Εἰς τὸ Γενέσιον τῆς Κυρίας Θεοτόκου.

Λόγος εἰς τὸ Γενέσιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ μακαριστοῦ π. Γεώργιου Καψάνη

Ἑορτὴ παγκόσμιας χαρᾶς ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, τὴ γέννηση τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Καὶ κάπου, σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραία τροπάρια τῆς ἑορτῆς, τὴν ἀποκαλεῖ "ρίζα τοῦ γένους ἠμῶν" (β' κανόνας ἑορτῆς, θ' ὠδή). Καὶ ὄντως ἡ Παναγιὰ μᾶς εἶναι ἡ νέα ρίζα, ἡ ὁποία μέσα σὲ ἕνα ἄγονο κόσμο, σὲ ἕνα αὐστηρὸ κόσμο, σὲ ἕνα πνευματικὰ νεκρὸ κόσμο μπόρεσε νὰ μᾶς φέρει τὸ ἄνθος τῆς ζωῆς, τὸν Σωτήρα Χριστό. Χωρὶς αὐτὴ τὴ νέα ρίζα ἡ ἀνθρωπότητα δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει τὸν γλυκύτατο καρπό, τὸν Σωτήρα Χριστό. Καὶ γι' αὐτὸ ἡ γέννησή της, ὡς ἀρχὴ τῆς ἀναπλάσεως τοῦ ἀνθρώπινου γένους, εἶναι ὑπόθεση παγκόσμιας χαρᾶς. Δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι, γιὰ νὰ ὑπάρξει αὐτὴ ἡ παγκόσμια χαρά, συνετέλεσαν δύο ἁπλὲς καὶ ταπεινὲς ψυχές. Ὁ Ἅγιος Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἁγία Ἄννα. Λάτρευαν τὸν θεὸ μυστικὰ στὴν καρδιά τους. Ἄφηναν τὸν πόνο τους γιὰ τὴν ἀτεκνία τους μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ προσευχὴ ἐνώπιόν του θεοῦ. Καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴ λατρεία τοῦ θεοῦ, τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν θεό, τὴν ἀνάθεση τῆς ζωῆς τους στὸ θεό, τὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς τους, τὴν ἁπλότητά τους, καὶ τὴν ταπείνωσή τους, ἔγινε τὸ μεγάλο θαῦμα. Ἀπὸ τοὺς πρώην στείρους γονεῖς νὰ προέλθει...

ἡ λύση τῆς ἀνθρώπινης στειρότητας. "Ὅπου Θεὸς βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις". Δὲν ἔλυσαν τὴν στειρότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης οὔτε οἱ φιλόσοφοι οὔτε οἱ πολιτικοὶ οὔτε οἱ ἄλλοι διάσημοι ἡγέτες τῆς ἀνθρωπότητας. Τὴν ἔλυσαν δύο ἁπλὲς καὶ ταπεινὲς ψυχές, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα. 

Καὶ σκέπτεται κάνεις, τί μεγάλα πράγματα μποροῦν νὰ συμβοῦν ἀπὸ ἁπλοὺς καὶ ταπεινοὺς ἀνθρώπους. Ὁ κόσμος δὲν τοὺς ἐκτιμᾶ, διότι δὲν ἔχει κριτήρια νὰ ἐκτιμήσει τέτοιου εἴδους πνευματικὰ κατορθώματα. Τοὺς ἀγνοεῖ πολλὲς φορὲς ἢ καὶ τοὺς περιφρονεῖ. Ὅταν ὅμως οἱ ψυχὲς δίνονται στὸ θεό, ὅταν ἁγιάζονται καὶ καθαρίζονται καὶ προσεύχονται καὶ ζοῦν γιὰ τὸ θεό, τότε ὁ θεὸς μπορεῖ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἁπλὲς καὶ ταπεινὲς ψυχὲς νὰ βγάλει κάτι πολὺ μεγάλο γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, ὅπως συνέβη μὲ τὸν ἅγιο Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἁγία Ἄννα. Δὲν γνώριζαν ὁ Ἅγιος Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἁγία Ἄννα, τί καρπὸ θὰ εἶχε ἡ ταπείνωσή τους, ἡ ἁγία συζυγία τους, ὁ σεμνὸς γάμος τους, ἡ ὑπακοή τους στὸν Θεό, ὁ πόθος τους καὶ ἡ πίστη τους πρὸς τὸν Θεό. Ἀλλὰ ὅμως ἀπὸ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ὁ Θεὸς βγάζει μεγάλα ἔργα, ὅπως εἶπα, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. 

Μακαρίζουμε σήμερα τὸν ἅγιο Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἁγία Ἄννα καὶ τοὺς εὐγνωμονοῦμε, διότι ὁ σεμνός της γάμος -ὁ ἐν προσευχὴ καὶ ἐν ἁγνότητι καὶ ἐν ἁγιασμῶ γάμος τοὺς - Ἔγινε αἰτία νὰ ἔρθει στὸν κόσμο τὸ ἄνθος τῆς παρθενίας, ἡ κυρία Θεοτόκος, ἡ μητέρα τοῦ λυτρωτῆ. 

Συμμετέχουμε κι ἔμεις μυστικά, καρδιακά, προσευχητικά, λατρευτικὰ σὲ αὐτὴ τὴν παγκόσμια χαρά. Προσκυνοῦμε, ὅπως λένε τὰ γράμματα τῆς ἐκκλησίας μας, τὰ σπάργανα μὲ τὰ ὁποῖα περιεβλήθη ἅμα τὴ γεννήσει της ἡ κυρία Θεοτόκος. Τὴν εὐχαριστοῦμε, διότι ἐκ κοιλίας μητρὸς δόθηκε στὸν Θεό. Καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν νηπιακῶν καὶ βρεφικῶν της ἐτῶν προσφέρθηκε ὁλόκληρη στὸν Θεό. Καὶ ἔτσι συνεχίζουσα τὴν ἁγιότητά του Ἁγίου Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἁγίας Ἄννας, τὸν θεόπνευστων καὶ θεοκηρύκων γονέων της, ἔγινε καὶ ἐκείνη ὁ "θεοβλαστὸς καρπὸς" τῆς παρθενίας, ἡ Μητέρα τοῦ λυτρωτῆ. 

Τὴν παρακαλοῦμε δὲ σήμερα ἐν τὴ ἁγία Γεννήσει της, ὅπως ἐκείνη ἔλυσε τὴν ἀτεκνία τοῦ ἀνθρώπινου γένους, νὰ βοήθα κι ἐμᾶς νὰ ὑπερβαίνουμε τὴν ἀτεκνία τῆς ἁμαρτίας. Διότι ὄντως τὸ ἀνθρώπινο γένος ἦταν ἄτεκνο. Ἔκαναν πολλὰ φυσικὰ παιδιά, ἀλλὰ τὸ μόνο παιδὶ ποὺ ἔπρεπε νὰ γεννήσουν οἱ ἄνθρωποι δὲν μπόρεσαν νὰ τὸ γεννήσουν. Τὸν Θεὸ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν γεννήσουν. Καὶ γι' αὐτό, ἂς εἶχε πολλὰ παιδιὰ ὁ κόσμος, ἦταν ἄτεκνος πνευματικά. 

Ἡ Παναγία μᾶς ἔλυσε τὴν ἀτεκνία τοῦ ἀνθρώπινου γένους καὶ γέννησε τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἐκείνη λοιπὸν γέννησε τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ ἡ δική της πρεσβεία καὶ εὐλογία νὰ ἀξιώσει καί μας, ποὺ ἀκολουθοῦμε ἐπὶ τὰ ἴχνη της καὶ ἐπὶ τὰ ἴχνη τοῦ μονογενοῦ τῆς Ὑοῦ, νὰ ὑπερβαίνουμε τὴν ἀτεκνία τῆς ἁμαρτίας, τὴν ἄγονη ἐκτός του Ἁγίου πνεύματος ἀνθρώπινη φύση. Καὶ νὰ καθιστὰ τὴ φύση μας, γονιμοποιουμένη ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου πνεύματος, ἱκανὴ νὰ γέννα τὶς ἅγιες ἀρετὲς καὶ νὰ εἶναι γόνιμη καὶ καρποφόρα καὶ πνευματική. Καὶ ἔτσι νὰ ἀξιοποιεῖται ἡ ἀνθρώπινη φύση μας, ὅπως ὁ θεὸς τὴν ἔπλασε. Διότι ὁ θεὸς δὲν ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο νὰ εἶναι νεκρὸς καὶ στεῖρος καὶ ἄγονος, ἀλλὰ τὸν ἔπλασε νὰ εἶναι ζωντανὸς καὶ γόνιμος καὶ δημιουργικός. Νὰ δημιουργεῖ τὴν ἁγιότητα καὶ νὰ γέννα μέσα τοῦ τὸν ἴδιο τὸ Χριστό. Κάθε ἄνθρωπος νὰ εἶναι Χριστοφόρος, ὅπως ἡ Κυρία Θεοτόκος ἦταν ὁ πρῶτος Χριστοφόρος ἄνθρωπος ποὺ φάνηκε πάνω στὴ γῆ. 

Μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς λοιπὸν καὶ τὸν δικό μας ἀγώνα ἂς ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη της καὶ ἂς ἔχουμε τὴν ἐλπίδα ὅτι, ἂν ἔτσι καὶ ἐμεῖς ἀγωνιστοῦμε δὲν θὰ μείνουμε στεῖροι καὶ ἄγονοι.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ὁμιλίες σὲ ἀκίνητες Δεσποτικὲς καὶ Θεομητορικὲς Ἑορτές. Ἔκδ. Ι.Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὅρος 2015, σελ. 165

koinoniaorthodoxias

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2020/09/blog-post_45.html#more