Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ αἰτία τῆς ἀνομβρίας; Τί διαφορετικό ἔχει γίνει σέ σχέση μέ τό παρελθόν;

Απόσπασμα από Ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου σε ενσκήψαντα λιμό και ξηρασία. 

Ας ερευνήσουμε τα αίτια αφού μυαλό έχουμε και ως λογικοί ας λογισθούμε.

Μήπως δεν υπάρχει Θεός; Μήπως ο αριστοτέχνης Θεός ξέχασε να μας οικονομήσει;

Μήπως δεν έχει πια την αρχική του εξουσία και δύναμη;

Ή μήπως έχει την δύναμή του και το κράτος του δεν καταλύθηκε, αλλά έγινε πια σκληρός και από κηδεμόνας των ανθρώπων, μισάνθρωπος;

Όχι βέβαια θα πει κάποιος σώφρων άνθρωπος.

Άλλα είναι το αίτια και είναι φανερά, τα οποία συνήθως δεν σκεφτόμαστε.

Αγαθά παίρνουμε και στους άλλους δεν δίνουμε.

Την ευεργεσία επαινούμε, αλλά την αποστερούμε από όσους την ζητούν.

Αν και ήμασταν δούλοι και τώρα ελεύθεροι, τους ομόδουλους δεν τους συμπονάμε.

Έχουμε φαγητό όμως τον πεινασμένο αδελφό μας τον προσπερνάμε.

Αν και έχουμε ανενδεή χορηγό μας, τον Θεό, είμαστε φειδωλοί και δεν βοηθάμε τους φτωχούς.

Τα πρόβατά μας γεμάτα γεννήματα, όμως οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας δεν έχουν καθόλου ζωντανά.

Οι αποθήκες μας είναι στριμωγμένες από το πλήθος των αγαθών που τις έχουν γεμίσει, αυτούς όμως που στριμώχνονται να τα βγάλουν πέρα δεν τους ελεούμε.

Για αυτό μας απειλεί το δίκαιο κριτήριο.

Γι’ αυτό και ο Θεός δεν ανοίγει την χείρα, επειδή εμείς πρωτα αποκλείσαμε την φιλαδελφία (την αγάπη στον αδελφό μας). 

Γι’ αυτό τα χωράφια μας είναι ξερά, επειδή ψυχράνθηκε η αγάπη.