ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ [: Εβρ.1,10-2,3]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
[Μέρος πρώτο: υπομνηματισμός των χωρίων Εβρ.1,6-1,14]
«Ὃταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει· καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτῷ πάντες ἄγγελοι Θεοῦ. καὶ πρὸς μὲν τοὺς ἀγγέλους λέγει· ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα, καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα· πρὸς δὲ τὸν υἱόν· ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· ῥάβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου (:και όταν θα εισαγάγει ο Πατήρ με δόξα και δύναμη τον Υιό που γεννήθηκε από Αυτόν πριν δημιουργηθεί όλη η κτίση, για να κρίνει την οικουμένη, λέει: “Να Τον προσκυνήσουν όλοι οι άγγελοι του Θεού”. Ο Υιός λοιπόν που έγινε άνθρωπος είναι Κύριος και των αγγέλων· και για τους αγγέλους λέει: “Ο Θεός κάνει τους αγγέλους Του ταχυκίνητους και αιθέριους σαν τους ανέμους, και τους λειτουργούς που Τον υπηρετούν λαμπρούς και δραστικούς σαν την πύρινη φλόγα”.Για τον Υιό όμως λέει: “Ο βασιλικός Σου θρόνος, Θεέ, μένει στερεός και ασάλευτος στους ατέλειωτους αιώνες. Η βασιλική Σου ράβδος είναι ράβδος και εξουσία ευθύτητας και δικαιοσύνης”)»[Eβρ.1,6-8].
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ονομάζει έξοδο την ένσαρκο έλευσή Του, όπως όταν λέγει «ἰδοὺ ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι(:(:Ιδού, βγήκε ο σπορέας έξω στο χωράφι για να σπείρει)»[Ματθ.13,4]· και πάλι: «ἐξῆλθον παρὰ τοῦ πατρὸς καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον (:ήμουν στους κόλπους του Πατρός μου ως γνήσιος Υιός Του και βγήκα από τον Πατέρα όταν έγινα άνθρωπος και ήλθα στον κόσμο)» [Ιω.16,28]· και σε πολλά σημεία μπορεί κανείς να το δει αυτό. Ο Παύλος όμως την ονομάζει είσοδο λέγοντας: «Ὃταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην (:και όταν πάλι εισαγάγει τον πρωτότοκο Υιό Του στην οικουμένη)», εννοώντας είσοδο την ανάληψη της σάρκας.
Γιατί όμως μιλούν διαφορετικά για το ίδιο πράγμα και για ποια αιτία λέχτηκαν αυτά; Φαίνεται από την ίδια τη σημασία των λόγων. Ο Χριστός δηλαδή σωστά ονομάζει τον ερχομό Του έξοδο, επειδή ήμασταν έξω από τον Θεό. Και όπως στα βασιλικά ανάκτορα οι φυλακισμένοι και αντίπαλοι του βασιλιά στέκουν απέξω και εκείνος που θέλει να τους συμφιλιώσει δεν τους εισάγει μέσα, αλλά ο ίδιος βγαίνει έξω και μιλάει μαζί τους, ώσπου να τους κάνει άξιους να δουν τον βασιλιά, το ίδιο έκαμε και ο Χριστός. Πρώτα λοιπόν εξήλθε προς εμάς, δηλαδή έλαβε σάρκα, και αφού μας είπε τα σχετικά με τον βασιλιά, τότε μας εισήγαγε, αφού μας καθάρισε τα αμαρτήματα και μας συμφιλίωσε. Γι΄αυτό ονομάζει τη Σάρκωσή Του έξοδο.
Ο Παύλος όμως την ονομάζει είσοδο, από μεταφορά εκείνων που κληρονομούν και παραλαμβάνουν κάποια νομή και κτήμα. Γιατί λέγοντας: «και όταν πάλι εισαγάγει τον πρωτότοκο στην οικουμένη», αυτό δηλώνει όταν του αναθέτει την οικουμένη· τότε δηλαδή την απέκτησε ολόκληρη, όταν έγινε γνωστός σε αυτήν. Και δεν τα λέγει αυτά για τον Θεό Λόγο, αλλά για τον Χριστό που σαρκώθηκε. Και σωστά. Γιατί, αν ήταν μέσα στον κόσμο, όπως λέγει ο Ιωάννης, και ο κόσμος μέσω Αυτού δημιουργήθηκε, πώς ήταν δυνατό να έρθει αλλιώς, αν δεν έπαιρνε σάρκα;
«Καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτῷ(:και να Τον προσκυνήσουν)», λέγει, «πάντες ἄγγελοι Θεοῦ (:όλοι οι άγγελοι του Θεού)»[Εβρ.1,6]. Όταν πρόκειται να πει κάτι μεγάλο και υψηλό, το προετοιμάζει και το κάνει ευπρόσδεκτο παρουσιάζοντας τον Πατέρα να εισάγει τον Υιό. Και πρόσεχε: Είπε παραπάνω ότι δεν μας μίλησε μέσω των προφητών, αλλά μέσω του Υιού. Έδειξε ότι ο Υιός είναι ανώτερος από τους αγγέλους και το απέδειξε αυτό από το όνομα και από το ότι παρουσίασε τον Πατέρα να εισάγει στον κόσμο τον Υιό. Εδώ πλέον το αποδεικνύει και από άλλο πράγμα. Ποιο λοιπόν είναι αυτό; Από την προσκύνηση. Και αυτό δείχνει πόσο ανώτερος είναι· όσο δηλαδή ο κύριος από τον δούλο. Γι΄αυτό όπως ένας, που εισάγει κάποιον στα ανάκτορα του βασιλιά, προστάζει αμέσως να Τον προσκυνήσουν όλοι οι αξιωματούχοι των ανακτόρων, έτσι κάνει και Αυτός· μιλάει για την είσοδο στον κόσμο του Λόγου που σαρκώθηκε και γι΄αυτό προσθέτει το: «ας Τον προσκυνήσουν όλοι οι άγγελοι του Θεού».
Άραγε μόνο οι άγγελοι και όχι οι άλλες δυνάμεις; Μακριά μια τέτοια σκέψη. Γιατί, άκουσε τα επόμενα: «καὶ πρὸς μὲν τοὺς ἀγγέλους λέγει· ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα, καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα·πρὸς δὲ τὸν υἱόν· ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος (:και για τους αγγέλους λέει: “Ο Θεός κάνει τους αγγέλους Του ταχυκίνητους και αιθέριους σαν τους ανέμους, και τους λειτουργούς που Τον υπηρετούν λαμπρούς και δραστικούς σαν την πύρινη φλόγα”. Για τον Υιό όμως λέει: “Ο βασιλικός Σου θρόνος, Θεέ, μένει στερεός και ασάλευτος στους ατέλειωτους αιώνες”)»[Εβρ.1,8].
Να η πιο μεγάλη διαφορά: εκείνοι δηλαδή είναι κτιστοί, ενώ Αυτός άκτιστος. Και γιατί για τους αγγέλους Του λέγει: «Αυτός που κάνει», ενώ για τον Υιό Του δεν είπε: «Αυτός που κάνει»; Αν και βέβαια μπορούσε να πει έτσι τη διαφορά· για τους αγγέλους του λέγει: «αυτός που κάνει τους αγγέλους Του σαν ανέμους», ενώ για τον Υιό: «ο Κύριος με δημιούργησε»· και πάλι: «ο Θεός Τον έκανε Κύριο και Χριστό». Αλλά ούτε εκείνο λέχθηκε για τον Χριστό Κύριο Υιό, ούτε αυτό για τον Θεό Λόγο, αλλά για τη σάρκωση. Γιατί, όπου ήθελε να φανερώσει την πραγματική διαφορά δεν περιέλαβε μόνο τους αγγέλους, αλλά και όλες τις ουράνιες δυνάμεις που Τον υπηρετούν. Βλέπεις με ποιον τρόπο και με πόση σαφήνεια ξεχωρίζει κτίσματα και κτίστη, υπηρέτες και κύριο, κληρονόμο και γνήσιο Υιό και δούλους;
Στον Υιό όμως λέγει: «ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος (: “Ο βασιλικός Σου θρόνος, Θεέ, μένει στερεός και ασάλευτος στους ατέλειωτους αιώνες.)». Ιδού ένα σύμβολο βασιλείας. «Ῥάβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου(: η βασιλική Σου ράβδος είναι ράβδος και εξουσία ευθύτητας και δικαιοσύνης”)». Να πάλι και άλλο σύμβολο βασιλείας.
Έπειτα πάλι στον Λόγο που σαρκώθηκε: «ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίμησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε, ὁ Θεός, ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου (:αγάπησες τη δικαιοσύνη και μίσησες την αδικία. Γι΄αυτό, Θεέ, ο Πατήρ Σου, ο Οποίος ως προς την ανθρώπινη φύση Σου είναι Θεός Σου, Σε έχρισε με το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, που φέρει χαρά και αγαλλίαση σε Αυτόν που το παίρνει. Και Σου έδωσε το χρίσμα αυτό ασυγκρίτως τελειότερο απ΄ό,τι σε εκείνους που μετέχουν μαζί με Εσένα στη χρίση αυτή· διότι δεν έδωσε και σε Σένα το Άγιο Πνεύμα σε περιορισμένο βαθμό, όπως στους άλλους πιστούς, αλλά Σου το έδωσε ολόκληρο)»[Εβρ.1,9]. Τι σημαίνει «ο Θεός σου»; Επειδή δηλαδή είπε κάτι μεγάλο, πάλι το μετριάζει.
Εδώ έβαλε εναντίον των Ιουδαίων, και εναντίον των οπαδών του Παύλου του Σαμοσατέα, των οπαδών του Αρείου, και εναντίον του Μαρκέλλου, του Σαβελλίου και του Μαρκίωνα. Πώς; Εναντίον των Ιουδαίων, δείχνοντας πως ο Ίδιος είναι και Θεός και άνθρωπος. Εναντίον των άλλων, δηλαδή των οπαδών του Παύλου του Σαμοσατέα, λέγοντας αυτά για την αιώνια ύπαρξη και την άκτιστη ουσία Του· γιατί το «ο θρόνος σου, εσύ που είσαι Θεός, θα παραμείνει στους αιώνες των αιώνων», το ανέφερε σε αντιδιαστολή προς το «έκαμε». Εναντίον των οπαδών του Αρείου λέγει πάλι το ίδιο και ότι δεν είναι δούλος· αν όμως είναι κτίσμα, είναι δούλος. Προς τον Μάρκελλο και τους άλλους, ότι αυτά τα πρόσωπα είναι δύο, διαφορετικά κατά την υπόσταση. Προς τους Μαρκιωνιστές, ότι δεν χρίεται η θεία φύση, αλλά η ανθρώπινη. Έπειτα λέγει: «περισσότερο από τους μετόχους σου». Ποιοι όμως είναι οι μέτοχοι, παρά οι άνθρωποι; Δηλαδή, ο Χριστός δεν έλαβε το Πνεύμα με μέτρο, σε περιορισμένο βαθμό, αλλά εξ ολοκλήρου[ βλ. και Ιω.3,34: «ὃν γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεός, τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ λαλεῖ· οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα(:ο Ιησούς Χριστός, τον οποίο απέστειλε ο Θεός, δεν λέει τίποτε το δικό Του, αλλά λέει τα λόγια του Θεού. Και τα διδάσκει αυτά αλάνθαστα, διότι ο Θεός δεν Του έδωσε το Άγιο Πνεύμα όπως κάποτε στους προφήτες περιορισμένα και σε ορισμένες στιγμές της ζωής τους, αλλά Του το έδωσε ολοκληρωτικά, αδιάκοπα και απεριόριστα˙ και συνεπώς αυτός κατέχει την πλήρη και απόλυτη θεϊκή αποκάλυψη και διδάσκει με ακρίβεια τη διδασκαλία του Θεού)»].
Βλέπεις πώς συνδέει πάντοτε στον λόγο για την άκτιστη φύση και τον λόγο για την οικονομία; Τι υπάρχει σαφέστερο απ’αυτό; Είδες πως δεν είναι το ίδιο, κτίσμα και γέννημα; Γιατί δεν θα τα ξεχώριζε και προς αντιδιαστολή του «έκαμε» δεν θα πρόσθετε το : «στον Υιό του όμως είπε, ο θρόνος Σου, εσύ που είσαι Θεός, θα παραμείνει στους αιώνες των αιώνων»· ούτε το όνομα «Υιός» θα το αποκαλούσε ανώτερο όνομα· αν σήμαινε το ίδιο το γέννημα είναι το ίδιο, και εκείνοι δημιουργήθηκαν, ποια είναι η διαφορά; Να πάλι το «ο Θεός» με το άρθρο.
Και πάλι λέγει: «Καὶ σὺ κατ᾿ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί·αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι(:Και πάλι η Αγία Γραφή λέει για τον Υιό: “ κι Εσύ, Κύριε, στην αρχή της δημιουργίας στήριξες τη γη και την εδραίωσες μέσα στο ουράνιο στερέωμα, και έργα των χειρών Σου είναι οι ουρανοί. Αυτοί θα χάσουν το σημερινό τους σχήμα και θα εξαφανιστούν. Εσύ όμως παραμένεις αναλλοίωτος και αμετάβλητος. Και όλος ο κόσμος θα παλιώσει σαν ένα ένδυμα. Και εσύ θα τον περιστρέψεις και θα τον περιτυλίξεις σαν εξωτερικό ρούχο που φορούν οι άνθρωποι θα αλλάξει και θα γίνει καινούργιος. Εσύ όμως είσαι πάντοτε ο ίδιος, και τα έτη Σου θα είναι ατελείωτα”)».
Για να μη νομίσεις, ακούοντας τη φράση:«και όταν παρουσιάζει τον πρωτότοκο στην οικουμένη», ότι είναι δώρο που Του δόθηκε τελευταία, αυτό και παραπάνω το διόρθωσε, και πάλι το διορθώνει λέγοντας: «κατ᾿ ἀρχάς (:στην αρχή της δημιουργίας)»· όχι τώρα, αλλά από την αρχή. Να πάλι καταφέρει καίριο πλήγμα και στον Παύλο τον Σαμοσατέα και στον Άρειο προσαρμόζοντας στον Υιό αυτά που λέγονται για τον Πατέρα. Μαζί με αυτό όμως υπαινίχτηκε και κάποιο άλλο πρόσθετο έργο, μεγαλύτερο από αυτό. Υπαινίχτηκε δηλαδή τη μεταμόρφωση του κόσμου λέγοντας: «καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται (:και όλος ο κόσμος θα παλιώσει σαν ένα ένδυμα και εσύ θα τον περιστρέψεις και θα τον περιτυλίξεις σαν εξωτερικό ρούχο που φορούν οι άνθρωποι· θα αλλάξει και θα γίνει καινούργιος)»[Εβρ.1,10-12].
Αυτό το λέγει και στην προς Ρωμαίους, ότι δηλαδή θα μεταμορφώσει τον κόσμο. Και για να δηλώσει πόσο εύκολο είναι το πράγμα πρόσθεσε: «ἑλίξεις αὐτούς(:θα περιστρέψεις τον κόσμο και θα τον περιτυλίξεις σαν εξωτερικό ρούχο που φορούν οι άνθρωποι)». Όπως δηλαδή θα τύλιγε κάποιος ένα μανδύα, έτσι Αυτός θα τυλίξει και θα αλλάξει τον κόσμο. Αν όμως κάνει τόσο εύκολα την προς το καλύτερο και το ανώτερο μεταμόρφωση και δημιουργία, θα χρειαζόταν κάποιον άλλον στην κατώτερη δημιουργία; Μέχρι πότε δεν θα ντρέπεστε; Συγχρόνως όμως αυτό είναι και πάρα πολύ μεγάλη παρηγοριά, η γνώση ότι δεν θα είναι έτσι τα πράγματα, αλλά τα πάντα θα μεταβληθούν και όλα θα αλλάξουν, ενώ Αυτός παραμένει διαρκώς ζωντανός και αιώνια ζει. «Σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ(:Εσύ όμως είσαι πάντοτε ο Ίδιος)» λέγει, «καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι (:και τα έτη Σου θα είναι ατελείωτα)»[Εβρ.1,12].
«Πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου;(: Σε ποιον άλλωστε από τους αγγέλους έχει πει ποτέ ο επουράνιος Πατέρας: “Κάθισε τώρα μετά την Ανάληψή σου στα δεξιά μου, ωσότου υποτάξω τους εχθρούς σου νικημένους κάτω από τα πόδια Σου ως υποπόδιο, για να έχεις αιωνίως αδιαφιλονίκητη την εξουσία”; Σε κανέναν)»[Εβρ.1,13]. Να πάλι τους ενθαρρύνει, αφού πρόκειται οι εχθροί τους να ηττηθούν και εχθροί τους είναι οι ίδιοι που είναι και εχθροί του Χριστού. Αυτό πάλι είναι γνώρισμα βασιλικής εξουσίας, ισοτιμίας, τιμής, όχι αδυναμίας, το να οργίζεται ο Πατέρας για αυτά που γίνονται στον Υιό. Αυτό είναι δείγμα πολλής αγάπης και γνησιότητας, σαν από πατέρα προς υιό. Εκείνος δηλαδή που οργίζεται γι’αυτόν, πώς είναι ξένος από αυτόν;
«Ωσότου υποτάξω τους εχθρούς σου νικημένους κάτω από τα πόδια Σου ως υποπόδιο, για να έχεις αιωνίως αδιαφιλονίκητη την εξουσία». Αυτό λέγει και στον δεύτερο ψαλμό: «ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς. τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς(:αλλά ο Θεός που κατοικεί στους ουρανούς θα γελάσει περιφρονητικά μαζί τους και ο Κύριος θα τους περιπαίξει και θα τους χλευάσει. Κι αμέσως τότε θα μιλήσει σε αυτούς με αγανάκτηση και θα τους συνταράξει με την τρομερή έκρηξη του θυμού Του)» [Ψαλμ.2,4-5].
Και πάλι Αυτός λέγει: «πλὴν τοὺς ἐχθρούς μου ἐκείνους, τοὺς μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ᾿ αὐτούς, ἀγάγετε ὧδε καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου(:αλλά και τους εχθρούς μου εκείνους που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου)» [Λουκά 19,27]. Το ότι βέβαια είναι δικά Του τα λόγια, άκουσε τι λέγει και αλλού: «Ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυνάξαι τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις τὴν ἑαυτῆς νοσσιὰν ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε! ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος(:πόσες φορές θέλησα να συμμαζέψω τα παιδιά σου με τη στοργή που έχει η κλώσσα καθώς μαζεύει το πλήθος των μικρών πουλιών της κάτω από τις φτερούγες της! Και δεν θελήσατε! Ιδού, για τιμωρία σας αφήνεται ο οίκος σας έρημος και απροστάτευτος από τον Θεό)»[Λουκά 13,34].
Και πάλι: «διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς(:γι’ αυτό σας λέω ότι θα αφαιρεθεί από σας η βασιλεία και η ιδιαίτερη προστασία του Θεού και θα δοθεί σε έθνος το οποίο θα παράγει τα αγαθά έργα, που είναι οι καρποί της βασιλείας αυτής)» [Ματθ.21,43]. Και πάλι: «καὶ ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ᾿ ὃν δ᾿ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν(:και εκείνος που θα πέσει με εχθρικές διαθέσεις πάνω στον λίθο αυτόν τον ακρογωνιαίο θα τσακιστεί˙ επιπλέον, σε όποιον πέσει βαρύς ο λίθος αυτός θα τον κομματιάσει και θα τον σκορπίσει σαν σκόνη. Όποιος δηλαδή πολεμήσει τον Χριστό, θα αντικρίσει την οργή Του και θα καταλήξει στον όλεθρο και τον αφανισμό)»[Ματθ.21,44]. Άλλωστε Αυτός που πρόκειται να τους κρίνει εκεί, πολύ περισσότερο θα τους τιμωρήσει εδώ για την απρέπειά τους προς αυτόν. Επομένως το «ώσπου να θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιο των ποδών σου», είναι απόδειξη τιμής μόνο προς τον Υιό.
«Oὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;(:δεν είναι όλοι οι άγγελοι υπηρετικά πνεύματα, που ενεργούν όχι από δική τους πρωτοβουλία, αλλά αποστέλλονται από τον Θεό για να υπηρετούν εκείνους που πρόκειται να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή;)»[Εβρ.1,14]. «Τι το παράξενο», λέγει, «αν υπηρετούν τον Υιό, όταν βοηθούν και για τη δική μας σωτηρία;» Πρόσεχε πώς εξυψώνει το φρόνημά τους και δείχνει τη μεγάλη τιμή που μας κάνει ο Θεός, εφόσον όρισε τους αγγέλους, που είναι ανώτεροι από μας, να έχουν αυτήν την υπηρεσία που είναι προς όφελός μας. Όπως θα μπορούσε να πει κάποιος· «σε αυτό τους χρησιμοποιεί», λέγει, «αυτή είναι η υπηρεσία των αγγέλων, το να διακονούν τον Θεό για τη δική μας σωτηρία». Ώστε αυτό είναι το έργο των αγγέλων, το να κάνουν τα πάντα για τη σωτηρία των αδελφών· ή καλύτερα το έργο είναι του Χριστού, γιατί Αυτός ως Κύριος σώζει, ενώ αυτοί είναι δούλοι. Και εμείς είμαστε δούλοι και σύνδουλοι των αγγέλων. «Γιατί», λέγει, «βλέπετε με ανοικτό το στόμα προς τους αγγέλους; Δούλοι είναι του Υιού του Θεού και πολλές φορές στέλνονται για μας και υπηρετούν για τη δική μας σωτηρία». Ώστε είναι ομόδουλοί μας. Σκεφτείτε πως δεν δίνει μεγάλη διαφορά στα κτίσματα, αν και είναι μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στους αγγέλους και στους ανθρώπους. Όμως τους κατεβάζει κοντά μας, σαν να λέγει: «για μας κουράζονται, για μας τρέχουν, εμάς, όπως θα μπορούσε να πει κάποιος, υπηρετούν. Αυτή είναι η υπηρεσία τους, το να στέλνονται παντού για μας».
Και με αυτά τα παραδείγματα είναι γεμάτη και η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη. Όταν δηλαδή φέρνουν χαρμόσυνο άγγελμα στους ποιμένες, στη Μαρία, στον Ιωσήφ, όταν κάθονται στο μνήμα, όταν στέλνονται να πουν στους μαθητές: «ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν(:Άνδρες Γαλιλαίοι, γιατί στέκεστε και παρατηρείτε με βλέμμα ακίνητο στον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από ανάμεσά σας στον ουρανό, θα έλθει με τον ίδιο τρόπο, με το σώμα Του δηλαδή και καθισμένος πάνω σε σύννεφο, όπως Τον είδατε και τώρα γεμάτοι θαυμασμό και κατάπληξη να πηγαίνει στον ουρανό)»[Πράξ.1,11], όταν ελευθερώνουν τον Πέτρο από τη φυλακή, όταν μιλούν στον Φίλιππο, πώς δεν μας υπηρετούν; Σκέψου λοιπόν πόση είναι η τιμή, όταν ο Θεός στέλνει διακόνους τους αγγέλους σαν προς φίλους, όταν άγγελος παρουσιάζεται στον Κορνήλιο, όταν άγγελος βγάζει όλους τους αποστόλους από τη φυλακή και λέγει: «Πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ῥήματα τῆς ζωῆς ταύτης(:Πηγαίνετε αμέσως και σταθείτε γεμάτοι θάρρος στον ιερό περίβολο του ναού και κηρύξατε δημόσια στον λαό όλα τα λόγια της νέας αυτής ζωής, την οποία σας μετέδωσε ο Ιησούς και από πείρα γνωρίσατε)»[Πράξ.5,20]. Και γιατί λέγω τα άλλα; Και στον ίδιο τον Παύλο άγγελος παρουσιάζεται.
Βλέπεις ότι μας υπηρετούν για τον Θεό, και ότι μας υπηρετούν στα πολύ μεγάλα πράγματα; Γι΄αυτό λέγει ο Παύλος: «εἴτε Παῦλος εἴτε Ἀπολλὼς εἴτε Κηφᾶς εἴτε κόσμος εἴτε ζωὴ εἴτε θάνατος εἴτε ἐνεστῶτα εἴτε μέλλοντα, πάντα ὑμῶν ἐστιν(:είτε ο Παύλος, είτε ο Απολλώς, είτε ο Κηφάς, είτε ολόκληρος ο κόσμος, είτε η ζωή, είτε ο θάνατος, είτε όσα υπάρχουν τώρα είτε όσα θα υπάρχουν στο μέλλον, όλα είναι δικά σας και θα υπηρετούν την σωτηρία σας)» [Α΄Κορ.3,22]. Στάλθηκε βέβαια και ο Υιός, όχι όμως ως διάκονος, ούτε ως υπηρέτης, αλλά ως Υιός και μονογενής και θέλοντας τα ίδια με τον Πατέρα. Ή καλύτερα, δεν στάλθηκε, γιατί δεν πήγε από τόπο σε τόπο, αλλά ανέλαβε σάρκα. Οι άγγελοι όμως αλλάζουν τόπους και αφήνοντας τους πρώτους στους οποίους βρίσκονται, έτσι έρχονται σε άλλους στους οποίους δεν ήταν. Και ενθαρρύνοντας πάλι αυτούς λέγει: «Γιατί φοβάστε; Οι άγγελοι μας υπηρετούν».
[Συνεχίζεται]
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-epistulam-ad-hebraeos.pdf
Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στην προς Εβραίους επιστολήν, ομιλία Γ΄,πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1990, τόμος 24, σελίδες 258-269.
Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
Π.Τρεμπέλα, Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία(απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τρίτη, Αθήνα 2016.
http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου