Πίστη καί ζωή. Σχέση πίστεως καί ζωῆς, β' μέρος

 

Ἡ ὀρθή πίστη ὅταν υἱοθετηθεῖ, γεννᾶ, στήν συνέχεια, τήν τέλεια ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν ἀρετή, πού χαρακτηρίζει τήν ὀρθόδοξη πνευματική ζωή. Παρατηρεῖ τό χρυσοῦν στόμα τῆς Ἐκκλησίας: «Ἀπό δέ πίστεως εἰλικρινοῦς, ἡ ἀγάπη τίκτεται»[25].

 Γιά τήν παραμονή στήν εὐσέβεια καί τήν διαφύλαξη τοῦ θεμελίου της, πού εἶναι ἡ πίστη, εἶναι ἀναγκαῖα τά καθημερινά καλά ἔργα τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης[26]. Αὐτά τά, ἐν «Ἁγίῳ Πνεύματι εἰργασμένα»[27] ἔργα, ὁ ὀρθόδοξος βίος, εἶναι ἡ προϋπόθεση καί ὁ τροφοδότης γιά τήν ὀρθή πίστη καί τήν εὐσέβεια[28].

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὁ ἄνθρωπος πλανᾶται, χάνει τήν ἀλήθεια, καταντᾶ ἀσεβής καί ὁδηγεῖται στήν ἀπώλεια[29] εἴτε λόγω διεφθαρμένης πίστεως, εἴτε λόγῳ διεφθαρμένης ζωῆς.

Ἀπό ὅλα τά ἀνωτέρω εἶναι φανερή ἡ ἀλληλεξάρτηση, ἡ ἀλληλοπεριχώρηση πίστεως καί ζωῆς, δόγματος καί ἤθους, ὀρθοδοξίας καί ὀρθοπραξίας. Προϋπόθεση τῆς ὀρθῆς ζωῆς (=τῆς τέλειας ἀγάπης) τοῦ πιστοῦ, εἶναι ἡ ὀρθή πίστις. Ἡ δέ ὀρθή πίστις διαφυλάσσεται διά τῆς ὀρθῆς ζωῆς.

Αὐτά τά δύο κορυφαῖα πράγματα δέν ἐπιτρέπεται νά αὐτονομοῦνται. Δέν δικαιοῦται λ.χ. ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ Πρεσβύτερος νά ἔχει «ἰδιωτική» ζωή, ἀνεξάρτητη καί ἀντίθετη ἀπό αὐτά, πού κηρύττει καί ἐπαγγέλλεται μέ τό σχῆμα του[30].

Ἡ μεγαλύτερη αἵρεση εἶναι ἡ αὐτονόμηση αὐτῶν τῶν δύο πραγματικοτήτων. Ἡ πίστη καί ἡ ζωή, τό δόγμα καί τό ἦθος, εἶναι ὀντολογικά, πραγματικά, στό εἶναι τους, ἑνωμένα[31].

Ἡ ἀλλοτρίωση ἀπό τήν ὀρθόδοξη ζωή, πού εἶναι ζωή μετανοίας καί ταπεινώσεως, ὁδηγεῖ στήν κατασκευή καί ἀποδοχή ἀλλοτρίων-διεστραμμένων δογμάτων, διά τῶν ὁποίων ἐπιχειρεῖται νά «στεγασθεῖ» αὐτή ἡ ἀλλοτριωμένη ἀν-ορθόδοξη ζωή.

Αὐτό συνέβη μέ τήν Παπική λεγόμενη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία, ὅπως δίδασκε ὁ ὅσιος Πορφύριος, λόγῳ τοῦ «μεγάλου ἐγωισμοῦ»[32] τοῦ Πάπα (=παρέκκλιση ἀπό τό ὀρθόδοξο ἦθος) ἀλλά καί τῶν ὁπαδῶν του, εἰσήγαγε καί διατηρεῖ τό πρωτεῖον, τό «ἀλάθητο», τό Filioque, τή διδασκαλία περί κτιστῆς χάριτος, περί ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου, περί ἀξιομισθιῶν τῶν ἁγίων, περί καθαρτηρίου πυρός καί πλεῖστα ἄλλα παρεκκλίνοντα ἀπό τήν Ὀρθοδοξία δόγματα. 
συνεχιζεται...

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/

^[25] Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Α’Τιμόθεον Β΄. ΕΠΕ 23,142. PG 62, 509.

[26]Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Β΄Τιμόθεον Γ΄. ΕΠΕ 23, 512, PG 62, 616. «Ὥσπερ τό σῶμα τό ἡμέτερον οὐχ ἅπαξ τραφέν» παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος «ἔχει τῆς ὅλης ζωῆς τήν ὑπόστασιν, ἀλλά δεῖται καί τῆς καθημερινῆς τροφῆς, οὕτω δή καί ἐνταῦθα ἐπί τῆς εὐσεβείας, καθ’ ἑκάστην ἡμέραν δεόμεθα τῆς ἀπό τῶν ἔργων βοηθείας»

[27] Ἰω. 3,21 «ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα».

[28]Ἡ ὀρθοπραξία εἶναι τροφή καί προϋπόθεση τῆς ὀρθοδοξίας. Τό ὀρθό ἦθος τρέφει καί συντηρεῖ-αὐξάνει πνευματικά τόν ἄνθρωπο στερεώνοντάς τον στό ὀρθό δόγμα καί στήν ὁδό τῆς σωτηρίας.

[29] Ὁ ἄνθρωπος μέ τήν καθαρή καρδιά ἔχει τήν δυνατότητα νά λαμβάνει τά δόγματα ἀπ’ εὐθείας ἀπό τόν Θεό διαμορφώνοντας μία ὑγιᾶ δογματική συνείδηση. Αὐτό διδάσκει ἔμμεσα ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγοντας ὅτι θά ἔπρεπε νά ἔχουμε τόση καθαρότητα στήν ζωή μας ὥστε νά λαμβάνουμε ἀπ’ εὐθείας στήν καρδιά μας τά μηνύματα τοῦ Θεοῦ: «Ἔδει μέν ἡμᾶς μηδέ δεῖσθαι τῆς ἀπό τῶν γραμμάτων βοηθείας, ἀλλ’ οὕτω βίον παρέχεσθαι καθαρόν, ὡς τοῦ Πνεύματος τήν χάριν ἀντί βιβλίων γίνεσθαι ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς, καί καθάπερ ταῦτα διά μέλανος, οὕτω τάς καρδίας τάς ἡμετέρας διά Πνεύματος ἐγγεγράφθαι». Ἐπειδή ὅμως ξεπέσαμε εἴτε λόγῳ διεφθαρμένων δογμάτων, εἴτε λόγῳ διεφθαρμένου βίου χρειαζόμαστε τήν μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν. «Ἐπειδή δέ τοῦ χρόνου προϊόντος, ἐξώκειλαν, οἱ μέν δογμάτων ἕνεκεν, οἱ δέ βίου καί τρόπων, ἐδέησε πάλιν τῆς ἀπό τῶν γραμμάτων ὑπομνήσεως» (Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Κατά Ματθαῖον, Α΄ ΕΠΕ 9,18).

[30]Δέν μπορεῖ νά λέει: «Ἄλλο τό ἕνα (ἡ πίστη, ἡ ἱερωσύνη, ἡ ἀρχιερωσύνη) καί ἄλλο τό ἄλλο (ἡ ζωή)» ὁπότε νομίζει ὅτι δικαιοῦται  ἀφ’ ἑνός νά πιστεύῃ καί κατ’ ἐπάγγελμα νά κηρύττει-ἱερουργεῖ καί ἀφ’ ἑτέρου νά ζεῖ ὅπως θέλει (νά χρηματίζεται, νά συσσωρεύει πλοῦτο, νά εἶναι ὁμοφιλόφιλος, μασῶνος, ναΐτης, ροταριανός, ὁπαδός τῶν πολεμικῶν τεχνῶν ἤ τῶν ἐναλλακτικῶν λεγομένων θεραπειῶν, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἀποκρυφιστική βάση, νά ἐπιτρέπει στόν ἑαυτό του καί στά μέλη τῆς οἰκογένειάς του τήν ἀνηθικότητα, τούς χορούς, τά τραγούδια, τίς κοσμικές διασκεδάσεις, τήν μοντέρνα ἄσεμνη ἐνδυμασία, τήν συμμετοχή σέ καρναβάλια, τήν αἰσχρολογία, τήν μαγεία, κ.λ.π.)

[31] Δ. Τσελεγγίδη, Δόγμα καί ἦθος. Τό δόγμα δέν εἶναι κάτι τό σκληρό καί ἄκαμπτο, ὅπως νομίζουν κάποιοι, τό ὁποῖο ἐπιβάλλεται ἄνωθεν· εἶναι ἕνα πλαίσιο ζωῆς, τό πλαίσιο τῆς ὄντως Ζωῆς, τῆς ζωῆς ἐν τῷ Χριστῷ καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Εἶναι ἡ διατύπωση τῆς ἀλήθειας, ὡς περιεχόμενο ὅμως ζωῆς, ἡ ὁποία βάζει τά ὅρια, ἐντός τῶν ὁποίων, ὅταν κινεῖται ὁ ἄνθρωπος, θεραπεύεται πνευματικά καί σώζεται. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔδωσαν μεγάλες μάχες γιά τήν διαφύλαξη τῶν ὀρθῶν δογμάτων διότι γνώριζαν ὅτι διαφυλάσσοντας τά ὀρθά δόγματα διασώζονται οἱ θεραπευτικές-σωτηριολογικές προϋποθέσεις γιά τόν ἄνθρωπο. Χωρίς ὀρθή πίστη ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μιά σατανοκρατούμενη ζωή. Τό ἀλλοιωμένο δόγμα συνεπάγεται ἀλλοτριωμένη ζωή (ἦθος).

[32]Βλ. Σάββα Ἱερομονάχου,  Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς κατά τόν Γέροντα Πορφύριο, Β΄ ἔκδ. σελ. 89.