Πρίν τήν ἐξομολόγηση...

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ:

1)Προσευχήσου

2)«Ἐπίσκεψαι σεαυτόν»

3)Ἐξομολογήσου στόν Κύριο

Προσευχή πρίν τήν ἐξομολόγηση:

Σέ εὐλογῶ Πολυέλεε καί Πολυεύσπλαχνε Κύριε, Ὕψιστε Θεέ καί Κύριε τοῦ ἐλέους, Παντοδύναμε καί Παντοκράτορ. Σέ ὑμνῶ καί Σέ δόξάζω τόν Ποιμένα τόν Καλόν τόν αἵροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, τόν ἐλθόντα εἰς τόν κόσμον τοῦτον «ἁμαρτωλούς σῶσαι ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ».

Σέ μεγαλύνω καί Σέ εὐγνωμονῶ,  διότι ἠξίωσάς με τυχεῖν τῆς ἀπείρου Σου εὐσπλαχνίας καί συγκαταβάσεως ἄχρι τοῦ νῦν.

 Σέ δοξάζω, Σέ ὑμνῶ, καί Σέ εὐχαριστῶ διότι δέν μέ ἄφησες νά χαθῶ μαζί μέ τά ἄνομα ἔργα μου καί τάς πολλάς ἁμαρτίας μου. Ἐξαιρέτως Σέ εὐχαριστῶ πού μέ ἀξίωσες αὐτήν τήν ἡμέραν καί ὥραν νά σταθῶ ἐνώπιόν Σου καί νά Σέ παρακαλέσω γιά τήν ἀθλίαν μου ψυχήν. Ἐλέησε Κύριε καί φώτισε ταύτην. Δός μοι καιρόν μετανοίας, ἐπιμήκυνον τήν παρούσαν ζωήν, ἐάν εἶναι θέλημά Σου, ὥστε νά δυνηθῶ ἐξαλεῖψαι τά πολλά μου ἐγκλήματα.

 Ἥμαρτον Κύριε εἰς Σέ.  Ἥμαρτον ἐπίσης εἰς τούς ἀδελφούς μου. Ἥμαρτον καί εἰς τόν ἑαυτόν μου, εἰς τό σῶμα μου καί τήν ψυχή μου.

Πλήν εἰς Σέ καταφεύγω καί εἰς Σέ ἐλπίζω. Γνωρίζω ὅτι χωρίς Ἐσένα Κύριε κανένα ἔλεος, καμμία χαρά, καμμία ζωή, καμμία εὐτυχία δέν ὑπάρχει. Ἐσύ Κύριε εἶσαι ὁ Παντοκράτωρ Δημιουργός καί Κυβερνήτης, ἡ πηγή ἀλλά καί ὁ διαχειριστής τῆς Θείας Χάριτος. Ἐσύ Κύριε εἶσαι ὁ δοτήρ παντός ἀγαθοῦ, ὁ Ἐλεών καί τρέφων τά σύμπαντα, ὁ Λυτρωτής παντός ἀνθρώπου, ὁ Σωτήρ πάσης κτίσεως.

Σέ εὐχαριστῶ Κύριε πού μέ ἀξιώνεις σήμερα νά σταθῶ ἐνώπιόν Σου, ἀλλά καί ἐνώπιος ἐνωπίῳ. Σέ εὐχαριστῶ διά τήν παροῦσαν ταύτην ὥρα τῆς ἐπισκέψεώς Σου ἀλλά καί τῆς δικῆς μου «αὐτοεπίσκεψης».

 Σέ παρακαλῶ Χριστέ Μου δεῖξε μου τά λάθη μου, τίς ἀνομίες μου, τίς ἁμαρτίες μου, τά πάθη, τίς παραλείψεις καί τίς ἐλλείψεις μου. Γνωρίζω Κύριε ὅτι ὅλα τά σφάλματα τά ἔχω κάνει εἴτε στήν πράξη, εἴτε στή σκέψη μου. Φώτισε τό σκοτάδι μου. Κάνε νά δῶ τίς ἁμαρτίες μου καί νά μετανοήσω εἰλικρινά γι’ αὐτές.

 Φανέρωσέ μου αὐτές στό μέτρο πού Ἐσύ γνωρίζεις ὅτι θά εἶναι γιά τό καλό μου. Μήν μέ ἀφήσεις νά ἀπελπιστῶ ἀπό τό μέγεθός τους. «Καθάρισον Κύριε τόν ρύπον τῆς ψυχῆς μου καί σῶσον με ὡς φιλάνθρωπος». Μή μέ ἐγκαταλίπης καί μή μέ ἀπορρίψεις ὡς νόθο παιδί σου, ἄν καί αὐτό μοῦ πρέπει.

Ἐλέησε Κύριε τόν ἄσωτο υἱό σου, ἐμέ τόν ἁμαρτήσαντα ὑπέρ πάντα ἄνθρωπον. Ἁμάρτησα Κύριε μέ λόγια καί ἔργα, μέ σκέψεις καί ἐπιθυμίες. Ἁμάρτησα Κύριε μέ τό θυμικό, μέ τό λογιστικό καί τό ἐπιθυμητικό μέρος τῆς ψυχῆς μου. Ὅλος ἔγινα μία πληγή. Ψυχή καί σῶμα εἶναι γεμάτα ἀπό κάθε μολυσμό ἐξ αἰτίας τῆς ραθυμίας, τῆς λήθης καί τῆς ἀγνοίας μου.

 Ὅλος εἶμαι πλήρης φιλαυτίας καί ἐγωισμοῦ, ὑπερηφάνειας καί κενοδοξίας, ἀσπλαχνίας καί ἀσέβειας, φιλαργυρίας καί φιληδονίας, ἀνοησίας καί ἀκοσμίας, ψεύδους καί ἀπελπισίας, δειλίας καί ἀλογίας, ἀναίδειας καί ἀναισθησίας, ἀκηδίας καί ἀδιαφορίας, φθόνου καί φόνου, γαστριμαργίας καί λαιμαργίας, κατάκρισης καί καταλαλιᾶς, ἀστοργίας καί ἀφιλίας, ραθυμίας καί τεμπελιᾶς, σαρκικότητας καί ἀκολασίας, ἀστοργίας καί γελοιότητας, ἀπραξίας καί πνευματικῆς τυφλότητας, πονηρίας καί βλασφημίας, ὅρκου καί ἐπιορκίας, φιλοσωματίας καί ἀνθρωπαρέσκειας.

Παρ’ ὅλα αὐτά δέν ἀπελπίζομαι τελείως Κύριε. Καί τοῦτο, διότι γνωρίζω ὅτι τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μου δέν ξεπερνάει ποτέ τήν ἄβυσσο τῆς εὐσπλαχνίας Σου καί τῆς συγχωρητικότητάς Σου. Αὐτό μοῦ δίνει θάρρος, αὐτό μέ κάνει νά Σέ πλησιάσω.

Σέ Σέ λοιπόν καταφεύγω, στό ἄπειρο ἔλεός Σου ἐλπίζω. Βοήθησέ με Κύριε, ὥστε νά ἔχω μετάνοια ἀληθινή.

Δός μου «μετάνοια ὁλόκληρον καί καρδίαν ἐπίπονον εἰς ἀναζήτησίν σου». Μέ τήν Χάριν Σου ἐνίσχυσόν με, ὥστε νά μήν ἐπαναλάβω καμμία ἁμαρτία μου. Καλλίτερον νά ἀποθάνω παρά νά ἁμαρτήσω πάλιν καί νά πληγώσω τήν θεία ἀγάπη Σου. Ἐγώ εἶμαι Κύριε τό πρόβατο τό ἀπολωλός. Γιά μένα ἐξῆλθες.. ἐμέ ἀναζητεῖς. Ἰδού Κύριε Πάτερ Πολυέλεε μέ ηὗρες. Ἰδού ἐνώπιόν Σου εἰμί. «Ἥμαρτον Πάτερ εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου. Ποιήσόν με ὡς Σύ θέλεις καί γινώσκεις».

Στήν ἄπειρον ἀγάπην Σου ἐμπιστεύομαι καί καταφεύγω.

Ἆρον με εἰς τούς Θείους Σου ὥμους ὡς ὁ Ποιμήν ὁ Καλός. Ἆρον ἐμέ τό τραυματισμένο καί ἀπολωλός πρόβατόν Σου. Εἰσάγαγέ με πάλιν εἰς τήν Θείαν Σου ποίμνην, ἀσφάλισόν με εἰς τήν Θείαν Σου μάνδραν. Ἀξίωσόν με τῆς συγχωρήσεως καί ἀφέσεως τῶν πολλῶν ἀμαρτιῶν μου διά τῆς ἐξομολογήσεως εἰς τόν Πνευματικόν μου Πατέρα. Φώτισον καί αὐτόν, ὥστε νά μοῦ ὑποδείξει τά ἁρμόζοντα καί συμφέροντα γιά τήν θεραπείαν τῆς πολυτραυματισμένης μου ψυχῆς. Βοήθησόν με ἵνα ἐξομολογηθῶ ἐνώπιόν του μέ τήν πρέπουσαν εὐλάβειαν, συντριβήν, ταπείνωσιν καί μετάνοια. Φώτισέ με, ὥστε νά δεχθῶ τούς λόγους του ὡς ἀπό Σέ καί βοήθησόν μοι, ὥστε νά τούς ἐφαρμόσω εἰς τό ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς μου.

 Δέξαι με πάλιν Πανάγιε Πάτερ καί Κύριε τοῦ παντός, στήν Ἁγίαν Σου Ἐκκλησία, διά πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Σου Μητρός τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Πάντων τῶν Ἁγίων Σου,ὥστε καί ἐγώ «σύν πᾶσιν τοῖς ἁγίοις» νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ εὐλογῶ καί νά Σέ δοξάζω, Τόν Πατέρα καί τόν Υἱόν καί τό Πανάγιον Πνεῦμα νῦν τε καί εἰς τούς αἰῶνας Ἀμήν.

 

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!