Συμπερασματικά γιά τήν στάση τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ἀπέναντι στίς νεοεποχίτικες «θεραπεῖες»

Συμπερασματικά γιά τήν στάση τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου

ἀπέναντι στίς νεοεποχίτικες «θεραπεῖες»

Μέ βάση ὅλα τά ἀνωτέρω, συμπεραίνουμε ὅτι ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἀκολουθώντας τήν θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί συμπλέοντας μέ τούς σύγχρονους Ἁγίους¹, καταδίκαζε κάθε νεοεποχίτικη δοξασία, διδασκαλία (νεοεποχίτικα σεμινάρια), πρακτικές (γιόγκα κ.λ.π.) καί «θεραπεῖες» (ὅπως τήν ὁμοιοπαθητική, τόν βελονισμό κ.λ.π.). Υἱοθετοῦσε καί χρησιμοποιοῦσε μόνο τήν ἐπιστημονικά κατοχυρωμένη κλασσική ἰατρική.

1 Ὅπως μέ τόν Ἅγιο Παΐσιο (βλ. πιό πάνω).

Βλ. ἐπίσης σχετικά, τίς ἐνδιαφέρουσες τοποθετήσεις γιά τίς «ὁλιστικές θεραπευτικές μεθόδους, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ Ὁμοιοπαθητική σέ ἀποσπάσματα ἀπό τά πρακτικά τῆς προαναφερθείσης Ἡμερίδας (Θεολογική καί Ἰατρική Ἡμερίδα, μέ θέμα: «Ἡ παραϊατρική δράση τῆς Νέας Ἐποχῆς ὑπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἰατρικῆς», Ἱερά Μητρόπολη Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὅρους καί Ἀρδαμερίου, 31 Μαρτίου 1996). Ἀντιγράφονται ἀποσπάσματα, ἀπό δύο εἰσηγήσεις:

1) Τοῦ ἱερομόναχου Ἀρτεμίου Γρηγοριάτη (Χημικοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν), μὲ θέμα:

«Ὁλιστική Ἰατρική», (ὑπό τίς εὐλογίες τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου Καψάνη). Εἶπε μεταξύ ἄλλων: «Στό ὁλιστικό μοντέλο φαίνονται ὅλα γλαφυρά καί ὄμορφα… Πρόκειται γιά ἕνα παγανιστικό κίνημα… Στούς “νέο-ἐποχίτες”, ὅπως καί στούς ἀνατολικούς λαούς, ὁ Θεός ταυτίζεται μέ τόν κόσμο… Θεός εἶναι ἡ “συμπαντική συνείδηση”… Ὁ Θεός δέν εἶναι ὁ δημιουργός, ἀλλά ὁ νοῦς τοῦ σύμπαντος…. Συνιστοῦν τό βιοενεργειακό μασάζ, τή χειροπρακτική, τή βοτανοθεραπεία… τή ρεφλεξολογία, τήν ὁμοιοπαθητική, τή γιόγκα, τόν ὑπνωτισμό, τόν βελονισμό, τήν ἰριδολογία,… τήν χρωματοθεραπεία, τήν μακροβιοτική,…» καί ἄλλα! «Ὅλες αὐτές οἱ «ἐναλλακτικές μέθοδοι» στηρίζονται στή βασική ἰδέα ὅτι κάθε ἄνθρωπος εἶναι φορέας τῆς «συμπαντικῆς ἐνεργείας», δηλαδή τῆς θεότητας, σύμφωνα μέ τούς μυστικιστές. Αὐτή τήν ἐνέργεια ὀνομάσαν «βιοενέργεια» οἱ ὁπαδοί τῆς «Ὀργονομίας» τοῦ Βίλχελμ Ράϊχ καί «ζωτική δύναμη» οἱ ὁμοιοπαθητικοί.

Κατά συνέπεια, «ὁ θεραπευτής ἐλευθερώνει» αὐτή τήν βιοενέργεια καί ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται… ὑγιής. Συγχρόνως, μιλοῦν γιά «κραδασμούς, συντονισμούς, ροή ἐνεργείας» κ.λπ. Καί διερωτᾶται κάποια στιγμή ὁ Μοναχός Ἀρτέμιος Γρηγοριάτης: «Τό πρόβλημα ἐδῶ ξεκινᾶ ἀπό τό πῶς ὁ θεραπευτής ἐλευθερώνει τή βιοενέργεια. Διότι, πέρα ἀπό τόν φυσικό τρόπο γιά τήν παρασκευή βοτανῶν, χαπιῶν ἤ γιά τήν δακτυλοσυμπίεση ἤ βελονισμό ἤ γενικῶς γιά κάθε θεραπεία ἐναλλακτική, χρησιμοποιοῦνται συνήθως καί κάποιες φράσεις, ἐπωδές, ἐπικλήσεις καί προσευχές. Καί ἀσφαλῶς δέν ἀπευθύνονται στόν Χριστό, ἤ στήν Ἁγία Τριάδα, ἀλλά στήν «συμπαντική ἐνέργεια». Προσθέτει καί τό ἐρώτημα: «Τί ἄλλο μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ αὐτό, παρά εἰσαγωγή στόν μυστικισμό καί στήν πολυθεΐα;» Γιά νά καταλήξει: «Κόσμος χωρίς τόν Λόγο - Χριστό, εἶναι τεμαχισμένος, διότι τίποτε ἄλλο δέν συνδέει τά ὄντα σέ μία καθολική καί ἔλλογη ἑνότητα, σέ μία «ὁλιστική» ἑνότητα!... Οἱ ἅγιοι πατέρες μέ κέντρο τόν Χριστὸ ἦσαν ὁλιστικοί, ἦσαν πανεπιστήμονες…. Στήν Ὀρθοδοξία, δέν ὑπάρχει καμιά συμπαντική ἐνέργεια μέσα στή φύση, καμιά παγκόσμια συνείδηση, καμιά “βιοενέργεια”, ὅπως αὐτή τῶν νέο-ἐποχιτῶν. Ὑπάρχουν οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ».

2)Τοῦ Ἀρχιμ. Ἀντωνίου Στυλιανάκη, παιδοψυχιάτρου: «Ἂν διαβάσει κανείς τά ὁμοιοπαθητικά κείμενα, θά βρεῖ περισσοτέρη θεωρία καί δόγματα, παρά ἐπιστήμη. Τό φαινόμενο τῆς ὁμοιοπαθητικῆς - συνέχισε ὁ πατήρ Ἀντώνιος Στυλιανάκης - ἔχει καί πνευματικές ἐπιπτώσεις ἀπό τή στιγμή πού ὁ χριστιανός γνωρίζει ἤ ἁπλά ὑποψιάζεται ὅτι παίρνει νεράκι δυναμοποιημένο - ταρακουνημένο, ἀντί γιά φάρμακο, καί περιμένει ἀπό κάποια μυστηριώδη «δυναμοποίηση» νά τοῦ δώσει τή θεραπεία. Ξέρω, εἶπε, ὅτι στό σημεῖο αὐτό ἴσως ἀγανακτήσουν μερικοί, λέγοντας ὅτι ἐμεῖς πήγαμε στήν ὁμοιοπαθητική ἀλλά δέν σκεφθήκαμε ἔτσι… ὁπότε, ὅπως τόνισε, ἐδῶ εἶναι ἡ μεγάλη παγίδα, πού νομίζω δέν τήν εἶδαν καί ἀρκετοί πνευματικοί, πού ἐνθαρρύνουν τά τέκνα τους πρός τήν ὁμοιοπαθητική, παρασυρόμενοι ἀπό τό ἀνθρωπιστικό της προσωπεῖο».

Βλ. ἐπίσης σχετικά καί στό: Ὀάνα Ἰφτίμε, Ἀλέξαντρου Ἰφτίμε, Ὁμοιοπαθητική Ἐπιστήμη; Ἰατρική; Πίστη; Μαγεία; Μετάφραση: Κ. Καρακατσάνη. Προλογίζουν οἱ καθηγητές τοῦ Α.Π.Θ. Δημ. Τσελεγγίδης καί Κ. Καρακατσάνης, ἔκδ. Π. Νεκτάριος Σαββίδης, ὅπου μέ ἐπιστημονικότατο τρόπο καί ἐνημερωμένη πρόσφατη βιβλιογραφία ἀποδεικνύεται ὅτι «ἡ ὁμοιοπαθητική εἶναι συμπαθητική μαγεία», δηλαδή «εἰδωλολατρικό σύστημα πεποιθήσεων συνοδευόμενο ἀπό μαγικές πρακτικές» (σελ. 156).

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο