Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἡ ἀλαζονεία τῆς ἀποκλειστικότητας

Γράφει ὁ Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

 

      Κρίμα, ποὺ στοὺς δύσκολους αὐτοὺς καιροὺς καὶ οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας φθίνουν ὡς πρὸς τὴν συνέπειά τους  στὴν πίστη καὶ στὸ φρόνημα τῶν ἁγίων. Μιμοῦνται τὰ κοσμικὰ τερτίπια καὶ δὲν πείθουν μὲ τὴν πολιτεία τους. Δὲν «ἀποφαίνονται» ἁγιωτικὰ ἀλλὰ διπλωματικά. Φάνηκε δὲ καθαρὰ ἡ στάση τοὺς αὐτὴ στὸ κοντινὸ χθὲς μὲ ὅλα τα διαδραματισθέντα στὴ Σύνοδο.

     Μεταξύ των ἄλλων, ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος εἶπε - ἄρα καὶ πιστεύει - πὼς εἶναι ἀλαζονεία νὰ κηρύττουμε καὶ νὰ ὁμολογοῦμε τὴν Ὀρθοδοξία ὡς τὴν κατέχουσα ἀποκλειστικῶς τὴν  Ἀλήθεια στὴν πληρότητά της. Γράφει: «Μὲ βάση αὐτὰ τὰ δεδομένα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν ἀναγνώριση τοῦ ὑποστατοῦ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος ἑτεροδόξων, ὅταν πρωτίστως ἀποστῆ ἀπὸ τὴν ἀλαζονεία τῆς ἀποκλειστικότητας. Ἡ ἀποκλειστικότητα δὲν ἀποτελεῖ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

    «Ἀλαζονεία τῆς ἀποκλειστικότητας». Κατ` ἀρχὰς ἡ  φράση ἔχει ὕφος καὶ περιεχόμενο ἄσχετο καὶ ἀταίριαστο μὲ τὴν πατερικὴ γλώσσα, ὑποκρύπτεται δὲ ὕβρις κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατί; Διότι ὅ,τι δίνεται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ εἶναι τῆς Παραδόσεώς της, ἐπειδὴ εἶναι....

ἀποκάλυψη καὶ δῶρο τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀποκλειστικὸ καὶ μοναδικό. Τὰ πάντα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἀποκλειστικῶς μοναδικά. Στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴ γράφει: «ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἐαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἴνα αὐτὴν ἁγιάση καθαρίσας τῷ λουτρῶ τοῦ ὕδατος ἐν ρήματι, ἴνα παραστήση αὐτὴν ἐαυτῶ ἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἢ τί τῶν τοιούτων, ἀλλ' ἴνα ἢ ἁγία καὶ ἄμωμος» (Ἔφ. 5, 25-27). Ἡ πίστη τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας εἶναι πίστη «τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων» καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι καθαρή, ἁγία, ἄμωμος καὶ θὰ συνεχίζει «μέχρι τερμάτων αἰῶνος».

     Ἀλλὰ τί σημαίνει ἡ μετέωρη λέξη «ἀποκλειστικότητα» καὶ τί μπορεῖ νὰ ὑπονοεῖ μ` αὐτὴν ὁ ἐπίσκοπος; Ἀποκλειστικότητα σὲ τί; Προφανῶς στὴν Ἀλήθεια. Ὅταν ἡ Ἀλήθεια εἶναι ἀποκλειστική, ὅλος ὁ λοιπὸς βίος καὶ ἡ πολιτεία τῆς Ἐκκλησίας ἐπισκιάζεται ἀπὸ αὐτήν. Ὅλα εἶναι εὐλογημένα καὶ ἐνεργοῦν στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια.

      Εἶναι ἀλαζονεία λοιπὸν ἡ ὁμολογία τῆς Ἀλήθειας ἀπὸ τοὺς ἁγίους, ἡ ὁποία τοὺς ἀποκαλύπτεται ἐμπειρικῶς; Κι ἂν εἶναι, πῶς συνδυάζεται  ἡ ταπείνωσή τους, ἡ θεμελιώδης ἀρετὴ τῆς ἁγιότητας,  μὲ τὸ ἑωσφορικὸ πάθος τῆς ἀλαζονείας; Δηλαδή, ἅγιος Παΐσιος καὶ ὁ ἅγιος Πορφύριος, ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Ἰουστίνος  Πόποβιτς , ποὺ ἔζησαν στὰ χρόνια μας καὶ ὁμολογοῦσαν τὴ μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, πίστευαν πῶς ἡ ὁμολογία τῆς μοναδικότητας τῆς Ἀλήθειας εἶναι ἀλαζονεία;

     Ὁ ἅγιος Ἰουστίνος  γράφει μεταξὺ ἄλλων στὸ βιβλίο: «Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος»: «Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς ὁ μοναδικὸς φορεὺς καὶ φύλαξ τοῦ τελείου καὶ παμφώτου Προσώπου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ πραγματοποιεῖται ἀποκλειστικῶς μὲ τὰ θεανθρώπινα – ὀρθόδοξα μέσα, τὰς ἀσκητικᾶς ἐν χάριτι ἀρετᾶς, ὄχι μὲ μέσα δανεισμένα ἀπὸ τὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸν ἢ τὸν Προτεσταντισμόν, διότι αὐτοὶ εἶναι χριστιανισμοὶ κατὰ τὴν ἔκδοσιν τοῦ ὑπερηφάνου Εὐρωπαίου ἀνθρώπου, καὶ ὄχι τοῦ ταπεινοῦ Θεανθρώπου … Ὁ λαὸς μας εἰς τὸ βάθος τῆς καρδίας του γνωρίζει τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν, γνωρίζει τί εἶναι ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον καθιστᾶ τὸν ὀρθόδοξον ἄνθρωπον ο ρ θ ο δ ο ξ ο ν. Ἡ Ὀρθοδοξία πάντοτε δημιουργεῖ ἀσκητικᾶς ἀναγεννήσεις, καὶ ἄλλας ἀναγεννήσεις ἡ Ὀρθοδοξία δὲν γνωρίζει».

     Καὶ τελειώνει ἕνα κείμενό του ὡς ἑξῆς: «Ἀλλ` ὅλα αὐτὰ ἀπαιτοῦν ὡς προϋπόθεσιν: τὸ νὰ γίνουν οἱ ἴδιοι οἱ ἀρχιερεῖς μας, οἱ ἱερεῖς μας καὶ οἱ μοναχοί μας ἀσκηταί, καὶ δι' αὐτό: Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».

Κιλκίς, 2-7-2016   

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/07/blog-post_3.html