Ο Αντώνιος γεννήθηκε το 1726 μ.Χ. και καταγόταν από οικογένεια χωρικών της Ρωσικής πόλης Ζαντόσκ και έφερε το επίθετο Αλεξέγιεβιτς. Σέ ηλικία εφτά χρονών εξαφανίστηκε από το σπίτι του κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας. "Οταν τον βρήκαν δυο εβδομάδες αργότερα κοντά σ' ένα ποταμάκι στους αγρούς της περιοχής, συμπεριφερόταν πολύ παράξενα. Σ' όλες τις ερωτήσεις, τους απαντούσε ασυνάρτητα ή δεν μιλούσε καθόλου. Το μόνο γνωστό για το διάστημα των δυο αυτών εβδομάδων είναι ότι έτρωγε άγρια φασόλια. Από εκεί και πέρα συνέχισε να ζει ως ένας γιουροντύβι, μέχρι τα 125 του χρόνια πού κοιμήθηκε ειρηνικά. Ντυνόταν πολύ ιδιόρρυθμα, φορώντας πάντοτε άσπρα, ενώ μια κόκκινη μαντίλα τον έσφιγγε στη μέση και κρατούσε πάντοτε ένα μπαστούνι, καίτοι δεν είχε κανένα πρόβλημα στο περπάτημα.
Οι προσκυνητές που έρχονταν στο λείψανο του αγίου Τύχωνα στο Ζαντόσκ, τον αντιμετώπιζαν με πολλή αγάπη και συχνά ζητούσαν τις συμβουλές του και τις ευλογίες του. Κάποτε δυο γυναίκες πού πήγαν κοντά του, του είπαν ότι ή μια ήρθε να προσκυνήσει τον άγιο Τύχωνα και να προσευχηθεί για μια μεγάλη της αμαρτία και η άλλη ότι δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο που βάραινε τη συνείδησή της, εκτός από μικροπράγματα, αλλά παρ' όλα αυτά ήρθε να προσκυνήσει.
Τότε ο Αντωνούσκα, όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά, είπε στην πρώτη: «Πάρε μια μεγάλη πέτρα και ρίξε την όσο πιο μακριά μπορείς». "Υστερα γύρισε στη δεύτερη και της είπε να μαζέψει πολλές μικρές-μικρές πέτρες και να τις πετάξει και εκείνη. Μετά από όλα αυτά τους ξαναλέγει: «Φέρτε πίσω η καθεμιά τις πέτρες σας και βάλτε τις στο σημείο από όπου τις πήρατε». Η πρώτη δεν δυσκολεύτηκε καθόλου, ενώ για τη δεύτερη ήταν αδύνατον. «Πήγαινε» λέει στην πρώτη «εξομολόγησου τη μεγάλη σου αμαρτία και θα σου συγχωρεθεί». «Ενώ εσύ», είπε στην άλλη «που νόμιζες ότι ήσουν εντάξει με τη συνείδησή σου, γιατί δεν είχες κάνει παρά μόνο πολλές μικρές καθημερινές αμαρτίες, των οποίων η σπουδαιότητα σου φαινόταν ελάχιστη, να ξέρεις ότι το βάρος όλων αυτών μαζί ξεπερνάει ίσως το βάρος της βαριάς αμαρτίας της συντρόφου σου. Μόνο που θα έχεις μεγαλύτερη δυσκολία να τις ανακαλύψεις και να τις ξεφορτωθείς».
Τότε ο Αντωνούσκα, όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά, είπε στην πρώτη: «Πάρε μια μεγάλη πέτρα και ρίξε την όσο πιο μακριά μπορείς». "Υστερα γύρισε στη δεύτερη και της είπε να μαζέψει πολλές μικρές-μικρές πέτρες και να τις πετάξει και εκείνη. Μετά από όλα αυτά τους ξαναλέγει: «Φέρτε πίσω η καθεμιά τις πέτρες σας και βάλτε τις στο σημείο από όπου τις πήρατε». Η πρώτη δεν δυσκολεύτηκε καθόλου, ενώ για τη δεύτερη ήταν αδύνατον. «Πήγαινε» λέει στην πρώτη «εξομολόγησου τη μεγάλη σου αμαρτία και θα σου συγχωρεθεί». «Ενώ εσύ», είπε στην άλλη «που νόμιζες ότι ήσουν εντάξει με τη συνείδησή σου, γιατί δεν είχες κάνει παρά μόνο πολλές μικρές καθημερινές αμαρτίες, των οποίων η σπουδαιότητα σου φαινόταν ελάχιστη, να ξέρεις ότι το βάρος όλων αυτών μαζί ξεπερνάει ίσως το βάρος της βαριάς αμαρτίας της συντρόφου σου. Μόνο που θα έχεις μεγαλύτερη δυσκολία να τις ανακαλύψεις και να τις ξεφορτωθείς».
"Ετσι ζώντας ο άγιος κοιμήθηκε ειρηνικά στις 29 Σεπτεμβρίου 1851 μ.Χ., ημέρα που μέχρι σήμερα η Αγία Ρωσική Εκκλησία τιμά και εορτάζει τη μνήμη του.
http://proskynitis.blogspot.com/2012/04/blog-post_27.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου