«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» μέρος γ΄

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Γνωρίζουμε πολύ καλά, ἀπό τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, πώς πίστις ἄεργος (δηλαδή πίστις χωρίς ἔργα) «νεκρά ἐστιν»¹ ἀλλά καί «ἔργα ἄπιστα» (δηλαδή χωρίς πίστι) δέν λυτρώνουν οὔτε καί σώζουν τόν ἄνθρωπο. Μέ τήν λέξι “ἔργα” δέν ἐννοοῦμε ἁπλᾶ καί μόνον τίς ἐξωτερικές καλές πράξεις -ἀπό τίς ὁποῖες μποροῦμε νά κάνουμε πολλές- ἀλλά κυρίως τήν πνευματική ζωή, πού εἶναι καρπός τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Καί «καρπός τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια»² καί ἀμέτρητες ἄλλες ἀρετές. Ἔτσι καταλαβαίνουμε πώς δέν μποροῦμε νά ζήσουμε «ἔν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ» χωρίς τήν πραγματική πίστι. Οὔτε πάλι μποροῦμε νά πιστέψουμε πραγματικά στόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του χωρίς τήν πνευματική ζωή.

Τηρώντας τίς ἐντολές καί καλλιεργώντας τίς ἀρετές, μαζί μέ τά ἅγια Μυστήρια, Βάπτισμα, Χρῖσμα, Ἐξομολόγησι, Θεία Κοινωνία, Εὐχέλαιο -στά ὁποῖα πρέπει νά συμμετέχουμε ὑποχρεωτικά- καθώς ἐπίσης καί μέ τήν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν βίων τῶν Ἁγίων, τῶν Πατερικῶν κειμένων, μέ νηστεία, ἀγρυπνία καί Νοερά Προσευχή, ζοῦμε τήν οὐσία τῆς πίστεως καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς, γιατί ὅλα αὐτά μαζί συνιστοῦν ζωή μετανοίας καί κοινωνία ἀγάπης μέ τόν ἐν Τριάδι Θεόν. Δηλαδή, συνδυάζουμε τήν σωστή καί ὀρθή πρᾶξι, τήν ὀρθοπραξία.

Ἄν δέν ὑπάρξη σύζευξις καί ἁρμονική ἕνωσις ὀρθοδοξίας καί ὀρθοπραξίας, τότε τά δόγματα εἰδωλοποιοῦνται. Αὐτό θά πῆ ὅτι, ὅταν ἀλλοιώνεται ἡ πίστις, τότε ἀλλοιώνεται καί ἡ ζωή μας. Γι᾿ αὐτό καί οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς τούς χλιαρούς χριστιανούς, στίς ἡμέρες μας, “κλωτσᾶμε” τήν ἁγία μας πίστι καί ἀγκαλιάζουμε τήν αἵρεσι, τόν μηδενισμό, τήν ἀθεΐα, τά εἴδωλα. Κρίκος, λοιπόν, πού συνδέει τήν γνήσια πνευματική ζωή μέ τήν ἀληθινή πίστι εἶναι μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Καί ἡ Ἐκκλησία μας διαθέτει πολλά σωστικά μέσα, πού ὄχι μόνο μεταμορφώνουν τήν ζωή μας, ἀλλά καί τήν ὁδηγοῦν, σέ συνεργασία μέ τήν ἐλευθερία μας, στήν κάθαρσι, στόν ἁγιασμό καί στήν θέωσι. Ἄλλωστε, αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τοῦ χριστιανοῦ ἐπί τῆς γῆς.

Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας εἶναι ζωντανή καί ἀληθινή! Καί αὐτό φαίνεται καί μέσα ἀπό τήν προσευχή καί μέσα ἀπό τήν Θεία Λειτουργία. Ἐμεῖς μπορεῖ νά μήν ἔχουμε στήν διάθεσί μας πολλά μέσα κοινωνικῆς δράσεως, ὅπως οἱ Προτεστάντες καί οἱ Παπικοί. Δηλαδή νά μήν ἔχουμε αἴθουσες, νά μήν ἔχουμε χορωδίες, νά μήν κάνουμε συναυλίες, νά μήν ἔχουμε στάδια γιά νά μαζέψουμε τόν κόσμο, ἀλλά ἔχουμε τήν Θεία Λειτουργία καί τό παντοδύναμο Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κι αὐτό φθάνει, γιά νά μᾶς βάλη στόν παράδεισο! Ἡ Θεία Λειτουργία καί τό κομποσχοίνι ὄντως βγάζουν ἀνθρώπους ἀπό τήν κόλασι καί τούς βάζουν στόν παράδεισο!!!

Ἐπομένως , ἡ Ὀρθοδοξία μέ τήν νηπτική της ἐργασία καί τούς ἀσκητικούς πνευματικούς ἀγῶνες της εἶναι ὁ μόνος ἀσφαλής δρόμος σωτηρίας. Καί νηπτική ἐργασία εἶναι ἡ νῆψις, ἡ προσοχή, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀγρυπνία, ἡ Εὐχή, μέ ἤ χωρίς κομποσχοίνι, ἡ μετάνοια, τά δάκρυα, τό συντετριμμένον πνεῦμα, δηλαδή ἡ ταπείνωσις, καί πολλά ἄλλα.

Ἰδιαιτέρως δέ ἡ Εὐχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», πού γίνεται καί μέ κομποσχοίνι, ἀντιστοιχεῖ σέ πνευματική ἐλεημοσύνη, πού νικᾶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί, ὡς γνωστόν, καμμά ἁμαρτία δέν εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τό ἄπειρόν ἔλεός Του.

Ὁ ὅσιος Γέροντας Ἰωσήφ ἔλεγε ὅτι: ὄχι μόνο μέ τήν Θεία Λειτουργία ἀλλά καί μέ τό κομποσχοίνι, μέ τήν λεγομένη Νοερά προσευχή, «βγάζεις ψυχές ἀπό τήν κόλασι καί τίς βάζεις στόν παράδεισο». Τό ἀκόλουθο γεγονός πού ἄκουσα ἀπό τόν Γέροντά μου, πατέρα Ἐφραίμ, τό μαρτυρεῖ.

      Ὁ ἁγιασμένος Γέροντας εἶχε μιά ξαδέλφη, τήν Κατερίνα, ἡ ὁποία ὅταν ἦτο στόν κόσμο, κορόϊδευε τούς παπάδες καί τούς ψάλτες: πῶς διάβαζαν, πῶς ἔψαλλαν, πῶς περπατοῦσαν καί γελοῦσε. Ἄν καί ἡ ζωή της δέν ἦτο καθόλου καλή, ἐν τούτοις αὐτός τήν ἀγαποῦσε πολύ.

Ἔμαθε λοιπόν πώς ἡ ξαδέλφη του, πολύ νέα κοπέλα, πέθανε καί μάλιστα ὄχι καλά. Ὅταν ἔφθασε στίς τελευταῖες στιγμές της, ὁ Θεός τήν παραδειγμάτισε, γιά νά δείξῃ στούς οἰκείους καί συγγενεῖς της ὅτι ἡ συμπεριφορά της δέν ἦτο σωστή.

Ἔτσι, ὅταν πέθαινε, ἔβγαζε φωνές, ἔκανε διαφόρους μορφασμούς καί κινήσεις ἄσχημες καί πάνω σ᾿ αὐτά τά χάλια ξεψύχησε. Ὁ Γέροντας σάν τό ἔμαθε ἄρχισε τά κλάματα. Δέν ἔκλαιγε, πού πέθανε ἡ ξαδέλφη του, ἀλλά γιατί κολάσθηκε.

Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ἄρχισε συνεχῆ νηστεία καί προσευχή γι᾿ αὐτήν, μά γιά πολύ καιρό τήν ἔβλεπε στό σκοτάδι.

Μιά φορά, ἐνῶ προσευχόταν στήν καλύβα του, εἶδε ζωντανά τήν ξαδέλφη του νά ἀνεβαίνῃ ἀπό τήν κόλασι στόν οὐρανό, γεμάτη χαρά, κρατώντας ἕνα κλαδί ἐλιᾶς στό χέρι καί νά φωνάζη:

• Σήμερα εἶναι ἡ μεγάλη μου ἡμέρα. Τώρα πηγαίνω “εἰς φωτεινόν οἴκημα καί λαμπρόν παλάτιον”.

Τῆς φωνάζει ὁ ὅσιος Γέροντας Ἰωσήφ:

• Κατερίνα, τί ἔπαθες;

• Σήμερα εἶναι ἡ μεγάλη μου ἡμέρα!

Αὐτό φανερώνει ὅτι μέ τά πολλά κομποσχοίνια καί τίς νηστεῖες τοῦ Γέροντος, ἡ Κατερίνα ἐλευθερώθηκε ἀπό τά δεσμά τῆς κολάσεως! Πράγματι, «πολλά ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη»!³

Ὅταν ὁ ἱερεύς εἰσέρχεται στόν ναό ἤ στό ἅγιον Βῆμα, λέγει μυστικά, ἀπό μέσα του, ἤ ψυθυριστά: «Εἰσελεύσομαι, Κύριε, εἰς τόν οἶκον Σου (ἤ εἰς τό ἅγιόν Σου Βῆμα) καί προσκυνήσω ἐν αὐτῷ τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό ἅγιον Πνεῦμα, τήν μία ἐν Τριάδι Θεότητα, ἐν φόβῳ Σου». Καί τότε, ἄν εἶναι ἕτοιμος, ἁγνός καί καθαρός καί τό θέλει κι ὁ Θεός, πληροῦται ἀπό τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὐδέποτε ὅμως αὐτή ἡ προσωπική κατάστασις ἀποκαλύπτεται καί φανεροῦται στόν πλησίον. Εἶναι μιά ἐσωτερική ὑπόθεσις τῆς ψυχῆς τοῦ ἱερέως, τοῦ μέλλοντος νά λειτουργήση ἤ νά τελέση κάποια ἀκολουθία.

Κι ἐσεῖς ὅμως ὅλοι, ὅταν εἰσέρχεσθε στόν ἱερό ναό καί παρακολουθῆτε τό μυστήριον τῆς Θείας Λειτουργίας μέ προσοχή καί Εὐχή, εἴτε κοινωνήσετε εἴτε ὄχι, πρέπει μέσα στίς καρδιές σας νά στήνεται οὐράνιο λομπρό πανηγύρι θείας εὐφροσύνης. Πρέπει νά βιώνετε τήν θεία Χάρι, μέ ἕνα παράδοξο ἄνοιγμα τῆς ψυχῆς σας, πού νά ἀγκαλιάζη ὅλο τό πλήρωμα τοῦ ἐκκλησιάσματος. Ὅλα γύρω σας καί μέσα σας ὀφείλουν νά λάμπουν διά Πνεύματος ἁγίου ἀπό Φῶς οὐράνιο. Νά εἶναι δηλαδή, τρόπον τινά γιορτινά, λαμπροφόρα, χαρούμενα, ἀναστάσιμα, πασχαλινά. Εἶναι ὅμως;...

Δυστυχώς, ἡ πραγματικότης εἶναι διαφορετική. Μέσα μας τά πάντα εἶναι σκοτεινά καί ἀδιάφορα. Μᾶς διακρίνει μιζέρια, κακομοιριά καί ἀφηρημάδα. Καί, τίς πιό πολλές φορές, στήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς χαζεύουν, ἐνῶ ἄλλοι μιλοῦν κι ἄλλοι κατακρίνουν.

Εἰσερχόμενοι, λοιπόν, μέσα στόν ναό καί ἀνάβοντας τό κεράκι μας, νά παρακαλοῦμε τόν Θεόν νά μᾶς ταρακουνήση λίγο ἡ Χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Νά στενάξη μαζί μας μέ «στεναγμούς ἀλαλήτους»⁴ γιά τά χάλια μας, τήν ἁμαρτωλότητά μας καί εἰδικά γιά τήν χλιαρότητα καί τήν ἀδιαφορία πού μᾶς διακρίνει, καί ὄχι νά στεκώμαστε μέσα σ᾿ αὐτόν σάν παγοκολῶνες οὔτε νά μπαίνουμε σάν τοῦβλα καί νά βγαίνουμε ντουβάρια.

Εὐτυχῶς, βέβαια, ὑπάρχουν καί οἱ εὐλογημένες ἐξαιρέσεις, ὅπου μερικές ψυχές, σ᾿ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους ναούς, ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, αἰσθάνονται τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ νά πλημμυρίζη τά διανοήματά τους, τίς σκέψεις τους, τίς αἰσθήσεις τους, καί νά τούς χαριτώνη αὐτή ἡ εὐλογία ψυχοσοματικά! Καί γιά ὅσες ψυχές κεκοιμημένων τυχόν προσευχήθηκαν στό «Ἄξιόν ἐστι...», τίς αἰσθάνονται κοντά τους, δίπλα τους, μέσα τους! Κι ὅταν προσέρχωνται στήν Θεία Κοινωνία, στήν Μεταλαβιά, ἑνώνονται πνευματικά μαζί τους. Κι ὄχι μόνον μ᾿ αὐτούς ἀλλά καί μέ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους χριστιανούς τοῦ σύμπαντος κόσμου, γνωστούς καί ἀγνώστους, φίλους καί ἐχθρούς, συγγενεῖς καί γείτονες, γιά νά τραφοῦν ὅλοι ἀπό τόν «ἄρτον τῆς ζωῆς»⁵, ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό καί -τό παράδοξο- ΜΕ τόν Χριστόν!!! Πού σημαίνει ὅτι στήν ψυχή μας ἤδη ἔχει προηγηθῆ ἡ πνευματική καί κατά Χάριν θεϊκή ἕνωσις μαζί Του. Γιατί εἶναι ὁ προσφέρων καί ὁ προσφερόμενος, ὁ Θύτης καί τό Θῦμα, τό ἐσφαγμένον Ἀρνίον, ὁ Σωτήρ ἡμῶν, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Στίς μέρες μας, ὅμως ἀρκετοί ἀπό τούς λεγομένους νεωτεριστάς, ἀθέους καί δεδηλωμένους ἀπίστους, ἀρνοῦνται τίς θεϊκές ἀποκαλύψεις καί ἔχοντας στά χέρια τους τά μεγάλα τεχνητά μέσα ἐνημέρωσης (καί στηριζόμενοι στήν ἀκροαματικότητα χλιαρῶν χριστιανῶν, αἰρετικῶν, δωδεκαθεϊστῶν κ.λ.π.), διογκώνουν ἐπιτηδευμένη παραπληροφόρησι ΘΕΟΜΑΧΟΥΝ κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Σκοπός τους δέν εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἀλλά τό πῶς νά σπιλώσουν συνειδήσεις καί νά τίς καταρρακώσουν, κλονίζοντας καί κολάζοντας ἀδύνατες ψυχοῦλες. Ὁ Θεός ὅμως δέν ἐμπαίζεται. «Θεός οὐ μυκτηρίζεται»⁶, λέγει ἡ Ἁγία Γραφή.

Φυσικά, δέν ἐννοῶ ὅτι δέν γίνονται λάθη. Δέν λέω ὅτι δέν ὑπάρχουν καί ἐπίορκοι, ἀφοῦ ὅλοι μας εἴμεθα ἁμαρτωλοί. Ὅμως «ὁ ἀναμάρτητος... πρῶτος βαλέτω λίθον»⁷... Καί ἐπιπλέον, διάμέσου τῆς μετανοίας ὑπάρχουν πολλοί τρόποι διορθώσεως γιά τούς ἁμαρτωλούς. Ἄν τούς ψάξουμε, θά τούς βροῦμε. Καί τότε πολλά μποροῦν νά διορθωθοῦν, χωρίς νά κακοποιοῦνται οἱ συνειδήσεις.

Ἐν τούτοις, παρ᾿ ὅλο πού στήν ἐποχή μας οἱ πνευματικές ἀξίες περιφρονοῦνται καί ἡ Ἐκκλησία διώκεται, ἔρχεται κάποια στιγμή, πού ὁ Θεός κάνει ἕναν “σεισμό” καί ἐκλέγει ἕναν ταπεινό χριστιανό, ἁπλό καί πρᾶο, ἤ ἕναν παπᾶ ἀφανῆ, ὅπως τόν πατέρα Βησσαρίωνα στήν Μονή Ἀγάθωνος, τόν πατέρα Ἰάκωβο τόν Τσαλίκη, τόν πατέρα Πορφύριο Μπαϊρακτάρη (Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης), τόν πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο, τόν πατέρα Ἀμφιλόχιο Μακρῆ, τόν πατέρα Γεώργιο Καρσλίδη (Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης), τόν πατέρα Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη, τόν πατέρα Χαράλαμπο τόν Διονυσιάτη, τόν Γέροντα Ἰωσήφ τόν Ἡσυχαστή καί Σπηλαιώτη, τόν ἀναβιωτή τῆς Νοερᾶς προσευχῆς στίς ἡμέρες μας, καί ἄλλους (καί ἀναφέρομαι μόνο στούς κεκοιμημένους καί ὄχι στούς ἐν ζωῇ), γιά νά μᾶς ταρακουνήση πνευματικά, ὥστε νά ἀφυπνισθοῦμε καί νά συνέλθουμε!!! Γιά νά καταλάβουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῆς Εὐχῆς εἶναι πού ἁγιάζει τόν τόπο πού προσεύχεται, δηλαδή τό δωμάτιό του ἤ τό κελλάκι του καί ὄχι ὁ τόπος ἀπό μόνος του τόν προσευχόμενο χριστιανό.

Βέβαια, πνευματικός σεισμός γίνεται καί σέ κάθε Θεία Λειτουργία, ὅταν ὁ ἱερεύς λέγη «τά Σά ἐκ τῶν σῶν». Τότε δηλαδή, πού τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἡ Τρισήλιος Θεότης, ἀνοίγει καί σχίζει τούς οὐρανούς καί, διαπερνώντας τό Ἅγιο Βῆμα, ἵσταται ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης εἴτε ὡς οὐράνιος Περιστερά, καί μεταβάλλει τόν ἄρτον καί τόν οἶνον, τά τίμια Δῶρα, σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ!

Σ᾿ αὐτό τό σημεῖο τῆς Θείας Λειτουργίας, στόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων, γίνεται ἕνας Γάμος, λαμπρός καί οὐράνιος. Κρῖμα ἄν δέν τόν ἀντιλαμβανόμεθα καί δέν τόν βλέπουμε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς μας. Κι ὅμως, μέσα ἀπό τήν ἀναίμακτη Θυσία, μέσα ἀπό τήν θεία Προσφορά, τό Πανάγιον Πνεῦμα μᾶς ἑνώνει ΜΕ τόν Χριστόν! Δηλαδή ἡ ψυχή μας ὡς ἄλλη νύμφη, ἑνώθηκε μέσα στήν νυμφική παστάδα τῆς κεκαθαρμένης καί τεταπεινωμένης καρδίας μας, μετά τοῦ Νυμφίου Ἰησοῦ Χριστοῦ!!!...

• Καί νά, ἡ μυστική ἕνωσις!

• Καί νά ὁ πνευματικός γάμος!

• Καί νά, τό γεμάτο Φῶς, λαμπρό καί οὐράνιο πανηγύρι. Τώρα, βέβαια,

πολύ δικαιολογημένα, ὅλοι ἐμεῖς, πού εἴμεθα ἁμαρτωλοί καί λογοκρατούμενοι, θά ρωτήσουμε:

“Μά εἶναι δυνατόν νά γίνωνται αὐτά τά πράγματα σήμερα στήν Θεία Λειτουργία;”

Ἀπαντᾶμε μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου:

«Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν»⁸. Γιά κεῖνον τόν χριστιανό, πού ἀγαπᾶ τόν Θεόν ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας καί ἰσχύος καί διανοίας, ὅλα εἶναι δυνατά!

Καί ἡ ἀγάπη αὐτή:

Πρῶτον: Ἀποδεικνύεται ἀπό τίς θυσίες πού κάνουμε, γιά νά κόψουμε τό ἁμαρτωλό θέλημά μας, κάνοντας ὑπακοή στίς εὐαγγελικές προτροπές καί ἐντολές.

Δεύτερον: Φανερώνεται ἀπό τήν ἀπόλυτη πίστι πού ἔχουμε πρός Αὐτόν. Κι ἄν ἡ πίστις μας εἶναι «ὡς κόκκος σινάπεως»⁹, τότε μετακινοῦμε ἀκόμη καί «ὄρη», δηλαδή τά βουνά τῶν παθῶν μας. Καί νά, τό θαῦμα!

Καί τρίτον:

Ἀποκαλύπτεται ἀπό τήν προσευχή πού κάνουμε.

Ἀπό τήν ποιότητα τῆς προσευχῆς πού ἔχουμε.

Ἀπό τό εἶδος τῆς πνευματικῆς συμμετοχῆς μας στήν θεία Λατρεία.

Ἀπό τήν λαχτάρα μας γιά Θεία Κοινωνία.

Ἀπό τήν δίψα μας γιά μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί ἰδιαιτέρως τῆς Καινῆς Διαθήκης.

“Πότε θά ἔλθη ἡ Κυριακή γιά νά κοινωνήσω;

Πότε καί πῶς θά κλέψω μιά ὥρα, γιά νά διαβάσω τό Εὐαγγέλιο;

Ἄχ, νά μήν τελείωνε αὐτό τό βράδυ ἡ προσευχή μου..., νά μήν τελείωνε αὐτή ἡ νύχτα!”...

Ἄραγε, τά λέμε καμμιά φορά αὐτά;

Λέμε μέσα μας:

“Ἄχ! , πότε θά κερδίσω δέκα καί εἴκοσι λεπτά χρόνο γιά νά καθήσω νά κάνω προσευχή καί ν᾿ ἀγκαλιάσω τόν Θεό Πατέρα μου ἤ νά ριχθῶ μέσα στήν ἀγκαλιά Του”;

Τό λέμε αὐτό; Τό φωνάζουμε, τό διψᾶμε, τό ἐπιδιώκουμε; Ἐάν δέν ἔχουμε αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἀγωνία καί τήν λαχτάρα γιά προσευχή, πῶς θά ἔχουμε τήν ἀπαίτησι τό Ἅγιον Πνεῦμα νά συμμαρτυρήση καί νά βεβαιώση ὅτι εἴμεθα ὄντως μέσα στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγκαλιά τῆς θείας εὐσπλαγχνίας Του καί, γιά τήν ἀκρίβεια, ὅτι εἴμεθα παιδιά Του;¹⁰. Διψάει ἡ ψυχή μας γιά τό Ὄνομά Του; Κομποσχοινάκι! Πεινάει ἡ καρδιά μας γιά τήν Εὐχούλα, γιά τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»; Ἄν ναί, τότε μόνον ἔχουμε αἴσθησι τῆς ζωντανῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί μέσα μας καί γύρω μας καί σέ ὅλη τήν κτίσι.

 

Κάποιες μέρες τοῦ 1980, ὁ πατήρ Βησσαρίων τῆς Μονῆς Ἀγάθωνος βρέθηκε γιά λόγους ποιμαντικούς στό χωριό Κάτω Τιθορέα τῆς Φθιώτιδός καί φιλοξενήθηκε στό σπίτι τῆς οἰκογένειας Εὐαγγέλου καί Ζωῆς Κωνσταντίνου.

Τό δεύτερο βράδυ τῆς φιλοξενίας σηκώθηκε ἡ κυρία Ζωή γύρω στά μεσάνυχτα γιά κάποια ἀνάγκη της. Βγαίνοντας στόν διάδρομο, παρατήρησε ὅτι ἀπό τό δωμάτιο ὅπου ἀναπαυόταν ὁ πατήρ Βησσαρίων, ἔβγαινε φῶς.

Τό σπίτι ἦταν παλαιᾶς κατασκευῆς, μέ πόρτες στά ὑπνοδωμάτια, στίς ὁποῖες ὑπῆρχαν μικρά τζαμάκια, πού τά κάλυπταν ὀμορφοκεντημένα κουρτινάκια. Κάποιο λοιπόν ἀπ᾿ αὐτά ἦταν τραβηγμένο καί ἡ νοικοκυρά τοῦ σπιτιοῦ εἶδε νά ἐξέρχεται ἕνα παράδοξο φῶς. Πλησίασε ἀσυναίσθητα καί κοίταξε μέσα. Μαρμάρωσε ἀπό τήν ἔκπληξι!!! εἶδε τόν πατέρα Βησσαρίωνα γονατιστό, σέ στάσι προσευχῆς, ἀλλά στόν ἀέρα! Ἕνα μέτρο πάνω ἀπό τό ἔδαφος καί λουσμένο μέσα σέ Φῶς!...

Ὅταν συνῆλθε ἀπό τήν ἔκπληξι καί τόν θαυμασμό,πῆγε καί ξύπνησε τόν ἄνδρα της, σκεπτόμενη ὅτι, ὅταν θά τοῦ διηγεῖτο τί εἶδε, δέν θά τήν πίστευε καί θά τήν ἔλεγε “ὀνειροπαρμένη”.

Ξύπνησε λοιπόν ὁ ἄνδρας της, ὁ κυρ-Βαγγέλης, σηκώθηκε καί ἀκολούθησε τήν κυρία Ζωή μπροστά στό τζαμάκι τῆς ἐσώπορτας καί ἀντίκρυσε κι αὐτός τήν ἴδια ἀξιοθαύμαστη εἰκόνα: τόν πατέρα Βησσαρίωνα λουσμένο μέσα σέ ὁλόλαμπρο ὡραιότατο πάλλευκο Φῶς, νά προσεύχεται γονατιστός στόν ἀέρα!

Ὅταν ἀπό τήν ἔκπληξι καί τόν θαυμασμό συνῆλθαν, ὁ κυρ-Βαγγέλης σταυροκοπήθηκε πολλές φορές καί εἶπε στήν γυναῖκα του:

• Δέν θά τό ποῦμε σέ κανέναν, μέχρι πού νά πεθάνη ὁ παππούλης!

(Αὐτό τό γεγονός μοῦ τό διηγήθηκε ἡ ἀνηψιά τοῦ κυρ-Βαγγέλη καί τῆς κυρίας Ζωῆς Κωνσταντίνου, τήν 1-6-2006)¹¹.

Ἰδού, τό μεγαλεῖο τῆς προσευχῆς καί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῶν Ἁγίων της!

συνεχίζεται......

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

 

 Ἀπό τό βιβλίο: “Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ “

Ἐκδόσεις: “Γ. Γκέλμπεσης”

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

 Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Πρωτ. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης 

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

1Ἰακ. Β΄ : 26.

2Γαλ. Ε΄ : 22-23.

3Προσωπικές σημειώσεις.

4πβ. Ρωμ. Η΄ : 26.

5πβ. Ἰωάν. Στ΄: 35.

6Γαλ. Στ΄: 7.

7Ἰωάν. Η΄: 7.

8Λουκ. Ιη΄ : 27.

9πβ. Ματθ. Ιζ΄: 20.

10πβ. Ρωμ. Η΄: 16.

11Προσωπικές σημειώσεις.