''ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΜΙ''
Σου είχα μιλήσει πρίν από πολύ καιρό, ότι θα σου έγραφα κάποια στιγμή για ένα θαύμα!
Πιστεύεις άραγε στα θαύματα;
Πιστεύεις στο γεγονός πέραν της ανθρώπινης λογικής, του ανθρώπινου ορθολογισμού, ότι τελικά βρέ αδερφέ, ένα σύν ένα, δεν κάνουν απαραίτητα δύο;
Άκου λοιπόν...
Θα σε γυρίσω πίσω στο χρόνο, κάποιο Πάσχα του 2012, οκτώ μόλις χρόνια πρίν δηλαδή, επειδή μου είσαι κάπως αρνητικός, και πάντα μου λές πως...''φρέσκα κουλούρια πουλάει ο κουλουράς...''!
Εντάξει αγαπητέ μου, θα σου μιλήσω τώρα για ένα ''φρέσκο κουλούρι'' που έλαβε χώρα, κάπου εδώ γύρω στα δικά μου τα μέρη, σε κάποιο χωριουδάκι της Κορινθίας...
Ήταν Μεγάλη Δευτέρα, και τον μοναχογιό της Παναγιώτας, τον ταλαιπωρούσε ένας ξαφνικός πυρετός από την προηγούμενη ημέρα, Κυριακή των Βαγιών δηλαδή.
Η Παναγιώτα, σκούπιζε τον ιδρώτα από το πρόσωπο του παιδιού της, δίνοντάς του ταυτόχρονα, και την συνηθισμένη θεραπευτική αγωγή, μία Depon και μια Postan, ανά τρείς-τέσσερις ώρες, κι έφυγε για την Εκκλησία, να παρακολουθήσει την ακολουθία Του Νυμφίου.
Ξέχασα να σου πώ - γιατί σίγουρα θ ' αναρωτιέσαι - πως η Παναγιώτα μας, ήταν εγγονή Μικρασιατών προσφύγων, αν αυτό σου λέει κάτι για την βαθιά της Πίστη στον Κύριο, και επειδή σίγουρα θα σκέφτηκες πως...''μα καλά, άφησε στο σπίτι το παιδί της να ψήνεται στον πυρετό, κι εκείνη πήγε στην Εκκλησία; Τι μάνα είναι αυτή;''
Kαι δεν πήγε μονάχα την Μεγάλη Δευτέρα στην Εκκλησιά η Παναγιώτα μας, αλλά κάθε απόγευμα την Μεγάλη Εβδομάδα, αφήνοντας τον πατέρα της, τον κύριο Στέλιο δίπλα στο παιδί να το φροντίζει!
''Κοίτα μάνα...θα μου ξαναπείς...''
Όμως ταυτόχρονα η Παναγιώτα, πονούσε για το βλαστάρι της, καθώς το μητρικό της ένστικτο, της μετέδιδε ένα άσχημο προαίσθημα...
Φτάσαμε λοιπόν στην Μεγάλη Παρασκευή, και η κατάσταση του μικρού επιδεινώθηκε.
Τον πήγαν στο νοσοκομείο, τον εξέτασαν οι γιατροί, οι οποίοι ανησυχούσαν γιατί αμετανόητος κι άκαμπτος ο πυρετός δεν έπεφτε με τίποτα!
Το μοιραίο όμως αδελφέ μου κι αδελφή μου, δεν άργησε να έρθει...
Το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου, ο μικρός, μή αντέχοντας την δοκιμασία αυτή, ''κοιμήθηκε'' τον αιώνιο ύπνο.
Οι δύστυχοι γονείς φυσικά συντετριμμένοι, τον μετέφεραν στο σπίτι τους, για να τον κλάψουν και να τον ξενυχτήσουν.
Πλησίαζε όμως το βράδυ η ακολουθία της Αναστάσεως, του μεγάλου Έρωτα της Παναγιώτας μας, που δεν ήταν άλλος, από τον ουράνιο Νυμφίο Χριστό μας!
Και δεν της ήταν ποτέ δυνατό της Παναγιώτας μας, να μην παρευρεθεί στην εκ νεκρών έγερση του μεγάλου της Ηγαπημένου!
Τι κι αν ο πόνος του χαμού του γιού της, της ξέσκιζε τα σωθικά, θυμήθηκε όμως, πως τούτες τις ώρες, μια άλλη Μάνα, πρίν δυό χιλιάδες περίπου χρόνια, θρηνούσε κι εκείνη για τον άδικο χαμό, του δικού της παιδιού, που ήταν κι αυτό μοναχοπαίδι, και μάλιστα με τον πλέον οδυνηρό κι εξευτελιστικό τρόπο εκτέλεσης και θανάτου, όπως ήταν τότε η σταύρωση!
Και η Παναγιώτα, μια σύγχρονη ''Παναγιά'', θεωρούσε, πως έπρεπε πάση θυσία να είναι ετούτο το βράδυ, παρούσα στο μεγάλο γεγονός της χριστιανοσύνης μας!
Έπρεπε πάση θυσία, να είναι κι εκείνη η δόλια, παραπλεύρως στην Παναγιά και ανάμεσα στις μυροφόρες!
Άφησε λοιπόν το κεκοιμημένο της μοναχοπαίδι στο σπίτι, και κίνησε για την Εκκλησιά..!
Εσύ, θα το έκαμες αυτό;
Προσευχήθηκε με κατάνυξη και δέος, για την ψυχή του παιδιού της, κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, και αφού δέχθηκε τα συλλυπητήρια των συγχωριανών της, έφτασε σε ένα σοκάκι, εκατό περίπου μέτρων από το σπίτι της, χωρίς σε εκείνο το σημείο να υπάρχει αρκετός φωτισμός, ήταν δηλαδή περίπου μισοσκόταδο!
Αίφνης, ο δρόμος φωτίστηκε και έλαμψε από ένα εξώκοσμο και υπερκόσμιο Φώς, και ένας νέος ασύλληπτης ομορφιάς, εμφανίσθηκε μπροστά στην Παναγιώτα μας...
''Ποιός είστε Κύριε...'',
...ρώτησε σαστισμένη και εμβρόντητη η δόλια μάνα, που βιαζόταν να πάει στο σπίτι του θρήνου και της λύπης...
Για να λάβει την απάντηση, που την έκαμε γονατιστή να πέσει στο έδαφος...
''Ιησούς ειμί...''
Το διανοείστε αδέλφια μου...
Αξιώθηκε η χαροκαμένη Μάνα, η πιστή Χριστιανή, η θαρραλέα Μικρασιάτισσα, που με τα σημερινά δεδομένα, όπου η αμφιβολία, ο ορθολογισμός, η απιστία, η αποστασία, το κοσμικό φρόνημα, μας έχουν κυριεύσει κληρικούς και λαϊκούς, εκείνη να αντικρίσει τον ίδιο τον Αναστημένο πλέον Κύριο της δόξης!
Το σκέφτομαι και συγκλονίζομαι...
''Παναγιώτα...'' συνέχισε ο Κύριος...
''Μου δείχνεις την αγάπη σου χρόνια τώρα, ακόμη και σήμερα που ο γιός σου βρίσκεται ''νεκρός'' στο σπίτι σου, εσύ ήρθες στον Ναό μου, προσευχήθηκες, κοινώνησες του Αχράντου μου Σώματος...
Να, τώρα σήκω επάνω, και πήγαινε στο σπίτι σου, γιατί ο γιός σου...ΑΝΈΣΤΗ...''
Το φαντάζεστε;
Η Παναγιώτα, μόλις πέρασε το πρώτο σόκ, σηκώθηκε, και μή γνωρίζοντας τι να πιστέψει από αυτά που έζησε, ξεκίνησε να διανύσει τα τελευταία μέτρα για το σπίτι της!
Άκουσε φωνές, και μπαίνοντας μέσα στην οικία της, βλέπει αναστημένο το παιδί της!
Και θα μας ρωτήσω αδέλφια μου...
Εσάς, αλλά κι εμένα...
Έχουμε την θαυμαστή και ακλόνητη Πίστη της Παναγιώτας, εμείς οι νέο Έλληνες σήμερα;
Μιας έμπρακτης και ζώσας Πίστης, σε σημείο, του να αφήσουμε το ''νεκρό'' μοναχοπαίδι μας στο σπίτι, για να τρέξουμε με θείο πόθο και θείο ζήλο στην Εκκλησιά, να αναζητήσουμε τον μοναδικό Έρωτα της ύπαρξής μας;
Και κάτι τελευταίο αδέλφια μου...
Μετά από αυτά που διαβάσατε...
Σας απασχολούν ακόμη οι μάσκες στους Ναούς μας;
Και ο κορωνοιός;
Ζεί, Κύριος Ο Θεός!
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΔΟΣΑΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου