Ἰώβ προσεύχετα. Ποῦ καί πῶς προσεύχεται; Ἐπάνω... στήν κοπριά! Γεμᾶτος ἕλκη καί πληγές, πῦον καί σκώληκες, κι ὅμως προσεύχεται: «Ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καί ἐγένετο. εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον, ἀπό τοῦ νῦν καί ἔως τοῦ αἰῶνος»¹¹.

Καμμιά ἀρετή δέν μπορεῖ νά παραμείνη σταθερή μέσα μας, ἄν ἡ ψυχή δέν εἶναι στραμμένη συνέχεια πρός τήν προσευχή, ἀφοῦ:

• Μέ τήν προσευχή γίνονται τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.

• Μέ τήν προσευχή ὑπέμειναν ἀγόγγυστα καί καρτερικά τήν πληθώρα τῶν βασάνων οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες.

• Μέ τήν προσευχή ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό ἅγιον Πνεῦμα ἔρχονται καί κατοικοῦν στίς καρδιές μας. Καί τό βεβαιώνειὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ὅταν μᾶς λέγη ὅτι «πρός αὐτήν τήν καρδίαν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ᾿ αὐτῇ ποιήσομεν»¹².

• Μέ τήν προσευχή φανερώνουμε τήν υἱότητά μας πρός τόν Πατέρα μας Θεό.

• Μέ τήν προσευχή ἡ ψυχή συναντᾶ προσωπικά τόν Θεόν καί ἑνώνεται πνευματικά μαζί Του, ὡς “νύμφη τῷ Νυμφίῳ”, κατά τό «ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν»¹³.

• Μέ τήν προσευχή γεννιοῦνται τά δάκρυα, τό χαροποιόν πένθος, ἡ συντριβή, ἡ ταπείνωσις καί ὁλόκληρος ὁ κατάλογος τῶν ἀρετῶν.

• Μέ τήν προσευχή γκρεμίζεται τό «μεσότοιχον», πού ὕψωσε ἡ ἁμαρτία ἀνάμεσα στόν νοῦ καί στήν καρδιά, ἀφοῦ λεπτύνεται ἡ παχυλότης τῆς καρδιᾶς καί καθαρίζεται ὁ σκοτισμένος μας νοῦς.

• Μέ τήν προσευχή ὁ νοῦς μας ξαναγίνεται ναός τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

• Μέ τήν προσευχή βαστάζουμε τά βάσανα, τίς συκοφαντίες, τούς κατατρεγμούς.

• Μέ τήν προσευχή ἀχρηστεύονται τά δόκανα τῶν ἐχθρῶν μας δαιμόνων καί ἀποκαλύπτονται οἱ παγίδες τῶν ὑποκριτῶν.

• Μέ τήν προσευχή φυγαδεύονται καταφλεγόμενες οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ, νικῶνται τά πάθη τῆς σαρκός καί ἐξουδετερώνονται οἱ δόλιες ἐπιθέσεις τοῦ κόσμου, καθώς καί τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ.

• Μέ τήν προσευχή λατρεύουμε τόν Θεό, πού ἔγινε ἄνθρωπος γιά μᾶς στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιατί

εἶναι ὁ Σωτῆρας μας,

εἶναι ὁ Πλάστης μας,

εἶναι ὁ δημιουργός μας,

εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός μας.

Καί Τόν φωνάζουμε καί Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς ἐλεήση καί νά μᾶς σώση, γι᾿ αὐτό λέμε καί ξαναλέμε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με..., Ἰησοῦ, υἱές Δαυίδ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό ἤ τήν ἁμαρτωλή».

Γιατί, τήν ὠφέλεια αὐτῆς τῆς προσευχῆς, πού λέγεται Νοερά προσευχή, θά τήν γνωρίσουμε ἀρχίζοντας πρῶτα ἀπό τήν προφορική ἐπίκλησι, πού εἶναι τό νά λέμε μέ τό στόμα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ταυτόχρονα ζητοῦμε βέβαια καί τήν βοήθεια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Κυρίου μας, γιατί Αὐτή Τόν γέννησε, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ὡς τέλειον ἄνθρωπον, ἐνῶ εἶναι καί τέλειος Θεός, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος.

Γι᾿ αὐτό καί στόν κανόνα πού κάνουν οἱ μοναχοί μέ κομποσχοίνι περαστό ἤ σταυρωτό, ἡ τάξις ὁρίζει νά γίνωνται 3 κομποσχοίνια στό Ὄνομα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί 1 στήν Παναγία μας. Καί Τήν παρακαλοῦμε καί Τῆς ζητᾶμε νά μᾶς σώση μέ τίς πρεσβεῖες Της καί τήν μεσιτεία Της πρός τόν Υἱόν Της καί Θεόν ἡμῶν μέ τό «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς» ἤ «πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν» ἤ Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε!...».

Ἡ προσευχή, ἴσως θά πῆτε πώς ὑπάρχει σέ ὅλες τίς θρησκεῖες, ἀκόμη καί στίς εἰδωλολατρικές! Στήν Ὀρθόδοξη ὅμως χριστιανική μας πίστι ἡ προσευχή διαφέρει καί ξεχωρίζει, διότι γίνεται «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ»¹⁴, ἀφοῦ «Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν»¹⁵. Καί ἐδῶ εἶναι τό ἀπροσπέλαστο μεγαλεῖο τῆς προσευχῆς, πού διαφέρει ἀπό τίς ἱκεσίες καί προσφορές ὅλων τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Ἐμεῖς ἔχουμε συνειδητή συμμετοχή στήν ἄμεση προσωπική ἐπικοινωνία μας μέ τόν Θεό, πού εἶναι Πρόσωπο. Ἄρα ἔχουμε προσωπική ἐπικοινωνία μέ τόν προσωπικό Τριαδικό Θεο. Ἄλλο πρᾶγμα ἡ ἐπικοινωνία μας μέ τόν Θεό Πρόσωπο μέ πρόσωπο καί ἄλλο πρᾶγμα ἡ ἐπικοινωνία μέ κάτι, πού εἶναι ἀφηρημένο ἤ καί ἀνύπαρκτο.

Ἑπωμένος, ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανική προσευχή εἶναι πραγματική καί ὀντολογική, διότι στηρίζεται στήν ζωντανή παρουσία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, κάτι πού τό ἔχει ἀποδείξει ἡ ἱστορική ἐμπειρία χιλιάδων ἐτῶν, μέσα ἀπό τήν ζωή ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΑΓΙΩΝ. Γιατί, ἄν ὁ Θεός δέν ἦτο παρών καί μάλιστα πανταχοῦ παρών, δέν θά ἦτο Θεός.

Ὁ Θεός, ὡς παρών, εἶναι καί ζωντανός καί μᾶς βλέπει, μᾶς ἀκούει, μᾶς ἀπαντάει μέ τόν δικό Του ἀκατάληπτο θεϊκό τρόπο, συμπάσχει μαζί μας καί ἔχει μυριάδες τρόπους γιά νά μᾶς δείξη καί ἀποδείξη τήν ζῶσα θεϊκή Του παρουσία μέσα μας. Καί νά πῶς μᾶς τό βεβαιώνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Θεῷ ὡς ἀληθῶς λαλοῦμεν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς, δι᾿ ἧς καί τοῖς ἀγγέλοις συναπτόμεθα»¹⁶. Δηλαδή, στόν καιρό τῆς προσευχῆς μας μιλοῦμε πραγματικά μέ τόν Θεό, γι᾿ αὐτό καί μοιάζουμε καί συνυπάρχουμε μέ τούς Ἀγγέλους. Γιατί ὅπως οἱ Ἄγγελοι ἔχουν ἄμεση ἐπικοινωνία μέ τόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό, αἰνοῦντες καί δοξάζοντες Αὐτόν, ἔτσι καί ἡ δική μας ἐπικοινωνία διά τῆς προσευχῆς εἶναι ἄμεση, ζωντανή καί προσωπική.

Σέ ὅλες τίς ἄλλες θρησκεῖες βασιλεύει:

• τό μαγικό στοιχεῖο,

• τό τυπολατρικό,

• οἱ μηχανοποιημένες κινήσεις καί ἀσκήσεις,

• οἱ ἄναρθρες κραυγές

• καί οἱ τυποποιημένες λέξεις, γιά νά συγκεντρώσουν δῆθεν τήν παγκόσια ἐνέργεια τοῦ σύμπαντος μέσα τους.

Καί ποιά εἶναι ἡ βασική διαφορά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες; Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ! Δηλαδή, τό διακριτικό γνώρισμα τῆς πίστεώς μας καί τῆς προσευχῆς εἶναι ὁ ὑπερφυσικός χαρακτῆρας τους. Ἐδῶ δέν γίνεται λόγος γιά κάποιες διαφορές, λίγες ἤ πολλές, μικρές ἤ μεγάλες, ἀλλά γιά ἀποκάλυψι. Γιατί:

• ἡ Ὀρθόδοξος πίστις,

• ἡ Ἐκκλησία της,

• τά Μυστήριά της

• ἡ Λατρεία της,

• ἡ προσευχή της,

δέν εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα, ἀλλά ὑπερφυσική ἀποκάλυψις.

Αὐτό δηλώνει ὅτι ἡ πίστις καί ἡ προσευχή ξεπερνοῦν τίς δυνατότητες τοῦ ἀνθρωπίνου μυαλοῦ καί τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις στό σύνολό τους, καί ὁλόκληρο τό κοσμοσωτήριον ἔργον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἰσέρχεται στόν χῶρο τῆς θείας Χάριτος. Εἶναι δῶρον Θεοῦ καί Χάρις Θεοῦ!

Μέ ἄλλα λόγια, δέν ἀνακαλύπτει ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό, ἀλλά ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται στόν ἄνθρωπο. Τήν πρωτοβουλία καί τήν ἀγωνία δέν τήν ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεός, πού ἀποκαλύπτεται μπροστά του ἀπό ἀγάπη. Καί τότε ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε χριστιανός, ἄν θέλη, ἀποδέχεται ἐλεύθερα, μέ ταπείνωσι καί μέ πολλή εὐγνωμοσύνη τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ.

Δέν ἐνεργεῖ ὁ κάθε χριστιανός σάν ἄβουλο ὄργανο, χωρίς θέλησι καί σκέψι, ἀλλά ἐνεργεῖ καί ἐργάζεται ὡς ἐλεύθερη προσωπικότητα, πού μπορεῖ νά δεχθεῖ ἤ καί νά ἀπορρίψη:

• καί τήν θεία Χάρι

• καί τόν θεῖο φωτισμό

• καί τήν σωτηρία του.

Ἔτσι, ἐνῶ στίς ἄλλες θρησκεῖες ἔχουμε μιά ἀγωνιώδη προσπάθεια τῶν ὁπαδῶν τους νά φθάσουν καί νά κατευνάσουν μέ ἱκεσίες τό Θεῖον, πού τό περιβάλλει πέπλο ἀοριστίας, μυστηρίου καί φόβου, στήν δική μας πίστι ὁ Θεός ἔρχεται στόν ἄνθρωπο ὅλος ταπείνωσι, πραότητα καί ἀγάπη, ἀφοῦ γιά ἐκεῖνον ἔγινε ἄνθρωπος-Θεάνθρωπος στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀπό τότε μέχρι σήμερα, ἀποδεικνύοντας στήν πρᾶξι αὐτή τήν ἀγάπη Του μᾶς τρέφει μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, μᾶς διδάσκει καί μᾶς φωτίζει μέ τόν λόγο Του καί μᾶς κοινωνεῖ πνευματικά, ὅποτε τό θελήσουμε, μέσῳ τῆς προσευχῆς.

Στίς ἱερές αὐτές στιγμές τῆς πνευματικῆς μας ἐπικοινωνίας ὁ ἄπειρος καί ἀπρόσιτος Θεός γίνεται προσιτός καί μᾶς ἀποκαλύπτεται ὡς στοργικός Πατέρας. Εἶναι ἤ δέν εἶναι μιά πραγματική ἀπόδειξις ἀγάπης αὐτή ἡ προσέγγισις καί ἕνωσις μέ τόν Θεό Πατέρα; Καί μάλιστα πρός ὅλους ἐμᾶς, ἄν καί εἴμεθα ἁμαρτωλοί! Ἄραγε γιατί; Δέν ὑπάρχει “γιατί”! Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἁπλῆ! Εἴμεθα παιδιά Του! Δικά Του παιδιά, πλασμένα ἀπό τόν Ἴδιο, «κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσίν Του»! Κι αὐτό τά λέει ὅλα!

Πώ, πώ, πώ!... τό πλάσμα, ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, ὁ ρυπαρός, ὁ ἀποστάτης, ὁ ἀνάξιος..., νά ἐπικοινωνῆ μέ τόση οἰκειότητα μέ τόν Πλάστη του! Ναί! Ὁ ἄξιος πάσης καταδίκης καί τιμωρίας ἄνθρωπος, ἔχει ὅλη τήν ἄνεσι νά ἐπικοινωνῆ μέ τήν ζωντανή παρουσία τοῦ Θεοῦ καί νά ἀπολαμβάνη εὔνοιες καί δωρεές, πού ὁ νοῦς μας δέν μπορεῖ νά χωρέση. Ποιός θά τολμοῦσε ἕνα τέτοιο πλησίασμα, ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός;...

Αὐτό τό πέλαγος τῆς θείας ἀγάπης θαυμάζοντας ὁ ἅγιος Νήφων διηγεῖτο στό πνευματικό του παιδί, τόν Ἅγιο Ἐπιφάνιο:

• Σκέψου, παιδί μου, ὅτι κάποτε στά χρόνια τῆς ἀγνοίας μου, πού ἔπεσα σέ μεγάλη ἁμαρτία, παρουσιάστηκε μπροστά μου ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καί μέ προειδοποίησε ὅτι μέ αὐτά πού κάνω δέν θά σωθῶ. Ἐγώ ἔπεσα ἀμέσως στά ἄχραντα πόδια Του καί καταφιλῶντας τα ψιθύρισα μέ πόνο ψυχῆς:

• Κύριε, οὔτε στό ἄπειρό Σου ἔλεος θά βρῶ σωτηρία;

Κι Ἐκεῖνος, νικημένος ἀπό τήν ἄμετρη φιλανθρωπία Του, μέ ἀνασήκωσε καί μοῦ εἶπε σπλαχνικά:

• Ναί! Θά βρεῖς σωτηρία στό ἔλεός μου. Μόνο ὅσες φορές πέφτεις, γύριζε σέ μένα μέ ταπείνωσι, λέγοντας «ἥμαρτον, ἐλέησόν με!», κι Ἐγώ θά σοῦ θεραπεύσω τά πάθη καί θά σοῦ παραστέκωμαι βοηθός.

Ἔτσι μοῦ εἶπε ὁ γλυκύς στό ἔλεος καί ἄφατος στούς οἰκτιρμούς Ἰησούς καί χάθηκε ἀπό τά μάτια μου.

Ἐπαναλαμβάνουμε, γιά νά τό τονίσουμε ἰδιαιτέρως, ὅτι ὁ Θεός εἶναι μπροστά μας καί μέσα μας. Ὁλόκληρος ὁ Θεός. Ζωντανός, Παντοδύναμος, Φιλάνθρωπος καί γεμάτος ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία, γι᾿ αὐτό καί μποροῦμε νά ἐπικοινωνοῦμε μαζί Του ΟΠΟΤΕ τό θελήσουμε μέσῳ τῆς προσευχῆς. Ὄχι μέ τυπικές λέξεις, πού τίς λέμε παπαγαλίζοντας ἤ ἀφηρημένα ἤ μηχανικά, πετῶντας ὁ νοῦς μας ἐδῶ καί ἐκεῖ, ἀλλά μέ λέξεις πού ἀγγίζουν τήν ψυχή μας, πού τήν συγκλονίζουν, πού τήν κατανύσσουν καί πού μεταμορφώνουν ὁλόκληρη τήν ζωή μας.

συνεχίζεται......

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ “

Ἐκδόσεις: “Γ. Γκέλμπεσης”

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Πρωτ. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο γιά τήν  ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασματων ἀπό τα βιβλία πού ἐκδίδει.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/ 

1Β΄ Κορ. ιβ΄ : 2-4.

2Πράξ. Ιστ΄ : 33.

3Λουκ. Κγ΄ : 42-43

4Πράξ. Ζ΄ : 55-56.

5Πράξ. Ζ΄ : 59-60.

6Λουκ. Ιε΄ : 18.

7Λουκ. Ιη΄ : 13.

8Πράξ. Ζ΄ : 59-60

9

10Μαρκ. Ι΄ :47-52.

11Ἰώβ 1 : 21.

12πβ. Ἰωάν. Ιδ΄ : 23.

13Ἰωάν. Ιε΄: 5.

14Ἰωάν. Δ΄ : 23.

15Ἰωάν. Δ΄ : 24.

16Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος περί προσευχῆς, P.G.50, 779-780.