Γιατὶ ὡς Ὀρθόδοξος βδελύσσομαι τὰ ἐμβόλια κατὰ τῆς «Covid-19»

Βάσει τῆς διδασκαλίας τοῦ ἐνανθρωπισθέντος Θεοῦ Λόγου, τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων, πιστεύω ὅτι ὕψιστο ἀγαθὸ γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ -καὶ κάθε ἄνθρωπο- δὲν εἶναι ἡ ὑγεία τοῦ χοϊκοῦ, προσωρινοῦ του σώματος, ἀλλὰ ἡ ἑνωσή του μὲ τὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ καὶ ἡ αἰώνια μακαριότητά του, ἡ «κατά χάριν» θέωσή του, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καὶ τὸν αὐτοσκοπό του.

Εἰδικὰ ὅταν ἡ προσπάθεια γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ὑγείας τοῦ προσωρινοῦ σώματος κλονίζει τὴν ὑγεία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς του, ἡ πρώτη παύει νὰ ἀντιμετωπίζεται σὰν ἀγαθὸ καὶ θεωρεῖται συμφορά.

Ὡς ἐκ τούτου:

- ἀκόμη κι ἄν θεωροῦσα τὴν λοίμωξη Covid-19, τὴν ὁποία -ὅπως λέγεται- προκαλεῖ ὁ κορωνοϊὸς «Severe Acute Respiratory Syndrome Coronavirus-2 (SARS-CoV-2)», ὄντως τόσο ἐπικίνδυνη καὶ τόσο διαδεδομένη ὅσο τὴν παρουσιάζουν φαυλεπίφαυλοι πολιτικοί, τῇ συνεργείᾳ κρατικοδίαιτων ἐπιστημονικῶν μετριοτήτων μὲ ἀμφισβητούμενη ἠθικὴ καὶ ἀσυνείδητων δημοσιογράφων,

- ἀκόμη κι ἄν θεωροῦσα τὸ μοριακὸ test (PCR) ἀνίχνευσης τοῦ ἰοῦ 100% ἀξιόπιστο (ὁ νομπελίστας δημιουργός του, Kary Mullis, τὸ θεωρεῖ σχεδὸν πλήρως ἀναξιόπιστο σὲ σχέση μὲ τὴν ἀνίχνευση τῶν κορωνοϊῶν),

- ἀκόμη καὶ ἄν τὰ ἐμβόλια ἦταν «συμβατικῆς» τεχνολογίας, δοκιμασμένα κλινικὰ ἐπὶ τουλάχιστον 10 ἔτη, καὶ ὄχι πείραμα γενετικῆς μηχανικῆς (mRNA), ἀμφισβητούμενης ὡς πρὸς τὴν ἀσφάλειά της ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν ἐφευρέτη αὐτῆς, Robert Malone,

- ἀκόμη κι ἄν τὰ ἐμβόλια παρείχαν 100% προστασία ἔναντι τοῦ ἰοῦ,

τὸ γεγονὸς καὶ μόνο ὅτι γιὰ τὴν παρασκευή τους χρησιμοποιήθηκαν, μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο, κύτταρα ἐκτρωθέντων ἐμβρύων, τὰ ὁποῖα, μάλιστα, μετὰ τὴν ἐκτρωσή τους κατακερματίστηκαν ἀπάνθρωπα ἐνῶ ἦταν ζωντανὰ, θὰ καθιστοῦσε τὰ συγκεκριμένα ἐμβόλια ἀπαγορευτικὰ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ συνείδησή μου. Θὰ προτιμοῦσα νὰ πεθάνω ἀπὸ κορωνοϊό, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἔχω ἐκμεταλλευτεῖ τὸν φρικώδη φόνο ἀθώων ἐμβρύων ποὺ πέθαναν ἀβάπτιστα, κουβαλώντας τὸ βάρος τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, προκειμένου νὰ σώσω τὸ προσωρινὸ τομάρι μου ἀπὸ μία ὁποιαδήποτε ἀρρώστια, παρὰ τὸ ἀντίθετο.

Δεδομένου ὅτι -ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς- πιστεύω πὼς δὲν πρέπει νὰ προσπαθῶ νὰ παραμείνω ὅσο μπορῶ περισσότερο καὶ μέ κάθε μέσο, θεμιτὸ ἤ ἀθέμιτο, σ' αὐτὴν τὴν οὕτως ἤ ἄλλως προσωρινὴ ζωή, δεδομένου ὅτι «ἡμῶν (...) τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὃς μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸ σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ κατὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι αὐτὸν καὶ ὑποτάξαι αὐτῷ τὰ πάντα».

Γι' αὐτό, χάριτι Θεοῦ, προσπαθῶ πάντα νὰ ζητῶ «... πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ...», πιστεύοντας ὄτι ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θὰ μοῦ τὰ παράσχει ὁ Θεός, στὸ βαθμὸ ποὺ συμφέρει τὴν σωτηρία μου, τὴν «κατὰ χάριν» θέωσή μου.

Γι' αὐτὸ καὶ προσπαθῶ, χάριτι Θεοῦ πάντοτε, νὰ κάνω πρακτικὴ ὑπακοὴ στὴν διακονικὴ προτροπὴ ποὺ ἀκούγεται κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας: «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Δημήτρης Ι. Παπαδημόπουλος, Νομικός τ. Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε Λάρισας

https://choratouaxoritou.gr/?p=152435