Ὄρθρος Μεγάλης Δευτέρας (:Ματθ.21,18-43), Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστόμος, [Μέρος τέταρτο (Ματθ.21,33-42):Ἡ παραβολή τῶν κακῶν γεωργῶν]

  

ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ (:Ματθ.21,18-43)

               ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

                     ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

[Μέρος τέταρτο (Ματθ.21,33-42):Η παραβολή των κακών γεωργών]

   «Ἄλλην παραβολὴν ἀκούσατε. ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησεν(:Ακούστε και άλλη παραβολή: ένας άνθρωπος οικοδεσπότης φύτεψε αμπέλι και ύψωσε γύρω από αυτό ένα φράκτη και έσκαψε μέσα σε αυτό ένα πατητήρι και μία δεξαμενή και έκτισε πύργο, για να μένουν οι εργάτες και οι φύλακες· εμπιστεύτηκε αυτό σε κάποιους γεωργούς και αναχώρησε σε άλλη χώρα).

      ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ(:Όταν λοιπόν πλησίασε ο καιρός του τρυγητού, έστειλε τους δούλους του στους γεωργούς, για να πάρουν τους καρπούς που αυτός δικαιούνταν). καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν(:Οι γεωργοί, όμως, όντας μοχθηροί και άπληστοι, συνέλαβαν τους δούλους και άλλον έδειραν, άλλον φόνευσαν, άλλον λιθοβόλησαν). πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως(:Πάλι ο οικοδεσπότης έστειλε άλλους δούλους, περισσοτέρους από τους πρώτους και έκαμαν και σε αυτούς τα ίδια). ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου(:Ύστερα επίσης έστειλε προς αυτούς τον υιό του λέγοντας: ‘’Οι άνθρωποι αυτοί θα ντραπούν τουλάχιστον το παιδί μου’’). οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ(:Οι γεωργοί όμως, όταν είδαν τον υιό, είπαν μεταξύ τους: ‘’Αυτός είναι ο κληρονόμος· ελάτε, ας τον φονεύσουμε και ας καταλάβουμε οριστικά πλέον εμείς την κληρονομία του). καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, καὶ ἀπέκτειναν(:Και αφού τον συνέλαβαν, τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και εκεί τον φόνευσαν).

†. Κυ 12-06-1994, Σ Ι Ω Ν Ι Σ Μ Ο Σ.

Πρός τά Νειάτα – Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος «ΙΩΣΗΦ Ο ΠΙΣΤΟΣ»

Ὁ Ἰακώβ εἶχε δώδεκα γυιούς.

Ἄλλοι ἀπό αὐτούς ἦσαν γεωργοί. Ὄργοναν τά γόνιμα χωράφια τους μέ ἄλογα ἤ γαϊδουράκια, θέριζαν μέ τά δρεπάνια τά μεστωμένα στάχυα, ἁλώνιζαν καί ἀποθήκευαν τό ξανθό σιτάρι.

Ἄλλα παιδιά του ἔβοσκαν πρόβατα στίς ράχες τῶν βουνῶν τῆς γόνιμης καί εὐλογημένης ἀπό τόν Θεό Παλαιστίνης. Ἔκοβαν θάμνους καί ρείκια καί τάϊζαν τά πρόβατα, καί, ὅταν αὐτά ἔβοσκαν, καθόντουσαν σέ ἕνα βράχο καί ἔπαιζαν τήν φλογέρα τους. Ἀπό τά δώδεκα παιδιά τοῦ Ἰακώβ διακρινόταν ὁ Ἰωσήφ. Ἦταν εὔσωμος, ὑψηλός, μέ μαῦρα σγουρά μαλλιά καί μάτια φωτεινά σάν τά ἄστρα.

Ὁ Ἰακώβ ἀγαποῦσε πολύ τόν Ἰωσήφ. Τοῦ εἶχε ράψει ἕνα μακρύ φόρεμα ἀπό τά καλύτερα ὑφάσματα καί πάντα ἔδειχνε τήν τρυφερή πατρική του ἀγάπη στόν ἀγγελόμορφο Ἰωσήφ.

Τά ὑπόλοιπα ἀδέλφια μισοῦσαν τόν Ἰωσήφ. Τό μίσος αὐτό γιγαντώθηκε ὅταν τούς διηγήθηκε τό ἑξῆς ὄνειρο. Ὀνειρεύτηκα ὅτι ὅλοι μας εἴχαμε δέσει στάχυα καί τά κάμαμε δεμάτια. Τά δικά σας δεμάτια ἔπεσαν καί προσκύνησαν τό δικό μου δεμάτι. Ἄλοτε τούς διηγήθηκε ἕνα ἄλλο ὄνειρο. Ὀνειρεύτηκα ὅτι ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη καί δώδεκα ἄστρα ἔπεσαν καί μέ προσκύνησαν.

Καί τά ἀδέλφια του ἔλεγαν μεταξύ τους. Αὐτός πού βλέπετε θά γίνει μεγάλος καί τρανός ἄρχοντας καί μεῖς θά γίνουμε δοῦλοι του. Αὐτό σημαίνουν τά ὄνειρα πού ὀνειρεύτηκε. Προτοῦ λοιπόν γίνομε δοῦλοι του ἐλᾶτε νά τόν σφάξωμε καί νά ποῦμε στόν γέρο πατέρα μας ὅτι τόν ἔφαγαν τά ἄγρια σαρκοφάφα ζῶα τοῦ βουνοῦ, γιά νά γλυτώσωμε μιά καί καλή ἀπό αὐτόν τόν μελλοντικό τύρανό μας. Καί σκεπτόντουσαν λοιπόν πῶς νά τόν σκοτώσουν.

Θά τόν σφάξομε καί θά πετάξουμε τά κομμάτια του νά τά φᾶνε τά τσακάλια καί οἱ ἀλεποῦδες τοῦ βουνοῦ. Θά βάψομε τόν μεταξωτό γυαλιστερό χιτῶνα του μέ τό αἷμα του καί θά ποῦμε στόν γέρο Ἰακώβ: «Πατέρα χάθηκε ὁ Ἰωσήφ. Βρήκαμε μόνο αὐτό τό ροῦχο. Μήπως εἶναι δικό του;».

Ὅλοι συμφώνησαν ὅτι ἔτσι πρέπει νά κάμουν, γιά νά μάθη ὁ Ἰωσήφ νά τόν προσκυνοῦμε.

Ὄρθρος Μεγάλης Δευτέρας (:Ματθ.21,18-43), Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος [Μέρος τρίτο (Ματθ.21,28-32):Ἡ παραβολή γιά τούς δύο γιούς]

 ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ (:Ματθ.21,18-43)

               ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

                     ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

[Μέρος τρίτο (Ματθ.21,28-32):Η παραβολή για τους δύο γιους]

     Στη συνέχεια λέει: «Τί δὲ ὑμῖν δοκεῖ; Ἄνθρωπός τις εἶχε τέκνα δύο, καὶ προσελθὼν τῷ πρώτῳ, εἶπε· Τέκνον, ὕπαγε σήμερον ἐργάζου ἐν τῷ ἀμπελῶνί μου(:Πώς σας φαίνεται αυτό που θα σας πω; Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους. Κι αφού πλησίασε τον πρώτο, του είπε: ‘’Παιδί μου, πήγαινε σήμερα και δούλεψε στο αμπέλι μου’’).Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς, εἶπεν· Οὐ θέλω· ὕστερον δὲ μεταμεληθεὶς, ἀπῆλθε(:Εκείνος του αποκρίθηκε: ‘’Δεν θέλω να πάω’’. Ύστερα όμως μετάνιωσε και πήγε).Καὶ προσελθὼν τῷ δευτέρῳ, εἶπεν ὡσαύτως. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς, εἶπεν· Ἐγώ, κύριε· καὶ οὐκ ἀπῆλθε(:Πλησίασε τότε και τον δεύτερο γιο και του είπε τα ίδια. Κι αυτός του αποκρίθηκε: ‘’Μάλιστα, κύριε, πηγαίνω’’. Και δεν πήγε). Τίς ἐκ τῶν δύο ἐποίησε τὸ θέλημα τοῦ πατρός; Λέγουσιν αὐτῷ· Ὁ πρῶτος. (:Ποιος από τους δύο έκανε το θέλημα του πατέρα του; Του λένε: ‘’Ο πρώτος’’)».

    Πάλι τους ελέγχει με παραβολές υπαινισσόμενος και την αγνωμοσύνη των Ιουδαίων και την ευπείθεια των ειδωλολατρών που τους περιφρονούσαν πάρα πολύ. Διότι οι δύο αυτοί υιοί αυτό δηλώνουν, πράγμα που συνέβη και επί των εθνικών και επί των Ιουδαίων. Καθόσον οι εθνικοί αν και δεν υποσχέθηκαν να υπακούσουν και δεν υπήρξαν ακροατές του νόμου, απέδειξαν τελικά την υπακοή τους με τα έργα τους. Ενώ οι Ιουδαίοι αν και είπαν «πάντα, ὅσα εἶπεν ὁ Θεός, ποιήσομεν καὶ ἀκουσόμεθα. ἀνήνεγκε δὲ Μωυσῆς τοὺς λόγους τούτους πρὸς τὸν Θεόν(:όλα όσα διέταξε ο Θεός θα εφαρμόσουμε και θα υπακούσουμε)»[Εξ. 19,8], όμως στην πράξη παράκουσαν.

    Για τον λόγο λοιπόν αυτόν, για να μη νομίσουν ότι ο νόμος τούς ωφελεί, τους αποδεικνύει ότι αυτός ο ίδιος ο νόμος τούς καταδικάζει, πράγμα που και ο Παύλος το λέγει ως εξής: «οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται(: διότι δίκαιοι ενώπιον του Θεού είναι όχι όσοι ακούνε απλώς την ανάγνωση του θείου νόμου, αλλά όσοι τηρούν και εφαρμόζουν τον νόμο· αυτοί θα αναγνωριστούν δίκαιοι)»[Ρωμ. 2,13]. Για τον λόγο αυτόν, θέλοντας να τους κάνει να κατακρίνουν μόνοι τους τους εαυτούς τους, προετοιμάζει τα πράγματα ώστε μόνοι να βγάλουν την απόφαση, πράγμα που κάνει και στην παρούσα παραβολή του αμπελώνα.

Δηλητηριῶδες «ψυχοθεραπευτικό ὑλικό» (Πρωτοπρ. Θωμᾶς Βαμβίνης)

Δηλητηριῶδες «ψυχοθεραπευτικό ὑλικό» (Πρωτοπρ. Θωμᾶς Βαμβίνης)

 Θά καταγράψουμε κάποιες παρατηρήσεις μέ ἀφορμή τρία κείμενα. Τό ἕνα προέρχεται ἀπό τό «Ἡμερολόγιο» τοῦ Γ. Σεφέρη (Μέρες, τόμος Θ΄), τό ἄλλο ἀπό μιά ὁμιλία τοῦ Ἴρβιν Γιάλομ μέ τίτλο «Θρησκεία καί Ψυχιατρική» καί τό τρίτο ἀπό τό βιβλίο «Τό μυστήριο τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς» τοῦ Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ. Μέσα σ’ αὐτά τά κείμενα φαίνεται καθαρά τό πῶς λειτουργεῖ ἡ ὑποκρισία συνδεδεμένη μέ τήν φιλαυτία καί τήν ὑπερηφάνεια, στό πεδίο τῆς κοσμικῆς ζωῆς, ἀλλά καί στά πρῶτα βήματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς, κάποιων ἀνώριμων Χριστιανῶν.

Τό περίεργο εἶναι ὅτι κείμενα πού δομήθηκαν μέ κίβδηλα «πνευματικά ὑλικά», μέ πολύ ψέμα καί ὑποκρισία, θεωροῦνται ἀπό ὁρισμένους στοχαστές καί ψυχοθεραπευτές ὡς ψυχοθεραπευτικά φάρμακα, πράγμα ἀδιανόητο γιά τούς Πατέρες καί Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας. Γνωρίζουν οἱ ποιμένες καί θεραπευτές τοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας ὅτι «ὁ εἰς τόν βίον αὐτοῦ ψευδόμενος», δηλαδή ὁ ὑποκριτής, ὡς πνευματικά ἀσθενής, καταστρέφει τόν ἑαυτό του, ἀλλά δυσχεραίνει καί τήν εἴσοδο στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας πολλῶν ἄλλων. Ὅ,τι παράγει (λόγος, συγγραφή, κοινωνικό ἔργο) εἶναι ἔκθετο σέ πνευματικούς ἐπιμολυσμούς. Καί τό καλό πού κάνει, ἐν τέλει, δέν τό κάνει καλά. Ἄλλωστε, μέ ψέματα δέν θεραπεύεται ὁ ἄνθρωπος, οὔτε ποιμαίνεται ὁ λαός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἄς ἔλθουμε ὅμως στά τρία κείμενα πού προαναφέραμε. Εἰσαγωγικά πρέπει νά σημειωθῇ ὅτι ἕνας ἄνθρωπος μέ καλλιέργεια, ὄχι ὑποχρεωτικά πνευματική μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ἔννοια τοῦ ὅρου, ὁπωσδήποτε ὅμως μέ διανοητική, αἰσθητική καί γλωσσική, ὅπως ἦταν ὁ Γ. Σεφέρης, καταλαβαίνει εὔκολα τόν κούφιο λόγο, τόν κίβδηλο, αὐτόν πού εἶναι ἐμποτισμένος ἀπό τό ψέμα, τήν ὑποκρισία, τήν ὑπεροψία. Βλέπει καθαρά τόν ὑποκρινόμενο συγγραφέα νά παίρνῃ μέσα στά κείμενά του διάφορες θεατρικές «πόζες» γιά νά ἐντυπωσιάσῃ τούς ἀνυποψίαστους ἀναγνῶστες του, μέ στόχο νά προσελκύσῃ στό δίχτυ του ὅλους τούς ἀνήμπορους νά ἀντέξουν τήν τραγικότητα τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖοι θέλουν ἐπικύρωση τῶν παθῶν τους καί διαφυγή σέ χαρά χωρίς εὐθύνη καί χωρίς καυστικό καί φωτιστικό θεολογικό νόημα.

Ὄρθρος Μεγάλης Δευτέρας (:Ματθ.21,18-43) Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Μέρος Δεύτερο (Ματθ.21,23-27): Ἀποστομωτικές ἀπαντήσεις τοῦ Κυρίου πρός τούς Φαρισαίους]

  

ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ (:Ματθ.21,18-43)

               ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

                     ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

[Μέρος δεύτερο (Ματθ.21,23-27):

Αποστομωτικές απαντήσεις του Κυρίου προς τους Φαρισαίους]

     Οι αλαζόνες όμως Ιουδαίοι και κυριευμένοι από τον φθόνο επειδή ήθελαν να διακόψουν τη διδασκαλία Του, αφού Τον πλησίασαν, Τον ρώτησαν: «Ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιεῖς, καὶ τίς σοι ἔδωκε τὴν ἐξουσίαν ταύτην;(: Κι όταν ο Ιησούς ήλθε στο ναό, την ώρα που δίδασκε, Τον πλησίασαν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού και του είπαν: ‘’Με ποια εξουσία τα κάνεις αυτά; Και ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να διώχνεις από τον ναό τους ανθρώπους και να διδάσκεις μέσα στον ιερό αυτό τόπο; ‘’)»[Ματθ.21,23-27]. Επειδή δηλαδή δεν μπορούσαν να αμφισβητήσουν τα θαύματά Του, Του προβάλλουν ως δικαιολογία για να Τον διακόψουν, την εκδίωξη των εμπόρων από τον ναό.

    Το ίδιο επίσης φαίνεται να Τον ρωτούν και κατά τη διήγηση του ευαγγελιστή Ιωάννη, αν και όχι με τις ίδιες λέξεις, αλλά με την ίδια διάθεση. Καθόσον και εκεί Του λέγουν: «τί σημεῖον δεικνύεις ἡμῖν ὅτι ταῦτα ποιεῖς;(: Ποιο σημείο έχεις να μας δείξεις που να αποδεικνύει και να επιβεβαιώνει ότι έχεις πράγματι την εξουσία να τα κάνεις αυτά;)»[Ιω. 2,18]. Αλλά εκεί μεν δίνει την εξής απάντηση: «λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν(:Γκρεμίστε τον ναό αυτό, και σε τρεις ημέρες θα τον ξαναχτίσω μόνο με τη δύναμή μου. Διότι θα αναστηθώ από τον τάφο ως ζωντανός ναός του Θεού και αθάνατη κεφαλή της Εκκλησίας μου. Και η Εκκλησία μου αυτή θα αντικαταστήσει για πάντα τον ναό σας, που θα καταστραφεί)»[Ιω.2,19], ενώ εδώ τους εμβάλλει σε απορία.

    Επομένως γίνεται φανερό ότι τότε μεν ήταν η αρχή και το προοίμιο των θαυμάτων, ενώ εδώ το τέλος. Τα λόγια τους έχουν την εξής σημασία: «Κατέλαβες τον διδασκαλικό θρόνο; Χειροτονήθηκες», Του λέγουν, «ιερέας ώστε να επιδεικνύεις τόσο μεγάλη εξουσία;». Αν και βέβαια τίποτε δεν έκανε που να έδειχνε αυθάδεια, αλλά απλώς ενδιαφέρθηκε για την καλή τάξη του ναού· επειδή όμως δεν είχαν τίποτε άλλο να πουν, Τον κατηγορούν γι' αυτό. Και όταν μεν εκδίωξε τους πωλητές, δεν τόλμησαν να Του πουν τίποτε, εξαιτίας των θαυμάτων που έκανε· όταν όμως παρουσιάστηκε και πάλι μπροστά τους, τότε Τον κατηγορούν.

    Τι κάνει λοιπόν ο Κύριος; Δεν τους απαντά κατευθείαν δείχνοντας έτσι ότι εάν ήθελαν να δουν την εξουσία Του, μπορούσαν, αλλά τους ρωτά και ο Ίδιος το εξής: «Τὸ βάπτισμα ᾿Ιωάννου πόθεν ἦν, ἐξ οὐρανοῦ, ἢ ἐξ ἀνθρώπων;(: Το βάπτισμα του Ιωάννου, ο οποίος μαρτύρησε για μένα και υπήρξε πρόδρομός μου, από πού προερχόταν; Από τον Θεό ή από επινόηση και εντολή ανθρώπων;)».Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της ερωτήσεως; Ασφαλώς ήταν πάρα πολύ μεγάλο.

Ὁμιλία γιά τήν προσωπική ἐμπειρία τῶν Ἀποστόλων. Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ.

"Ο ην απ’ αρχης, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοις ημών, ο εθεασάμεθα και αί χειρες ημών εψηλάφησαν, περί του λόγου της ζωης• και η ζωή εφανερώθη, και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν υμίν την ζωην την αιώνιον (Α’ Ίωάν. 1,1-2)

Ιδού, ο αποστολικός λόγος! Οι απόστολοι δεν ομιλούν σαν κοσμικοί σοφοί ή φιλόσοφοι ούτε πόσο μάλλον σαν θεωρητικοί, οί οποιοι κάνουν υποθετικές εικασίες περί των πραγμάτων προκειμένου κάτι να άνακαλύψουν.

Οί άπόστολοι ομιλούν για πράγματα πού δεν αναζήτησαν οί ίδιοι, άλλα τα όποια άνέλπιστα τούς έπισκέφθηκαν για γεγονότα τα όποια δεν άνακάλυψαν αυτοί, άλλα άναπάντεχα τούς βρήκαν και τούς συνάρπασαν. 

Δεν ήταν το επιτήδευμά τους η πνευματική έρευνα, ούτε σπούδασαν ψυχολογία, ούτε άσχολήθηκαν με πνευματικές αναζητήσεις. Το επάγγελμά τους ήταν ή άλιεία, μια καθαρά εμπειρική καί χειρωνακτική, σωματική απασχόληση. Ένώ ψάρευαν, παρουσιάστηκε σ’ αύτούς ό Θεάνθρωπος: απαλά καί άβίαστα τους είσήγαγε σε μια νέα κλίση, στην υπηρεσία Του.

Αὐτή τήν πράξη σου ὁ Θεός ποτέ δέν θά τήν ξεχάσει. Ὅλα καταγράφονται.

 

 Μιά κοπέλα, πηγαίνοντας προς το Μοναστήρι συνάντησε στο δρόμο έναν μικροπωλητή βιβλίων. Ανάμεσα σε διάφορα βιβλία με άσεμνο περιεχόμενο ήταν και το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

Νά ταπεινώνεσαι καί νά ἐξομολογεῖσαι, διότι...

Να ταπεινώνεσαι και να εξομολογείσαι, διότι η εξομολόγησις εμπερικλείει την αγιωτάτη ταπείνωση, χωρίς την οποία δεν σώζεται κανείς.Γέροντας Εφραίμ ΑΡΙΖΟΝΑΣ