Ἀποφθέγματα ἀπό τήν Ἀσκητική καί Ἡσυχαστική Ἁγιορείτικη Παράδοση

Ο γε­ρω Ἰ­ω­σήφ ὁ Κύ­πριος, ἀ­πό τήν Κου­τλου­μου­σια­νή Σκή­τη, ἀ­γα­ποῦ­σε πο­λύ τό Ψαλ­τή­ρι, γι᾿ αὐ­τό συ­νε­χῶς τό δι­ά­βα­ζε. Ἔ­λε­γε: «Τό­σο πο­λύ κα­νέ­να βι­βλί­ο δέν ἀ­γά­πη­σα». Κά­πο­τε ἔ­χα­σε τά γυα­λιά του καί γιά λί­γες μέ­ρες ἦ­ταν στε­νο­χω­ρη­μέ­νος, για­τί τοῦ ἔ­λει­πε ἡ ἀ­νά­γνω­ση τοῦ Ψαλ­τη­ρί­ου, ἡ πα­ρη­γο­ριά τῶν γη­ρα­τει­ῶν του, δι­ό­τι τότε ἦ­ταν πά­νω ἀ­πό ἑ­κα­τό χρό­νων. Ὅ­ταν τοῦ ἔ­φε­ραν γυα­λιά, χά­ρη­κε πο­λύ καί σέ μία μέ­ρα τε­λεί­ω­σε ὁ­λό­κλη­ρο τό Ψαλ­τή­ρι.

*

Ο γε­ρω Καλ­λί­νι­κος ὁ Ἡ­συ­χα­στής εἶ­χε πά­ρει ἀ­πό δι­α­δο­χή τήν εὐ­χή (τήν δι­δά­χτη­κε ἀ­πό τόν Γέροντά του). Δι­ά­βα­ζε τήν Φι­λο­κα­λί­α καί τήν κα­τα­νο­οῦ­σε. Πολ­λοί ἄλ­λοι πα­τέ­ρες δι­ά­βα­ζαν γιά τήν εὐ­χή καί δέν κα­τα­λά­βαι­ναν. Ρω­τοῦ­σαν τόν γε­ρω ­Καλλί­νι­κο γιά τή νο­ε­ρά προ­σευ­χή καί το­ύς ἀ­παν­τοῦ­σε ὅ­τι το­ύς εἶ­ναι ἀρ­κε­τό νά τη­ροῦν τίς ἐν­το­λές καί νά μή ζη­τοῦν πε­ρισ­σό­τε­ρα.

Ἔ­λε­γε ὁ γε­ρω Καλ­λί­νι­κος: «Λέω τήν εὐ­χή ἀλ­λά ἔ­χω καί τά Μη­ναῖ­α. Ὅ­ταν μέ ἐγ­κα­τα­λε­ί­ψη ἡ θεία Χάρις, πά­ω στήν πρά­ξη. Δι­α­βά­ζω τήν ἀ­κο­λου­θί­α μου, μέ­χρι νά βρῶ πά­λι τήν ἐ­νέρ­γεια τῆς εὐ­χῆς».

Δι­η­γή­θη­κε ὁ Γε­ρω Γε­ρά­σι­μος ὁ Ὑ­μνο­γρά­φος: «Γνώ­ρι­σα προ­σω­πι­κά τόν γε­ρω Καλ­λί­νι­κο τόν Ἡ­συ­χα­στή. Εἶ­χε τήν ἀ­πλα­νῆ νο­ε­ρά προ­σευ­χή. Ἔ­λαμ­πε τό πρό­σω­πό του. Ἐν­θυ­μοῦ­μαι μία φο­ρά πού εἶ­χα δι­ά­φο­ρα προ­βλή­μα­τα, πῆ­γα νά τόν συμ­βου­λευ­θῶ. Μό­λις μπῆ­κα στό κελ­λί του, τό πρό­σω­πό του ἔ­λαμ­πε πά­ρα πο­λύ σάν νά ἐ­ξήρ­χε­το φῶς. Τόν κοί­τα­ζα σάν ἀ­πο­λι­θω­μέ­νος. Τί θε­ω­ρί­α ἀ­σφα­λῶς θά εἶ­χε τήν προ­η­γού­με­νη νύ­χτα καί ἔ­λαμ­πε τό­σον τό πρό­σω­πό του!».

Ὁ γε­ρω Καλ­λί­νι­κος ὁ Ἡ­συ­χα­στής ζοῦ­σε γιά ἕνα δι­ά­στη­μα μέ τόν πα­πα Ματ­θαῖ­ο. Συμ­φώ­νη­σαν νά ζή­σουν 17 χρό­νια ἔγ­κλει­στοι τε­λε­ί­ως. Ὁ πα­πα Ματ­θαῖ­ος με­τά ἀ­πό λί­γα χρό­νια δέν ἄν­τε­ξε καί βγῆ­κε ἔ­ξω. Εἶ­χε δώ­σει κά­ποι­ες οἰ­κο­νο­μί­ες ἀ­πό Σα­ραν­τα­λε­ί­τουρ­γα πού εἶ­χε καί τώ­ρα ζη­τοῦ­σε τά χρή­μα­τα. Συμ­βου­λε­ύ­τη­καν τόν πα­πα Γρη­γό­ρη τόν Πνευ­μα­τι­κό. Εἶ­πε στόν γε­ρω Καλ­λί­νι­κο: «Γερω­ Καλ­λί­νι­κε, ἐ­σύ ἦρ­θες ἐ­δῶ γιά κα­λο­γε­ρι­κή, ὄ­χι νά γί­νης μπα­κά­λης καί νά ὑ­πο­λο­γί­ζης πό­σο ξό­δε­ψες γιά τήν δι­α­τρο­φή τοῦ πα­πα Ματ­θα­ί­ου. Δῶσ᾿ του τά χρή­μα­τα νά πά­η στό κα­λό». Καί στόν πα­πα Ματ­θαῖ­ο εἶ­πε: «Ἐ­σύ δέν ἦρ­θες ἐ­δῶ γιά κα­λό­γε­ρος, ἦρ­θες νά γί­νης Τρα­πε­ζί­της, νά μα­ζε­ύ­ης χρή­μα­τα. Αὐ­τό πού κά­νεις δέν εἶ­ναι κα­λό».

Πα­ρέ­με­νε ἔγ­κλει­στος στήν μάν­δρα του καί δέν ἔ­βγαι­νε πο­τέ ἔ­ξω ἀπ᾿ αὐ­τήν. Τίς νύ­χτες δέν κοι­μό­ταν κα­θό­λου. Τό πρωΐ ξε­κου­ρα­ζό­ταν. Τά μά­γου­λά του ἦ­ταν μαῦ­ρα ἀ­πό τήν γκα­ζό­λαμ­πα μέ ἄ­σπρες γραμ­μές πού σχη­μά­τι­ζαν τά δά­κρυ­α. Ὅ­ταν ἔρ­ρε­αν κα­θά­ρι­ζαν τό πρό­σω­πό του σχη­μα­τί­ζον­τας ἄ­σπρες γραμ­μές. Δι­ά­βα­ζε πο­λύ καί ἔ­γρα­φε πολ­λά γράμ­μα­τα. Εἶ­χε ἀλ­λη­λο­γρα­φί­α καί μέ πολ­λο­ύς Ρώσσους. Ἦταν γνώ­στης τῆς ρωσ­σι­κῆς γλώσ­σας καί βο­η­θοῦ­σε πνευ­μα­τι­κά το­ύς πέ­ριξ ἀ­σκου­μέ­νους Ρώσσους, οἱ ὁ­ποῖ­οι τόν οἰ­κο­νο­μοῦ­σαν καί στήν ζω­ο­τρο­φί­α του.

Ὅ­ταν ὁ γε­ρω Καλ­λί­νι­κος ὁ Ἡ­συ­χα­στής ἔ­δω­σε τήν λύ­ση στήν αἵ­ρε­ση τῶν ὀ­νο­μα­το­λα­τρῶν, ὁ Τσά­ρος ἔ­στει­λε τόν ὑ­πα­σπι­στή του καί τόν πα­ρα­ση­μο­φό­ρη­σε. Αὐτός ρώτησε τόν γε­ρω Δα­νι­ήλ ἄν πρέ­πη νά δε­χθῆ τό πα­ρά­ση­μο, καί τοῦ εἶ­πε νά τό κρα­τή­ση, μή­πως ἀρ­γό­τε­ρα ξα­να­πα­ρου­σια­σθῆ ἡ αἵ­ρε­ση.

Με­τά τό πα­ρά­ση­μο ἀ­κο­λο­ύ­θη­σε καί χρη­μα­τι­κή ἀ­μοι­βή. Σκε­φτό­ταν τί νά κά­νουν τά χρή­μα­τα. Ἤ­θε­λαν νά κά­νουν Ἐκ­κλη­σί­α Κυ­ρια­κό στά Κα­ρο­ύ­λια, ἀλ­λά ἡ Λα­ύ­ρα δέν ἔ­δω­σε εὐ­λο­γί­α. Ὁ ὑ­πα­σπι­στής πρό­τει­νε νά κά­νουν δρό­μο. Καί ὁ γε­ρω Καλ­λί­νι­κος ἀ­πάν­τη­σε: «Νά πῆς στόν Τσά­ρο, ἄν φτει­ά­ξη δρό­μους στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος, βα­σι­λε­ί­αν Θε­οῦ δέν θά κλη­ρο­νο­μή­σει». Ὁ Τσά­ρος δέ­χθη­κε τήν φω­τι­σμέ­νη συμ­βου­λή τοῦ γε­ρω Καλ­λί­νι­κου, για­τί τόν εἶ­χε σέ εὐ­λά­βεια.

Εἶ­χε συγ­γρά­ψει ἕ­να πνευ­μα­τι­κό βι­βλί­ο, ἀλ­λά κά­ποι­α μέ­ρα, πρίν κοι­μη­θῆ, τό ἔ­βα­λε στήν φω­τιά καί τό ἔ­κα­ψε ἀ­πό τα­πε­ί­νω­ση.

Εἶ­χε ἔρ­θει ἀ­πό τό Σι­νᾶ ἕ­νας μο­να­χός ὀ­νό­μα­τι Γε­ρά­σι­μος, μέ με­γά­λη φή­μη ἐ­να­ρέ­του καί πνευ­μα­τι­κοῦ μο­να­χοῦ. Πῆ­γε ὁ π. Γε­ρά­σι­μος στόν γερω­ Καλ­λί­νι­κο καί ζή­τη­σε συμ­βου­λές. Ἴ­σως ὁ γε­ρω Καλ­λί­νι­κος νά δι­έ­γνω­σε σπέρ­μα­τα ὑ­πε­ρη­φα­νε­ί­ας καί εἶ­πε στόν π. Γε­ρά­σι­μο: «Ἄν θέ­λης νά τε­λει­ο­ποι­η­θῆς, πρέ­πει νά γί­νης πε­ρί­γε­λως τοῦ κό­σμου». Τόν ρώ­τη­σε τί νά κά­νη συγ­κε­κρι­μέ­να. Τότε πλη­σί­α­ζε ἡ ἑ­ορτή τῆς Ὑ­πα­παν­τῆς καί πα­νη­γύ­ρι­ζε ἡ Μο­νή τοῦ Ἁ­γί­ου Πα­ύ­λου. Ὁ γε­ρω Καλ­λί­νι­κος τοῦ εἶ­πε νά πά­η στό πα­νη­γύ­ρι, νά φά­η κα­λά, νά πι­ῆ πο­λύ κρα­σί μέ­χρι νά με­θύ­ση καί ὁ Θε­ός θά τόν ἐ­λε­ή­σει. Πράγ­μα­τι ἔ­κα­νε ὑ­πα­κοή καί ἔ­φα­γε πο­λύ καί ἤ­πι­ε κρα­σί μέ­χρι πού μέ­θυ­σε. Οἱ πα­τέ­ρες βλέ­πον­τάς τον με­θυ­σμέ­νον τόν μυ­κτή­ρι­ζαν, τόν ἐ­ξου­θέ­νω­ναν καί ἔ­χα­σαν τήν εὐ­λά­βειά τους πρός αὐ­τόν. Ἔ­λε­γαν: «Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ π. Γε­ρά­σι­μος ὁ ἐ­νά­ρε­τος;». Ὅ­ταν συ­νῆλ­θε πῆ­γε στόν γε­ρω Καλ­λί­νι­κο καί τοῦ ἀ­νέ­φε­ρε τί ἔ­γι­νε. Ἐ­κεῖ­νος τοῦ εἶ­πε: «Τώρα εἶ­σαι κα­λά. Ἀ­γω­νί­σου καί ὁ Θε­ός θά εἶ­ναι μα­ζί σου».

https://enromiosini.gr/oi-ekdoseis-mas/askhtikh/apofthegmata-apo-tin-askitiki-26/