«Εἶναι ἀσύλληπτη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον»

Τοῦ παμμακαρίστου πυρσοῦ τῆς οἰκουμένης

Ἁγίου ἸΩΑΝΝΟΥ τοῦ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,

τοῦ κήρυκος τῆς μετανοίας καί ἐλεημοσύνης

Τρέξε πρός τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος ἀντί μικρῶν πραγμάτων σοῦ παρέχει μεγάλα. Ἀλλά οὔτε αὐτά δέν ἀνεχόμεθα νά ἀκούωμεν καί σπεύδομεν ἐκεῖ ὅπου γίνονται συμπλοκαί καί πόλεμος, καί πυγμαχίαι καί δίκαι καί συκοφαντίαι. Ἄρα λοιπόν δέν ἔχει δίκαιον ὁ Θεός νά μᾶς ἀποστρέφεται καί  νά μᾶς τιμωρῇ, ὅταν εἰς ὅλα μᾶς παρέχη τόν ἑαυτόν Του καί ἐμεῖς ἀντιδρῶμεν;

Εἶναι εἰς τόν καθένα ὁπωσδήποτε φανερόν. Διότι,

ἐάν θέλης νά καλλωπισθῆς, λέγει, στολίσου μέ τόν ἰδικόν μου καλλωπισμόν (Α' Κορ. 15, 53)· 

ἐάν θέλης νά ὁπλισθῇς, ὁπλίσου μέ ἰδικά μου ὅπλα (Ρωμ. 13,12)· 

ἐάν θέλης νά ἐνδυθῇς, φόρεσε τό ἰδικόν μου ἔνδυμα (Γαλ. 3, 37)· 

ἐάν θέλης νά τραφῇς, φάγε εἰς τήν ἰδικήν μου τράπεζαν (Ἰω. 6, 51)· 

ἐάν θέλης νά ὁδοιπορήσης, ἀκολούθησε τήν ἰδική μου ὁδόν (Ἰω. 14, 60)· 

ἐάν θέλης νά κληρονομήσῃς, κληρονόμησε τήν ἰδικήν μου κληρονομίαν (Ματρθ. 5,5)· 

ἐάν θέλης νά εἰσέλθῃς εἰς τήν πατρίδα, ἔμπα εἰς τήν πόλιν τῆς ὁποίας τεχνίτης καί δημιουργός εἶμαι Ἐγώ (Ἑβρ. 11, 10).

Διότι Ἐγώ διά ὅσα δίνω δέν ζητῶ ἀμοιβήν. Τι θά ἠμποροῦσε νά γίνῃ ἰσάξιον πρός αὐτήν τήν γενναιοδωρίαν;

Ἐγώ εἶμαι πατέρας, Ἐγώ ἀδελφός, Ἐγώ νυμφίος, Ἐγώ οἰκία, Ἐγώ τροφή, Ἐγώ ἔνδυμα, Ἐγώ ρίζα, Ἐγώ θεμέλιον, κάθε τί τό ὁποῖον θέλεις Ἐγώ·  νά μήν ἔχης ἀνάγκην ἀπό τίποτε. Ἐγώ καί θά σε ὐπηρετήσεω·  διότι ἦλθα νά σέ ὑπηρετήσω, ὄχι νά ὑπηρετηθῶ (Ματρθ. 20, 28). Ἐγώ εἶμαι καί φίλος, (Ἰω. 15, 14), καί μέλος τοῦ σώματος (Α΄ Κορ. 12, 27), καί κεφαλή, (Α' Κορ. 11, 3), καί ἀδελφός καί ἀδελφή καί μητέρα (Ματθ. 12, 50), ὅλα Ἐγώ·  ἀρκεῖ νά διάκεισαι φιλικά πρός ἐμέ.

Ἐγώ ἔγινα πτωχός διά σέ·   ἔγινα καί ἐπαίτης διά σέ·   ἀνέβηκα ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν διά σέ·  ἐτάφην διά σέ ·  εἰς τόν οὐρανόν ἄνω διά σέ παρακαλῶ τόν Πατέρα·  κάτω εἰς τήν γῆν ἐστάλην ἀπό τόν Πατέρα ὡς μεσολαβητής διά σέ·  ὅλα διά ἐμέ εἶσαι σύ·  καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος τοῦ σώματος. Τί περισσότερον θέλεις;

Διατί ἀποστρέφεσαι Αὐτόν πού σέ ἀγαπᾶ;

Διατί κοπιάζεις διά τόν κόσμον;

Διατί ἀντλεῖς νερό μέ τρυπημένο πυθάρι;

Διότι αὐτό σημαίνει νά καταπονῆσαι εἰς τήν ζωήν αὐτή.

Διατί λαναρίζεις τήν φωτιάν;

Διατί πυγμαχεῖς εἰς τόν ἀέρα;

Διατί τρέχεις ἄδικα;

Κάθε τέχνη δέν ἔχει κάι ἕναν σκοπόν;

Εἰς τόν καθένα εἶναι ὁπωσδήποτε φανερόν. Δεῖξε μου καί σύ τόν σκοπόν τῆς σπουδῆς εἰς τήν ζωή.

Δέν ἠμπορεῖς, διότι "ματαιότης ματαιοτήτων τά πάντα ματαιότης" (Ἐκκλη. 1,1).

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: "Πνευματικά μαργαριτάρια"

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Τόμος Α΄

Ἐκδόσεις: “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”

 Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ” γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/