Γράφει ὁ πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος
Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά
Ἐν τῇ ἀγαπητῇ «Ἐνορία» τῆς 1-5-59 δημοσιεύεται (ἤ μᾶλλον ἀναδημοσιεύεται) ἄρθρον τοῦ κ. Τσαταλοῦ περί ἀναδιοργανώσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἐν ᾧ, μεταξύ ἄλλων ὀρθοτάτων ἐν πολλοῖς παρατηρήσεων, ὑπάρχει καί τις, εὐγενής πάντως, ἐπίκρισις ἐναντίον ὡρισμένων Κληρικῶν, διότι «κατά γενικόν κανόνα ἀποφεύγουν τήν ἀρχιερωσύνην». Ἄς μοι ἐπιτρέψῃ ὁ καλός ἀρθρογράφος μίαν ὀξείαν διαφωνίαν ἐν τῷ προκειμένῳ ζητήματι. Οἱ Κληρικοί οὗτοι, καθώς καί πάντες οἱ μή συγκινούμενοι ἐκ τῶν ἀξιωμάτων Κληρικοί καί λαϊκοί, δέν εἶνε ἀξιόμεμπτοι, ἀλλ' ἀξιέπαινοι. Ἐάν βεβαίως ὁ ἀρθρογράφος γνωρίζῃ συγκεκριμένος περιπτώσεις καθ' ἅς οἱ ἐπικρινόμενοι Κληρικοί ἐστρατολογήθησαν καί ἐβιάσθησαν ἵνα ἀνέλθωσιν εἰς ἀξίωμα καί οὗτοι ἀντέταξαν μέχρι τέλους ἄρνησιν, τότε δικαιολογεῖται ποιά τις ἐπίκρισις αὐτῶν. Ἀλλ' ὑπάρχουσι τοιαῦται περιπτώσεις;...
Εἶνε λοιπόν ὀρθόν νά ἐπικρίνωμεν Κληρικούς, διότι, φειδόμενοι τῆς χριστιανικῆς αὐτῶν ἀξιοπρέπειας, ἅμα δέ καί πιστεύοντες ὅτι «οὐχ ἐαυτῷ τις λαμβάνει τήν τιμήν, ἀλλά καλούμενος ὑπό τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καί Ἀαρών» (Ἑβρ. ε' 4), δέν ἐκλιπαροῦσι τήν ἄνοδον αὐτῶν εἰς ὑψηλὰς θέσεις, ἀλλά μένουσιν «ἐν ᾦ ἐκλήθησαν» καί ἐκεῖθεν ἐργάζονται διά τήν δόξαν τοῦ Κυρίου, «μή τά ὑψηλά φρονοῦντες, ἀλλὰ τοῖς ταπεινοῖς συναπαγόμενοι» (Ρωμ. ιβ' 16);
Εἶνε λοιπόν ὀρθόν νά ἐπικρίνωμεν Κληρικούς, διότι, φειδόμενοι τῆς χριστιανικῆς αὐτῶν ἀξιοπρέπειας, ἅμα δέ καί πιστεύοντες ὅτι «οὐχ ἐαυτῷ τις λαμβάνει τήν τιμήν, ἀλλά καλούμενος ὑπό τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καί Ἀαρών» (Ἑβρ. ε' 4), δέν ἐκλιπαροῦσι τήν ἄνοδον αὐτῶν εἰς ὑψηλὰς θέσεις, ἀλλά μένουσιν «ἐν ᾦ ἐκλήθησαν» καί ἐκεῖθεν ἐργάζονται διά τήν δόξαν τοῦ Κυρίου, «μή τά ὑψηλά φρονοῦντες, ἀλλὰ τοῖς ταπεινοῖς συναπαγόμενοι» (Ρωμ. ιβ' 16);
Ἡ ἐπιθυμία καί μάλιστα ἡ ἐπιδίωξις ἀξιωμάτων εἶνε πρᾶγμα ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ εἰς τόν ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου (διατί δέ ὄχι καί εἰς πάντα χριστιανόν;). Καί εἶνε τοιοῦτον, διότι:
α') Ἀποδεικνύει ὅτι ὁ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου εἶνε κενός ἐσωτερικῶς, στερεῖται πληρώματος καί ἀναζητεῖ τοῦτο (πόσον ματαίως!) εἰς ἐξωτερικὰς λαμπρότητας. "Ἀποδεικνύει, ἄλλαις λέξεσιν, ὅτι ὁ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου δέν κατέστησε τόν Κύριον Ἰησοῦν μοναδικόν καί πυριφλεγῆ ἔρωτα τῆς καρδίας αὐτοῦ, ἥτις, κενή πλέον καί ἀνικανοποίητος, ἀναζητεῖ τό πλήρωμα καί τήν ἱκανοποίησιν διά τῶν ἀξιωμάτων... Ἡ καρδία ἡ «τετρωμένη ἀγάπης», ἀγάπης θεϊκῆς, ζῆ μόνον διά τόν Κύριον Ἰησοῦν καί τήν δόξαν Αὐτοῦ καί δέν αἰσθάνεται ὅτι ἐλλείπει τι εἰς αὐτήν. Ἀπόδειξις δέ τούτου ἀσύντριπτος κεῖνται οἱ Ἀσκηταί, οἵτινες, πλήρεις ὄντες ἐκ τῆς παρουσίας τοῦ Ἰησοῦ, οὐ μόνον τήν τῶν ἀξιωμάτων ἔλλειψιν δέν ἠσθάνοντο, ἀλλ' οὐδέ τῆς τροφῆς καί τῶν ἐνδυμάτων καί αὐτῆς ἀκόμη τῆς ἀναστροφῆς τῶν ἀνθρώπων... Εἶνε ἀλήθεια ἀναμφισβήτητος, ὅτι, ὅσον περισσότεροι καί ἐντονώτεραι ἐπιθυμίαι τοῦ κόσμου τούτου (δέν ἐννοῶ πραγμάτων ἁμαρτωλῶν) κατέχουσι τήν καρδίαν ἡμῶν, τόσον ὀλιγώτερον καί ἀσθενέστερον κατέχει αὐτήν ὁ Ἰησοῦς, τόσον μικρότερα καί σκιωδεστέρα εἶνε ἡ ὑφ' ἡμῶν βίωσις τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανισμοῦ...
β') Ἀπαιτεῖ θυσίαν τῆς ἐλευθερίας, ἥτις δέον νά κοσμῇ κατ' ἐξοχήν τόν ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ θηρεύοντες ἀξιώματα, κἄν παρανομίας βοώσας βλέπωσι, κἄν φρικτός προδοσίας θεωρῶσιν, ἡσυχίαν ἄγουσιν... Εἶνε ἀνίκανοι νά διαρρήξωσι σχέσεις καί δεσμούς ἐλπιδοφόρους, ἀνίκανοι νά διατυπώσωσι καί τήν ἐλαχίστην διαμαρτυρίαν ἤ παρατήρησιν (κατ' ἰδίαν ἔστω), ἐκ φόβου δυσαρεστήσεως τῶν κρατούντων καί ἀπωλείας τῆς ὑποστηρίξεως αὐτῶν. Ἡ παρρησία καί ἡ ἐλευθερία τῆς γνώμης ἀπέπτησαν πρό πολλοῦ. Ἐάν δέ εἰς τόν ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου δέν ὑπάρχη ἡ παρρησία καί ἡ ἐλευθεροστομία, τότε ποῦ πρέπει νά ἀναζήτηση τις ταύτην;
γ') Ἀπαιτεῖ ἀκόμη θυσίαν τῆς χριστιανικῆς ἀξιοπρεπείας καί τῆς ἀκεραιότητος τοῦ χαρακτῆρος. Ἐπιδίωξις ἀξιωμάτων ἄνευ κολακειῶν καί εὐτελῶν ἱκεσιῶν καί ποικίλων «ξεσκονισμάτων» καί ἄλλων συμβιβασμῶν συνειδήσεως, δέν εἶνε πρᾶγμα εὐκόλως νοητόν. Ἴσως δέν εἶνε οὐδαμῶς νοητόν...
δ') Ἀποδεικνύει τόν ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου φρονοῦντα ὅτι ἄνευ ἀξιωμάτων δέν δύναται νά ἐργασθῆ διά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, ὅπερ ἀτοπώτατον. Πρεσβύτεροι δέν ἦσαν ὁ Πηλουσιώτης Ἰσίδωρος, ὁ Ἱερώνυμος, ὁ Δαμασκηνός Ἰωάννης, ὁ Στουδίτης Θεόδωρος, ὁ Αἰτωλός Κοσμᾶς; Διάκονος δέν ἦτο ὁ Σῦρος Ἐφραίμ; Μοναχός ἁπλοῦς δέν ἦτο οὐ μόνον ὁ Παπουλᾶκος, ἀλλά καί ὁ πολύς Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἵνα παραδράμωμεν ἄλλους ἀρχαιοτέρους; (Ἄς μή ἀναγράψωμεν δέ τούς συγχρόνους, ἀπελθόντας καί ζῶντας, δημιουργούς ἰσχυρῶν θρησκευτικῶν ρευμάτων ἐν τῆ Χώρα ἡμῶν).
ε') Ἐμφανίζει τόν ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου ὡς πιστεύοντα ὅτι τά ἀξιώματα πρέπει νά ἁρπάζονται ὑφ' ἠμῶν καί οὐχί νά παρέχονται ὑπό τοῦ Θεοῦ. Ἐάν ἐπίστευε τό δεύτερον, οὐδέν οὐδέποτε θά ἐνήργει διά τήν ἄνοδον αὐτοῦ εἰς ἀξίωμα. Μόνον ἄν ἐκαλεῖτο «βίᾳ τε καί ὠθισμῷ », θά ἔκλινε τήν κεφαλήν ὑποτακτικῶς. Ποῖος ἔλαβε τόν Μωυσῆ καί τόν Δαυίδ ἐκ τοῦ ποιμνίου, τόν Σαμουήλ ἐκ τῆς θέσεως τοῦ ὑπηρέτου, τόν Ἐλισσαῖον ἐκ τοῦ ἀρότρου, τόν Σαούλ ἐκ τῶν ἀποσκευῶν (ἔνθα ἐκρύπτετο), καί ἀνέδειξεν αὐτούς Κριτὰς καί Προφήτας καί Βασιλεῖς τοῦ Ἰσραήλ; Αἱ ἐνέργειαι καί ἐπιδιώξεις αὐτῶν ἤ τό πανσθενές θέλημα τοῦ Κυρίου;
ς') Ἀποδεικνύει τόν ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου ὀλίγον φροντίζοντα περί τῆς σωτηρίας αὐτοῦ, ὀλίγον σκεπτόμενον τήν Οὐράνιον Πόλιν καί σφόδρα ἀντεχόμενον τῆς παρούσης ζωῆς. Ὁ δέ λόγος προφανής: Ἡ ἀνάληψις πολλῶν κἄν μεγάλων εὐθυνῶν εὐκολύνει ἤ δυσχεραίνει τήν σωτηρίαν ἡμῶν; Ἀναμφιβόλως δυσχεραίνει! Ἰδού διατί οἱ ἀθάνατοι Πατέρες, οὐ μόνον δέν ἐπεθύμουν καί δέν ἐπεδίωκον τά ἀξιώματα, ἀλλά καί ὅταν, ἑλκόμενοι καί ὠθούμενοι («οὐ πεισθέντες, ἀλλά βιασθέντες»), ἀνεδέχοντο αὐτά, ἐστέναζον καί ἐδάκρυον. Βαθεῖς ἐκεῖνοι στοχασταί, δέν ἐθέλγοντο ἐκ τῆς ματαίας καί πρόσκαιρου ἐξωτερικῆς λάμψεως τῶν ἀξιωμάτων, ἀλλ' ἠσθάνοντο τό τρομακτικόν τῶν εὐθυνῶν βάρος, ὅπερ θά συνώδευεν αὐτοῖς καί μέχρι τοῦ φοβεροῦ Κριτηρίου... Ὤ τῆς ἡμῶν ἀθλιότητος!...
ζ) Ταράσσει ψυχικῶς καί περισπᾶ τόν ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου καί, ἐνίοτε, ἀπεργάζεται αὐτόν ἐναγώνιον. Ἐάν δέ αἱ φροντίδες καί ἐνέργειαι αὐτοῦ ἀποτύχωσι τελικῶς, αι!! τότε, δέν εἶνε ἀπίθανον νά ἔχωμεν φαινόμενον ἀνάλογον πρός τόν πολυθρύλητον «γεροντοκορισμόν»!... Ἐνθυμοῦμαι λευκότριχα Κληρικόν, ὅστις ἔζη συνεχῶς ἐν μαρασμῷ «μέ τό παράπονον ὅτι δέν τόν ἐπρόσεξεν ἡ Ἐκκλησία» καί ὅστις ἐν πάσῃ σχεδόν συζητήσει ἐδημιούργει εὐκαιρίαν ἵνα ὁμιλήσῃ «διά τήν ἀδικίαν ποὺ ἔγινεν εἰς αὐτόν»... Πόσον ἔπρεπε νά εὐλογῇ καί νά εὐγνωμονῇ τόν Ἅγιον Θεόν, διότι ἀπήρχετο ἐκ τοῦ κόσμου τούτου φέρων τάς εὐθύνας τοῦ Πρεσβυτέρου καί οὐχί τάς εὐθύνας τοῦ Ἐπισκόπου!...
Ταῦτα παρά τῶν Πατέρων ἀκούσας, «γραφῇ τῇ δε παραδοῦναι ἐθάρρησα». Καί πιστεύω, ὅτι ὁ καλός ἀρθρογράφος θά συμφωνήση ἀνεπιφυλάκτως.
Μετά πλείστης τιμῆς καί ἐν Κυρίῳ ἀγάπης
«Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι», φύλλον Μαΐου 1959
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/11/blog-post_424.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου