Από το ημερολόγιο για τον στάρετς Βαρσανούφιο
Ένας άγιος Πατριάρχης είχε ένα διάκονο, ο οποίος καθημερινά τον διακωμωδούσε. Ο άγιος αυτός Πατριάρχης το υπέμενε.
Κάποτε πού ο Πατριάρχης καθόταν σέ τραπέζι με μερικούς επισκέπτες, ο διάκονος, όπως συνήθιζε, άρχισε να τον κοροϊδεύει μπροστά σέ όλους. Όλοι έμειναν κατάπληκτοι μπροστά στην αναίδεια του διακόνου. Περισσότερο όμως τούς κατέπληξε η ανοχή του Πατριάρχη. Ξαφνικά, έρχεται ένα κοράκι και κάθεται στο παράθυρο και άρχισε να κράζει.Ο διάκονος γελώντας, λέγει στον Πατριάρχη:
- Πες μας, αγιότατε, τί λέγει το κοράκι;
Δεν πρόλαβε ο Πατριάρχης να τελειώσει τα λόγια του, και ο διάκονος έπεσε νεκρός, κατάμαυρος.
Βλέπεις; Αυτό σημαίνει, πώς κατάλαβε τί είπε ο κόρακας, πού ίσως ήταν ο ίδιος ο διάβολος, πού έκραζε με την μορφή του κόρακα. Ο άγιος όμως το κατάλαβε καλά- κατάλαβε την γλώσσα του...
Τώρα βλέπομε παντού να μισούν την χριστιανική πίστη. Γιατί την θεωρούν βαρύ φορτίο, πού τούς εμποδίζει να ζουν χωρίς περιορισμούς και να αμαρτάνουν ελεύθερα.
Ο Γκαίτε είπε κάποτε: «Μόνο δύο πράγματα μισώ: Τους κοριούς και τον Χριστιανισμό!»
Τί εμπαιγμός! Τί ιεροσυλία! Όταν πέθαινε φώναζε: «Φώς! Περισσότερο φώς!» Λόγια φοβερά. Τί να σήμαιναν άραγε; Τί άλλο από το ότι το σκοτάδι της κόλασης ήταν δίπλα του, έτοιμο να τον ρουφήξει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου