Τό βλέμμα του μοῦ ἔδινε μιά σιγουριά, ὅτι σ' αὐτόν τόν βασανισμένο μοναχό ζεῖ ἀληθινά ὁ Χριστός.

Βλέποντας τον π. Νικηφόρο ένιωθα, ότι μέσα από τα μάτια του υπήρχε μια μακρυνή ιστορία ζωής, αγώνος, υπομονής, καρτερίας και αναμονής. Δεν ήταν χαρούμενα, ούτε πολύ απελπισμένα, δεν έβγαζαν πίκρα, έδειχναν όμως ένα παράπονο, που ερχόταν μέσα από τα βάθη της ψυχής του.

Σε μια στιγμή μου λέει:

"Είσαι νέος και αρκετά θερμή η φωνή σου. Πρόσεχε στη ζωή σου, παραπάνω από όλες τις απολαύσεις είναι η γαλήνη της ψυχής σου. Εγώ δεν έχω τους πειρασμούς τους δικούς σου, αλλά έχω πολλά χρόνια τώρα τους πειρασμούς της ασθενείας. Δόξα Σοι ο Θεός. Εκείνος γνωρίζει γιατί επιτρέπει τους πειρασμούς" ...

Το βλέμμα του μού έδινε μια σιγουριά, ότι σ' αυτόν τον βασανισμένο μοναχό ζει αληθινά ο Χριστός.

Μαρτυρία του γέροντα Ιούστου Αγιορείτου

(Σίμωνος Μοναχού "Ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός ο Θαυματουργός")

https://proskynitis.blogspot.com/2023/01/blog-post_5.html