«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Βλέπουμε λοιπόν ὅτι οἱ θεοφιλεῖς εὐεργεσίες τῆς Εὐχούλας «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», γρήγορα μᾶς ἀποκαλύπτονται καί μᾶς καταπλήσσουν. Ἀκόμη καί ἡ κούρασις, τότε, θά εἶναι γλυκειά καί ὁ πόνος πού θά αἰσθανώμεθα σωματικά, θά εἶναι πιό ἐλαφρύς. Τότε καί τά σύννεφα τῆς ἁμαρτίας θά διαλύονται καί ὁ ἥλιος τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης θά λάμπη ἀκτινοβόλος μέσα στόν οὐρανό τῆς ψυχῆς μας καί θά χωροῦν μέσα μας ὅλοι, ἀκόμη καί οἱ ἐχθροί μας.

Ἔτσι, θά γνωρίσουμε βιωματικά ὅτι:

• Οἱ πράξεις τῶν ἐντολῶν, μέ πρώτη τήν διπλῆ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον,

• Ἡ συμμετοχή μας στή θεία Λατρεία καί στά πανάγια σωστικά Μυστήρια,

• τό καθημερινό πνεῦμα συντριβῆς καί μετανοίας πού καλλιεργοῦμε,

• ἡ καθημερινή μελέη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἄλλων θεοφιλῶν πνευματικῶν βιβλίων

• καί ἡ ἀδιάλειπτος προσευχή μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἀνοίγουν τίς θύρες τοῦ θείου ἐλέους. Ἀνοίγουν τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί αὐτή ἡ ἀγκαλιά μέ τήν σειρά της μᾶς κλείνει μέσα της!!!
  Καί τότε, ἡ οὐράνια χαρά τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἀνέκφραστη καί δέν περιγράφεται μέ λόγια!...
  

Γι᾿ αὐτό καί ὅλοι ἐμεῖς θά φωνάζουμε τό Ὀνομα τοῦ Χριστοῦ μας, καί τό παντοδύναμο αὐτό Ὄνομά Του:

• θά διατηρήση καί θά ἐνισχύση τό πνεῦμα τῆς μετανοίας,

• θά ἀποκαταστήση τίς κλονισμένες μας σχέσεις μέ τό Θεό καί τόν πλησίον,

• θά ἠρεμήση τήν ταραγμένη μας συνείδησι,

• θά δυναμώση τήν πίστι καί τήν θέλησί μας γιά τήν τήρησι τῶν ἐντολῶν καί τήν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν,

• θά αὐξήση τά ὅρια τῆς εὐδοκίμου ὑπομονῆς,

• θά μαλακώση τό ἐγωϊστικό κάλυμμα τῆς καρδιᾶς

• καί θά πυρακτώση, τέλος τήν ψυχούλα μας γιά θεία Λατρεία καί γιά θεία Κοινωνία.

Καί κάτι ἀκόμα:

Ὅταν γιά τόν ἄλφα ἤ βῆτα λόγο δέν θά μποροῦμε νά κοινωνήσουμε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ἔχουμε μαρτυρίες πολλῶν χριστιανῶν, πού ἠσθάνοντο ὅτι στό «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης, προσέλθετε», κι αὐτοί “κοινώνησαν”! Γιατί ἐκείνη τήν ὥρα, πού οἱ ἄλλοι κοινωνοῦσαν, αὐτοί ἔλεγαν τήν Εὐχή καί λαχταροῦσαν τό Σῶμα καί τό Αἶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ Θεός ἀνταποκρίθηκε μέ τόν δικό Του τρόπο καί ἐπικοινώνησε μαζί τους μέ αὐτήν τήν πνευματική καί ἀκατάληπτη “Θεία Κοινωνία”, καθώς αἰσθάνθηκαν σάν νά κατεβαίνη κάτι ἀπό τόν λαιμό τους, ἐνῶ ταυτόχρονα μιά ἀνέκφραστη γλυκύτητα πού ὑπῆρχε στό στόμα τους κατέλαβε ὁλόκληρο τό ψυχοσωματικό τους “εἶναι”! Αὐτά, γιά τούς ἀμφισβητοῦντες καί ἀγεύστους αὐτῶν τῶν πνευματικῶν καταστάσεων.

Βέβαια, καί ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς ἀμφισβήτησε τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά «μεθ᾿ ἡμέρας ὀκτώ» ὡμολόγησε μετά πίστεως «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», ὅμως «μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες»¹.

Ἰδού λοιπόν ἡ ἀξία τῆς Εὐχῆς καί κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας! Ἀρκεῖ νά μήν διακόπτεται ἀπό σκέψεις καί λογισμούς, ἔστω καί καλούς καί νά μήν ἀπορροφᾶται ὁ νοῦς μας ἀκόμη καί ἀπό ἀγαθά νοήματα γιά τόν Θεό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους, πολύ δέ περισσότερο νά περιφρονῆ τούς μετεωρισμούς καί τίς ποικίλες προσβολές τῶν δαιμόνων.

Ἐπομένως, ὄχι φαντασίες, εἰκόνες, σχήματα καί πλῆθος ἀπό μέριμνες, πού προσβάλλουν καί κτυποῦν χωρίς ἔλεος τόν νοῦ κάθε προσευχομένου χριστιανοῦ – ἰδιαιτέρως δέ ἐκείνου, πού λέγει τήν Εὐχή – γιά νά κουρσεύσουν καί νά συλήσουν τούς καρπούς τῆς Νοερᾶς προσευχῆς καί νά τήν ἀφήσουν μόνο μέ τά “ὀστᾶ” της, ὅπως βεβαιώνουν ὁ δικός μου Γέροντας, δηλαδή μόνο μέ τόν κόπο καί τήν προσπάθεια. Αὐτό σημαίνει ὅτι χάνεται πολύτιμος χρόνος στούς μετεωρισμούς καί στίς σκέψεις, μέ κίνδυνο ἡ προσευχή νά παραμείνη ἄκαρπος! Βέβαια, δέν πάει ποτέ χαμένη, διότι κι ἄν ἀκόμα ἐμεῖς δέν καταλαβαίνουμε τί λέμε, καταλαβαίνει ὅμως ὁ διάβολος, πού καίγεται.

Μιά συντροφιά ἀπό θεοσεβεῖς Ἕλληνες προσκυνητές ἐπισκέφθηκαν τήν βόρεια Ρωσία τό 1994.

Στήν περιοχή τῆς Καρελίας, πρίν ἀπό τήν ἐπανάστασι τοῦ Λένιν ὑπῆρχαν περισσότερες ἀπό 600 ἐκκλησίες, πού ὅλες γκρεμίστηκαν ἤ μετατράπηκαν ἀπό τούς Μπολσεβίκους σέ θέατρα, κινηματογράφους, ἀποθῆκες, σταύλους, ἐργοστάσια....

Στήν πόλι Ὀλονέτς σώθηκε μόνον ἡ μικρή ἐκκλησούλα τοῦ Κοιμητηρίου. Τό 1925 οἱ Μπολσεβίκοι ἀποφάσισαν ὅτι, ὡς ἀχρείαστο πρᾶγμα, ἔπρεπε νά γκρεμισθῆ κι αὐτή. Μάζεψαν λοιπόν τά σύνεργά τους καί ξεκίνησαν γιά νά τήν γκρεμίσουν.

Μόλις τό ἔμαθε μιά πιστή χωριατοπούλα, ἔτρεξε γρήγορα, πέρασε ἀνάμεσα ἀπό τούς ἐργάτες καί τήν ἀστυνομία καί μπῆκε στόν ναό, ἀσφαλίζοντας ὅλες τίς πόρτες του.

Προσπάθησαν μέ ἀπειλές πρῶτα κι ὕστερα μέ γλυκόλογα, νά τήν πείσουν νά βγῆ ἔξω. Μάταια ὅμως. Στό τέλος ὁ ἐπικεφαλῆς ἔδωσε ἐντολή νά τήν ἀφήσουν καί νά φύγουν, βάζοντας μιά πρόχειρη φρουρά ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησία, πιστεύοντας ὅτι σέ λίγες ἡμέρες θά εἶχε τελειώσει ἡ ἀποκοτιά τῆς χωριάτισσας, μιά καί δέν θά εἶχε οὔτε νά φάη οὔτε νά πιῆ.

Πέρασαν οἱ μέρες, οἱ μῆνες, τά χρόνια καί ἡ κοπέλλα τῶν 25 ἐτῶν τότε, δέν βγῆκε ἔξω. Ἔμεινε μέσα στήν ἐκκλησία κλεισμένη γιά 15 ὁλόκληρα χρόνια!

Πότε-πότε καί πολύ κρυφά φρόντιζαν οἱ γείτονες νά τῆς ρίχνουν ἀπό κάποιο ἀνοιχτό παράθυρο κάποια ξεροκόματα ἤ ἄν εὕρισκαν λίγο φαγητό, κι αὐτό πολύ σπάνια, γιατί οἱ φρουροί ἦσαν ἄγρυπνοι. Τό κρύο στήν περιοχή ἐκείνη τόν χειμῶνα ἔφθανε στούς 40 βαθμούς ὑπό τό μηδέν! Ἡ γενναία ψυχούλα της μέ τό ἀσθενικώτατο σῶμα τά ὑπέμεινε ὅλα μέ πίστι δυνατή καί μέ τήν βοήθεια τῆς προσευχῆς.

Μέ τήν ἔναρξι τοῦ πολέμου μεταξύ Ρωσίας – Γερμανίας, τά πράγματα χαλάρωσαν τελείως, ὅσον ἀφορᾶ τούς χριστιανικούς διωγμούς, καί ἡ χωριατοπούλα, πού ἦτο πλέον 40 ἐτῶν, γύρισε στό σπίτι της, πρός θαυμασμόν ὅλων τῶν κατοίκων.

Τό 1941, μέ τούς διωγμούς τοῦ Χρουτσώφ, οἱ ἀρχές τῆς πόλεως ἀποφάσισαν καί πάλι νά γκρεμίσουν τήν ἐκκλησία. Ἡ γυναῖκα αὐτή, μόλις τό πληροφορήθηκε, ἔτρεξε καί μπῆκε ξανά στόν ναό καί αὐτή τήν φορά ἔμεινε μέσα 10 χρόνια! Καί ἡ ἐκκλησία, χάρι στήν αὐτοθυσία της, σώθηκε.

Ὅταν κατάλαβε ὅτι ἡ ἐκκλησία δέν κινδυνεύει πλέον. Ἐπέστρεψε σπίτι της καί θέλησε νά ἀφιερωθῆ ὁλοκληρωτικά στόν Κύριο. Ἔτσι ντύθηκε τό μοναχικό Σχῆμα καί πῆρε τό ὄνομα Βαρβάρα.

Ἐπειδή τά μοναστήρια εἶχαν κλείσει, μόναζε στό φτωχικό σπιτάκι της, ἐκτελῶντας μέ συνέπεια τά μοναχικά της καθήκοντα, κάτω ἀπό τήν ἐπίβλεψι πνευματικοῦ πατρός.

Ἐκοιμήθη ὁσιακῶς τό 1996, περίπου ἑκατό ἐτῶν, ἔχοντας περάσει εἴκοσι πέντε ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τήν ζωή της μέσα σ᾿ ἕνα μικρό ναό, μόνη -κατάμονη, μέσα σέ φοβερές στερήσεις καί τραγικές συνθῆκες, γιά νά ἐμποδίση τούς ἀθέους νά τόν γκρεμίσουν.

Σέ ὁλόκληρη τήν βόρεια Ρωσία, στήν περιοχή τῆς Καρελίας καί μάλιστα στήν ἰδιαιτέρα πατρίδα της, τό Ὀλονέτς, ὅλοι μιλοῦν μέ πολλή συγκίνησι γιά τήν ἁπλῆ ἐκείνη χωριατοπούλα, πού τόλμησε νά τά βάλη μέ μία ὑπερδύναμι, ὅπως ἦτο τότε ἡ Σοβιετική Ἕνωσις.

Ἀντιστάθηκε μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, τήν πίστι καί τήν προσευχή της, καί νίκησε κατά κράτος τό ἄθεο καθεστώς τῶν Σοβιέτ, τό κράτος τοῦ διαβόλου καί τῆς κακίας. Δέν ἀποκλείεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀργότερα νά τήν ἀνακηρύξη καί Ἁγία²!

Ἀλήθεια, ποιός ἀπό μᾶς θά μποροῦσε νά τό ἐπαναλάβη αὐτό, καί ἰδίως γυναῖκα;....

• Ποιός τήν συντηροῦσε τόσα χρόνια μέσα στόν ναό; Ἀσφαλῶς ὁ Θεός! (ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ὅταν κάποιοι γείτονες τῆς ἔρριπταν ἀπό κάποιο ἀνοικτό παράθυρο κανένα κομμάτι ξερό ψωμί), πού ἄκουγε τήν δυνατή προσευχή της. Διότι, ὅπως ἔλεγε, ὅλη μέρα προσηύχετο: «Παναγία, βοήθησέ με! Χριστέ μου, σῶσε με!» Ἐπεκαλεῖτο ἐπίσης Ἀγγέλους καί Ἁγίους.

• Ποιός τήν ζέσταινε, ὅταν τόν χειμῶνα ἡ θερμοκρασία ἔφθανε 40 βαθμούς ὑπό τό μηδέν; Ὁ Θεός, φυσικά, πού ἀνταποκρινόμενος στήν θερμή της προσευχή καί τήν ζωντανή πίστι της, ἔκαμε τήν παγωνιά ζεστή θεϊκή ἀγκαλιά. Ἤ, πιθανόν, ὁ Θεός νά τῆς δώρησε τό μεγάλο χάρισμα, πού δίνει σέ ὁρισμένους Ἁγίους Του, ὥστε τόν μέν χειμῶνα νά μήν κρυώνουν καί στίς μεγάλες ζέστες νά μήν ζεσταίνωνται οὔτε κἄν νά ἰδρώνουν.

• Ποιός ἀντικαθιστοῦσε τά κουρελιασμένα ἀπό τήν πολυκαιρία ρουχάκια της; Ὁ Θεός, διά τῆς προσευχῆς.

• Ποιός τήν πότιζε μέ λίγο δροσερό νερό, πού δέν ὑπῆρχε μέσα στόν ναό; Ἡ πίστις της, μέσῳ τῆς προσευχῆς.

• Ποιός τήν παρηγοροῦσε στήν μοναξιά της, ἰδίως τίς βαρειές ἡμέρες τοῦ χειμῶνα; Καί πῶς ἄντεχε μόνη-κατάμονη, χωρίς καμμιά ἀνθρώπινη παρηγοριά ὅλη αὐτή τήν φοβερή μοναξιά καί τό σκοτάδι; Μόνον ἡ συνεχής καθημερινή προσευχή της, πού ἐνισχύετο ἀπό τήν πίστι της, μέ παρόντα ἀσφαλῶς τόν Θεό, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τό σύνολο τῶν ἁγίων καί τῶν Ἀγγέλων.

• Ποιός σταματοῦσε τούς ὑπευθύνους νά μήν σπάσουν τίς πόρτες καί μέ τίς ξιφολόγχες τους οἱ στρατιῶτες νά κατασφάξουν τήν εὐλογημένη ἐκείνη γυναῖκα πού τούς ἀντιστέκετο; Ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία μας, ἀλλά μέσα ἀπό τήν δική της φλογερή προσευχή καί πίστι.

Ναί!... ἡ προσευχή της ἦτο:

1. ἡ τροφή στήν πεῖνα της,

2. τό νερό στή δίψα της,

3. ἡ ζεστασιά στό κρῦο,

4. ἡ δροσιά στή ζέστη,

5. ἡ προστασία στούς κινδύνους,

6. ἡ παρηγοριά στή μοναξιά της,

7. ἡ ἀσφάλεια στούς φόβους της.

Ἡ καθημερινή καί θερμοτάτη προσευχή τῆς μοναχῆς Βαρβάρας, πού τῆς δώριζε δύναμι καί χάρι στήν πίστι, ἔκανε δύο θαύματα:

1. Μέ τό πρῶτο διατηρήθηκε στήν ζωή, ἐν Χριστῷ, ἀκμαιοτάτη,

2. καί μέ τό δεύτερο θαῦμα ἀπέδειξε τήν νίκη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μέσῳ μιᾶς καί μόνης ψυχῆς ἀπέναντι σ᾿ ἕνα ὁλόκληρο ἄθεο σιδηρόφρακτο κράτος 300 ἑκατομμυρίων.

συνεχίζεται......

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ “

Ἐκδόσεις: “Γ. Γκέλμπεσης”

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

 Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Πρωτ. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει.Ἀρχ, Σάββας Ἁγιορείτης

1Ἰωάν. Κ΄ : 28-29.

2Ἀρχ. Νεκταρίου Ἀντωνοπούλου, Ρῶσοι Νεομάρτυρες καί ὁμολογητές, ἐκδ. Ἀκρίτας Ἀθήνα 2000, σελ. 70-71.