Γέροντας Παΐσιος: 1)Ἐπιστολή γιά τόν οἰκουμενισμό, 2)«Προσοχή στην συναναστροφή» 3)«Μητρική αγάπη».

1)Επιστολή γέροντος Παϊσίου προς τον Αρχιμ. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο για την προσέγγιση Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα και Πάπα.

Σεβαστέ πάτερ Χαράλαμπε *

Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ενα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μοναχός), δια να χρησιμοποιηθή κι αυτό, έστω και για μια βελονιά, δια το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας.

Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησιμοποιήσετε δια μέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.

Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εν πρώτοις απ όλους, που τολμώ να γράφω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος, ούτε θεολόγος.

Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Άθηναγόρα.

Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας : η οικογένεια να χάση το ιερό νόημα της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν εχουν την διάλυσιν και οχι την ένωσιν.

Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Τό αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού...

Μετά λύπης μου από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό.

Ξέρουν όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας :

Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι που προσφέρανε καί προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου.

Ας γνωρίζωμεν οτι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.

Επίσης, ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές.

Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί. Όμως δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει.

Δεν είναι Ναός, που κτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός. «Και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται, εφ ον δ’ αν πέση λικμήσει αυτόν» (Ματθ. καί 44-45).

Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θα παρουσίαση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, δια να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.

Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας μοναχοί και λαϊκοί, έχουν, δυστυχώς, αποσχισθή από αυτήν, εξ αιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην οτι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φοράν που θα πταίη ο Πατριάρχης.

Αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό νομίζω, είναι παράλογον.

Εάν δια την α ή την β λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκκλησίες - Θεός φυλάξει! - θα ξεπεράσωμε και τους Προτεστάντες ακόμη.

Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει...

Δυστυχώς, έχουμε πολλές « εκκλησίες » στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη. Επειδή συνέβη στο καλύβι των (ομιλώ δια τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχη και ναός, ενόμισαν οτι μπορούν να κάνουν και δική τους ανεξάρτητη Εκκλησία.

Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο.

Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τόν Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν δια να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλλων «Όμολογιών», εάν και εφ όσον ειλικρινώς επιθυμούν να ασπασθούν τό Ορθόδοξον Δόγμα.

Θα ήθελα ακόμη να ειπώ, οτι υπάρχει και μια τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας. Είναι εκείνοι οι αδελφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έχουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους.

Ασχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι δια το γενικώτερον καλόν του αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον (περισσότερον από τον εαυτόν του) εις το τι θα ειπή ή τι θα γράψη δια να τον κτυπήση κατόπιν αλύπητα.Ενώ ο ίδιος αν έλεγε ή έγραφε τό ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και των Πατέρων.

Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, διότι αφ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών. Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλίζει.

Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα. Όταν κάποιος άλλος δεν συμφωνεί με τον χαρακτήρα μας δηλαδή ή είναι ολίγον επιεικής ή ολίγον οξύς, αμέσως βγάζομε το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος.

Όλοι χρειάζονται εις την Έκκλησίαν.

Όλοι οι Πατέρες προσέφεραν τας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί.

Όπως δια το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά και τα πικρά ακόμη ραδίκια (τό καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και δια το Σώμα της Εκκλησίας.

Όλοι είναι απαραίτητοι.

Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου καί όλοι είμεθα υποχρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες, που έχει σαν άνθρωπος.

Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμην από όλους, διότι ετόλμησα νά γράψω. Εγώ είμαι ένας απλός μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ, όσο μπορώ, να απεκδύωμαι τόν παλαιόν άνθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν, μέσω του Θεού δια της προσευχής.

Αλλά επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένοιωθα.

Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του δια την δόξαν της Εκκλησίας μας.

Μέ πολύν σεβασμόν προς όλους

Εν Αγίω όρει τη 23η Ιανουαρίου 1969

Παϊσιος μοναχός

(επιστολή πού στάλθηκε πρός τόν Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, προηγούμενο τότε τής Ιεράς Μονής Πετράκη καί ιδρυτή τού " Ορθόδοξου τύπου" απ΄ όπου τελευταία ή επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε)

gero-paisios.blogspot.com/l

http://aktines.blogspot.com/

2,3)Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Κεφάλαιο 3ον. 2)«Προσοχή στην συναναστροφή» 3)«Μητρική αγάπη»

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

  Ή ωφέλεια από την καλή συναναστροφή

«Προσοχή στην συναναστροφή»

Στον στρατό, στις Διαβιβάσεις, είχαμε πίνακα αναγνωρίσεως μέ μερικά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά καί καταλαβαίναμε ποιος σταθμός ήταν δικός μας, ποιος ήταν ξένος· ξέραμε τους δικούς μας σταθμούς.
Γιά ένα διάστημα πού παρακολουθούσαμε μαθήματα στίς Διαβιβάσεις, κάναμε τον ενδιάμεσο καί προσπαθούσαμε να κάνουμε αναγνώριση. Λέγαμε στον άλλον «τί είναι αυτό;» ή «ενα», για νά δούμε τί θά πή εκείνος, καί έτσι τον πιάναμε. Δηλαδή, όταν δεν καταλαβαίναμε σίγουρα ποιος σταθμός είναι, δεν είχαμε εμπιστοσύνη καί τάκ- τάκ προσπαθούσαμε νά κάνουμε αναγνώριση.
Έτσι καί στην πνευματική ζωή, όταν βλέπουμε πώς ένας «σταθμός» είναι ξένος, πρέπει νά πούμε: «Έ, τώρα μ' αυτόν θά συνεργασθώ;». Αν κανείς καταλαβαίνη ότι ένας «σταθμός» είναι ξένος καί θέλη νά συνεργασθή μ' αυτόν, είναι βαρύ.
Πόσο μάλλον όταν γνωρίζη ότι ό σταθμός είναι όχι μόνον ξένος άλλα καί εχθρικός, καί πάη νά συνεργασθή με τον εχθρό!
Θέλω νά πώ, όσον άφορα στίς σχέσεις με τους άλλους, χρειάζεται διάκριση καί προσοχή. Το πιο σίγουρο είναι νά συμβουλεύεται ό καθένας τον Πνευματικό του.
Ακόμη καί στίς συζητήσεις πρέπει κανείς νά είναι προσεκτικός, γιατί μερικές φορές αρχίζει πνευματική συζήτηση καί καταλήγει σε κουτσομπολιό. Καί δεν φθάνει πού χάνει τήν ώρα του, αλλά χάνει καί τήν ψυχή του με τήν κατάκριση, γιατί δέν έχουμε δικαίωμα νά κρίνουμε κανέναν, ούτε καί καταστάσεις.
Έάν μπορούμε, μετά άπό τήν συζήτηση πού θά κάνουμε μέ πόνο, νά κοιτάξουμε νά βοηθήσουμε μιά
άσχημη κατάσταση. Ούτε καί πεθαμένους πρέπει νά καταδικάζουμε, γιατί οι ψυχές όλων τών ανθρώπων ευτυχώς είναι στά χέρια τού Θεού.
Βλέπω πόσες φορές χαλνάει ό λογισμός πολλών ανθρώπων άπό έναν απρόσεκτο λόγο. Αν ζητούσαν φόρο γιά τά λόγια πού λέμε, ξέρετε πόσο θά προσέχαμε; Αν έλεγαν «θά πής τόσα λόγια, θά πλήρωσης τόσο», θά μετρούσαμε τά λόγια μας! Καί στό τηλέφωνο σκεφτόμαστε τί θά πούμε, πόσο θά μιλήσουμε, γιατί θά πληρώσουμε. Τώρα χάνεται πολύς χρόνος σε λόγια.
- Γέροντα, στην Κλίμακα γράφει πώς ή καταλαλιά είναι γέννημα τοϋ μίσους[1]. Το απλό κουτσομπολιό υπάρχει περίπτωση νά έχη μέσα αγάπη;
- Ναί, αν κανείς άγαπάη πολύ μιά ψυχή και βλέπη ότι άλλοι την ζηλεύουν, τότε μπορεί νά πή και καμμιά κουβέντα εις βάρος της, γιά νά μην την ζηλεύουν οί άλλοι.
Πρέπει όλα νά τά εξετάζουμε. Μιά βλαμμένη όμως ή πειραγμένη ψυχή πού νομίζει ότι αδικείται και γι' αυτό είναι λίγο πικραμένη ή αγανακτισμένη και με μιά αφορμή εκδηλώνει τήν αγανάκτηση της, μπορεί νά κάνη τέτοια ζημιά στις άλλες ψυχές, πού ούτε διάβολος δεν μπορεί νά κάνη.
Ό Ιούδας αγανάκτησε γιά τήν σπατάλη τού μύρου πού έχυσε ή Μυροφόρος και είπε ότι το μύρο μπορούσε νά πουληθή και τά χρήματα νά δοθούν στους φτωχούς.
Άπό τον Ιούδα επηρεάσθηκαν και οί άλλοι Απόστολοι πού είχαν Χάρη[2]. Είδαν εξωτερικά σωστό αυτό πού είπε εκείνος και επηρεάσθηκαν, γιατί δεν γνώριζαν τήν φιλάργυρη καρδιά του.
Και βλέπεις, ό Χριστός είχε δώσει στον Ιούδα ακόμη και το ταμείο, γιά νά χόρταση το πάθος του, και εκείνος «τά βαλλόμενα έβάσταζεν»[3].
- Γέροντα, τί θέση πρέπει νά πάρη κανείς, οταν δυο άνθρωποι διαφωνούν και ζητούν τήν γνώμη του;
- Αν βρεθή κανείς με ανθρώπους πού έχουν προσωπικά μεταξύ τους, είναι καλύτερα τήν γνώμη του νά τήν πή παρουσία και των δύο, γιά νά μήν πάρη ό καθένας έναν λόγο του, όπως τον συμφέρει, και τον χρησιμοποίηση μετά ως βαρύ πυροβολικό - οταν ό λόγος του έχη βαρύτητα -, γιά νά χτυπήση αλύπητα τον αντίπαλο του, και τον πάρουν και εκείνον τά βλήματα στά καλά καθούμενα.
Όσο μπορεί, νά άποφεύγη τέτοιου είδους άνθρώπους, για να έχη την ειρήνη του και να μπορη να εύχεται για την ειρήνη αυτών τών ανθρώπων και γενικά γιά τήν ειρήνη του κόσμου. Όταν δεν μπορη νά τους αποφυγή τελείως αυτούς τους σκανδαλοποιούς ανθρώπους, νά προσπαθή τουλάχιστον νά άποφεύγη τα πολλά λόγια, γιά νά εχη λιγώτερα σκάνδαλα.
Δεν έχει σημασία, εάν μερικοί άνθρωποι δεν έχουν κακότητα αλλά απλή επιπολαιότητα, διότι καί αυτοί με τήν επιπολαιότητα τους πάλι δημιουργούν σκάνδαλα.

«Μητρική αγάπη»

- Γέροντα, οι άνθρωποι πού έχουν αγάπη μαζί με μιά διακριτικότητα έχουν ψυχική αγνότητα;
- Είναι πολλές περιπτώσεις. Μπορεί πολλές φορές νά είναι καί μιά ευγένεια κοσμική.
Νά, μερικοί άνθρωποι έχουν μιά καλωσύνη, έχουν καί μιά ευγένεια, άλλα αυτό δέν σημαίνει ότι έχουν καί πνευματική αρχοντιά, θυσία. Τό νά υπάρχουν καλά στοιχεία είναι άλλο θέμα.
Αυτός πού έχει κοσμική ευγένεια καί υποκρίνεται μπορεί νά κάνη πολύ κακό, γιατί ξεγελιέται ό άλλος, ανοίγει τήν καρδιά του καί χαραμίζει τελικά τήν ευλάβεια του στον κοσμικό άνθρωπο, πού δέν ξέρει τί θά πή ευλάβεια.
Είναι σάν νά δίνη χρυσές λίρες σέ ανθρώπους πού ξέρουν μόνον τις μπρούντζινες δραχμές. Ακόμη πρέπει νά μή χάνη κανείς τήν ώρα του άσκοπα νουθετώντας πνευματικά ανθρώπους, οι όποιοι αναπαύονται στις κοσμικές συζητήσεις καί στο νά εκφέρουν εγωιστικά γνώμες.
- Γέροντα, όταν κάποιος εχη ένα πρόβλημα καί έρχεται καί τό λέη καί τό ξαναλέη, τήν στιγμή μάλιστα πού τό πρόβλημα έχει κάπως τακτοποιηθή, τί πρέπει νά κάνης;
- Τήν πρώτη φορά δικαιολογείται νά πή-νά πή, νά καθήση ώρες. Τότε πρέπει νά τον ακούσης. Αν δέν τον άκούσης, θά νομίζη ότι τον βαριέσαι ή ότι δέν τόν καταλαβαίνεις. Μετά όμως, αν συνεχίζη νά λέη τά ϊδια και τά ϊδια, θά του πης: «Όχι οτι δέν μπορώ νά σέ ακούσω, άλλα αυτό δέν σέ βοηθάει εσένα. Έσύ και το καλοκαίρι το κάνεις χειμώνα. Τώρα είσαι καλύτερα· είναι άνοιξη.
Σέ λίγο θά είναι καλοκαίρι. Έσύ το καλοκαίρι σκέφτεσαι τά κρύα τοϋ χειμώνα και πουντιάζεις». Μερικές φορές όμως παρατηρείται το έξης, ακόμη και στις σχέσεις τών πνευματικών ανθρώπων.
Πάει νά πη ένας τόν πόνο του σέ κάποιον, καί αυτός δέν θέλει νά τόν άκούση, γιά νά μη στερηθη την χαρά του.
Μπορεί νά προσποιηθη ότι είναι βιαστικός ή νά άλλάξη κουβέντα, γιά νά έχη την ησυχία του. Αυτό είναι τελείως σατανικό. Σάν νά πεθαίνη ό άλλος δίπλα μου καί έγώ νά πηγαίνω πιο πέρα καί νά τραγουδώ. Πού είναι το «κλαίειν μετά κλαιόντων»[4];
Καί μάλιστα, όταν πρόκειται γιά θέματα σοβαρά εκκλησιαστικά καί ως Χριστιανός δέν συμμερίζεται την ανησυχία τοϋ άλλου, τότε αυτός ό άνθρωπος δέν συμμετέχει στο σώμα της Εκκλησίας.
- Όταν δέν δικαιολογώ τους άλλους γιά μιά πράξη τους, αυτό σημαίνει ότι έχω σκληρή καρδιά;
- Δέν δικαιολογείς τους άλλους καί δικαιολογείς τόν εαυτό σου; Τότε μεθαύριο κι εσένα ό Χριστός δέν θά σέ δικαιολόγηση. Μπορεί σέ μιά στιγμή ή καρδιά τοϋ άνθρωπου νά γίνη σκληρή σάν τήν πέτρα, αν δέν προσέξη, καί σέ μιά στιγμή νά γίνη τρυφερή.
Νά απόκτησης μητρική καρδιά. Είδες, ή μάνα όλα τά συγχωρεί καί καμμιά φορά κάνει πώς δέν βλέπει μερικές αταξίες. Νά κάνης υπομονή καί νά δικαιολογής, νά ανέχεσαι τους άλλους, γιά νά σέ ανέχεται καί σένα ό Χριστός.
- Γέροντα, ή καρδιά πώς πλαταίνει;
- Όταν δικαιολογής πάντοτε τις αταξίες, τις ατέλειες, τις ελλείψεις τών άλλων καί σ' αυτές καθρεφτίζης τον εαυτό σου. Βέβαια ό πονηρός μπορεί να φέρνη μερικές φορές λογισμούς για τους άλλους, και μάλιστα όταν ύπάρχη και κάποια αιτία.
Είναι όμως στο χέρι μας να τους δεχθούμε ή να τους διώξουμε. Οταν έρθουμε στην θέση του άλλου, θά τον δοϋμε μέ συμπάθεια καί θά τον δικαιολογήσουμε.
Έπειτα, όταν κάτι δεν γίνεται από κακότητα άλλα από επιπολαιότητα, πληροφορεί καί δεν δημιουργεί αντίδραση. Το νά υπάρχουν αδυναμίες ανθρώπινες, αυτό είναι φυσικό καί γενικό σέ όλους τους ανθρώπους. Οταν ύπάρχη κακή διάθεση, αυτό είναι κακό.
- Αν είναι άσχημα ό άλλος καί εγώ είμαι καλά, μπορώ νά επιδράσω στον άλλον;
- Καί αν σου το παρουσιάζη ό πειρασμός έτσι; Ποϋ ξέρεις εσύ ότι βρίσκεσαι σέ καλύτερη κατάσταση; Από τήν στιγμή πού πιστεύω οτι είμαι καλύτερος από τον άλλον καί τον λυπάμαι, πρέπει νά λυπάμαι τον εαυτό μου καί όχι τον άλλον.
Ακόμη καί όταν κανείς βλέπη ότι πράγματι δεν είναι καλά ό άλλος, πάλι τον δικαιολογεί καί τοϋ δίνει ελαφρυντικά. Μόνο στον εαυτό του δεν δίνει ελαφρυντικά καί τον βρίσκει χειρότερο άπό τους άλλους καί πονάει για τά χάλια του.
Αναγνωρίζει ότι δεν έκανε τίποτε γιά οσα τοϋ έδωσε ό Θεός καί λέει: «Μή μέ ύπολογίζης εμένα, Θεέ μου· πέταξε με στην άκρη. Δέν έκανα τίποτε, βοήθησε τον άλλον».
Αυτοί πού προοδεύουν πραγματικά, δέν αισθάνονται τήν μεγάλη τους πρόοδο, παρά μόνο μεγάλη συντριβή καί ταπείνωση καί τήν αγάπη τοϋ 60 Ρωμ. 12, 15. Θεού μαζί μέ μία ανέκφραστη αγαλλίαση.

1. Βλ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλΐμαξ, Λόγος Γ , παρ. α', εκδ. «Αστήρ», Αθήνα 1970, σ. 76.
2. Πρβ. Ματθ. 26, 6 κ.έ.- Μάρκ. 14, 3 κ.έ. και Ίω. 12, 3 κ.έ.
3. Ιω. 12, 6.
4. Ρωμ. 12, 15.

Απόσπασμα από τις σελίδες  125 -130  του βιβλίου:

        ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                              ΛΟΓΟΙ  Β΄              

              ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

                  ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

       «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
                  ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ