Νὰ προσευχώμαστε ἀπὸ φιλότιμο

Νὰ προσευχώμαστε ἀπὸ φιλότιμο

-Γέροντα, μὲ τόση κούραση ποὺ ἔχετε, πῶς μπορεῖτε καὶ προσεύχεσθε;

-Ἐμένα ἡ προσευχὴ μὲ ξεκουράζει. Καὶ ἔχω δεῖ ὅτι μόνον ἡ προσευχὴ ξεκουράζει πραγματικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὅταν γίνεται μὲ τὴν καρδιά, διώχνει καὶ τὴν κούραση καὶ τὸν ὕπνο καὶ τὴν πεῖνα, γιατὶ θερμαίνεται ἡ ψυχή, καὶ ὕστερα δὲν θέλεις οὔτε νὰ κοιμηθῆς οὔτε νὰ φᾶς. Ζῆς σὲ μιὰ ὑπερφυσικὴ κατάσταση καὶ τρέφεσαι διαφορετικά· σὲ τρέφουν τὰ πνευματικά.

-Γέροντα, δὲν ἔχω ἀγάπη γιὰ τὴν προσευχή.

-Δὲν ἔχει θερμανθῆ ἀκόμη ἡ καρδιά σου καὶ ἡ προσευχὴ δὲν γίνεται ἀπὸ μέσα· τὰ κάνεις ὅλα ἀπὸ μιὰ πειθαρχία, ξερά. Πῶς ξεκινᾶς τὴν προσευχή σου;

-Ἀρχίζω, Γέροντα, μὲ τὴν σκέψη ὅτι πρέπει νὰ προσεύχωμαι γιὰ μένα καὶ γιὰ ὅλους.

-Ἄ, παράξενος ἄνθρωπος εἶσαι! Ἐσὺ πᾶς μὲ ἕνα «πρέπει»· «πρέπει νὰ προσεύχωμαι, πρέπει νὰ κάνω πνευματικά, πρέπει, πρέπει...», καὶ ζορίζεσαι. Καλὸ εἶναι ποὺ ὑπάρχει μέσα σου αὐτὴ ἡ δύναμη, ἀλλὰ νὰ ξεκινᾶς μὲ ἕναν ταπεινὸ λογισμό, μὲ ἕναν πόνο. Νὰ δουλέψη, νὰ πονέση ἡ καρδιά, καὶ τότε δὲν θὰ ζορίζεσαι· θὰ νιώθης χαρά, θὰ ὑπάρχη μέσα σου μιὰ ἐσωτερικὴ ἀγαλλίαση.

-Γέροντα, νιώθω ἕνα σφίξιμο· δὲν ὑπάρχει μέσα μου πνευματικὸ φτερούγισμα.

-Χαίρεσαι, ὅταν προσεύχεσαι; Γιατὶ νομίζω ὅτι ζορίζεσαι λίγο. Πηγαίνεις μὲ φιλότιμο νὰ κάνης κάτι, ἀλλά, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνης, μπαίνει καὶ λίγος ἐγωισμός. «Νὰ κάνω τόσες μετάνοιες, λές, νὰ κάνω τόσα κομποσχοίνια, νὰ αὐξήσω τὶς μετάνοιες, νὰ αὐξήσω τὰ κομποσχοίνια». Καὶ αὐτὸ ὄχι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἢ γιὰ κάποιον ποὺ ἔχει ἀνάγκη, ἀλλὰ γιὰ νὰ κάνης πολλά, νὰ ἁγιάσης. Δὲν λὲς δηλαδὴ ταπεινά: «ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶπε “ἅγιοι γίνεσθε”[28], θὰ κάνω κι ἐγὼ ὅ,τι μπορῶ», ἀλλὰ πᾶς μὲ μιὰ ξερὴ λογική: «πρέπει νὰ ἁγιάσω».

-Γέροντα, πῶς νὰ σφίξω τὸν ἑαυτό μου στὴν προσευχή;

-Γιατί νὰ σφίξης τὸν ἑαυτό σου στὴν προσευχὴ καὶ νὰ μὴν προσεύχεσαι ἀπὸ φιλότιμο;

-Πῶς θὰ γίνη αὐτό, Γέροντα;

-Ἂν σκεφθῆς τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, θὰ σκεφθῆς καὶ τὸν Θεό, τὸν Εὐεργέτη σου, καὶ θὰ συναισθανθῆς τὴν ἀχαριστία σου καὶ τὴν ἁμαρτωλότητά σου καὶ θὰ ζητήσης τὸ ἔλεός Του. Ὅταν νιώση κανεὶς τὶς μεγάλες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ, δυναμώνει, θερμαίνεται ἡ καρδιά, καὶ φθάνει καὶ στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή.

[28] Α΄ Πέτρ. 1, 16. Βλ. καὶ Λευϊτ. 20, 7 καὶ 20, 26.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου:

ΛΟΓΟΙ ΣΤ’

«Περί Προσευχής»

https://wra9.blogspot.com/2021/07/blog-post_82.html