Ἀπόσπασμα 23/2/20
…’Δὲν εἶναι αὐτοὶ τὸ ἀντικείμενο τῆς πίστεώς σας ὥστε νὰ πιστεύετε στὸν Παῦλο, νὰ πιστεύετε στὸν Ἀπολλώ’, ὅπως δυστυχῶς σήμερα γίνεται αὐτὸ καὶ λέει, ‘ἐγὼ ἔχω τὴν Θεολογία τοῦ τάδε’. Ὁ ἄλλος λέει, ‘ὅ,τι πεῖ ὁ πρῶτος, ὅ,τι πεῖ ὁ πατριάρχης, ὅ,τι πεῖ ὁ ἀρχιεπίσκοπος’. Μά, τὴν Θεολογία τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ τοῦ πατριάρχου ἔχουμε ἤ τὴν Θεολογία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων; Καταλάβατε πόσο μεγάλη πλάνη προκύπτει ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἄν δὲν προσέξουμε; Καὶ τοῦ πνευματικοῦ σου πατρός νὰ εἶναι, δὲν μπορεῖς νὰ λές, ‘αὐτὸ εἶναι ποὺ λέει ὁ πνευματικός μου πατέρας’. Μά, ὄχι! Καὶ ἄν σοῦ πεῖ λάθος; Θὰ πεῖς, αὐτὸ εἶναι ποὺ λέει ὁ Χριστός!
Λένε μερικοί, ‘δὲν τὸ κάνω γιατὶ δὲν μ’ ἀφήνει ὁ πνευματικός μου’. Μὰ καλά, δηλαδὴ ἐσὺ δὲν ξέρεις ἄν εἶναι λάθος αὐτὸ ἤ ὄχι; Δὲν ξέρεις ἄν αὐτὸ εἶναι σωστὸ ἤ ὄχι; Περιμένεις νὰ στὸ πεῖ ὁ πνευματικός σου; Καὶ ἄν δὲν στὸ πεῖ; Θὰ κάνεις τὸ λάθος; Δὲν ὀφείλεις νὰ εἶσαι βέβαιος ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνεις καὶ λές, δὲν τὸ κάνεις ἐπειδὴ στὸ εἶπε ὁ πνευματικός, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὸ λέει ὁ Χριστός; Στὸν Χριστὸ καταλήγει τελικὰ ἡ ὑπακοή, δὲν εἶναι ὑπακοὴ σὲ ἀνθρώπους. Προσέξτε το αὐτό! Καὶ ὅταν μᾶς ρωτᾶνε, δὲν πρέπει νὰ λέμε ‘μοῦ τό εἶπε ὁ πνευματικός μου, δὲν τὸ κάνω’. Ὄχι! Ὁ Χριστὸς λέει ἔτσι, οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, οἱ Ἅγιοι Πατέρες ποὺ ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸ μᾶς λένε αὐτό!
Λένε ἄς ποῦμε γιὰ τὰ καρναβάλια, ‘δὲν θὰ πάω στὰ καρναβάλια οὔτε σκοῦφο οὔτε καπέλο θὰ βάλω στὸ παιδί μου, γιατὶ δὲν μ’ ἀφήνει ὁ πνευματικός μου’. Δηλαδή, ἄν πᾶς σ’ ἕνα ἄλλο πνευματικὸ καὶ σ’ ἀφήνει, θὰ πᾶς; Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιπολαιότητά μας. Ὄχι, δὲν θὰ πάω γιατὶ τὸ λέει ὁ Χριστός, τὸ λένε οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ὅτι ἄν θὰ πάω, θὰ ἀφοριστῶ. Οὔτε νὰ δῶ! Δὲν θὰ πάω οὔτε νὰ δῶ, ὄχι ἐπειδὴ μοῦ τὸ ἀπαγορεύει ἕνας ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὸ ἀπαγορεύει ὁ Χριστός· γιατὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ἅγιος καὶ νά ‘ναι, δὲν εἶναι τίποτα μπροστὰ στὸν Χριστό. Βλέπετε, ἐδῶ ἕνας Ἀπόστολος καὶ λέει ‘ τί εἶναι ὁ Παῦλος, τίποτα δὲν εἴμαστε, ἁπλοὶ διάκονοι, τὸ ἴδιο καὶ ὁ Ἀπολλώς’ (Α’ Κορινθ. 3, 5).
Καὶ λέει ὁ Θεοδώρητος, ‘ ἄλλος ἐστὶν ὁ δεσπότης, ἡμεῖς ἐκείνου δοῦλοι καὶ τῆς ὑμετέρας σωτηρίας διάκονοι’· ‘ἐμεῖς εἴμαστε ἁπλῶς ὑπηρέτες τῆς σωτηρίας σας, διακονοῦμε στὴ σωτηρία σας, μᾶς ἔβαλε ὁ Χριστὸς νὰ σᾶς κηρύττουμε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, ἔτσι ὥστε νὰ σωθεῖτε’. Εἴμαστε λοιπὸν διάκονοι ‘ δι’ ὧν ἐπιστεύσατε’· διὰ τῶν ὁποίων καὶ ὄχι στοὺς ὁποίους πιστέψατε. Δὲν πιστεύετε στὸν κάθε ἄνθρωπο, στὸν ὁποιοδήποτε ἄνθρωπο, ἀλλὰ διὰ τοῦ ἱερέως πιστεύουμε στὸν Χριστό. Μὴν τὸ ξεχνᾶμε αὐτό! Δὲν εἴμαστε ὀπαδοὶ ἀνθρώπων ἀλλὰ τοῦ Χριστοῦ! Καὶ αὐτὸ ἐφαρμόζεται καὶ στὸν Ἀπολλώ, ‘διὰ μέσῳ τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Ἀπολλὼ ἐπιστεύσατε’, ἄν καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶχε ἰδρυθεῖ ἤδη ὅταν ἦρθε ὁ Ἀπολλὼς στὴν Κόρινθο· εἶχε ἰδρυθεῖ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο. Παρόλα αὐτά, βλέπετε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος βάζει καὶ τὸν Ἀπολλὼ σὰν - θὰ λέγαμε- συντελεστὴ στὴν δημιουργία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου. Ἀλλὰ γιατί τὸ κάνει αὐτό; Γιατὶ διὰ μέσου τοῦ Ἀπολλώ, διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἀπολλὼ - ἦταν ἰκανότατος ρήτωρ ὁ Ἀπολλὼ- ὄχι μόνο οἱ ἤδη πιστοὶ στηρίχτηκαν, οἱ πιστοὶ ποὺ εἶχαν δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀλλὰ καὶ νέα μέλη προστέθηκαν στὴν Ἐκκλησία ἐξ αἰτίας τοῦ Ἀπολλώ. Γι’ αὐτὸ τὸν βάζει κι αὐτόν, βλέπετε, καὶ λέει ‘εἶναι διάκονοι ὁ Παῦλος καὶ ὁ Ἀπολλώς, δι’ ὧν (διὰ τῶν ὁποίων) πιστέψατε· ‘καὶ ἑκάστῳ ὡς ὁ Κύριος ἔδωκεν’ (Α’ Κορινθ. 3, 5). Καὶ ἕκαστος δηλαδὴ ὑπηρετεῖ ὅπως ὁ Κύριος -ὁ Θεὸς δηλαδὴ- τοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα νὰ ὑπηρετεῖ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου