Ἁγιογραφία τοῦ Ἡσυχαστηρίου
Τιμίου Προδρόμου Χαλκιδικῆς
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἐπιστολές»,
(Ἁγίου) Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου,
ἔκδοση Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου» Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης
Ὅταν κανεὶς προσπαθῆ νὰ τοποθετήση τὰ Ἐκκλησιαστικὰ θέματα μὲ Ὀρθόδοξο τρόπο, καὶ ὁ σκοπὸς του εἶναι τὸ νὰ τοποθετήση καλύτερα τὸν ἑαυτό του, πῶς θὰ εὐλογηθῆ ἀπὸ τὸν Θεό;
Οὔτε πάλι θὰ πρέπη νὰ συγκινῆται κανεὶς καὶ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τοποθετοῦν τὰ Ἐκκλησιαστικὰ θέματα πολὺ καλά, Ὀρθόδοξα, ἐὰν οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι καλὰ τοποθετημένοι στὴν Ἐκκλησία, καὶ τὴν ταράσουν μὲ ἀκρότητες ἢ ἐλαφρότητες.
Τὰ δύο ἄκρα πάντα ταλαιπωροῦν τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, καὶ οἱ ἴδιοι ποὺ τὰ κρατοῦν ταλαιπωροῦνται, διότι τὰ δύο ἄκρα συνήθως καρφώνουν… Εἶναι δηλαδὴ σὰν νὰ κρατάη τὸ ἕνα ἄκρο δαιμονισμένος, ὅταν ἔχη ἀναίδεια πνευματικὴ (περιφρόνηση γιὰ ὅλα), τὸ δὲ ἄλλο ἄκρο σὰν νὰ τὸ κρατάη τρελός, ὅταν ἔχη μωρὸ ζῆλο μὲ στενοκεφαλιά, καὶ τότε -Θεὸς φυλάξοι!- μπορεῖ νὰ χτυπιένται συνέχεια τὰ δύο ἄκρα, καὶ «ἄκρη νὰ μὴν βρίσκη» κανείς.
Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μπορέσουν νὰ λυγίσουν τὰ δύο αὐτὰ ἄκρα, νὰ ἑνωθοῦν, θὰ στεφανωθοῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸ μὲ δύο ἁμαράντινα στεφάνια.
Δὲν πρέπει νὰ δημιουργοῦμε θέματα στὴν Ἐκκλησία οὔτε νὰ μεγαλοποιοῦμε τὶς μικρὲς ἀνθρώπινες ἀταξίες ποὺ γίνονται, γιὰ νὰ μὴ δημιουργοῦμε μεγαλύτερο κακό, καὶ χαίρεται ὁ πονηρός.
Ὅποιος γιὰ μικρὴ ἀταξία ταράσσεται πολὺ καὶ ὁρμάει ἀπότομα, νὰ τὴν διορθώση δῆθεν, (μὲ ὁρμὴ καὶ ὀργή), μοιάζει μὲ ἐλαφρόμυαλο Νεωκόρο ποὺ βλέπει νὰ στάζη ἕνα κερὶ καὶ ὁρμάει ἀπότομα, μὲ φόρα, γιὰ νὰ τὸ διορθώση δῆθεν, ἀλλὰ παίρνει σβάρνα ἀνθρώπους καὶ μανουάλια καὶ δημιουργεῖ τὴν μεγαλύτερη ἀταξία τὴν ὥρα τῆς Λατρείας.
Δυστυχῶς, στὴν ἐποχὴ μας ἔχουμε πολλοὺς ποὺ ταράσσουν τὴν Μητέρα Ἐκκλησία. Ὅσοι ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι μορφωμένοι, ἒπιασαν τὸ Δόγμα μὲ τὸ μυαλὸ καὶ ὄχι μὲ τὸ Πνεῦμα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Οἱ δὲ ἄλλοι ποὺ εἶναι ἀγράμματοι, τὸ ἒπιασαν καὶ αὐτοὶ μὲ τὰ δόντια τὸ Δόγμα, γι΄ αὐτὸ καὶ τρίζουν τὰ δόντια, ὅταν συζητοῦν Ἐκκλησιαστικὰ θέματα, κι ἔτσι δημιουργεῖται ἡ μεγαλύτερη ζημία στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ αὐτοὺς παρὰ ἀπὸ τοὺς πολέμιους τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Ὅσοι δικαιλογοῦν τὴν κακία τους μὲ τὸν δῆθεν ἔλεγχο στοὺς ἄλλους καὶ ὄχι στὸν ἑαυτό τους, ἢ μὲ τὸ νὰ δημοσιεύουν στὸν κόσμο Ἐκκλησιαστικὲς καταστάσεις –ἀκόμη καὶ πράγματα ποὺ δὲν λέγονται- προφασιζόμενοι τὸ «εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ», ἂς κάνουν πρῶτα ἀρχὴ ἀπὸ τὴν μικρή τους Ἐκκλησία, τὴν οἰκογένειά τους ἢ τὴν Ἀδελφότητά τους καί, ἐὰν τοὺς φανῆ καλό, τότε ἂς ρεζιλέψουν καὶ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία. Τὰ καλὰ παιδιά, νομίζω, ποτὲ δὲν κατηγοροῦν τὴν μάνα τους. Δυστυχῶς ὅμως, πολλοὶ ἀπερίσκεπτοι δίνουν ἄφθονο πολεμικὸ ὑλικὸ στοὺς αἱρετικούς, καὶ καταλαμβάνουν Ὀρθόδοξες πόλεις καὶ χωριὰ οἱ Ἰεχωβάδες κ.λ.π. καὶ αὐξάνουν τὸ ἱεραποστολικό τους ἔργο.
…Οἱ ἐλευθερωμένοι ὅμως ἄνθρωποι ἀπὸ τὰ πάθη τους, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν κακία, τὸ κακὸ τὸ διορθώνουν μὲ καλοσύνη. Ἐὰν ἰδοῦν καμιὰ φορᾶ κάπου λίγη ἀκαθαρσία ποὺ δὲν καθαρίζεται, τὴν σκεπάζουν μὲ πλάκα, γιὰ νὰ μὴν ἀηδιάση καὶ ὁ ἄλλος ποὺ θὰ τὴν ἔβλεπε. Ἐνῶ ἐκεῖνοι ποὺ ξεσκαλίζουν σκουπίδια, μοιάζουν μὲ τὶς κότες…
Δὲν εἶναι εἰλικρινὴς καὶ εὐθὺς ἐκεῖνος ποὺ λέει κατὰ πρόσωπο τὴν ἀλήθεια οὔτε ἐκεῖνος ποὺ τὴν δημοσιεύει, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἀγάπη καὶ ἀληθινὴ ζωὴ καὶ μιλάει μὲ διάκριση, ὅταν πρέπη, καὶ λέει ἐκεῖνα ποὺ πρέπει στὴν πρέπουσα ὥρα.
Ἐκεῖνοι ποὺ ἐλέγχουν μὲ ἀδιακρισία, ἔχουν πνευματικὴ σκότωση καὶ κακία καὶ τοὺς ἀνθρώπους, δυστυχῶς, τοὺς βλέπουν σὰν κούτσουρα. Καί, ἐνῶ τοὺς πελεκάνε ἀλύπητα, καὶ ὑποφέρουν οἱ ἄνθρωποι, αὐτοὶ χαίρονται γιὰ τὸ τετραγώνισμα ποὺ τοὺς κάνουν (τὸν κυβισμό)!
Ὅσοι βιάζονται νὰ κάνουν τὸν Πνευματικὸ Πατέρα, ἐνῶ ἔχουν πολλὲς τοξίνες πνευματικὲς ἀκόμη, μοιάζουν μὲ τὰ ἄγουρα στυφὰ κυδώνια, ποὺ ὅση ζάχαρη καὶ ἐὰν ρίξουμε, πάλι γλυκὸ τῆς προκοπῆς δὲν γίνεται, ἀλλὰ καὶ νὰ γίνη, γρήγορα ξινίζει. Τὰ γλυκὰ λόγια καὶ οἱ μεγάλες ἀλήθειες ἔχουν ἀξία, ὅταν βγαίνουν ἀπὸ ἀληθινὰ στόματα, καὶ πιάνουν τόπο μόνο στὶς καλοπροαίρετες ψυχὲς καὶ στοὺς μεγάλους ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν καθαρὸ νοῦ.
…Μεγαλύτερη ἀξία ἔχει ἕνας εὐλογημένος ἄνθρωπος ποὺ ἄλλαξε ἐσωτερικὰ καὶ ἁγίασε καὶ ἐξωτερικά, παρὰ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀλλάζουν συνέχεια μόνον τὰ ἐξωτερικὰ (τὰ ροῦχα τους) καὶ διατηροῦν ἐσωτερικὰ τὸν παλαιό τους ἄνθρωπο μὲ ἀρχαιολογικὲς ἁμαρτίες.
Μεγαλύτερη ἀξία ἔχει ἕνας λόγος ταπεινοῦ ἀνθρώπου μὲ βιώματα, ποὺ βγαίνει μὲ πόνο ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του, παρὰ ἕνας σωρὸς φιλολογίες ἐξωτερικοῦ ἀνθρώπου, ποὺ βγαίνουν μὲ ταχύτητα ἀπὸ τὴν ἐκπαιδευμένη του γλώσσα, ἡ ὁποία δὲν πληροφορεῖ τὶς ψυχές, γιατί εἶναι σάρκα καὶ ὄχι πύρινη γλώσσα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2021/02/blog-post_71.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου