Τό Ἰακωβάκι

Τον Άγιαννανίτη πατέρα Ιάκωβο, τον οποίο για τον βραχύ και λεπτοκαμωμένο τού αναστήματός του, όλοι τον αποκαλούσαν «τον Ιακωβάκι», τον συναντούσα ευτελοαπασχολούμενον σε περιοχές και αυλές καλυβών συνασκητών του ή ανεβοκατεβαίνοντας τον κεντρικό της Σκήτης μονοπάτι, με ξερόκλαδα για προσανάμματα στην αγκάλη του ή προσφοιτώντα στους βοηθητικούς χώρους τού Κυριακού κατά τις εόρτιες ιδίως συναθροίσεις των πατέρων πάντα δέξεσκούφωτον, αχτένιστον, ρυπαρό, ρακένδυτο, ξυπόλυτο χειμώνα καλοκαίρι

Έκανε μικροθελήματα και βοηθούσε σε ό,τι του εμπιστευόταν ο Δίκαιος της Σκήτης και οι λοιποί διακονηταί πατέρες. Εύκολα τον «απόπαιρνε» και τον επιτιμούσε ο καθένας– τον έσπρωχνε στο πλάι, τον εμπόδιζε να πλησιάζει εκεί, πού νόμιζε πώς δεν του άρμοζε, και ‘κείνος υπάκουε αγόγγυστα κι’ αδιαμαρτύρητα και χαμογελούσε με άκρα ακακία. Και όλα αυτά είχαν εύκολη την εξήγηση και την κοινή παραδοχή· γιατί τον είχαν για «λειψό»· ελάχιστοι δεν ήσαν εκείνοι, πού έτρεμαν και συγκλονίζονταν στην σκέψη, μήπως είχαν απέναντι τους ένα σύγχρονο φαινόμενο ηθελημένης και κρυπτομένης διά Χριστόν σαλότητος.

Όταν ήταν αργός συνήθιζε να μικροβηματίζη πέρα ‘δώθε, μουρμουρίζοντας «τα δικά του», και να… θηλάζει σαν μωρό παιδί τα δάκτυλά του. Ήταν δεν και τον προσωπάκι του, πού σε διέθετε ευμενώς και χαριέντως, γιατί, παρά την ηλικία, τις κακουχίες και την απλυσιά, σε παραξένευε με την φωτεινότητα και την γλυκύτητά του.

Ευχάριστα ωθούσε τον νου σου στης σχετικής ευαγγελικής περικοπής τα διδακτικά δεδομένα: «Τότε προσηνέχθη αύτω παιδία, ίνα επιθή αυτοίς τας χείρας και προσεύξηται· οι δεν μαθηταί επετίμησαν αυτοίς. ό δεν Ιησούς είπεν άφετε τα παιδία και μή κωλύητε αυτά ελθείν προς με των γάρ τοιούτων εστίν ή βασιλεία των ουρανών, και επιθείς τας χείρας αυτοίς επορεύθη εκείθεν» (Ματθ. 19, 13-15).

Εκείνο όμως, πού εντυπωσίαζε τούς πάντας ήταν τον ότι, ενώ συνήθως έλεγε ασυναρτησίες, παραδοξολογίες και μικροπροτάσεις καθημερινότητας, κάποτε, κάποτε άρθρωνε και φράσεις, πού οποίος τις έδιδε την αρμόζουσα προσοχή, μπορούσε να τις χαρακτηρίσει νοηματικός άψογες και μεστές συμβολισμού και άγιων νοημάτων και τότε ήταν πού προκαλούσε την έκπληξη και τον προβληματισμό όλων…

Πίστεψα πώς προέκυπτε χρέος μου να καταβάλω προσπάθεια για ακριβέστερη συλλογή πληροφοριών από αντικειμενικούς και αξιόπιστους συνασκητάς του. Τον αποτέλεσμα ήταν να ‘βρεθώ τόσο προς θερμών υποστηρικτών και θαυμαστών της πολιτείας του όσο και προς άκρως φειδωλών σε επαίνους και εκθειάσεις γεροντάδων. Σε άθροιση, δηλαδή, απόψεων και γνωμών ποικιλοχρώων, πού κάποιες όμως αποκαλούσαν’ αυτές, επί συγκεκριμένων θεμάτων και σημείων, έφθαναν να άντιμάχωνται σφοδρώς η μια την άλλη…

Προβληματίσθηκα τότε περισσότερο, και έχοντας κατά νου και γνώσι και άλλους επί σχετικών θεμάτων λόγους δισταγμών και επιφυλάξεων, προτίμησα για ασφάλεια και σιγουριά, να ελαττώσω πολύ τον ενδιαφέρον μου όχι μόνο για την του Ιακωβάκη αλλά και για άλλες αγιολογικές έρευνες και ομοειδείς «ανακαλύψεις», επαίνους’ έλπίδι να μου περισσέψει χρόνος για έρευνα και μελέτη της προσωπικής μου καθ’ όλα αδυναμίες και απροκοψιάς, και για προσπάθειες ζιζανιοκτονίας της δίκης μου αχανούς και δυσεξιχνίαστου ενδοχώρας.

Τούτο δ’ επί πλέον, γιατί, πάλι αναβίωσαν μέσα μου οι ήδη εκτεθείσες απόψεις και για ακόμη μια φορά με συγκλόνισε και κατατρόμαξε η σκέψης για τον ενδεχόμενο, μήπως και με δική μου βλακώδη σπουδή και συμβολή εκληφθούν, προβληθούν και λογισθούν ψυχοπαθείς ως διά Χριστόν σαλοί, πεπλανημένοι ως προορατικοί και δαιμονοεμπαιζόμενοι και δαιμονοενεργούμενοι -Θεός φυλάξοι- ως χαρισματούχοι θεραπευταί και πνευματικοί συμβουλάτορες ανθρώπων ευλαβών και καλοπροαιρέτων, κατά τα άλλα, πού πιθανόν όμως, κατά πλεκτάνη ούτω δαιμονική, επιζημίως θ’ απομακρύνονταν αποκαλούσαν’ τούς κατά τόπους ιεροκανονικώς εγκατεστημένους άξιους πνευματικούς, αποκαλούσαν’ τούς της επαρχίας των δεδοκιμασμένους εντυπωσίαζε ιεροσύνη κήρυκας του Ιερού Ευαγγελίου, και εν ενί λόγω αποκαλούσαν’ τον εγγύς και οικείο των σωστικό Πετραχήλι και αποκαλούσαν’ την Αγία Τράπεζα της ενορίας των, και, οιονεί μετά μανίας, θ’ αναζητούσαν ανά την Ελλάδα, τον Αγιονόρος και την… υπάκουε’ ουρανό όλο και πιο σύγχρονους και «ζωντανούς» άγιους, κατά προτίμηση δεν προορατικούς, προφητεύοντας και μυστηριωδώς αλληγορώντας…

Τον φαινόμενο παρατηρείται ατυχώς αφθονούν και πληθυνόμενο κατά τις τελευταίες τούτες δεκαετίες. Φρονώ δεν ταπεινώς ότι η επίσημη Εκκλησία, σε συνεννόηση και συνεργασία με τούς κατά τόπους διακριτικούς πνευματικούς πατέρας, πρέπει να τον αντιμετώπιση με πολλή προσοχή και προσευχή, γιατί αλλιώς στα θεοσεβή, ευλαβή και φιλάγια τέκνα Της μονίμως και φευ ανιάτως θα ένδημη ή -ψυχοπαθολογικού ενδιαφέροντος τούτη νοσηρότης, η οποία οπωσδήποτε είναι απότοκη χωλαινούσης πνευματικής δομής, εμφανούς ρηχότητος και, φοβούμαι, επικινδύνου αφελείας.

Όχι– -άπαγε της βλασφημίας- δεν έπαυσε η Μήτηρ Εκκλησία μας να σεμνύνεται, να εύθυμη και να χαίρει για γεννήσεις και σήμερα τέκνον Της άγιων. Είναι μεγάλη αμαρτία να νομίσει κανείς, πολλώ μάλλον να παραδεχθη, ότι… «απελπισμένο» τον Πανάγιο και Παράκλητο Πνεύμα αποκαλούσαν’ τον σημερινό πλεονασμό της αμαρτίας και της ηθικής εξαχρειώσεως, έκλεισε τους κρουνούς της Χάριτος Του σε χορηγίες και καταξιώσεις των τιμίως και θεοφιλώς πολιτευόμενων πιστών και τερμάτισε τις ευαρεστήσεις Του να «μονάζη» σ’ αυτούς (Ίω. 14, 23) με όλες τις συνδρομές και επόμενες θαυμαστές «συνέπειες» και να «σκηνώνη» ευαρέστως και μακαριοποιώς σε πλείστους όσους, αλλά πάντως αποκαλούσαν’ τις τάξεις των όντως πτωχών «τω πνεύματι», των όντως πενθούντων, των όντως πραέων και των όντως καθαρών «τη καρδία» προερχομένους. (Ματθ. 5, 2, εξήγηση.).

Έψαξα σχετικώς πολύ και διαπίστωσα, πώς ούτε οι άγιοι Πατέρες μας πρόσταξαν σε τούτο, ούτε μας αφήκαν ανάλογο χρέος και καθήκον– ούτε δεν και οι Γεροντάδες μας έκαναν ποτέ λόγο για τέτοιο… «διακόνημα». Συνεπώς έχω να πω ότι, τους αγίους, πού πάντοτε με προσοχή και σύνεση κρύβουν τις αρετές και την αγιότητά τους, προς αποφυγή των καταστρεπτικών και ψυχολέθρων ανθρωπίνων τιμών και επαίνων, δεν τούς «ανακαλύπτουν» οι ερευνηταί, όσο φιλάγιοι και καλοπροαίρετοι κι’ αν είναι. Τούς αποκαλύπτει ο Θεός όπως και όποτε κρίνει, για να τούς δοξάσει και για να δώσει την ευκαιρία σ’ εμάς να διδαχθούμε τα βέλτιστα και ψυχωφελή αποκαλούσαν’ της θαυμαστής των βιωτής τα παραδείγματα και τούς αγώνες.

‘Ως τόσο, αν τα ως ανωτέρω σημειωθέντα αποκαλούσαν’ την ελαχιστότατα μου, δεν μπορούν ν’ αποβούν ικανά στο να αποτρέψουν από τούτο τον «διακόνημα» εκείνον, πού αυτοκλήτως και με ζήλο σπεύδει να τον αναλάβει, φιλάδελφα τον παρακαλώ, ακροποδητί και τρεμούση καρδία να βαδίζη τούτα τα προς ανίχνευση μονοπάτια, και επί αποδώσει λογαριασμοί» και απολογίας εντυπωσίαζε ή μέρα κρίσεως να τα έρευνα καταλεπτώς, και ακολούθως πολύ ταπεινώς και νηφάλιος να διατυπώνει όχι τις αποφάνσεις του αλλά την όλως προσωπική άποψη του, αφήνοντας τα περαιτέρω στο θέλημα του Θεού και στην ευθύνη της Εκκλησίας.

Τούτο πάντως τον σκεπτικό και οι εκ τούτου φοβίες με οδήγησαν στο να αφήσω στην ησυχία και στην μακαριότητά του τον και σ’ εμένα πολύ σεβαστό και αγαπητό Ίακωβάκι. Τώρα δεν τελευταία, μάλλον επειδή είπα να καταπιαστώ σοβαρότερα με τις δικές μου ελλείψεις και αδυναμίες, πού μου κάνουν να στενάζω καθώς διαπιστώνω ότι όλως απερισκέπτως παραμέλησα τα της προσωπικής μου σωτηρίας, εξαλείφθηκε εντελώς αποκαλούσαν’ εντός μου ή έφεσις και τον πάλαι ποτέ και δικό μου νοσηρό κυνηγητό για εντοπισμό και συγχρωτισμό συγχρόνων αγιορειτών αγίων. Με φώτισε, φαίνεται, ο Θεός και έκρινα πώς, μου υπεραρκούν για τιμητική προσκύνησι οι των τοιχογραφιών, των τέμπλων, του εικονοστασίου και των συναξαριών μου άγιοι– και μακάρι να προλάβαινα και να κατόρθωνα καθημερινά να επικαλούμαι τις υπέρ της αναξιότητας μου προς τον Κύριο πρεσβείες και μεσιτείες ξεχωριστά ενός εκάστου!…

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΔΡΩΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΟΔΟΣΤΟΛΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

http://omothimadon.gr/?p=40104