«Πάντοτε αἰσιόδοξος»,Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος

«Πάντοτε αἰσιόδοξος»

“ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ” Τόμος γ΄

Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος

Μή στρέφης τό βλέμμα σου εἰς τό παρελθόν, καί μή βλέπης τίς ἁμαρτίες σου. Μήν τίς περιεργάζεσαι. Μήν τίς ζυγίζεις καί λές. Τέτοιος πού εἶμαι ἐγώ, καί τόσα πού ἔχω κάμει δέν πρόκειται ποτέ νά συγχωρηθῶ. Συγχωροῦνται τέτοια πράγματα; Ἕνας ὁλόκληρος ποταμός ἐάν πέση ἐπάνω μου μέ δυσκολία θά μέ ἀπέπλυνε.

Πρέπει ὁ Θεός νά μᾶς χαρίση χίλια χρόνια ζωῆς. Χίλια χρόνια μέρα νύχτα πρέπει νά κλαίω ἀκατάπαυστα, χωρίς διακοπή γιά νά μοῦ συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες μου. Συγχωροῦνται τόσα καί τόσων εἰδῶν ἁμαρτήματα; Καί μέ τί δέν εἶμαι χρεωμένος! Καί τί δέν βαρύνει τούς ὤμους μου! Δέν μοῦ ἀπομένει παρά ὁ Θεός νά ρίξη ἐπάνω μου τούς κεραυνούς τῆς δικαιοσύνης του καί νά μέ κάμη ψιλή ψιλή σκόνη.

Ἔπειτα νά φυσήξη ἕνας δυνατός ἄνεμος, ἕνας ἀνεμοστρόβιλος, νά σκορπίση αὐτή τή σκόνη στά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος. Αὐτή θά μοῦ ἦταν μιά δικαία τιμωρία.

Ἄν ἔτσι σκέπτεσαι, σκέπτεσαι πολύ ἐσφαλμένα, πολύ ἀπαισιόξοξα.
Διότι ὁ Θεός εἶναι ἕνας ἀπέραντος ὠκεανός ἐλέους καί ἀγάπης. Οἱ ἁμαρτίες καί τοῦ πιό μεγάλου ἁμαρτωλοῦ εἶναι μιά μικρή σπίθα. Μέ πόση εὐκολία μιά μικρή σπίθα σβύνεται ὅταν πάση σ᾿ ἕναν ὠκεανό! Ἔσι καί μέ τόση εὐκολία σβύνονται οἱ ἁμαρτίες μας ὅταν μετανοήσωμε!

Πόση δύναμι ἔχει τό πάθος τοῦ Κυρίου!

Πόση δύναμι ἔχει τό αἷμα τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖο ἀπορρέει ἀπό τίς πληγές του!

Αὐτό τό αἷμα ξεπλύνει τίς ἁμαρτίες μας!

Αὐτό τό πάθος ἐλεεῖ τήν ψυχή μας. Μέ τίς ἰδικές μας δυνάμις δέν μποροῦμε οὔτε νά ἀνορθωθοῦμε, οὔτε νά συγχωρηθοῦμε! Ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μᾶς δικαιώνει. Θεός ὁ δικαιών, τίς ὁ κατακρινῶν; ἐρωτάει ὁ Παῦλος. Ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συγχωρεῖ τόν ἁμαρτωλό, καί τόν ἀπαλλάσει ἀπό τό αἴσθημα τῆς ἐνοχῆς, καί τόν κάμει κληρονόμο του, ποιός μπορεῖ νά κατακρίνη ἕναν πού τόν συγχώρησε ὁ Θεός;

Μή λοιπόν ἀπογοητεύεσαι ἀπό τήν ζωή σου! Αὐτό εἶναι τέχνη καί παγίδα τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ὑποψιθυρίζει στό αὐτί τοῦ ἀνθρώπου:

«Δέν ὑπάρχει γιά σένα ὁδός. Δυνατότητα ἀνορθώσεως, καί ἐλπίδα ἀναγεννήσεως. Εἶσαι καταδικασμένος! Ἀπογοητεύσου! Οἱ ἁμαρτίες σου διεπότισαν τά κύτταρα τῆς ψυχῆς σου, καί ἀπό τό κέντρο τῶν κυττάρων, ὀρθώνεται ἡ ἐπιθυμία, ἡ ὁποία ἀξιώνει ἐπιτακτικά ἱκανοποίησι. Καί κάθε ἱκανοποίησι καί μιά ἁλυσίδα, ἕνας κρίκος ἁλυσίδος! Δέν γίνεται τίποτε. Βυθίσου στήν αὐτοκαταστροφή!»

Αὐτά ὑποψιθυρίζει τό πνεῦμα τοῦ σκότους, τό ὁποῖο πρῶτον μᾶς ἐξωθεῖ στό κακό, καί κατόπιν σπέρνει τούς δηλητηριασμένους σπόρους τῆς ἀπελπισίας, καί τοῦ μαρασμοῦ. Σ᾿ ὅλα αὐτά ἀντέταξε ἕνα δυνατό ΟΧΙ. Πές. Δέν ἀπογοητεύομαι. Θά στέκωμαι ἀνδρεῖος στίς ἐπάλξεις τοῦ ἀγῶνος καί θά πολεμῶ ἀνυποχώρητος. Γνωρίζω ὅτι ὁ Θεός θά μοῦ προμηθεύη σφαῖρες, ἀρκεῖ ἐγώ νά θέλω νά πολεμῶ!Πάντοτε λοιπόν αἰσιόδοξος καί χαρούμενος γιά τή ζωή σου καί τό μέλλον σου. Μέ τόν Θεό ὅλα θά πᾶνε καλά. Ὁ Παῦλος ἐξομολογεῖται τό μυστικό του, ἕνα μυστικό τῆς πνευματικῆς του ζωῆς:

«Τοῖς ὄπισθεν ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δέ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος».

Μιμήσου λοιπόν καί σύ αὐτόν τόν μεγάλο κατακτητή, αὐτόν τόν μεγάλο ἐκπορθητή τῆς οἰκομένης. Καί ὁ Θεός μεθ᾿ ἡμῶν.

Συνεχίζεται.....

Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων

ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ

τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Λάρισα 2001