Ἂν ξεκινοῦσα τὴν ζωὴ μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες.
". Όταν διάβαζα, στις αγρυπνίες μου, το ψαλτήρι, ερχόνταν ο δαίμονας, που μούγκριζε σαν αγριόχοιρος στο αυτί μου.
Ειδικά, όταν έλεγα τον στίχο, «Αναστήτω ο Θεός…» και τον στίχο που λέει, «Εσύ είσαι Κύριος και Θεός μου». Λυσσούσε, με έπιανε από τον λαιμό, με έπνιγε. Μπέρδευε τα λόγια μου, για να μην το πώ. Τόσο πολύ καιγόταν…». Να έχουμε την αγία του ευχή και ο Θεός να δώσει μιμητές της ασκητικής και ηγιασμένης του ζωής.
" γ. Θεόδωρος ο Αγιοφαραγγίτης
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/07/blog-post_397.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου