Ἦταν λουσμένος στὸ φῶς

 Ἦταν, ἀργὰ τὴ νύχτα, μπῆκα στὸ κελλί του, παραξενεύθηκα. Περίμενα νὰ τὸν δῶ κατάκοπο κι ἀντὶ γι᾿ αὐτό, τὸν ἔβλεπα ξεκούραστο καὶ εὐδιάθετο. Τὸ πρόσωπό του ἔμοιαζε μὲ ροδαλὸ πρόσωπο βρέφους, ποὺ μόλις εἶχε ξυπνήσει μετὰ ἀπὸ πολύωρο ὕπνο. Ποτέ, μέχρι τότε, δὲν τὸν εἶχα δεῖ ἔτσι. Ἐκεῖνο ὅμως, ποὺ μὲ ἐξέπληξε περισσότερο, ἦταν ἕνα παράδοξο φῶς, ποὺ τὸν περιέβαλλε ὁλόκληρο καὶ ἰδιαίτερα στὸ κεφάλι.
Τὸ κελλὶ μόλις ποὺ φωτιζόταν ἀμυδρὰ μ᾿ἕνα κερὶ καὶ κεῖ μέσα ὅλα τ᾿ἀγκάλιαζαν σκιὲς ποὺ χόρευαν, καθὼς ἡ φλόγα τοῦ κεριοῦ τρεμόπαιζε. Ὅλα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Γέροντα, ποὺ ἦταν λουσμένος στὸ φῶς.
Πρώτη μου φορὰ ἀντίκριζα τέτοιο φῶς, ποὺ θὰ τὸ ἔλεγα ἄυλο καὶ ἄκτιστο, καθὼς δὲν ἔμοιαζε μὲ κανένα ἀπὸ τὰ φυσικὰ ἢ τεχνητὰ φῶτα καὶ δὲν ὑπάκουε στὸ νόμο τῆς φωτοσκιάσεως. Ἦταν ἕνα φῶς, ποὺ δὲ φώτιζε ἀπὸ ἔξω τὸν Γέροντα, ὅπως τοῦ κεριοῦ, ἀλλὰ ποὺ ξεχυνόταν ἀπὸ μέσα του πρὸς τὰ ἔξω. Δὲν τοῦ εἶπα τίποτα γιὰ τὸ φῶς αὐτό, γιατί μὲ συνεῖχε «τρόμος καὶ ἔκστασις». Ὁ Γέροντας ἦταν πάλι γεμάτος στοργικὴ ἀγάπη καὶ ἀνέπαυσε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὴν ψυχή μου μὲ τὶς παρήγορες συμβουλές του.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου”

Άγιος Πορφύριος http://www.porphyrios.net/?p=5820