'Ό πόλεμος κατά τῶν ἀκαθάρτων παθῶν τῆς σαρκός''

Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής καί Σπηλαιώτης (1897–1959†)

Έκφραση Μοναχικής Εμπειρίας – επιστολή 37. σελ, 223

 

''Ἠρχισαν οἱ ἄγριοι πόλεμοι, ὅπου δέν μέ ἄφηναν ἡσυχίαν ἡμέρα καί νύχτα. Ἄγριοι πόλεμοι! Μήτε ὥραν νά ἡσυχάσω. Ἐπίσης καί ἐγώ μέ μανίαν εἰς αὐτούς. Ἕξ ὥρας καθήμενος εἰς προσευχήν τόν νοῦν δέν ἐσυγχώρουν νά ʹβγῇ ἀπό τήν καρδίαν. Ἀπό τό σῶμα μου ὁ ἰδρώτας ἔτρεχε βρύσις. Ξύλον ἀλύπητα. Πόνος καί δάκρυα. Νηστεία ἄκρα καί ὁλονύκτιος ἀγρυπνία. Καί ἐπιτέλους κατέπεσα.Ὅλα ἔτη ὀκτώ κάθε νύκτα μαρτύριον. Ἔφευγαν οἱ δαίμονες καί ἐφώναζαν. Μᾶς ἔκαψε! Μᾶς ἔκαψε! Ὅπου ἔτυχε μίαν νύχτα... καί τούς ἤκουσε καί ὁ πλησίον μου ἀδελφός ξενιζόμενος, ποῖοι ἦσαν αὐτοί πού ἐφώναζαν. Καί ὅμως τήν τελευταίαν ἡμέραν, πού θά τούς ʹδίωκεν ὁ Χριστός, ἐγω πλέον διελογιζόμην ἀπεγνωσμένος ὅτι, ἀφου τό σῶμα μου ἐπεσε τελείως νεκρόν καί τά πάθη μου ἐνεργουν ὡς ἐν τελεία ὑγεία, οἱ δαίμονες εἶναι οἱ νικηταί. Αὐτοί μέ ἔκαψαν ἀσφαλῶς καί ἐνίκησαν καί ὄχι ἐγώ. Ἐπιτέλους, καθώς ἐκαθήμην νεκρός, πληγωμένος, ἀπεγνωσμένος, αἰσθάνομαι ὅτι ἠνοίχθη ἡ θύρα καί ἦλθε κάποιος, πλήν δέν ἐστράφην νά ἰδῶ, ἀλλά ἔλεγα τήν εὐχήν. Καί αἴφνης αἰσθάνομαι ὅτι κάτω μου κάποιος μέ ἐρεθίζει πρός ἡδονήν. Καί στρέφομαι καί βλέπω τόν δαίμονα, ὅπως εἶναι κασίδης· πληγωμένη ἡ κεφαλή του βρωμάει! Καί ὥρμησα θηριωδῶς νά τόν πιάσω. Καί, ὅπως τόν ἔπιασα, εἶχε τρίχες τοῦ χοίρου, καί ἔγινεν ἄφαντος. Εἰς δέ τήν ἀφήν μου μέ ἄφησε τήν αἴσθησιν τῶν τριχῶν του καί τήν βρώμα στήν ὄσφρησιν. Καί ἐπιτέλους ἀπʹ αὐτήν τήν στιγμήν ἐρράγη ὁ πόλεμος καί ἔπαυσαν ὅλα. Καί ἦλθεν εἰρήνη εἰς τήν ψυχήν. Καί ἀπαλλαγή τελεία τῶν ἀκαθάρτων παθῶν τῆς σαρκός.''