Ὁ μιμητής τοῦ Κυρίου ὡς ἀνθρωποποιός

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΠΟΙΟΣ

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης


Δεῖτε ἐδῶ:Ποῖος εἶναι ὁ ἀληθινά ἀνθρωποποιός;

Β) Ὁ μιμητής τοῦ Κυρίου ὡς ἀνθρωποποιός

Ὁ ἄνθρωπος πού θά πείσει τόν συνάνθρωπό του νά ἀκολουθήσει «τάς τρίβους τοῦ Θεοῦ τάς εὐθείας»⁶ εἶναι ἀληθινός ἀνθρωποποιός διότι ὁδηγεῖ τόν πάσχοντα πλησίον στόν μόνο ἀληθινό ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἡ πειθώ τοῦ Παιδαγωγοῦ-ἀνθρωποποιοῦ πρός τόν παιδαγωγούμενο ἐξασκεῖται μέ τήν σωστή ζωή καί τήν σωστή διδασκαλία του. Ὁ παιδαγωγούμενος βλέπει πρωτίστως τό παράδειγμα καί κατά δεύτερο λόγο ἀκούει τή διδασκαλία τοῦ Παιδαγωγοῦ του.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει σχετικά μέ τό θέμα τοῦ Παιδαγωγοῦ:

«Ὁ δάσκαλος πρέπει νά διακρίνεται καί ὃταν μιλάει καί ὃταν σιωπᾶ καί ὃταν τρώει καί ὃταν κάνει ὁ,τιδήποτε ἂλλο, καί ἀπό τό βάδισμά του καί ἀπό τό βλέμμα του καί ἀπό τήν ἐμφάνισή του καί ἀπό ὃλα γενικά».

«Αὐτή εἶναι ἡ ἀρετή τοῦ δασκάλου, ὃταν ἒχει μάρτυρες τῶν κατορθωμάτων του τούς μαθητές του».

«Ὁ δάσκαλος ἒχει νά ἀντιμετωπίσει ταλαιπωρίες, ἀγρυπνίες, κόπο ἀπό τή συμβουλή, διδασκαλία, ἐπικρίσεις, κατηγορίες, παρεξηγήσεις, φθόνους».

«Ποιά ἀπολογία θά μπορέσουμε νά ἒχουμε ἐμεῖς (οἱ παιδαγωγοί), πού μᾶς ἒχουν ἐμπιστευθεῖ λογικές ψυχές καί κοιμούμαστε τό βαθύ αὐτό ὓπνο; Θά ἦταν σωστό λοιπόν ἒστω καί γιά λίγο νά ἡσυχάζουμε;»

«Ἐκεῖνος στόν ὁποῖο ἒλαχε ὁ κλῆρος νά διδάσκει, ὀφείλει νά εἶναι περισσότερο ἀπ’ ὃλους ἒμπειρος στούς πνευματικούς ἀγῶνες».

«Αὐτό μόνον εἶναι τό καθῆκον τοῦ δασκάλου, νά πληροφορήσει, νά κηρύξει, νά διδάξει, νά μή δειλιάσει καί ὑποχωρήσει νά παρακινεῖ στό καλό νύχτα καί μέρα».

«Ὁ δάσκαλος πρέπει πρῶτα νά εἶναι δάσκαλος τοῦ ἑαυτοῦ του».

«Ἓνας σοφός δάσκαλος ψελλίζει μαζί μέ τά παιδιά πού ψελλίζουν. Καί τό ψέλλισμα αὐτό δέν εἶναι ἀπόδειξη τῆς ἀμάθειας τοῦ δασκάλου, ἀλλά τῆς φροντίδας του γιά τά παιδιά».

«Αὐτό εἶναι τό χαρακτηριστικό τοῦ ἀληθινοῦ δασκάλου, νά μή διδάσκει ἐκεῖνα πού θέλει ὁ μαθητής, ἀλλά ἐκεῖνα πού τόν συμφέρει νά μάθει»⁷.

Ποιεῖ ἄνθρωπο (ἀνθρωπο-ποιεῖ), δημιουργεῖ ἀληθινό σωστό ἄνθρωπο αὐτός πού προβάλλει τόν Θεάνθρωπο τόσο μέ τό λόγο του ὅσο καί πρό πάντων μέ τήν θεοειδή ζωή του.

Εἶναι δυνατόν κάθε στιγμή τό πρόσωπό του νά εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου;

Εἶναι δυνατόν κάθε λόγος του νά εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεανθρώπου, ἡ σκέψη του ἡ σκέψη τοῦ Θεανθρώπου, ὁ νοῦς του ὁ νοῦς τοῦ Θεανθρώπου, τά χέρια του τά χέρια τοῦ Θεανθρώπου, τά πόδια του τά πόδια τοῦ Θεανθρώπου, ὅλο του τό σῶμα καί ὅλη του ἡ ψυχή τό σῶμα καί ἡ ψυχή τοῦ Θεανθρώπου, τό πνεῦμα του τό Πνεῦμα τοῦ Θεανθρώπου;

Τότε εἶναι ἀληθινά ἀνθρωποποιός. Τότε γίνεται ὁ καλλίτερος δάσκαλος γιά τόν καθένα πού τόν πλησιάζει.

Τῶ δέ Θεανθρώπῳ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ καί μόνῳ ἀληθινῷ ἀνθρωποποιῷ τιμή καί δόξα σύν τῷ ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρί καί τῷ παναγίῳ καί ἀγαθῷ καί ζωοποιῷ Αὐτοῦ Πνεύματι νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων ἀμήν!

6 Πρβλ. Μαρκ. 1, 3.

7 Παιδ. Ἀνθρωπολογία Ἰω. Χ., Τόμος Β΄, σελ. 240- 330, 591- 600

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

 Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

hristospanagia3.blogspot.com/