Πορτραῖτα ἀπό τήν “ἀναμόρφωση”. Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

  Πορτραῖτα  ἀπό τήν “ἀναμόρφωση”

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Ὁ κύριος Κ. Ἦταν ἕνας ὤριμος πνευματικά νεαρός. Ὅσο ὄμορφος ἦταν σάν ἄντρας, τόσο ὑπέροχος ἦταν καί ἐσωτερικά. Ἦταν ἕνα διαμάντι. Ἔπνεε τήν πιό γνήσια χριστιανική πνευματικότητα. Ἦταν ἀξιοπρεπής, ἀλλά καί μέ μιά ζωντανή συνείδηση τῆς ἁμαρτίας. Μυστικοπαθής, ἀλλά ἔξυπνος καί δυναμικός.
Ἕνας διαπρεπής φοιτητής καί ἀπτόητος μαχητής. Ἕνας ἄνθρωπος μέ ἰδανικά ἰσορροπημένος, σκορπίζοντας τήν καλωσύνη μέ μιά ἀρμονική διάρθρωση καί μέ μιά ξεχωριστή ἀγωγή.
Ἡ πίστη του ἦταν ζωντανή, δυναμική, αἰσιόδοξη καί ἰσχυρή. Ἡ πλούσια καί ἔντονη ἐσωτερική  του ζωή  τοῦ ἔδινε μιά νηφάλια καί δελεαστική ἔλξι. Ἄρα ἦταν μιά ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα, ὅταν μπῆκε στήν σειρά “ἀναμόρφωσης” στά δεσμωτήρια τῆς πόλεως Πιτέστι.
Βασανιζόταν ἑπτά μῆνες καί δέν ὑπέκυπτε.
Ἐθεωρεῖτο πλέον ἕνας ἥρωας. Ἦλθε καί τό τέλος τῆς “ἀναμόρφωσης” δίχως νά ἔχει πέσει. Πολλοί τόν ἐπαίνεσαν, ἀλλά οἱ περισσότεροι τό ἐξέλαβαν σάν ἐπιχείρημα γιά νά κατηγορήσουν ἐκείνους πού εἶχαν ρεζιλευτεῖ. Ὅμως ὁ φοιτητής Κ. ἔλεγε:
- Δέν εἶμαι ἕνας ἥρωας, ἀλλά ἕνας τυχερός.
Ὁ Θεός μέ προστάτευε. Ἔχω τό  πλεονέκτημα  ὅτι μπῆκα στήν “ἀναμόρφωση” μέ μιά καλῶς συγκροτημένη συνείδηση. Ἀπέκτησα ἤδη μιά ἐμπειρία μάχης καί ἀντοχῆς, ὅτι ἡ ἴδια ἡ φύση μου εἶναι γερή καί, τέλος, ὅτι δέν ἐξήσκησαν ἐναντίον μου, σέ τόση ἔνταση τά βάσανα πού ὑπέφεραν ἄλλοι. Λόγω τῆς παύσης τῆς “ἀναμόρφωσης” σώθηκα.
Δέν ξέρω τί θά γινόταν μέ μένα ἄν συνέχιζαν τά βάσανα. Σέ τέτοιες συνθῆκες  κανένας δέν μπορεῖ νά ἐγγυηθεῖ μιά ἀπέραντη ἀντοχή. Πρέπει νά μήν βγάλουμε βιαστικά καταδικαστικές ἀποφάσεις αὐτούς οἱ ὁποῖοι πέρασαν ἀπό ἐδῶ.
Ὁ Κ. ἔμεινε ὁ ἴδιος ἁπλός καί ταυτόχρονα σύνθετος ἄνθρωπος, μυστικός, ρεαλιστής, ἀνεξίκακος, ἀλλά καί ἀνένδοτος στίς ἀρχές του, μαζί μέ τόν Χριστό τόν ὁποῖον ἀγαποῦσε. Βοήθησε  τούς φίλους του νά βγοῦν ἀπό τήν κόλαση τῆς “ἀναμόρφωσης”, καί σάν καλός συνάδελφος ἔλεγε:
-Μέ ἁπλᾶ λόγια θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ὅλα αὐτά πού ἔγιναν ἦταν δυνατά ἕνεκα τῆς ἀθεϊστικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή  τοῦ παροξυντικοῦ ὑλισμοῦ.
Παρότι κατώρθωσαν νά καταστρέψουν ἀνθρώπους καί ψυχές, ὅμως αὐτοί ἐσφράγισαν μιά δαιμονική ἐποχή, πού δείχνει στήν πρᾶξι ὅτι ἐξέθεσαν μόνο τόν ἱστορικό ὑλισμό, μαζί μέ ὅλες τίς συνέπειες του. Ἡ πορεία δέν τελείωσε. Ὁ κόσμος χρειάζεται ἀκόμη θλίψεις καί βάσανα μέχρις ὅτου φθάσει γιά νά γνωρίσει τόν Θεό.

Ἀναβάσεις
  8 Ἰουλίου 2013