«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Στό βιβλίο “Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ” βλέπουμε στό πρόσωπο τοῦ Προσκυνητοῦ νά ἀναζωπυρώνεται ὁ πόθος γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ θεοπνεύστου ρήματος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε»¹. Αὐτό τό ἀποστολικό παράγγελμα ἦτο πού τοῦ ἄναψε τόν θεϊκό ζῆλο καί ἡ λαχτάρα του γι᾿ αὐτό, τόν ἔκανε νά ρωτᾶ παντοῦ καί νά παρακαλῆ τόν Θεό νά τοῦ στείλη διδάσκαλο ἱκανό καί ἀπλανῆ.

Ἀναφέρεται στό βιβλίο ὅτι: «Τήν ἐσωτερική προσευχή μπορεῖ νά τήν ἀποκτήση καί νά τήν κάνη μέσο ἐπικοινωνίας μέ τόν Ἰησοῦ ὁ καθένας. Δέν κοστίζει τίποτα, παρά τήν προσπάθεια νά βυθιστοῦμε στήν σιωπή καί στά βάθη τῆς καρδιᾶς μας, καθώς καί τήν φροντίδα γιά τήν ὅσο τό δυνατόν συχνότερη ἐπίκλησι τοῦ γλυκυτάτου Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, πού γεμίζει τόν ἄνθρωπο μέ ἀγαλλίασι»².

Γιά νά προχωρήση ὅμως ἡ νοερά αὐτή ἐσωτερική ἐργασία, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ παρουσία ἐμπείρου καί ἀπλανοῦς ὁδηγοῦ, ὅπως στήν συνέχεια ἀναφέρει καί ὁ Προσκυνητής: «Ὁ Πνευματικός ὁδηγός μου μέ ἄφησε νά φύγω, δίδοντάς μου τήν εὐλογία του καί λέγοντάς μου ὅτι κατά τό διάστημα, πού θά ἔκανα ἐξάσκησι γιά τήν προσευχή, θά ἔπρεπε συχνά νά τόν ἐπισκέπτoμαι καί νά τοῦ λέγω μέ λεπτομέρεια κάθε ἀπορία καί δυσκολία, πού θά συναντοῦσα, ἐπειδή ἡ ἐσωτερική προσευχή δέν ἠμπορεῖ νά προχωρήση καλά καί μέ ἐπιτυχία, χωρίς τήν καθοδήγησι τοῦ πνευματικοῦ διδασκάλου...

... Βέβαια εἰς τήν ἀρχή τά πράγματα ἐπῆγαν καλά, μά ἔπειτα ἡ προσπάθεια μ᾿ ἐκούραζε πολύ. Αἰσθανόμουν ὀκνηρία καί στενοχώρια. Μ᾿ ἐκυρίευε ἡ νύστα καί σύννεφα ἀπό σκέψεις ὅλων τῶν εἰδῶν μέ περικυκλώνανε.

Ἐπῆγα μέ θλῖψι εἰς τόν ὁδηγό μου νά ἐξομολογηθῶ τήν κατάστασί μου. “Παιδί μου, μοῦ εἶπε, ἦρθε ἐπάνω σου ἡ ἐπίθεσις τοῦ κόσμου τοῦ σκότους, ἐπειδή ὁ κόσμος ἐκεῖνος τίποτε ἄλλο δέν ἔχει χειρότερο ἀπό τήν ἰδική μας ἐγκάρδια προσευχή. Ὁ κόσμος αὐτός τοῦ σκότους προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά σ᾿ ἐμποδίση καί νά σέ ἀπομακρύνη ἀπό τήν προσευχή τῆς καρδιᾶς. (Γιατί; Γιατί σέ φθονεῖ, σέ ζηλεύει. Γιατί ἄν κερδίσης, τοῦ πῆρες τή θέσι. Ποιά θέσι; Ἐκείνη, ἀπό τήν ὁποία ἐξέπεσε καί τήν ὁποία ἔχασε τότε, ὑπερηφανευθείς καί σκεφθείς ἰσοθεΐαν). Ὅμως μή φοβεῖσαι. Ὁ Θεός οὐδέποτε ἐπιτρέπει τόν πειρασμό νά εἶναι γιά τόν ἄνθρωπο μεγαλύτερος ἀπ᾿ ὅ,τι χρειάζεται. Φαίνεται πώς πρέπει ἡ ταπείνωσίς σου νά δοκιμαστῆ ἀκόμα, γιατί, παρά τόν περίσσιο σου ζῆλο (καί τήν προθυμία) εἶναι ἴσως πολύ ἐνωρίς νά πλησιάσης τήν ὑψηλότερη εἴσοδο τῆς καρδιᾶς (νά εἰσέλθη, δηλαδή, κάπως βαθύτερα στόν χῶρο τῆς καρδιᾶς). Ὑπάρχει φόβος νά πέσης σέ πνευματικό χάος»³.

Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, κι ἐμεῖς, πρίν ἀρχίσουμε τήν Νοερά προσευχή, καλό θά εἶναι νά ἐπαναλαμβάνουμε τό: «Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι»⁴ τήν νοερά καί μυστική αὐτή προσευχή τῶν ἁγίων Σου Πατέρων. Καί ὁ Κύριος μέ κάποιον πιστό δοῦλο Του, ἀγαθό καί ἀπλανῆ ὁδηγό, θά μᾶς διδάξη τόν τρόπο, ὥστε νά μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἀνοίγουμε καί νά ἐκχέουμε τήν καρδιά μας μπροστά σ᾿ Ἐκεῖνον τόν Θεό καί Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστό.

Γιατί δέν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο καί ὠραιότερο καί ὠφελιμότερο ἀπό τήν πνευματική ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό! Προκειμένου λοιπόν νά γκρινιάζουμε ἤ νά μουρμουρίζουμε ἤ νά λέμε ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἄσκοπο ἤ ἁμαρτωλό, ἄς ἐπαναλαμβάνουμε τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καί μέσα στόν ναό ἀκόμα. Σκύψιμο τῆς κεφαλῆς καί «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

• Γλυκάθηκε ὁ νοῦς; Ἔ, δέν ξεκολλᾶ ἀπό τήν Εὐχή.

• Ηὐφράνθη ἡ καρδία»; Σκλαβώθηκε γιά πάντα ἀπό τήν θεία ἀγάπη, ἀπό τόν θείο ἔρωτα. Ἆραγε, δέν τό ἔχετε νοιώσει ποτέ αὐτό;...

Ἐκεῖνο, λοιπόν, πού ἐνδιαφέρει ὅλους ἐμᾶς, πού ζοῦμε μέσα στόν κόσμο, τόν φοβερά ἁμαρτωλό καί ξεδιάντροπο, εἶναι νά λέμε τήν Εὐχούλα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», κατ᾿ ἀρχάς καί γιά ἀρκετό καιρό προφορικά, φωναχτά ἤ ψιθυριστά μέ τό κομποσχοίνι, καί ὕστερα ἀπό μέσα μας, παντοῦ καί πάντοτε. Ὅσο περισσότερο θά λέγεται ἡ Εὐχή, μέ ὑπομονή καί μέ θέρμη ψυχῆς, τόσο γρηγορώτερα θά γίνη κτῆμα μας ἕνας νέος τρόπος ζωῆς. Τότε, ἐφ᾿ ὅσον θά ἔχουν προηγηθῆ ἀρκετές προσπάθειες καί πολλοί πειρασμοί, θά αἰσθανώμεθα καί θά βιώνουμε τήν προσευχή μέσα μας. Θά πυρπολούμεθα ἀπό τήν Εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», θά γεμίζουμε, θά πληρούμεθα ἀπό τήν χάρι τῆς Εὐχῆς, τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, καί θά καθιστάμεθα ὁλόκληροι μιά προσευχή!...

Καί τότε ἡ θεία Χάρις θά λάμπη στό πρόσωπό μας. Μέσα στούς πειρασμούς θά ἔχουμε εἰρήνη στήν καρδιά. Μέσα στούς διωγμούς καί στά μαρτύρια, θά ἔχουμε τήν χάρι τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἡσυχίας ἀπό τήν καλή μαρτυρία τῆς συνειδήσεώς μας. Θά μᾶς θλίβη ὁ ἕνας, θά μᾶς κατατρέχη ὁ ἄλλος, ἀλλά μέσα μας θά βασιλεύη μιά παράδοξη καί ἀνείπωτη γλυκύτητα.

Στό “Πνευματικό ἡμερολόγιο” μιᾶς πιστῆς καί ταπεινῆς ψυχῆς, πού κυκλοφόρησε στήν Ρουμανία, διαβάζουμε τά ἑξῆς, γιά μιά εὐλαβή γυναῖκα στό Βουκουρέστι, πού καλλιέργησε τήν Εὐχή μέσα ἀπό πολλές δυσκολίες καί πειρασμούς, τόσο ἐξ αἰτίας τῆς ἐργασίας της καί τῆς οἰκογενείας της ὅσο καί τῆς φτώχειας καί τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος:

«Μετά ἀπό ὀκτῶ μῆνες ἀκατάπαυστης προσευχῆς (ἡμέρα καί νύκτα), ξύπνησα ἕνα πρωϊνό ἀπό τούς κτύπους τῆς καδριᾶς καί ἄρχισα νά προφέρω τήν προσευχή στόν ρυθμό τῶν χτύπων τῆς καρδιᾶς.

Αἰσθάνθηκα στήν καρδιά μου τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σάν ἕνα γλυκό βελούδινο χάδι, σάν τά φτερά μιᾶς πεταλούδας πού πετάριζε στήν ψυχή μου λέγοντας:

• “Εἶμαι ἐδῶ. Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἐνεργῶν. Ἐσύ προσεύχου”.

Κράτησα γιά λίγο τήν ἀναπνοή μου, γιά νά νιώσω τήν γλυκύτητα καί τήν ἀγαθότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔλαβα τότε στήν ψυχή μου μιά εἰρήνη ἁγία, θεϊκή, οὐράνια....

Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐγκαθίσταται καί ἐνοικεῖ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, στήν καρδιά του, καί τήν κινεῖ κάνοντας αἰσθητή τήν παρουσία Του μέ γλυκύτητα καί θέρμη. Αὐτή ἡ γλυκύτητα πολλές φορές ἀνεβαίνει μέχρι τόν λαιμό καί προκαλεῖ μιά τέτοια οὐράνια εὐτυχία, πού δέν μπορεῖ νά γίνη ποτέ αἰσθητή στήν παροῦσα ζωή. Ὁ νοῦς τότε πρέπει νά σιωπήση καί νά προσηλωθῆ, γιά νά ἀκούη τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ μαζί μέ τούς χτύπους τῆς καρδιᾶς...»

Καί συνεχίζει ἡ εὐλογημένη αὐτή ψυχή:

«Εἶμαι εὐτυχισμένη ὅταν λέω τήν Εὐχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Πόση χαρά ἔχω! Δέν μπορῶ νά ἐκφράσω τά συναισθήματά μου, ὅταν ἡ καρδιά μου θερμαίνεται καί χτυπᾶ σ᾿ ἕνα ρυθμό τόσο, μά τόσο, γλυκό. Αἰσθάνθηκα τήν ἐνέργεια τῆς προσευχῆς σάν μιά οὐράνια μελωδία στήν καρδιά μου.

Ἔπειτα, μιά ἀκατανόμαστη εὐτυχία, μιά χαρά, μιά γλυκύτητα ἀσυνήθιστη σέ μᾶς πού ζοῦμε μέσα στόν κόσμο, ἁπλώνονται πρῶτα στήν καρδιά μου καί ἔπειτα πλαισιώνουν ὁλόκληρη τήν ὕπαρξί μου.

Ἕνας ἥσυχος εὐχάριστος κλονισμός μέ καταβάλλει καί ἀκολουθεῖ μιά ἐλάφρωσι τοῦ σώματος, πού συνοδεύται ἀπό τήν συναίσθησι ἑνός εἴδους δυνάμεως. Εἶμαι τόσο ἐλαφριά, πού γιά λίγο νομίζω πώς δέν πατῶ πιά στή γῆ, καί σάν νά θέλω νά ἀνέβω, νά πετάξω ψηλά πρός τά πάνω.

Ὦ ἁγία Εὐχή! Ξέρω ὅτι μόνο διά σοῦ μπορῶ νά πλησιάσω τόν Σωτήρα τῶν ψυχῶν μας. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ καί Θεέ μου, πῶς νά Σέ εὐχαριστήσω γι᾿ εὐτή τή θεϊκή ἀγαλλίασι! Ἡ ψυχή μου εἶναι εὐτυχισμένη καί τό σῶμα μου δυναμώνει καί παροτρύνεται νά ἀγωνιστῆ ἀκόμη περισσότερο γιά τήν σωτηρία του...»⁵.

συνεχίζεται......

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ “

Ἐκδόσεις: “Γ. Γκέλμπεσης”

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

 Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Πρωτ. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία που ἐκδίδει.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/ 

1Α΄ Θεσ. Ε΄ : 17.

2Μητροπολίτου Κορίνθου Παντελεήμονος Καρανικόλα, Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ, ἐκδ. Οἶκ. ΑΣΤΗΡ, Ἀθῆναι 1988, σελ. 104.

3Μητροπολίτου Κορίνθου Παντελεήμονος Καρανικόλα, ὅ.π., σελ. 18 καί ἑξῆς

4Λουκ. Ια΄ : 1.

5Καταγεγραμμένο στίς προσωπικές μας σημειώσεις, πιθανόν ἀπό τό Περιοδικό “Φιλόθεος Μαρτυρία”