Σήμερα, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, γιορτάζουμε τό θαῦμα τό μέγιστο τοῦ Κυρίου στόν παράλυτο. Νά μελετήσουμε ἕνα κήρυγμα ἑνός συγχρόνου ἁγίου, τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ ἐπισκόπου Συμφερουπόλεως, ὁ ὁποῖος τό ἐξεφώνησε τήν Κυριακή τοῦ Παραλύτου στίς 27 Μαΐου τό 1945, ἀλλά ὁ λόγος τῶν Ἁγίων εἶναι διαχρονικός.
Λέει λοιπόν ὁ Ἅγιος, τήν τετάρτη Κυριακή τοῦ Πάσχα, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μνημονεύει τό μεγάλο θαῦμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου. Ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει βάλει αὐτό τό θαῦμα, ὅπως καί τίς ἑπόμενες Κυριακές μέ τήν Σαμαρείτιδα καί τό θαῦμα τοῦ τυφλοῦ, γιατί αὐτά ἔγιναν κοντά στόν καιρό τῆς ἑβραϊκῆς Πεντηκοστῆς. Kαί ἐπειδή πλησιάζει καί ἡ Πεντηκοστή πλέον ἡ ὀρθόδοξη, ἡ ἀληθινή Πεντηκοστή, ἡ ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτό καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει ὁρίσει νά μελετοῦμε σήμερα, νά θυμόμαστε αὐτό τό θαῦμα.
Ὀνομάζεται Κυριακή τοῦ Παραλύτου, λέει ὁ Ἅγιος Λουκᾶς. Ἀκούσατε τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα γιά αὐτό τό θαῦμα. Δώσατε μήπως προσοχή στό πῶς ὁ θεραπευμένος ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό ἀντιμετώπισε τήν θεραπεία του καί τί στάση κράτησε πρός τόν θεῖο εὐεργέτη του; Δέν ἤξερε ποιός τόν θεράπευσε καί στήν ἐρώτηση τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ, γραμματέων καί Φαρισαίων, «Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τόν κράββατόν σου καί περιπάτει;»[1], ἀπάντησε, «δέν γνωρίζω». Ἀλλά «μετά ταῦτα εὑρίσκει αὐτόν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καί εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται»[2]. Τί λοιπόν ἔκανε ὁ θεραπευμένος; Ἀμέσως πῆγε πρός τούς Ἀρχιερεῖς καί ἀνέφερε ὅτι ὁ θεραπευτής του ἦταν ὁ Ἰησοῦς. Ἡ θεραπεία του ἔγινε ἡμέρα Σάββατο. Καί γιά ὅλες τίς πράξεις τοῦ Ἰησοῦ, οἱ ὁποῖες πραγματοποιοῦνταν ἡμέρα Σάββατο οἱ γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι φλέγονταν ἀπό σφοδρή κακία ἐναντίον Του καί ἐπεδίωκαν νά Τόν ἀφανίσουν ὡς δῆθεν παραβάτη τοῦ νόμου τοῦ Μωϋσέως. Καί νά, αὐτός πού ὁ Κύριος ἤγειρε ἀπό τήν κλίνη τῆς βαριᾶς ἀσθένειας συνήργησε μετά τῶν Ἀρχιερέων ἐκδηλώνοντας μεγάλη ἀχαριστία πρός τόν μεγάλο Εὐεργέτη.
Οἱ γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι φθονοῦσαν τόν Κύριο, γιατί ὁ κόσμος πήγαινε πίσω του, Τόν ἀκολουθοῦσε, καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος πολλές φορές εἶχε καταδικάσει τήν ὑποκριτική τους συμπεριφορά. Καί ἐδῶ λέει ὁ Ἅγιος Λουκᾶς, ὅτι καί ὁ παράλυτος πηγαίνει μετά καί κατά κάποιο τρόπο φανερώνει - προδίδει ποιός εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος τόν ἐθεράπευσε στούς ἐχθρούς Του, στούς γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους.
Στή συνέχεια ἀναφέρει ἕνα ἀκόμα περιστατικό ἀπό τούς δέκα λεπρούς. Ἀναφέρεται μετά ὁ Ἅγιος στήν θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν καί λέει, ἐννιά ἐξ αὐτῶν ἐκδήλωσαν φοβερή ἀχαριστία. Μόνο ἕνας, Σαμαρείτης, πῆγε καί προσέπεσε στά πόδια τοῦ Κυρίου εὐχαριστώντας Τον. Ὁ Κύριος μόνο ρώτησε, «οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δέ ἐννέα ποῦ; Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μή ὁ ἀλλογενής οὗτος;»[3]. Καί παίρνει ὁ Ἅγιος ἀφορμή ἀπό αὐτά τά δύο περιστατικά, γιά νά μιλήσει γιά τήν ἀχαριστία. Καί εἶναι πράγματι συγκινητικό, θά λέγαμε -μέ τήν κακή ἔννοια βέβαια- προκαλεῖ ἔκπληξη τό γεγονός ὅτι, ὅταν ὁ Κύριος δικαζόταν ἀπό τόν Πιλάτο, δέν βρέθηκε ἕνας νά Τόν ὑπερασπιστεῖ! Γιατί ὁπωσδήποτε θά ὑπῆρχαν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θά εἶχαν δεῖ καλό ἀπό τόν Κύριο. Εἶχε θεραπεύσει ἑκατοντάδες, χιλιάδες ἀνθρώπους ὁ Κύριος. Μπορεῖ -ἴσως- κι αὐτός ὁ παράλυτος ὁ θεραπευμένος νά ἤτανε κάπου ἐκεῖ ἀνάμεσα στόν ὄχλο πού φώναζαν ἐναντίον τοῦ Κυρίου, παρακινημένοι καί ἴσως καί ἔχοντας λάβει χρήματα ἀπό τούς Φαρισαίους, «ἆρον ἆρον, σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν»[4]. Ποῦ εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ τυφλοί, ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ χωλοί, ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ παράλυτοι πού εἶχαν θεραπευτεῖ ἀπό τόν Κύριο, τήν ὥρα πού ὁ Κύριος χλευάζεται καί καταδικάζεται εἰς θάνατο; Ὁπωσδήποτε ὑπάρχει μιά ἀχαριστία. Καί αὐτή ἡ ἀχαριστία εἶναι στήν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων. Ἄν τό πάρουμε καί μέ μαθητική ἔννοια, ἐννιά στούς δέκα, ἐννιά λεπροί στούς δέκα εἶναι ἀχάριστοι, ἐννιά ἄνθρωποι στούς δέκα εἶναι ἀχάριστοι.
Ἡ ἀχαριστία εἶναι γνώρισμα, λέει ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός, ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως, γνώρισμα πάρα πολλῶν ἀνθρώπινων καρδιῶν. Σχετικά μέ τήν ἀγνωμοσύνη τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ πρός τόν Θεό, πού ἐξέλεξε αὐτόν τόν λαό καί ἐξέχεε πάνω του τίς ἀμέτρητες εὐεργεσίες Του, ὁ Ἅγιος Προφήτης Ἡσαΐας λέει, χρησιμοποιώντας τό παράδειγμα τῶν ἀφρόνων ζώων, τά ὁποῖα τρέφουν στοργή πρός τό ἀφεντικό τους, στό 1ο κεφάλαιο, στόν 3ο στίχο: «ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ»[5]. Γνωρίζει τό βόδι αὐτόν πού τόν ἔχει ἀποκτήσει, τόν κύριό του δηλαδή, καί ὁ ὄνος τήν φάτνη τοῦ κυρίου του. «Ἰσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω»[6]. Ἐνῶ ὁ Ἰσραήλ, ὁ λαός μου ὁ περιούσιος, δέν Μέ γνώρισε. «Καί ὁ λαός με οὐ συνῆκεν»[7] καί δέν θέλησε νά Μέ κατανοήσει καί νά ἐφαρμόσει τίς ἐντολές Μου.
Πραγματικά, ἄν τό σκεφτεῖ κανείς, αὐτός ὁ λαός θά ἔπρεπε νά εἶναι ὁ πιό εὐγνώμων ἀπ΄ ὅλους τούς λαούς ἀπέναντι στόν Θεό. Κι ὅμως σήμερα, δυστυχῶς, ὄχι ὅλοι βεβαίως, ἀλλά κάποιοι, οἱ λεγόμενοι Σιωνιστές, ἔχουνε ἄσπονδο μίσος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί ἐναντίον τῶν χριστιανῶν καί κατεξοχήν ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἀπό τούς πρώτους δέχθηκαν τήν Ὀρθοδοξία καί ἔδωσαν στήν Ἐκκλησία μας τόσο μεγάλους ἁγίους Πατέρες.
Μομφή πρός ἐμᾶς, λέει ὁ Ἅγιος Λουκᾶς, μπορεῖ νά εἶναι τό παράδειγμα πολλῶν, πού δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μουσουλμάνων καί Ἑβραίων. Ἡ ζωή μοῦ ἀπέδειξε, ὅτι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δέν γνωρίζουν τόν Χριστό, ἐνίοτε εἶναι πολύ περισσότερο εὐγνώμονες πρός τούς εὐεργέτες τους σέ σχέση μέ τούς Ὀρθοδόξους. Ὁ Ἅγιος ἤτανε γιατρός καί εἶχε θεραπεύσει χιλιάδες ἀνθρώπους καί τό λέει ἐκ πείρας. Ἄκουγε εὐχαριστῶ περισσότερο ἀπό τούς μή χριστιανούς παρά ἀπό τούς χριστιανούς. Καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πρέπει νά διδαχθοῦμε ἀπό τό παράδειγμα τῶν μή χριστιανῶν καί ἐπίσης ἀπό τά ζῶα, πόσο συγκινητική εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη τῶν ζώων γιά κάθε εὐεργεσία πού τούς παρέχουν. Καί φέρνει ὁ Ἅγιος τό παράδειγμα ἀπό τόν βίο τοῦ Ὁσίου Γερασίμου, πού κατοικοῦσε στόν Ἰορδάνη καί ἐκεῖ ἀναφέρεται μία ἐκπληκτική ἱστορία. Κάποτε ὁ Ἅγιος εἶδε ἕνα λιοντάρι πού κείτονταν στήν ἄμμο καί ἔγλειφε τό πόδι του, στό ὁποῖο εἶχε μπεῖ μιά ἀκίδα καί τό ἄγριο ζῶο δέν μπόρεσε νά τή βγάλει καί ὑπέφερε πολύ. Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος πῆγε ἐκεῖ στό λιοντάρι καί ἔβγαλε τήν ἀκίδα. Καί τί συνέβη λοιπόν; Στό ἑξῆς αὐτό τό λιοντάρι προσκολλήθηκε στόν Ἅγιο Γεράσιμο μέ ἀσυνήθιστη εὐγνωμοσύνη καί μέχρι τόν θάνατο τοῦ ἀσκητή δέν ἀπομακρυνόταν ἀπό αὐτόν. Κάτι τό πολύ συγκινητικό! Καί ὅταν ὁ Ἅγιος Γεράσιμος κοιμήθηκε, τό λιοντάρι πού λυπήθηκε πολύ, παρέμεινε πάνω στόν τάφο του καί τελικά πέθανε καί τό ἴδιο.
Γνωρίζω, λέει ὁ Ἅγιος Λουκᾶς, ἕνα περιστατικό κατά τό ὁποῖο ἕνας γιατρός συνάντησε στόν δρόμο ἕνα ἄρρωστο σκυλί. Τό πῆρε μαζί του καί τό θεράπευσε. Τό σκυλί ἦταν ἀπέραντα εὐγνώμων πρός τόν ἐλεήμωνα γιατρό, ὅπως τό λιοντάρι πρός τόν Ἅγιο Γεράσιμο. Ὅλη του τή ζωή ἀκολουθοῦσε τόν γιατρό καί καμιά φορά ἔφερνε πρός αὐτόν ἄρρωστα σκυλάκια παρακαλώντας τον σιωπηρά νά τά γιατρέψει. Μποροῦμε νά ὑποθέσουμε ὅτι ἦταν καί ὁ ἴδιος πού εἶχε κάνει αὐτό τό πράγμα.
Γιά ποιό λόγο λοιπόν, λέει ὁ Ἅγιος, οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀγνώμονες; Γιά ποιό λόγο συχνά ἀνταποδίδουν κακία στό καλό, καί ὄχι σπάνια κακολογοῦν τούς εὐεργέτες τους; Εἶναι φοβερό αὐτό πού λέει, ἀλλά εἶναι πράγματι ἀληθινό. «Οὐδείς ἀσφαλέστερος ἐχθρός ἀπό τόν εὐεργετηθέντα ἀχάριστο». Εἶναι γνωστό αὐτό τό γνωμικό. Κανένας, λέει, δέν εἶναι πιό σίγουρος ἐχθρός ἀπό τόν ἀχάριστο πού τόν ἔχεις εὐεργετήσει. Αὐτός εἶναι ὁ πιό σίγουρος ἐχθρός σου. Ὄχι βέβαια πάντα, ἀλλά ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀμετανόητος.
- Γιατί λοιπόν οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀγνώμονες; Γιατί ἀνταποδίδουν κακό στό καλό πολλές φορές καί κακολογοῦν αὐτούς πού τούς εὐεργέτησαν;
Στή βάση τῆς ἀχαριστίας, ἀπαντάει ὁ Ἅγιος, βρίσκεται ὁ ἐγωισμός. Γιατί αὐτοί στούς ὁποίους προσφέρεται ἡ εὐεργεσία συχνά δέν βλέπουν σ’ αὐτό τίποτα τό ἰδιαίτερο. Τό θεωροῦν σάν κάτι τό αὐτονόητο, φυσιολογικό ἤ καί ὀφειλόμενο, τό νά τούς εὐεργετήσουν οἱ ἄλλοι. Ἔχουνε μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους. Λίγο σκέφτονται καί νοιάζονται γιά τούς ἄλλους, θεωρώντας ὅτι ὅλοι εἶναι ὑποχρεωμένοι νά τούς δίνουν προσοχή. Κάθε εὐεργεσία τήν θεωροῦν μηδαμινή καί τήν λαμβάνουν ὡς ὀφειλόμενη.
Ὑπάρχουν ἐπίσης ἄνθρωποι, ἀκόμα πιό διεφθαρμένοι καί ὑπερήφανοι, στούς ὁποίους ἡ εὐεργεσία εἶναι δυσάρεστη! Ὅσο κι ἄν ἀκούγεται παράδοξο.. Γιατί ἔχουν τόσο πολύ ἐγωισμό, πού δέν θέλουν καθόλου νά ταπεινώνονται νά ζητήσουν κάτι. Ὡστόσο, λέει ὁ Ἅγιος, ὅσο χρειάζονται κάτι, πηγαίνουν καί ζητοῦν σκυφτοί βοήθεια. Ὅμως, ὅταν λαμβάνουν τή βοήθεια, ἀντί εὐγνωμοσύνης, θυμός καί κακία βράζουν στίς καρδιές τους. Τούς βασανίζει τό ὅτι ἀναγκάστηκαν νά τήν ζητήσουνε (τήν εὐεργεσία) καί τό ὅτι βρέθηκε εὐγενικός ἄνθρωπος πού τούς τήν παρέσχε. Καί δέν σκέφτονται νά τόν εὐχαριστήσουν. Αὐτός εἶναι ὁ διάβολος. Αὐτά εἶναι τά πάθη. Αὐτός εἶναι ὁ ἐγωισμός, ἀντί νά χαίρεσαι καί νά εὐχαριστεῖς, δαιμονίζεσαι καί μισεῖς γιά τό καλό πού σοῦ κάνει ὁ ἄλλος. Σέ καμιά περίπτωση αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν σκέφτονται νά εὐχαριστήσουν τόν εὐεργέτη τους.
Ἀκόμα περισσότερο, μερικές φορές οἱ καρδιές τους σκληρύνονται τόσο, ὥστε τό συναίσθημα τῆς προσβολῆς, τῆς φιλαυτίας, γεννᾶ μίσος πρός τόν εὐεργέτη. Εἶναι αὐτή ἡ ἀντίδραση τοῦ ἐγωιστῆ ἀνθρώπου, πού τό θεωρεῖ ταπεινωτικό νά εὐεγετεῖται.
Ὁ σοφός Ἰησοῦς, υἱός τοῦ Σειράχ, (Σοφία Σειράχ, ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης λεγότανε Ἰησοῦς, υἱός τοῦ Σειράχ), αὐτός μίλησε ὑπέροχα γιά τούς ἀχάριστους ἀνθρώπους πού λαμβάνουν βοήθεια στήν ἀνάγκη, ὅταν ὑπάρχει ἀνάγκη. Εἶναι ἀπό τό 29ο κεφάλαιο καί ἀπό τόν στίχο 4 μέχρι 9. Ἔχει ὅλο αὐτό τό κείμενο, τήν παραπομπή ὁ Ἅγιος μέσα στό κήρυγμά του. Τί λέει ὁ σοφός Σειράχ; Πολλοί, λέει, νόμισαν ὡς εὕρημα τό πρός αὐτούς δάνειο καί ἐπειδή δέν τό ἐπέστρεψαν, ἐπροξένησαν θλίψη σ’ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τούς βοήθησαν. «Πολλοί ὡς εὕρεμα ἐνόμισαν δάνος καί παρέσχον πόνον τοῖς βοηθήσασιν αὐτοῖς»[8]. Ὁ κακόπιστος ὀφειλέτης, ἕως ὅτου λάβει τό δάνειο, θά φιλήσει μέ θερμότητα καί ἐπιμονή τήν χείρα αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος τοῦ δανείζει· καί γιά τά χρήματα τοῦ πλησίον, θά χαμηλώσει ἱκετευτικά τήν φωνή του. Ἀλλά ὅταν ἔλθει ὁ καιρός τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ δανείου, θά ἀναβάλλει τόν χρόνο τῆς ἐξοφλήσεως, καί ἀντί τοῦ δανείου θά ἀποδώσει λόγους καλύπτοντας τήν ἀδιαφορία του καί θά προφασιστεῖ ὅτι οἱ περιστάσεις καί οἱ δυσκολίες τῶν καιρῶν τόν παρεμπόδισαν. Πολλοί νόμισαν ὅτι τά κατάφεραν καί πῆραν δάνειο, «ὡς εὕρημα ἐνόμισαν δάνος» καί μετά συμπεριφέρονταν μέ αὐτό τόν τρόπο. «Ἕως οὗ λάβῃ, καταφιλήσει χεῖρα αὐτοῦ», μέχρι νά τό πάρει, θά καταφιλάει τά χέρια τοῦ δανειστοῦ «καί ἐπί τῶν χρημάτων τοῦ πλησίον ταπεινώσει φωνήν» καί ἐν καιρῷ ἀποδόσεως» καί ὅταν ἔρθει ὁ καιρός τῆς ἀπόδοσης, τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ χρέους, «παρελκύσει χρόνον», θά ἀναβάλλει τόν χρόνο «καί ἀποδώσει λόγους ἀκηδίας καί τόν καιρόν αἰτιάσεται»[9], καί θά δώσει λόγους καλύπτοντας τήν ἀδιαφορία του καί θά λέει ὅτι φταῖνε οἱ περιστάσεις, εἶναι δύσκολοι οἱ καιροί.
«Ἐάν ἰσχύσῃ», ἐάν μπορέσει, μόλις καί μετά βίας θά φέρει τό ἥμισυ τῶν ὀφειλομένων χρημάτων καί θά λογαριαστεῖ τό ποσό τοῦτο ὑπό τοῦ δανειστοῦ τοῦ χρέους του, σάν εὕρημα. «Ἐάν ἰσχύσῃ, μόλις κομίσεται τό ἥμισυ καί λογιεῖται αὐτό ὡς εὕρεμα». Ἐάν ὅμως δέν εὐκολυνθεῖ, ἐστέρησε τελείως ἀπό τόν δανειστή τά χρήματά του καί τόν ἔκανε ἐχθρό του ἀδικαιολογήτως. «Εἰ δέ μή, ἀπεστέρησεν αὐτόν τῶν χρημάτων αὐτοῦ, καί ἐκτήσατο αὐτόν ἐχθρόν δωρεάν». Καί οὗτος, ὁ χρεωφειλέτης, θά ἀποδώσει στόν δανειστή του κατάρας καί ὕβρεις, καί ἀντί τιμῆς καί εὐγνωμοσύνης, θά ἀποδώσει σ’ αὐτόν ἀτιμία καί περιφρόνηση. «Κατάρας καί λοιδορίας ἀποδώσει αὐτῷ καί ἀντί δόξης ἀποδώσει αὐτῷ ἀτιμίαν»[10]. Ἄν μπορέσει, λέει, μόλις καί μετά βίας, θά τοῦ πάει τά μισά πίσω. Ἄν δέν μπορέσει, δέν θά τοῦ πάει τίποτα, καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά θά τοῦ δώσει καί κατάρες. Φοβερή συμπεριφορά ἀχαριστίας! Φοβερή ἀχαριστία! Ὁ χρεωφειλέτης νά δίνει στόν δανειστή του κατάρες καί ὕβρεις, ἀντί τιμῆς καί εὐγνωμοσύνης!
Πολλοί λοιπόν, ἕνεκα τῆς πονηρίας καί κακοπιστίας αὐτῆς τῶν χρεωφειλετῶν, ἔστρεψαν ἀλλοῦ τό πρόσωπό τους καί ἀρνήθηκαν νά δανείσουν. Ἐφοβήθησαν, μήπως ἀνοήτως καί χωρίς λόγο ἀποστερηθοῦν τά δάνειά τους. «Πολλοί οὖν χάριν πονηρίας ἀπέστρεψαν, ἀποστερηθῆναι δωρεάν εὐλαβήθησαν»[11]. Γιά νά μή χάσουν τήν περιουσία τους, δέν θέλησαν νά δανείσουν.
Εἰς τόν πτωχό καί ταπεινό ὅμως δεῖξε ὑπομονητικός καί μεγαλόκαρδος καί προκειμένου νά ἐνισχύσεις αὐτόν διά ἐλεημοσύνης μήν ἀναβάλλεις καί μήν τόν ἀναγκάζεις νά περιμένει. Ἄρα τώρα ἔρχεται καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί σοῦ λέει, μακροθύμησε, δεῖξε ὑπομονή καί μεγαλοκαρδία στόν πτωχό καί τόν ταπεινό. «Πλήν ἐπί ταπεινῷ μακροθύμησον καί ἐπ᾿ ἐλεημοσύνην μή παρελκύσῃς αὐτόν»[12] καί μήν ἀναβάλλεις νά τοῦ δώσεις ἐλεημοσύνη. Μήν τόν κάνεις νά περιμένει. Χάριν τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καί πρός τήρησην αὐτῆς, ὑποστήριξε καί δῶσε χείρα βοηθείας στόν πτωχό καί κατά τήν ἀνέχεια καί ἔνδειά του μήν τόν διώξεις μέ ἄδεια χέρια. Ἐπειδή ἀγαπᾶς τόν Θεό καί τηρεῖς τόν νόμο Του, γι’ αὐτό εὐεργέτησέ τον. «Χάριν ἐντολῆς ἀντιλαβοῦ πένητος καί κατά τήν ἔνδειαν αὐτοῦ μή ἀποστρέψῃς αὐτόν κενόν»[13]. Πῶς περιγράφεται ἔτσι ἡ ἀχαριστία πολλῶν ἀνθρώπων πού, ἐνῶ εὐεργετοῦνται, μετά θυμώνουν, ἀδικοῦν τόν εὐεργέτη τους καί καταρῶνται καί μισοῦν αὐτόν.
Καί τέτοιου εἴδους ἄνθρωποι, λέει ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός, πρός ντροπή μας, δέν εἶναι λίγοι. Εἶναι πολλοί οἱ ἀχάριστοι. Μήπως εἴμαστε;.. Ἀπό ὅλα τά εἴδη τῆς ἀνθρώπινης ἀχαριστίας ἡ πιό βαριά εἶναι ἡ ἀχαριστία πρός τούς γονεῖς, πού τόσο συχνά συναντᾶται σέ μᾶς. Ποιόν, ἄν ὄχι τούς γονεῖς, πρέπει νά τούς θεωροῦμε τούς πρώτους καί σημαντικότερους εὐεργέτες μας; Αὐτοί μᾶς ἔδωσαν τή ζωή, βάσταξαν τά παιδικά μας καπρίτσια καί ἐλαττώματα καί μερικές φορές τίς προσβολές. Φρόντιζαν γιά μᾶς καί θυσίαζαν τή ζωή τους γιά μᾶς. Καί ἐμεῖς πολλές φορές τούς μιλήσαμε ἄσχημα, τούς φερθήκαμε ἄσχημα, τούς προσβάλαμε κλπ. Ἀλλά συχνά τούς ἡλικιωμένους γονεῖς, πού δέν ἔχουν πλέον τήν δυνατότητα νά ἐργαστοῦν, τά κακά τους παιδιά τούς διώχνουν ἀπ’ τό σπίτι. Ἀλλά κι ἄν τούς ἀφήσουν, τότε μέ κατάρα καί ὀργή τούς δίνουν τό ψωμί, ὥστε αὐτό τό κομμάτι στέκεται στόν λαιμό στόν δυστυχή πατέρα ἤ τήν μητέρα. Μία πάρα πολύ ἄσχημη συμπεριφορά. Ἄν δέν τούς διώξουν τελείως ἀπό τό σπίτι, τούς φέρονται μέ πολύ ὀργή, πολύ προσβλητικό τρόπο.
Ἀκοῦστε τί λέει ὁ σοφός Ἰησοῦς, υἱός Σειράχ, γιά τόν σεβασμό πρός τούς γονεῖς. Εἶναι ἀπό τό τρίτο κεφάλαιο. «Ἐν ἔργῳ καί λόγῳ τίμα τόν πατέρα σου, ἵνα ἐπέλθῃ σοι εὐλογία παρ᾿ αὐτοῦ»[14]. Νά τιμᾶς μέ ἔργα καί λόγια τόν πατέρα σου, γιά νά ἔρθει πάνω σου ἡ εὐλογία του. «Εὐλογία γάρ πατρός στηρίζει οἴκους τέκνων»[15]. Ἡ εὐλογία τοῦ πατέρα στηρίζει τά σπίτια τῶν παιδιῶν. «Κατάρα δέ μητρός ἐκριζοῖ θεμέλια»[16]. Ἡ κατάρα τῆς μάνας ξεριζώνει τά θεμέλια τοῦ σπιτιοῦ τῶν παιδιῶν. «Ὡς βλάσφημος ὁ ἐγκαταλιπών πατέρα, καί κεκατηραμένος ὑπό Κυρίου ὁ παροργίζων μητέρα αὐτοῦ»[17]. Αὐτά εἶναι λόγια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί μάλιστα στήν Παλαιά Διαθήκη, πού οἱ ἄνθρωποι ἀκόμα ἤτανε πολύ ἀτελεῖς πνευματικά. Εἶναι βλάσφημος αὐτός πού ἐγκαταλείπει τόν πατέρα του καί καταραμένος ἀπό τόν Κύριο αὐτός πού παροργίζει τήν μητέρα του.
Στό βιβλίο τοῦ Δευτερονομίου διαβάζουμε φοβερά λόγια. «Ἐπικατάρατος ὁ ἀτιμάζων πατέρα αὐτοῦ ἤ μητέρα αὐτοῦ»[18]. Αὐτός πού ἀτιμάζει τόν πατέρα του ἤ τήν μητέρα του εἶναι καταραμένος. Καταραμένος σημαίνει χωρισμένος ἀπό τόν Θεό, ὁπότε δέν μπορεῖ νά σωθεῖ. Καί στό βιβλίο τῆς Ἐξόδου ἀκόμα πιό φρικτά λόγια. «Ὅς τύπτει πατέρα αὐτοῦ ἤ μητέρα αὐτοῦ, θανάτῳ θανατούσθω»[19]. Ὅποιος χτυπάει τόν πατέρα ἤ τήν μητέρα του, θά πρέπει νά θανατώνεται, «θανάτῳ θανατούσθω»[20]. Οἱ Ἑβραῖοι ἔλεγαν δύο φορές τό ἴδιο πράγμα, ἐπαναλάμβαναν. Αὐτό εἶναι ἑβραϊσμός, «θανάτῳ θανατούσθω»[21]. Δηλαδή, τιμωρεῖται μέ θάνατο αὐτός πού χτυπάει τόν πατέρα του ἤ τήν μητέρα του. Τέτοιοι ἐγκληματίες λιθοβολοῦνταν. Γιατί ἦταν ἀνάγκη ἡ ἐκτέλεσή τους νά γίνει μεγάλο γεγονός στή ζωή τοῦ λαοῦ, ὥστε ὁ λαός νά δεῖ καί νά καταλάβει ποιά τιμωρία ἀξίζουν αὐτοί πού συμπεριφέρονται σκληρά στούς γονεῖς τους. Νά νιώσει πόσο βαριά εἶναι ἡ ἁμαρτία τῆς προσβολῆς πρός τόν πατέρα του.
Αὐτό γινόταν τά παλιά χρόνια. Τώρα αὐτός ὁ νόμος δέν ἐφαρμόζεται. Αὐτός πού χτυπάει τόν πατέρα του, κακολογεῖ τήν μητέρα του, συνήθως μένει ἀτιμώρητος. Καί τώρα, στά ἔσχατα χρόνια πού ζοῦμε, πολλές φορές βλέπω ἤ ἀκούω ἀπό ἐξομολογήσεις, τά μικρά παιδιά νά χτυποῦν τούς γονεῖς∙ ἤ καί τά μεγάλα παιδιά δυστυχῶς. Μάλιστα αὐτά πού ἔχουνε μπλέξει μέ οὐσίες, μέ ναρκωτικά. Συμβαίνουν αὐτά καθημερινά, δυστυχῶς, στίς μέρες μας.
Κι ἄν οἱ γονεῖς πού ὑποφέρουν ἀπ’ τή σκληρότητα, λέει ὁ Ἅγιος Λουκᾶς, ἀποφασίσουν νά κάνουν παράπονα στό δικαστήριο, τότε ἡ ζωή τους γίνεται τελείως ἀνυπόφορη. Ἀλλά ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι αἰώνιος καί, ἄν τώρα δέν τιμωροῦνται ὅσοι χτυποῦν τόν πατέρα τους, ὅμως παρόλα αὐτά, ἡ ἀλήθεια παραμένει ἀλήθεια. Αὐτός πού χτυπᾶ τόν πατέρα καταδικάζεται ἀπό τόν Θεό σέ θανατική ποινή. Καί παρόλο πού κανείς δέν τόν λιθοβολεῖ, ὅμως ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ αἰώνια θά τόν τιμωρεῖ. Αὐτά πού λέει ὁ Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη, ὁπωσδήποτε ἰσχύουν καί στήν Καινή. Καί ἰσχύουν μάλιστα καί ἐπηυξημένα. Αὐτό εἶπε ὁ Κύριος, δέν ἦρθα γιά νά καταλύσω τόν νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά γιά νά τόν συμπληρώσω. Ἄρα ὅ,τι εἶναι γραμμένο στήν Παλαιά Διαθήκη ἰσχύει. Ἕνας πού βρίζει τόν πατέρα του καί τήν μητέρα του χτυπᾶ, λέει στήν Παλαιά Διαθήκη, πρέπει νά θανατώνεται. Ἄσχετα πού τώρα δέν γίνεται αὐτό, ὅμως μᾶς δείχνει τό μέγεθος τῆς κατάκρισης πού ἔχει αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ πάντα ἐκπληρώνεται. Τά λόγια τοῦ Θεοῦ πάντα ἐκπληρώνονται, ἀκόμα καί ὅταν οἱ ἄνθρωποι παύουν νά ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δέν ἀλλάζει τούς νόμους Του. Ὅπως εἴδαμε καί τό παράδειγμα μέ τούς ἀνθρώπους τούς διεστραμμένους στά Σόδομα καί στά Γόμορρα. Ἔπεσε φωτιά καί κάηκαν. Καί δέν τό κάνει κάθε φορά ὁ Θεός. Μία φορά. Τήν πρώτη φορά πού τιμώρησε αὐτούς τούς ἀνθρώπους μᾶς ἔδειξε τί τιμωρία περιμένει ὅλους αὐτούς πού παραμένουν σ’ αὐτές τίς ἁμαρτίες.
Ἄς ἀναλογιστεῖ περί αὐτοῦ, λέει ὁ Ἅγιος Λουκᾶς, ὅποιος προσβάλλει τούς γονεῖς, ὅποιος διώχνει ἀπό τό σπίτι τόν γέρο πατέρα καί τήν γριά μητέρα. Πόσες φορές ἀκοῦμε αὐτή τήν προσβλητική ἔκφραση ἤ καί προσφώνηση «γέρο, γριά», ἀντί νά πεῖ, πατέρα, μητέρα. Ὅποιος καταδικάζει τούς γονεῖς του σέ πείνα, στερώντας τους τήν βοήθειά του, ἄς τά ἀναλογιστεῖ ὅλα αὐτά πού λέει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Ἄς θυμοῦνται ὅτι ἐπάνω τους ἐφαρμόζεται ὁ ἀρχαῖος νόμος, ὅτι καταδικάζονται ἀπό τόν Θεό σέ λιθοβολισμό. Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι σήμερα, ἐπειδή ἔχουμε γίνει πάρα πολύ ἐγωιστές καί φίλαυτοι, ἔχουμε παρατήσει τούς ἀνθρώπους τούς δικούς μας ἐν πολλοῖς, ἰδίως οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦνε μακράν τοῦ Θεοῦ. Καί ἔχουμε πάρα πολλούς ἀνθρώπους ἡλικιωμένους, μοναχικούς, πού δέν ἔχουν κανέναν δίπλα τους καί βασανίζονται καί ὑποφέρουν καί πεθαίνουν τελείως ἀνήμποροι. Καί ἴσως οὔτε κἄν τούς καταλαβαίνει κανείς ὅταν πεθαίνουν καί τούς ἀνακαλύπτουν μετά ἀπό τήν βρωμιά, ἀπό τή μυρωδιά τοῦ νεκροῦ! Φοβερή αὐτή ἡ κατάσταση!
Ὅταν θεράπευε τούς δέκα λεπρούς ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γνώριζε ὅτι οἱ ἐννέα ἀπό αὐτούς δέν θά ἐπιστρέψουν γιά νά ἀποδώσουν δόξα στόν Κύριο. Ἀλλά παρόλα αὐτά, ὁ Κύριος τούς θεράπευσε ὅλους. Ἐξέχεσε τό ἄμετρο ἔλεός Του σέ ὅλους, προσέφερε τήν ἁγία Του ζωή γιά τούς ἁμαρτωλούς καί τούς ἀχάριστους. Φρικτά βασανιζότανε ἐπάνω στόν σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ γιά χάρη ἡμῶν τῶν ἀναξίων, γιά χάρη ἐκείνων πού Τόν ἀπέρριψαν καί πρόδωσαν τόν θάνατό Του. Συνεπῶς, ἡ ἀνθρώπινη ἀχαριστία εἶναι σταγόνα στήν θάλασσα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί ὅπως δέν μποροῦμε νά θολώσουμε τήν θάλασσα ρίχνοντας σ’ αὐτή μιά χούφτα ἄμμο, ἤ κάτι ἀκάθαρτο, ἔτσι δέν μπορεῖ καθόλου ἡ ἀνθρώπινη ἀχαριστία νά θολώσει τό ἀπέραντο ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς. Αὐτό πρέπει νά τό θυμόμαστε. Μπροστά στά πνευματικά μας μάτια πρέπει πάντοτε νά βρίσκεται ὁ Χριστός πού πέθανε στόν σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ γιά μᾶς τούς ἀχάριστους.
Ἐάν παίρνουμε παράδειγμα ἀπ’ ὅσους θεωροῦν τήν εὐγνωμοσύνη ἠθική ὑποχρέωση καί πρῶτα ἀπ’ ὅλα πρός τούς γονεῖς τους, τότε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θά εἶναι πάνω μας καί δέν θά ἔρχεται πάνω μας ἡ βαριά κατάρα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καί ἐδῶ ὁ Ἅγιος τελειώνει τό κήρυγμά του.
Ἐμεῖς νά ποῦμε ἀκόμα μερικά μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους Πατέρες. Λέει στίς Παροιμίες, στό 17ο κεφάλαιο, «ὅς ἀποδίδωσι κακά ἀντί ἀγαθῶν, οὐ κινηθήσεται κακά ἐκ τοῦ οἴκου αὐτοῦ»[22]. Δηλαδή, ἐκεῖνος πού ἀνταποδίδει κακά ἀντί καλῶν, καί ἀντί τῶν εὐεργεσιῶν πού ἀπήλαυσε ἀνταποδίδει κακό, αὐτός θά βρίσκεται πάντοτε ὑπό τό κράτος τῶν θλίψεων, γιατί τά κακά καί ἡ θεία τιμωρία δέν θά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τόν οἶκο του. Ὅσο εἶσαι ἀχάριστος καί δέν ἀνταποδίδεις καλό στό καλό, ἀλλά ἀνταποδίδεις κακό στό καλό, τό κακό δέν πρόκειται νά φύγει ποτέ ἀπό σένα καί ἀπό τό σπίτι σου. Ὅλα θά σοῦ πηγαίνουν ἀνάποδα. Γιατί ὁ Θεός δέν θέλει νά εἴμαστε ἀχάριστοι, οὔτε πρός Αὐτόν οὔτε πρός τούς ἄλλους. Ὄχι ἐγωιστικά, γιά τόν ἑαυτό Του. Δέν ἔχει καμία ἀνάγκη ἀπό τή δική μας εὐχαριστία ὁ Θεός, ἀλλά γιά μᾶς θέλει νά εἴμαστε εὐχάριστοι καί εὐγνώμονες, γιατί ἔτσι μαθαίνουμε νά τιμοῦμε τόν εὐεργέτη, ν΄ ἀγαποῦμε καί νά γινόμαστε ἕνα μαζί Του.
«Ἀχαρίστου γάρ ἐλπίς ὡς χειμέριος πάχνη»[23], λέει στή Σοφία Σολομῶντος. Ἡ ἐλπίδα τοῦ ἀχάριστου λιώνει σάν τήν χειμερινή πάχνη, «ὡς χειμέριος πάχνη τακήσεται καί ῥυήσεται ὡς ὕδωρ ἄχρηστον»[24]. Ὅταν θά τήν χτυπήσει ὁ ἥλιος, θά διαρρεύσει, θά χαθεῖ σάν τό ἀχρησιμοποίητο ὕδωρ. Μήν ἐλπίζεις λοιπόν καλό, ὅσο δέν λές εὐχαριστῶ. Ἀντίθετα, ὅσο λές εὐχαριστῶ, καί στόν Θεό ἀλλά καί στούς ἀνθρώπους τούς εὐεργέτες σου, τόσο, λέει ὁ ἀββάς Ἰσαάκ, ἐρεθίζεις αὐτόν πού σέ εὐεργετεῖ νά σοῦ δώσει καί ἄλλα. Καί αὐτό τό καταλαβαίνουμε πολύ καλά καί ἀπό τόν ἐαυτό μας. Πότε -θά λέγαμε- μᾶς κάνει καρδιά ὁ ἄνθρωπος πού εὐεργετήσαμε; Ὅταν μᾶς πεῖ τουλάχιστον ἕνα εὐχαριστῶ, ὁπότε θέλουμε πάλι νά τοῦ δώσουμε κι ἄλλο. Ἄν δέν σοῦ πεῖ τίποτε, καί ἐσύ λίγο συστέλλεσαι.
Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἁμαρτία, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ἀπό τήν ἀχαριστία. Ὅπως πολύ ὡραῖα ἔχει λεχθεῖ, κάθε πρωί ὁ Θεός βγάζει τόν ἥλιο Του, μᾶς χαρίζει μιά ὡραία ἡμέρα, μᾶς χαρίζει τόσα ὡραῖα πράγματα, καί ἐμεῖς ἀντί νά ποῦμε ἕνα εὐχαριστῶ πού εἴδαμε τό φῶς τῆς καινούριας ἡμέρας, ἀρχίζουμε καί γκρινιάζουμε, ἀρχίζουμε καί λέμε, πῶς θά τά βγάλω πέρα.. νά δῶ τά προβλήματά μου κ.λ.π. Πόσο μεγάλη ἀχαριστία εἶναι μόνο καί μόνο αὐτό! Καί πολλά ἄλλα..
Γι’ αὐτό, ὅταν κανείς ξεχνάει τό πρῶτο πού πρέπει νά κάνει, νά δοξάσει τόν Θεό, νά πεῖ, δόξα σοι ὁ Θεός, νά κάνει τόν σταυρό του καί νά εὐχαριστήσει τόν Θεό πού τόν ἀξίωσε νά δεῖ καί τήν καινούρια Του ἡμέρα..
«Ἄν ἀγνοεῖς τήν γλώσσα τῆς εὐγνωμοσύνης», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, «τότε εἶσαι πιό ἀμόρφωτος καί ἀπό τόν τελευταῖο ἀγράμματο»[25]. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή εὐγένεια καί ὄχι τό σαβουάρ βίβρ τῶν δυτικῶν - αἱρετικῶν. Ἀλλά ἡ εὐγνωμοσύνη, ἡ εὐχαριστία ἀπό τήν καρδιά σου, ἀπέναντι στόν Θεό πρῶτα καί ἀπέναντι στούς ἄλλους, καί ἡ ἀληθινή μόρφωση.
«Ὅποιος τά ἔχει ὅλα, ὑλικά ἀγαθά καί ὑγεία, καί ἀντί νά εὐγνωμονεῖ τόν Θεό ἔχει παράλογες ἀπαιτήσεις καί γκρινιάζει», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, «εἶναι γιά τήν κόλαση μέ τά παπούτσια». Κι ὅμως πολύ συχνά τό βλέπουμε αὐτό. «Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχει εὐγνωμοσύνη, μέ ὅλα εἶναι εὐχαριστημένος. Σκέφτεται τί τοῦ δίνει ὁ Θεός κάθε μέρα καί χαίρεται τά πάντα. Ὅταν ὅμως εἶναι ἀχάριστος, μέ τίποτε δέν εἶναι εὐχαριστημένος, γκρινιάζει καί βασανίζεται μέ ὅλα»[26]. Ὅπως ἔλεγε καί ἕνας σύγχρονος Γέροντας, βλέπω ἕνα ποτήρι γάλα καί λέω, δόξα σοι ὁ Θεός πού ἔχω αὐτό τό ποτήρι μέ γάλα! Καί εὐχαριστοῦσε τόν Θεό γιά ὅλα. Γιατί τίποτε δέν εἶναι αὐτονόητο.
«Ὅταν κανείς εἶναι ἀχάριστος, ὅ,τι καί νά τόν κάνεις, ἀχάριστος θά εἶναι. Μέ τίποτε δέν εἶναι εὐχαριστημένος. Γκρινιάζει καί βασανίζεται μέ ὅλα»[27].
«Ὁ ἀχάριστος ἄνθρωπος», ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, «ἔχει ἀναίσθητη ψυχή καί καρδιά, ἔχει καί καρδιά πού δέν συμπαθεῖ καί πού εἶναι ἄδεια ἀπό ἀγάπη. Ἡ εὐεργεσία πού τοῦ κάνει κάποιος γεννάει στήν ψυχή του θλίψη». Εἶναι αὐτό πού μᾶς εἶπε προηγουμένως καί ὁ Ἅγιος Λουκᾶς, λόγω τοῦ μεγάλου του ἐγωισμοῦ, τόν εὐεργετεῖς καί στενοχωριέται. «Ἡ θλίψη γεννάει ἀνία», λέει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, «ἡ ἀνία μῖσος καί τό μῖσος ἔχθρα πρός τόν εὐεργέτη...! Ὁ ἀχάριστος ἔχει διεστραμμένο μυαλό, γιατί πείθει τόν ἑαυτό του μέ παραλογισμούς, ὅτι δέν ὀφείλει καμιά χάρη στόν εὐεργέτη του καί καμιά εὐγνωμοσύνη». Ὅπως σήμερα οἱ ἄνθρωποι μιλᾶνε μόνο γιά δικαιώματα καί ἀπαιτοῦν τά δικαιώματά τους, ἀπαιτοῦν νά τούς δώσουν αὐτά πού νομίζουν ὅτι τούς ἀνήκουν. Ἀλλά ὁ Κύριος δέν μίλησε ποτέ γιά δικαιώματα. Μίλησε γιά ἀγάπη, μίλησε γιά συγχωρητικότητα, μίλησε γιά ὑπομονή στήν ἀδικία, μίλησε γιά εὐλογία ὅταν οἱ ἄλλοι σέ καταδιώκουν καί ὁπωσδήποτε γιά εὐχαριστία καί εὐγνωμοσύνη ὅταν οἱ ἄλλοι σέ εὐεργετοῦν. «Μοιάζει μέ τρύπιο δοχεῖο» ὁ ἀχάριστος, λέει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, «μέ τό ὁποῖο ὅσο καί ἄν ἀντλεῖ τά καλά πού τοῦ προσφέρονται, αὐτά τοῦ ξαναφεύγουν στό κενό»[28]. Τίποτα δέν χαίρεται ὁ ἀχάριστος. Καί αὐτά πού τοῦ δίνουν, καί αὐτά ἀκόμα δέν μπορεῖ νά τά πιάσει κατά κάποιο τρόπο καί νά τά χαρεῖ, νά τά εὐχασριστηθεῖ.
«Ἐάν συλλογιζόμασταν καί φέρναμε συχνά στήν σκέψη μας», λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων, «τήν ἄπειρη εὐσπλαχνία καί ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν μία καί τήν ἀχαριστία μας ἀπό τήν ἄλλη, δέν θά τολμούσαμε, οὔτε τά μάτια νά σηκώσουμε στούς οὐρανούς, ἀλλά θά ζούσαμε ἀδιάκοπα μέ βαθειά ταπεινοφροσύνη».
«Ὅποιος», λέει καί ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος, «δέν εὐχαριστεῖ στά λίγα καί μικρά, αὐτός εἶναι ἀχάριστος καί στά πολλά καί μεγάλα, ψεύτης καί ἄδικος». Αὐτό μᾶς τό ἔχει πεῖ καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ἐάν, λέει, σᾶς λέω τά ὑλικά, τά γήινα καί δέν καταλαβαίνετε, ποῦ νά σᾶς πῶ τά οὐράνια; Καί τό λίγο πού μᾶς δίνει, καί τό ὑλικό, αὐτό δέν τό ἐκτιμοῦμε. Πόσοι ἄνθρωποι κάθονται νά φᾶνε χωρίς κἄν ἕναν σταυρό, χωρίς νά ποῦνε ἕνα εὐχαριστῶ στόν Θεό, χωρίς νά παρακαλέσουν τόν Θεό νά εὐλογήσει τό φαγητό καί ἀφοῦ φᾶνε νά εὐχαριστήσουν τόν Θεό. Αὐτό εἶναι μεγίστη ἀχαριστία. Καί ἄν λοιπόν σέ αὐτό τό ταπεινό πιάτο φαγητό πού ἀπόλαυσες δέν πεῖς ἕνα εὐχαριστῶ, τί ἄλλο νά σοῦ δώσει μετά ὁ Θεός; Ἀφοῦ σ’ αὐτό τό μικρό δέν εὐχαριστεῖς, πού δέν εἶναι μικρό.. πόσο μᾶλλον νά ἔχεις μοῦτρα μετά νά ζητήσεις κάτι μεγαλύτερο καί σπουδαιότερο καί θά λέγαμε πνευματικό!
«Ἡ ἀχαριστία», λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «προέρχεται ἀπό τήν ὑπερηφάνεια, μέ τό νά θεωρεῖ κανείς τὸν ἑαυτόν του ἄξιο γιά καθετί»[29]. Θεωρεῖ ὅτι τοῦ ἀξίζουν ὅλα αὐτά πού τοῦ συμβαίνουν. Ἐνῶ ὁ ταπεινός ἄνθρωπος τό ἀντίθετο, θεωρεῖ ὅτι τίποτε ἀπό τά καλά πού ἀπολαμβάνει δέν τοῦ ἀξίζει καί εὐχαριστεῖ τόν Θεό γιά ὅλα. Τότε πραγματικά ἡ ζωή γίνεται ἕνα πανηγύρι καί ὁ ἄνθρωπος πέφτει κάθε στιγμή ἀπό ἔκπληξη σέ ἔκπληξη βλέποντας τήν ἀγάπη, τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ σέ κάθε στιγμή, σέ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς του.
«Ἡ ἀχαριστία», λέει πάλι ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «εἶναι ἕνα εἶδος πονηριᾶς. Οἱ ἀπρόσεκτοι καί ἀχάριστοι, δέν κερδίζουν, οὔτε ἀπό ἐκεῖνα πού ὠφελοῦν, ἐνῶ οἱ εὐγνώμονες καί καλόψυχοι ὠφελοῦνται πάρα πολύ καί ἀπό ὅσα σκανδαλίζουν τούς ἄλλους». Ὁ εὐγνώμων καί ὁ καλόψυχος ὠφελεῖται ἀπ’ ὅλα, καί ἀπό τά καλά καί ἀπό τά σκανδαλιστικά. Ὁ ἀχάριστος οὔτε ἀπό τά καλά δέν ὠφελεῖται. «Αὐτό τό βλέπουμε στήν περίπτωση τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Ἰώβ. Ὁ Ἰούδας δέν σώθηκε οὔτε ἀπό τόν Χριστό, πού ἔσωσε ὅλη τήν οἰκουμένη»[30]! Ἦταν ἀχάριστος. Καί πόσο τόν τίμησε ὁ Κύριος! Τοῦ εἶχε δώσει τό ταμεῖο. Μέχρι τελευταία στιγμή στό Μυστικό Δεῖπνο τόν ἐτίμησε, τοῦ ἔδωσε τό ψωμί βουτηγμένο στόν ζωμό, τοῦ ἔπλυνε τά πόδια. Κοινώνησε ὁ Ἰούδας! Δέν τόν ξεχώρισε ἀπό τούς ἄλλους. Καί ἀμέσως μετά ὁ ἀγνώμων ἔφυγε γιά νά Τόν προδώσει.
«Ὁ Ἰώβ -πάλι- δέν ζημιώθηκε οὔτε ἀπό τόν διάβολο, πού ἔχει καταστρέψει τόσους πολλούς». Εἶχε προσωπικό ἀντίπαλο τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος εἶχε πάρει εἰδική ἄδεια ἀπό τόν Θεό γιά νά τόν πειράξει. Κι ὅμως ὁ Ἰώβ ὠφελήθηκε ἀπ’ ὅλα αὐτά πού τοῦ ἔκανε ὁ διάβολος. «Ἐνῶ ἔπαθε ἄπειρα κακά, στεφανώθηκε. Ὁ Ἰούδας, πού εἶδε τόσα θαύματα καί ἔκανε τόσα θαύματα», λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «πού ἀνέστησε νεκρούς, πού ἔβγαζε δαιμόνια, πού ἄκουσε τόσα γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καί γιά τήν κόλαση, πού πῆρε μέρος καί Κοινώνησε στό Μυστικό Δεῖπνο, πού ἀπήλαυσε τόσο μεγάλη εὔνοια καί πρόνοια πιό πολύ ἀπό τόν Πέτρο καί τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, ἔγινε προδότης. Ἑπομένως, οὔτε τόν Ἰούδα ὠφέλησε ὁ Χριστός ἐπειδή ἦταν ἀχάριστος, οὔτε τόν Ἰώβ ἔβλαψε ὁ διάβολος, ἐπειδή ἦταν εὐγνώμονας»[31]. Νά λοιπόν τί κάνει τή διαφορά! Δέν φταίει ὁ Θεός, ἀλλά ἐμεῖς φταῖμε. Ἀνάλογα μέ τή διάθεση πού ἔχουμε, ἄν εἴμαστε εὐγνώμονες, θά ὠφελούμαστε καί μέ αὐτά πού ὁ κόσμος τά λέει δυστυχίες καί κακά καί πικρά∙ ἄν εἴμαστε ἀγνώμονες καί μέ τά καλά πού μᾶς δίνει ὁ Θεός, πάλι δέν θά ὠφελούμαστε.
Καί ὁ Μέγας Βασίλειος λέει, «νά εἴμαστε εὐγνώμονες στόν Θεό, σέ κάθε στιγμή στή ζωή μας. Ὅμως πολλοί ἔχουν πάθει αὐτό πού παθαίνουν οἱ δυσαρεστημένοι. Περιφρονοῦν τά παρόντα ἀγαθά πού ἔχουν καί ἐπιθυμοῦν αὐτά πού δέν ἔχουν. Διότι δέν βλέπουν αὐτούς πού εἶναι σέ χειρότερη θέση ἀπό ἐκείνους, γιά νά εὐχαριστήσουν τόν Κύριο, ἀλλά συγκρίνονται μέ ἐκείνους πού ἔχουν περισσότερα καί ὑπολογίζουν πόσο ὑπολείπονται ἀπ' αὐτούς καί στενοχωριοῦνται καί καταριῶνται»[32]. Φοβερό πάθος, φοβερή κατάσταση! Καί αὐτό ὅλο βέβαια συνδέεται καί μέ τόν φθόνο καί ἀντί νά εὐχαριστήσεις τόν Θεό μέ αὐτά πού σοῦ δίνει, κοιτᾶς τόν ἄλλον πού ἔχει περισσότερα καί μένεις μέ τή ζήλεια σου, μέ τήν κακία σου καί χάνεις καί αὐτά τά λίγα πού ἔχεις.
«Ἡ ἀχαριστία», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πρόκλος, «εἶναι ἡ κόρη τῆς ὑπερηφανείας». Ὁ ἀχάριστος ἔχει ὑπερηφάνεια. Ἔλεγε καί ὁ Ὅσιος Εὐγένιος ὁ Αἰτωλός, «ὅλα τά κακά καί τά ψυχοβλαβῆ ἁμαρτήματα τά μισεῖ ὁ Θεός καί τά ἀποστρέφεται, ἀλλά τήν ἀχαριστία ἀκόμα περισσότερο». Γι’ αὐτό καί ὁ ἀχάριστος χάνει αὐτά πού τοῦ δίνει ὁ Θεός. Τά χάνει. «Ἄν δέν ἐκτιμᾶς», ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Γαβριήλ ὁ δια Χριστόν Σαλός, «αὐτά πού σέ ἔδωσε ὁ Κύριος, θά σοῦ τά πάρει πίσω»[33]. Πολλές φορές ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἔχουν χαρίσματα, εἶναι εὔστροφοι, εἶναι ἔξυπνοι.. ἔχουν χαρίσματα διάφορα, μιλοῦν ὄμορφα, ἔχουν τάλαντα καλλιτεχνικά κ.λ.π. ἤ ἔχουν καί σωματική δύναμη κάποιοι. Λοιπόν, ὅλα αὐτά, ἄν δέν προσέξεις καί τά χρησιμοποιήσεις ἐγωιστικά γιά νά προβάλλεις τόν ἑαυτό σου, θά τά χάσεις. Θά στά πάρει πίσω ὁ Κύριος, γιατί ὁ Κύριος σ’ ἀγαπάει καί θέλει ὄχι νά κολαστεῖς, ἀλλά νά σωθεῖς. Ὅταν λοιπόν ἐσύ τά χαρίσματα, τά δῶρα τοῦ Θεοῦ, τά χρησιμοποιεῖς γιά νά κολαστεῖς, θά στά πάρει πίσω, ἐπειδή σ’ ἀγαπάει. Ὅπως ἕνας πατέρας πού δίνει στό παιδάκι του ἕνα πολύ καλό ἐργαλεῖο καί τό παιδάκι του ἀντί νά τό χρησιμοποιεῖ τό ἐργαλεῖο γιά νά κάνει τό καλό στόν ἑαυτό του καί στούς ἄλλους, τό χρησιμοποιεῖ γιά νά τραυματίζεται καί κινδυνεύει νά σκοτωθεῖ μ’ αὐτό τό ἐργαλεῖο, γιατί χτυπιέται, πληγώνεται. Ὁ πατέρας ὁ καλός τί θά κάνει; Θά τοῦ τό πάρει τό ἐργαλεῖο, θά τοῦ τό στερήσει.
«Πόσοι καί πόσοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν», λέει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, «πού κάνουν τή δουλειά τους μέ τό φῶς τοῦ ἡλίου, ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ, χωρίς νά κοιτάξουν κἄν τόν ἥλιο, χωρίς νά αἰσθανθοῦν τόν ἥλιο, χωρίς νά σκεφτοῦν, οὔτε μέ μία σκέψη τόν ἥλιο! Πόσοι καί πόσοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν, πού περνοῦν τή ζωή τους μέ τό φῶς, τή δύναμη καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά κοιτάξουν κἄν τόν Θεό, χωρίς νά σκεφτοῦν, οὔτε μέ μία σκέψη τόν Θεό»! Χρησιμοποιοῦν ὅλα τά δῶρα τοῦ Θεοῦ σάν νά εἶναι αὐτονόητα, σάν νά τά δικαιοῦνται καί δέν σκέφτονται Αὐτόν πού τούς τά ἔδωσε, τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης. «Καί ὁ ἥλιος σιωπᾶ», λέει ὁ Ἅγιος Νικόλαος, «χωρίς θυμό καί συνεχίζει νά φέγγει ἀσταμάτητα. Καί ὁ Θεός σιωπᾶ χωρίς θυμό καί συνεχίζει νά βοηθᾶ ἀσταμάτητα! Ὅταν ὅμως ἔρθει τό σκοτάδι, ὅταν πέσει ὁμίχλη, ὅταν δυναμώσει ἡ παγωνιά, τότε οἱ ἄνθρωποι θυμοῦνται τόν ἥλιο, στρέφονται πρός τόν ἥλιο καί τόν ἐπαινοῦν». Τί τραγικό! Ὅταν ἔχεις τά ἀγαθά, δέν σκέφτεσαι νά εὐχαριστήσεις Αὐτόν πού σοῦ τά ἔδωσε. Ὅταν τά χάσεις, τότε -ἴσως πάλι, ὄχι πάντα- ἀρχίζεις νά ἀναζητᾶς τόν εὐεργέτη σου. Γι’ αὐτό πολλοί ἄνθρωποι σώζονται ὄχι ὅταν ἔχουν καί ἀπολαμβάνουν τά δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὅταν τά χάσουν, ὅταν χάσουν τήν ὑγεία τους, ὅταν χάσουν τήν οἰκονομική ἄνεση πού ἔχουν κ.λ.π. Ἤ ὅταν χάσουν τήν ἐλευθερία τους, τήν ἐθνική τους ἐλευθερία καί τήν προσωπική τους ἐλευθερία. Τότε ἔρχονται σέ συναίσθηση. Αὐτά τά βλέπουμε συνεχῶς νά συμβαίνουν στόν λαό τόν περιούσιο, τόν Ἰσραήλ. Ὅταν εἴχανε εὐημερία, ξεχνοῦσαν τόν ἀληθινό Θεό καί εἰδωλολατροῦσαν. Ὅταν ἔχαναν τήν ἐθνική τους ἐλευθερία καί ὑποδουλωνόντουσαν, μετανοοῦσαν καί ἐπέστρεφαν στόν ἀληθινό Θεό.
«Ἔτσι», λοιπόν, λέει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, «ὅταν ἔρθει τό σκοτάδι, ὅταν πέσει ὁμίχλη, τότε οἱ ἄνθρωποι στρέφονται πρός τόν ἥλιο καί τόν ἐπαινοῦν∙ ὅταν γίνονται συμφορές, βάσανα καί ἔρθουν ἀδιέξοδα στή ζωή, τότε οἱ ἄνθρωποι θυμοῦνται τόν Θεό, στρέφονται πρός τόν Θεό καί Τόν δοξάζουν... για νά Τόν ξεχάσουν μετά, ὅταν ὅλα τακτοποιηθοῦν στή ζωή τους»[34]. Τραγικό! Αὐτό δέν γίνεται; Καί τό ζήσαμε πρόσφατα στόν μεγάλο πόλεμο, στόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ὅπου, κατά μαρτυρίες ζώντων, γέμιζαν οἱ ἐκκλησίες! Τί ἔγινε μετά ἀπό 10-20 χρόνια; Τί γίνεται σήμερα; Ἔχουν ἀδειάσει οἱ ἐκκλησίες. Ἐλάχιστοι ἄνθρωποι πιστεύουν πλέον στόν ἀληθινό Θεό συνειδητά καί σωστά. Οἱ πιό πολλοί δηλώνουν πιστοί, ἀλλά εἶναι ἐκκοσμικευμένοι καί ἄθεοι στήν πράξη.
Καί γι’ αὐτό ἀκριβῶς βλέπουμε καί αὐτή τήν βλάσφημη θεολογία, γιά τήν ὁποία μιλήσαμε προηγουμένως, πού τείνει νά εἰσαχθεῖ σήμερα μέ τίς «εὐλογίες» κάποιων ἀρχιερέων καί πατριαρχῶν μέσα στήν Ἐκκλησία μας, ὅτι τάχατες ἡ ἐκκλησία μολύνει, ὅτι τάχατες κινδυνεύουμε καί θά πρέπει τά μέτρα, τά ὁποῖα ὁρίζει ἡ ἐπιστήμη -ἡ θεά αὐτή πλέον ἡ ἐπιστήμη!- καί ἡ πολιτεία νά ἐφαρμόζονται καί μέσα εἰς τούς ναούς.. μέσα εἰς τόν χῶρο ὅπου ὑπάρχει ἄφθονη καί ἄπλετη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.
Γι’ αὐτό, ἐπιτρέψτε μου, τά λίγα λεπτά πού ἀπομένουν νά μιλήσουμε γι΄ αὐτό τό θέμα. Ἀπό τήν ἀρχή πού ξεκίνησε αὐτό τό θέμα μέ τόν κορωνοϊό, ἤ τόν κοροδοϊό νά τό ποῦμε πιό σωστά, γιατί ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται ὅλο αὐτό τό σκηνικό τό παγκόσμιο δέν εἶναι παρά ἕνα σκηνικό, μιά σκηνοθεσία, στό ὁποῖο ἔχουνε πάρα πολύ ἐνεργό μέρος καί μερίδιο εὐθύνης τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης, τά ὁποῖα καί πληρώθηκαν ἁδρά, ὅπως ἔγινε γνωστό τοῖς πάσι, γιά νά μᾶς κάνουν πλύση ἐγκεφάλου καί νά μᾶς τρομοκρατήσουν καί νά μᾶς κρατήσουν κλεισμένους μέσα στά σπίτια.. Ἀπό τήν ἀρχή λοιπόν, μοῦ ἔκανε ἐντύπωση αὐτό, ἄρχισαν νά μιλοῦνε κάποιοι βουλευτές ἐναντίον τῆς Θείας Κοινωνίας, ἐναντίον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Καί κάποιοι ἀρχιερεῖς ἔσπευσαν νά ποῦν ὅτι πρέπει νά πάρουμε μέτρα, νά μή φιλᾶμε τίς εἰκόνες, νά ἀκολουθοῦμε τήν ἐπιστήμη κ.λ.π.
Ὁπότε, εἶναι ἡλίου φαεινότερον, καί ἀπό τήν ἐξέλιξη πού εἶχε ὅλη αὐτή ἡ σκηνοθεσία, ὅλο αὐτό τό «φιάσκο», ὅπως πολύ καλά - εὔστοχα τό ὀνόμασε ἕνας διαπρεπής ἐπιστήμων Ἕλληνας στήν Ἀμερική, «τό φιάσκο τοῦ κορωνοϊοῦ», καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ στόχος τελικά δέν εἶναι νά μᾶς προστατέψουν τήν «πολύτιμο ὑγεία» μας, ὅπως λένε καί στό Ἅγιον Ὄρος, κάποιοι -πού ἐπιτέλους δέν τούς ζητήσαμε καί νά μᾶς τήν προστατέψουν- ἀλλά εἶναι νά χτυπηθεῖ ὁ Χριστός καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Εἶναι νά ἀνοιχτεῖ διάπλατα ὁ δρόμος γιά τήν Πανθρησκεία καί τόν Ἀντίχριστο. Ὅλες αὐτές οἱ πρακτικές πού προσπαθοῦν νά εἰσάγουν, γιά παράδειγμα μᾶς λένε «μή φιλᾶτε τίς εἰκόνες, νά κάνετε μιά ὑπόκλιση». Ξέρετε, αὐτή ἡ πρακτική εἶναι παπική. Ἔτσι χαιρετοῦν οἱ παπικοί. Δέν ἀκουμπᾶνε τό στόμα τους, δέν φιλᾶνε οὔτε τά ἅγια λείψανα οὔτε τίς ἅγιες εἰκόνες. Αὐτό ὅμως, ὅπως μᾶς λέει ἡ Ζ΄(7η) Οἰκουμενική Σύνοδος, ὅποιος τό κάνει, ἀφορίζεται. Δηλαδή δέν μπορεῖ νά σωθεῖ, εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας.
Ἀλλα ὁ τελικός στόχος εἶναι ἡ καρδιά τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία, ἡ Θεία Εὐχαριστία. Καί θά δεῖτε, τό πᾶνε ἀπό δῶ, τό πᾶνε ἀπό κεῖ -ὅ μή γένοιτο βεβαίως!- ἀλλά πολύ φοβᾶμαι ὅτι θά τό ποῦνε καί αὐτό στό τέλος. Καί ἤδη σέ κάποιες ἐκκλησίες χρησιμοποιοῦνε ἀπαράδεκτους τρόπους, πλαστικά κουταλάκια ἤ ἀντισηπτικά γιά νά σκουπίζουν τήν ἁγία λαβίδα -ἄκουσον, ἄκουσον!- γιά νά κοινωνήσει ὁ ἑπόμενος. Φοβερά βλάσφημα πράγματα! Βλάσφημη θεολογία, βλάσφημη πρακτική. Θά ἔλεγα εἶναι αἵρεση ὅλο αὐτό πού γίνεται σήμερα. Εἶναι μιά αἵρεση καινούρια, πού θά τή λέγαμε αἵρεση τοῦ μολυσμοῦ, μέσα στόν ναό, μέσω τῶν ἁγιασμάτων τοῦ Χριστοῦ. Ἄν εἶναι δυνατόν! Εἶναι μιά βλασφημία στή Θεία Χάρη, ἡ ὁποία Θεία Χάρις λέγεται καί Ἅγιο Πνεῦμα.
Ὅταν λοιπόν λές, ὅτι μέσα εἰς τόν ναό, ἤ μέσω τῶν ἁγίων εἰκόνων ἤ μέσω τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων ἤ μέσω τοῦ ἀντιδώρου ἤ μέσω τῶν κολλύβων, μέσω τῆς ἀρτοκλασίας, πού γιά ὅλα αὐτά γίνεται ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί γίνεται εὐλόγηση ἀπό τήν χείρα τοῦ ἱερέως, ὅλα αὐτά πού εἶναι φορεῖς τῆς Θείας Χάριτος, λές ὅτι ὅλα αὐτά πιθανόν νά μεταδώσουν μικρόβια, τί κάνεις; Παρά βλασφημεῖς τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Βλασφημεῖς τήν Θεία Χάρη, βλασφημεῖς τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί αὐτή ἡ ἁμαρτία, ὅπως μᾶς ἔχει πεῖ ὁ Κύριος, ἡ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι μία ἁμαρτία ἡ ὁποία δέν συγχωρεῖται ποτέ[35].
Καί πρέπει πάρα πολύ σοβαρά νά τό δοῦμε αὐτό τό θέμα. Δέν εἶναι μόνο ὅτι μᾶς κλείσανε ἔξω ἀπό τούς ναούς γιά δύο μῆνες καί μᾶς στέρησαν ἀκριβῶς αὐτό πού εἶναι τό φάρμακο τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας, ἡ Θεία Κοινωνία, ἀλλά καί τώρα πάλι μεθοδεύεται μέ τό ἴδιο, ὅταν μᾶς λένε ὅλη αὐτή τήν βλάσφημη θεωρία περί μολυσμοῦ.
Ἔχουμε λοιπόν ν΄ ἀπαντήσουμε τά ἑξῆς:
Σέ καμιά περίπτωση ἡ Θεία Κοινωνία, πού εἶναι ὁ Χριστός, δέν μπορεῖ νά μᾶς μολύνει. Καί αὐτό εἶναι πέρα γιά πέρα ἀποδεδειγμένο, καί μέ ἐπιστημονικές μελέτες καί μέσω τῆς ἐμπειρίας τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι -ὅπως ὁ Ἅγιος Συμεών- ἔβλεπαν τά μέλη τους γεμάτα ἀπό τό ἄκτιστο Φῶς μετά τήν Θεία Κοινωνία. Ὅταν λοιπόν κοινωνοῦν οἱ πιστοί μέσα στήν Θεία Λειτουργία, γίνονται θεοί κατά χάριν. Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτός ὁ θεός κατά χάριν νά μολύνει ἤ νά μολυνθεῖ! Ὁ Θεός εἶναι πῦρ, εἶναι φῶς καί «πῦρ καταναλίσκον»[36] καθετί τό ἀρνητικό, καθετί τό μολυσματικό, καθετί τό κακό.
Ἐπίσης τό ἀντίδωρο πού δίνεται κατ’ οἰκονομία ἀντί τοῦ Δώρου, δηλαδή ἀντί τῆς Θείας Μεταλήψεως, σ’ αὐτούς πού ἔχουν ἐπιτίμιο ἀπό τόν πνευματικό τους νά μήν κοινωνήσουν, ὅπως καί τά κόλλυβα, ἡ ἀρτοκλασία, τό ἅγιο ἔλαιο, ὁ ἁγιασμός, ὅλα αὐτά εἶναι πηγή ἁγιασμοῦ καί Χάριτος καί ὄχι μολυσμοῦ, ἀφοῦ ἡ Θεία Χάρις σκηνώνει σ’ αὐτά ἐξαιτίας τῶν εὐχῶν πού ἔχουν προηγηθεῖ. Λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἡ Θεία Χάρις δέν κατεβαίνει μόνο στήν Θεία Λειτουργία, ἀλλά καί μέ τίς εὐχές (μέ τίς προσευχές) τοῦ ἱερέως καί τῶν πιστῶν μέσα στήν Θεία Λατρεία καί σ’ ὅλες αὐτές τίς ἁγιαστικές πράξεις πού ἔχουμε μέσα στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὅπως εἶναι ὁ Ἁγιασμός, τό διάβασμα τῶν κολλύβων κ.λ.π. τό τρισάγιο, τά μνημόσυνα, ὅλα αὐτά πού ἔχουμε μέσα στήν ἁγία μας Ἐκκλησία.
Τό ἴδιο καί οἱ ἅγιες εἰκόνες. Καί ἄν τίς καθαρίζουμε τίς ἅγιες εἰκόνες, δέν τίς καθαρίζουμε γιατί φοβόμαστε μήπως μολυνθοῦμε, ἀλλά ἀπό εὐλάβεια. Γιατί, δυστυχῶς, κάποιες ἀνευλαβεῖς μέ βαμμένα χείλη ἀσπάζονται τίς εἰκόνες καί ἀφήνουν τά ἀποτυπώματά τους.
Ὁπωσδήποτε, ἐπίσης, ὁ ἱερέας δέν μολύνει ὅταν ἀσπαζόμαστε τό χέρι του, γιατί τό χέρι τοῦ ἱερέως εἶναι τό χέρι τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἱερέας ἔχει εἰδική Χάρη, εἶναι ἔμπλεος Θείας Χάριτος, καί μᾶς μεταδίδει αὐτή τήν Χάρη, ὅταν μέ εὐλάβεια ἀσπαζόμαστε τό χέρι του, πού ἔχει πιάσει τόν Χριστό. Μᾶς λέει ὁ Ἅγιος Γαβριήλ ὅτι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν. Βλέπετε πῶς ἕνας ἅγιος παραπέμπει στούς ἄλλους ἁγίους. Αὐτός εἶναι πραγματικός Ἅγιος ὁ ταπεινός, πού δέν λέει δικά του. Ἕνας ἱερέας, λέει, μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχει τόση δύναμη, ὅση δέν ἔχουν ὅλοι οἱ λαϊκοί μαζί. Φανταστεῖτε τί εἶναι ἕνας ἱερέας! Καί ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἔλεγε, ἄν δεῖς ἕναν ἄγγελο στόν δρόμο καί ἕναν ἱερέα, πρῶτα θά προσκυνήσεις τόν ἱερέα καί μετά τόν ἄγγελο. Γιατί ὁ ἱερέας μπορεῖ νά κάνει κάτι, νά κάνει δηλαδή τήν Θεία Λειτουργία, πού δέν μπορεῖ νά τό κάνει ὁ ἄγγελος.
Οὔτε φυσικά καί ἀπό τίς ἀποστάσεις τίς κοντινές ὑπάρχει φόβος μεταδόσεως μέσα στήν Θεία Λειτουργία καί μέσα στήν Θεία Λατρεία καί μέσα στόν ναό, γιατί -ὅπως ἐλέχθηκε στό κήρυγμα- ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἐδίδαξε τήν Θεία Λειτουργία καί μᾶς δίδαξε νά κάνουμε καί αὐτό πού λέμε «λειτουργικό ἀσπασμό», ὁ ὁποῖος γινότανε παλαιότερα καί μεταξύ τῶν λαϊκῶν, οἱ γυναῖκες μέ τίς γυναῖκες καί οἱ ἄνδρες μέ τούς ἄνδρες, στό «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν». Τότε ἀντάλλασσαν τό φίλημα τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης οἱ ἄντρες μέ τούς ἄντρες καί οἱ γυναῖκες μέ τίς γυναῖκες. Τώρα αὐτό διατηρεῖται στούς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι συλλειτουργοῦν μέσα στό ἱερό καί ὁ ἕνας ἀσπάζεται τόν ἄλλον καί λέγουν μεταξύ τους: «Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσω ἡμῶν», καί ἀπαντᾶ ὁ ἄλλος ἱερέας, «καί ἦν καί ἔστι καί ἔσται εἰς αἰῶνας αἰώνων». Δηλαδή, εἶναι ἀνάμεσά μας ὁ Χριστός, καί ἀπαντάει ὁ ἄλλος, καί θά εἶναι εἰς τούς αἰῶνας, καί ἦταν καί εἶναι καί θά εἶναι εἰς τούς αἰῶνας. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τούς λαϊκούς.
Ὅταν ὁ Χριστός λοιπόν εἶναι ἀνάμεσά μας, μέσα στόν ναό, ὑπάρχει περίπτωση νά μεταδώσουμε ὁ ἕνας στόν ἄλλον μολυσμό; Γι’ αὐτό, αὐτή ὅλη ἡ θεολογία περί ἀποστάσεων, περί μασκῶν, περί ἀπολύμανσης τοῦ ναοῦ, ὅλη αὐτή ἡ θεολογία εἶναι βλάσφημη. Εἶναι φοβερή θεολογία πού ἀλλοτριώνει ὅλο τό ἦθος, ὅλο τό λειτουργικό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας μας καί τό φρόνημα τῶν πιστῶν! Καί δυστυχῶς, μ’ αὐτή τήν πλύση ἐγκεφάλου πού γίνεται ἀπό τά Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπάτησης, θά τολμούσαμε νά τά ὀνομάσουμε, καί ἀπό τούς διαβεβλημένους ἀρχιερεῖς -δυστυχῶς- μέ ἐγκυκλίους, φοβερές ἐγκυκλίους πού ἔχουν στείλει οἱ διάφορες Μητροπόλεις-Ἀρχιεπισκοπές.
Διάβασα τίς ἐγκυκλίους πού ἔστειλε ἡ Μητρόπολη Γερμανίας, καί θά ἔλεγα, ὅλα αὐτά, αὐτές οἱ ἐγκύκλιοι καί ἄλλα ἀπό ἄλλους.. εἶναι μνημεῖα αἴσχους! Θά τά βλέπουν οἱ μεταγενέστεροι Ὀρθόδοξοι καί θά φρίττουν γιά τό πόσο χαμηλά πέσαμε σάν Ἐκκλησία! Καί ὅπως ἔλεγα καί σέ μία συζήτηση μέ ἕναν σεβαστό πατέρα, μοῦ θυμίζουν αὐτές οἱ προτροπές τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, νά φορᾶμε μάσκες, νά κρατᾶμε ἀποστάσεις καί ἀκόμα χειρότερα πού ἔλεγαν «μήν κοινωνᾶτε, μείνετε ἔξω»… μᾶλλον αὐτό δέν τό εἶπαν ἐπίσημα, ἀλλά δυστυχῶς ἀνεπίσημα ἔγινε καί αὐτό ἀπό κάποιους ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς. Ἤ ὑπῆρξε καί ἡ βλάσφημη, ἡ ἀπαράδεκτη θέση, «ἐφόσον οἱ ἄλλοι δέν κοινωνοῦν, τί εἶσαι ἐσύ πού θέλεις νά κοινωνήσεις;»! Ὅλο αὐτό βεβαίως εἶναι κάτι τό φοβερά ἀντίθετο μέ τήν ὅλη μας Ἱερά Παράδοση καί σέ καμιά περίπτωση δέν πρέπει νά τό υἱοθετήσουμε.
Ὅλη αὐτή ἡ βλάσφημη θεολογία λοιπόν, ἡ ὁποία πέρασε στόν λαό, ἔχει ἐπηρεάσει πολλούς δυστυχῶς. Καί μοῦ λένε διάφοροι, ὅτι πλέον ἔχουμε προδότες, ἔχουμε καταδότες, ἔχουμε καρφιά καί μέσα στήν Ἐκκλησία! Καί αὐτό βεβαίως εἶναι κάτι πολύ φοβερό, νά διχαζόμαστε μεταξύ μας οἱ πιστοί, ἀκριβῶς γιατί δέν γνωρίζουμε τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία καί εἴμαστε ἄγευστοι τῆς ἐμπειρίας τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς καί κληρικοί… γιατί δέν μπορεῖ κανείς νά ἔχει γεύση τῆς Χάριτος καί νά λέει αὐτά τά πράγματα, ὅτι εἶναι δυνατόν κανείς νά κολλήσει κανείς ἀρρώστια μέσα στόν ναό!
Δυστυχῶς, αὐτές οἱ ἐγκύκλιοι πού κυκλοφόρησαν μοῦ θυμίζουνε κάποιες ἄλλες ἐγκυκλίους πού εἴχανε κυκλοφορήσει στά χρόνια τῆς Βαυαροκρατίας, τότε πού οἱ Βαυαροί μέ τρεῖς νόμους -παρακαλῶ- εἴχανε κλείσει 400 μοναστήρια ἀπό τά 600 μοναστήρια πού εἴχαμε τότε στήν πατρίδα μας! Ὅ,τι δέν τόλμησαν νά κάνουν οἱ Τοῦρκοι 400 ἤ 500 χρόνια, τό ἔκαναν αὐτοί ὅταν ὑποτίθεται ἐλευθερωθήκαμε, οἱ Βαυαροί, μέ τήν συγκατάθεση καί τῶν δικῶν μας τῶν Διαφωτιστῶν, Κοραή κ.λ.π. Τό ἔκαναν μέ τρεῖς νόμους στήν ἀρχή τῆς ὕπαρξης τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, γύρω ἐκεῖ στά 1827-28 (δέν θυμᾶμαι ἀκριβῶς τίς ἡμερομηνίες), ἀλλά τότε στήν ἀρχή, μετά τήν ἀπελευθέρωση, ἔγινε αὐτό τό μεγάλο ἔγκλημα. Καί τό λέω καί πρός ἐνημέρωση, δυστυχῶς ἀκόμα, ἐνῶ ἀνοίγουν οἱ ἐκκλησίες, δέν ἐπιτρέπουν οἱ ἐγκύκλιοι οἱ δικές μας, τῆς Συνόδου, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑλλάδος, νά ἀνοίξουν τά μοναστήρια. Γιατί; Τί τό ἰδιαίτερο καί ξεχωριστό ἔχουν τά μοναστήρια, πού δέν τά ἀνοίγετε; Μήπως πάλι ζοῦμε ἕναν τέτοιο διωγμό πού ζήσαμε καί στήν Βαυαροκρατία;
Καί τί ἔλεγαν ἐκεῖνες οἱ βλάσφημες ἐγκύκλιοι; Τά μοναστήρια πού διαλύονται, οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές, ἔχουν τή δυνατότητα καί τήν εὐλογία τῆς Συνόδου νά νυμφευθοῦν καί νά παντρευτοῦν! Τρομερό! Οἱ ἄνθρωποι δηλαδή πού εἶχαν δώσει τή ζωή τους, εἶχαν ἀφιερώσει τή ζωή τους στόν Θεό, τώρα μέ «εὐλογία» τῶν Συνοδικῶν Ἀρχιερέων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς θά μποροῦσαν οἱ καλόγριες νά παντρευτοῦν καί οἱ ἄνδρες νά νυμφευθοῦν. Ἀνήκουστα πράγματα καί ὅμως ὑπάρχουν! Εἶναι κατατεθημένα. Εἶναι ἱστορικά ντοκουμέντα αὐτά, μνημεῖα αἴσχους γιά ἐκείνη τήν ἐποχή, γιά τούς Ἀρχιερεῖς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἀλλά δυστυχῶς αὐτό γίνεται καί στίς μέρες μας. Ἔχουμε μνημεῖα αἴσχους καί σήμερα! Ἐγκυκλίους πού μᾶς λένε νά φορᾶμε μάσκες, νά κρατᾶμε ἀποστάσεις, καί δέν ξέρω τί ἄλλο θά μᾶς ποῦνε ἀκόμα..
Ἡ Θεία Χάρις μέσα στόν ναό ἁγιάζει τά πάντα, ἀκόμα καί τούς τοίχους καί τήν σκόνη! Γι’ αὐτό ἔλεγε ὁ Ἅγιος Γαβριήλ, ὅτι ἄν ξέρατε τί εὐλογία ὑπάρχει καί ἔρχεται στήν Θεία Λειτουργία, καί τήν σκόνη θά μαζεύατε ἀπό τό πάτωμα τῆς Ἐκκλησίας καί θά χριόσαστε, θά πλένατε τό πρόσωπό σας μ’ αὐτή τήν σκόνη. Καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς λέει, καί τά λείψανα καί ἡ σκόνη πού ἔχουν τά ἅγια λείψανα ἔχει Χάρη! Λοιπόν, πῶς ὅλα αὐτά, πού εἶναι ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας, συνάδουν μέ ὅλα αὐτά πού προσπαθοῦν νά εἰσαγάγουν σήμερα, ὡς μία βλάσφημη θεολογία κάποιων;
Ἀλλά δυστυχῶς, ἐπειδή ὅλα αὐτά ἐξυπηρετοῦν ἄνομους σκοπούς, πρέπει νά τό ποῦμε, ἐξυπηρετοῦν τά σχέδια κάποιων παγκοσμιοποιητῶν, Σιωνιστῶν, πού ὀνειρεύονται ἕνα παγκόσμιο κράτος, μιά παγκόσμια κυβέρνηση, καί μᾶς τό λένε κατάμουτρα ὅτι, «αὐτό θά πρέπει νά γίνει, ἄν θέλετε νά γλιτώσετε ἀπό τόν κορωνοϊό» καί ἀπό ὅλα τά ἄλλα, τά ὁποῖα εἶναι ἐφευρέσεις καί δέν εἶναι πραγματικοί κίνδυνοι, «θά πρέπει νά υἱοθετήσετε αὐτό τό μοντέλο… τῆς παγκοσμιοποίησης», γιά νά πραγματοποιηθεῖ αὐτό τό ὄνειρο τῶν Σιωνιστῶν-καμπαλιστῶν γιά μιά παγκόσμια κυριαρχία.
Ὁ Ἄγιος Τριαδικός Θεός μας εἴθε νά εἶναι πάντοτε μαζί μας, καί εἶναι μαζί μας, ἄν ἐμεῖς εἴμαστε μαζί Του μέ τήν ὀρθή πίστη, τήν ὀρθόδοξη πίστη, τό ὀρθόδοξο φρόνημα καί τήν ὀρθόδοξη ζωή καί εἴθε νά μᾶς δυναμώνει σ’ αὐτούς τούς δύσκολους καιρούς, ἔτσι ὥστε νά μείνουμε ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στό ὀρθόδοξο φρόνημα. Ὅπως ἔχει λεχθεῖ, ὁ σκοπός τοῦ Ἀντιχρίστου δέν εἶναι νά κλείσει τίς ἐκκλησίες ὁριστικά, ἀλλά τί; Νά γεμίσει τίς ἐκκλησίες μέ ἀνθρώπους πού δέν θά ἔχουν ὀρθόδοξο φρόνημα, θά ἔχουν ἀλλοτριωμένο φρόνημα. Δέν θά εἶναι ὀρθόδοξοι. Καί αὐτά πού θά γίνονται βέβαια ἐκεῖ, δέν θά εἶναι ὀρθόδοξα. Θά εἶναι αἱρετικά, θά εἶναι βλάσφημα, θά εἶναι δαιμονικά. Γι’ αὐτό καί ἕνας σύγχρονος στάρετς Ρῶσος ἔλεγε, ὅτι στά χρόνια τοῦ Ἀντιχρίστου θά ὑπάρχουν ἐκκλησίες, θά γίνονται μέσα ἐκεῖ λειτουργίες, ἀλλά ἐσεῖς δέν θά πρέπει νά πηγαίνετε! Γιατί ἐκεῖ δέν θά λατρεύεται ὁ Θεός ὁ ἀληθινός, ἀλλά ὁ σατανᾶς. Καί βλέπουμε μία δαιμωνιώδη λατρεία νά προσπαθοῦν τώρα νά τήν εἰσαγάγουν μέσα στήν Ἐκκλησία μας, ὅ μή γένοιτο! Ἀλλά τά λέμε ὅλα αὐτά, γιά νά τά ἔχουμε ὑπόψη μας καί νά ἀντιδροῦμε καί νά εἴμαστε ἑδραιωμένοι στό ὀρθόδοξο φρόνημα καί στήν ὀρθόδοξη πίστη.
Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
[1] Ἰωάν. 5, 12.
[2] Ἰωάν. 5, 14.
[3] Λουκ. 17, 17-18.
[4] Ἰωάν. 19, 15.
[5] Ἡσ. 1, 3.
[6] Ὅ.π.
[7] Ὅ.π.
[8] Σοφ.Σειρ. 29, 4.
[9] Σοφ.Σειρ. 29, 5.
[10] Σοφ.Σειρ. 29, 6.
[11] Σοφ.Σειρ. 29, 7.
[12] Σοφ.Σειρ. 29, 8.
[13] Σοφ.Σειρ. 29, 9.
[14] Σοφ.Σειρ. 3, 8.
[15] Σοφ.Σειρ. 3, 9.
[16] Ὅ.π.
[17] Σοφ.Σειρ. 3, 16.
[18] Δευτ. 27, 16.
[19] Ἐξ. 21, 15.
[20] Ὅ.π.
[21] Ὅ.π.
[22] Παρ. 17, 13.
[23] Σοφ.Σολ. 17, 13.
[24] Ὅ.π.
[25] Πρβλ. https://isychastis7.webnode.gr/peri-acharistias/
[26] Πάθη καί Ἀρετές, Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Ε΄, Ἱ. Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος».
[27] Πρβλ. https://isychastis7.webnode.gr/peri-acharistias/
[28] Ὅ.π.
[29] Ὅ.π.
[30] Ὅ.π.
[31] Ὅ.π.
[32] Ὅ.π.
[33] Ὅ.π.
[34] Ὅ.π.
[35] Πρβλ. Ματθ. 12, 31.
[36] Ἑβρ. 12, 29.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου