« Ἐπεβίβασας ἀνθρώπους ἐπὶ τὰς κεφαλὰς ἡμῶν, διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν»

Ψαλμ. 65, 12

ΚΕΙΜΕΝO

« Ἐπεβίβασας ἀνθρώπους ἐπὶ τὰς κεφαλὰς ἡμῶν, διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν»

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

     «Ἐπέτρεψες ἄνθρωποι θνητοί νά διέλθουν θριαμβευτικῶς ἄνωθεν τῶν κεφαλῶν μας καί νά ποδοπατήσουν αὐτάς. Διήλθομεν διά μέσου τῆς καμίνου καί τοῦ πυρός τῶν θλίψεων. ἐπεράσαμεν ἐκ τῆς θαλάσσης τῶν δοκιμασιῶν καί ὑπεφέραμεν κακά, ἀπό τά ὁποῖα ἐκινδυνεύσαμεν νά ἀφανισθῶμεν καί νά πνιγῶμεν. Ἀλλ᾽ἐν τέλει μᾶς ἔβγαλες εἰς τόπον ἀναψυχῆς καί ἀνέσεως» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")

ΣΧΟΛΙΟ (α)

    «Μετά ἀπὸ μία μεγάλη ἐθνικὴ περιπέτεια καί δοκιμασία σύσσωμος ὁ εὐσεβὴς λαὸς τοῦ Θεοῦ ἐξέφρασε τὴν εὐγνωμοσύνη του πρὸς τὸν Λυτρωτή του.

      Μιλῶντας δὲ ἐκ μέρους ὅλων ὁ θεοκίνητος Ψαλμωδὸς συνέθεσε τὸν ὡραιότατο ἑξηκοστὸ πέμπτο Ψαλμό. Σ’ αὐτὸν μεταξὺ ἄλλων εὐχαριστεῖ καὶ ἀναφωνεῖ πρὸς τὸν Κύριο καί Προστάτη τους: «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἠμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. ξε’ 12). Περάσαμε δηλαδὴ ἀπὸ φλογερὸ καμίνι καί ἀπό θάλασσα φουρτουνιασμένη καὶ κινδυνεύσαμε νὰ ἐξαφανισθοῦμε, ἀλλ’ ὅμως, Σύ, Κύριε, μᾶς γλύτωσες καὶ μᾶς χάρισες τὴν ἄνεσι.

    «Πῦρ καὶ νερόν», σημειώνει ἐδῶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «νόησον τάς θλίψεις καὶ συμφοράς, ἕνα μὲν διατί  αἳ θλίψεις καίουσιν ὡσὰν φωτὶα τὴν ψυχήν, καὶ ἄλλο δὲ διὰ τί αἱ θλίψεις πνίγουν καὶ καταποντίζουν τὴν ψυχὴν ὡσὰν τὸ νερόν» (Ἑρμ. εἰς ξε’ Ψαλμ.).

    Καὶ πέρασε πραγματικὰ τέτοιες φοβερὲς καὶ δύσκολες καταστάσεις ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰσραήλ, ἀδελφέ μου. Ἄλλοτε ἀπό τους Αἰγυπτίους καὶ ἄλλοτε ἀπὸ τοὺς Φιλισταίους καὶ Ἀσσυρίους καὶ Βαβυλώνιους διέτρεξε τὸν ἔσχατο κίνδυνο. Πάντοτε ὅμως, καὶ ἐνῶ ὅλα φαίνονταν χαμένα, τοὺς ἔσωζε τὴν τελευταία στιγμὴ ἀπό τὸν ὄλεθρο καὶ τὴν καταστροφὴ ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεός τους καὶ τοὺς χάριζε τὴν ἀναψυχή.

    Ἔβγαιναν ἔτσι ἀληθινὰ κάθε φορὰ τὰ λόγια, ποὺ εἶπε πρὸς τὸν Ἰσραηλιτικὸ λαὸ ὁ Θεὸς μὲ τὸ στόμα τοῦ μεγαλοφώνου Προφήτου Ἡσαΐου: «Καὶ ἐὰν διαβαίνης δι’ ὕδατος, μετά σοῦ εἰμι καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσι σε• καὶ ἐάν διέλθης διὰ πυρός, οὐ μὴ κατακαυθῇς». Δὲν θὰ πάθης τίποτε, διότι εἶμαι μαζί σου ἐγὼ ὁ Θεός σου καὶ σὲ σώζω (Ἡσ. μγ’ 23).

    Μήπως ὅμως τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ψαλμοῦ, μὲ τὰ ὁποῖα παρέδωσε τὸ πνεῦμα του ὁ ἐθνεγέρτης καὶ ἰσαπόστολος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, δὲν ἔχουν τὴν ἐφαρμογή τους καὶ στὴν δική μας ἐθνικὴ ἱστορία; Δὲν κινδυνεύσαμε κι ἐμεῖς νὰ καταποντισθοῦμε σὰν Ἔθνος μέσα στὰ τετρακόσια γιὰ τὴν Νότιο καὶ πεντακόσια γιὰ τὴν Βόρειο Ἑλλάδα χρόνια τῆς φρικτῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς; Δὲν καίγονταν οἱ καρδιὲς τῶν προγόνων μας καὶ δὲν εἶχαν βυθισθῆ σὲ πέλαγος θλίψεων τότε ποὺ «ὅλα τὰ σκίαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά»; Καὶ δὲν πέρασε ἀπό κατακλυσμὸ καὶ φοβερὸ καμίνι ὁ λαός μας κάτω καὶ ἀπό τὴν φασιστικὴ καὶ ναζιστικὴ μπότα στὰ μαῦρα χρόνια τῆς Κατοχῆς; Καὶ ὅμως ὅλα αὐτὰ ἀνήκουν πιὰ στὸ παρελθόν. Ξεχάσθηκαν ἢ κοντεύουν νὰ ξεχασθοῦν. Γιατί ἐπενέβη ἐν τῷ μεταξὺ ὑπὲρ ἡμῶν ὁ δίκαιος καὶ παντοδύναμος Θεὸς καὶ μᾶς ἔβγαλε στὴν ἀναψυχή. Καὶ ζοῦμε πλέον ἐλεύθεροι καὶ χαιρόμαστε τὴν ἐθνική μας ἐλευθερία.

     Τὸ θέμα ὅμως εἶναι κατὰ πόσον ἀναγνωρίζουμε κι ἐμεῖς, ὅπως οἱ εὐσεβεῖς Ἑβραῖοι, ὅτι ὁ Θεὸς ἦταν Ἐκεῖνος πού μας ἔσωσε ἀπό τὴν φωτιὰ καὶ τὸν κατακλυσμὸ τῶν ἐθνικῶν μας συμφορῶν. Κατὰ πόσον δηλαδὴ Τὸν εὐγνωμονοῦμε γι’ αὐτὲς Τοῦ τὶς εὐεργεσίες πρὸς τὸ Ἔθνος μας.» 

(Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 349)

ΣΧΟΛΙΟ (β)

     « Καὶ τὸ σημειώνουμε αὐτό, ἐπειδὴ τὸν τελευταῖο καιρὸ βλέπουμε μὲ λύπη πολλοὺς ὁμοεθνεῖς μας νὰ μὴ ἀναγνωρίζουν τὴν προστασία καὶ τὶς εὐεργετικὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ τοῦ Γένους μας. Ἀντιθέτως μάλιστα ἐπιχειροῦν νὰ βγάλουν τὸν Θεὸ ἀπό τὴν ζωὴ τοῦ  Ἔθνους μας. Καὶ εἴτε ἀποφεύγουν νὰ ἀναφέρουν ἔστω καὶ μιὰ λέξι γι’ Αὐτόν, εἴτε ὑποτιμοῦν καὶ ὑβρίζουν καὶ βλασφημοῦν τὸν πανίσχυρο Προστάτη μας. Καὶ ἀποδεικνυόμαστε ἔτσι ἀχάριστοι καὶ ἀγνώμονες πρὸς τὸν Σωτήρα καὶ Εὐεργέτη τῆς Φυλῆς μας.

    Ὅ,τι ὅμως ἰσχύει, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, γενικὰ καὶ συλλογικά, ἰσχύει καὶ ἀτομικά. Καθένας μας δηλαδή, ἂν γυρίση πίσω στὴν προσωπικὴ ἤ οἰκογενειακὴ ἱστορία του, θὰ βρῆ ἀρκετὲς περιπτώσεις, ὅπου ὁ Θεὸς τὸν ἔσωσε ἀπὸ βέβαιο καταποντισμὸ καὶ ἀναπόφευκτη καταστροφή. Δὲν ὑπάρχει σχεδὸν ἄνθρωπος, ποὺ νὰ μὴ γνώρισε σοβαρὲς καὶ ἐπικίνδυνες δοκιμασίες,  ἀπὸ  τὶς ὁποῖες νὰ τὸν ἐλύτρωσε ὡς ἐκ θαύματος ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

     Χρειάζεται ὅμως προσοχή, ὥστε νὰ μὴ φανοῦμε ποτὲ ἀχάριστοι πρὸς τὸν Μεγάλο Εὐεργέτη μας. Ἀντιθέτως νὰ καλλιεργοῦμε βαθειὰ μέσα μας καὶ παντοτεινὰ τὴν εὐγνωμοσύνη μας πρὸς Ἐκεῖνον. Ἔτσι θὰ ἠμποροῦμε νὰ Τοῦ ψάλλωμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδὸ μὲ ἐνθουσιασμό: «Ὡς φοβερὰ τὰ ἔργα σου, Κύριε, πᾶσα ἡ γῆ προσκυνησάτωσάν σοι καὶ ψαλάτωσάν σοι».

(Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 349)

https://www.osotir.org/2010/08/11/12-59/