Κυριακή Δ Λουκᾶ καί τῶν Πατέρων τῆς Ζ Οἰκουενικῆς Συνόδου:«Ὁ σπορέας καί οἱ σπορεῖς» π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Ζ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

[:Λουκά 8,5-15]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«Ο ΣΠΟΡΕΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΡΕΙΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 12-10-1997]

(Β 363)

Ερχόμεθα και πάλι, αγαπητοί μου, στη θαυμασία παραβολή του σπορέως, όπως την ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή του Λουκά. Εδώ ο Κύριος, με τέσσερις εικόνες, δείχνει τέσσερις κατηγορίες ακροατών. Όλοι οι άνθρωποι δεν ακούν εξίσου τα ευαγγελικά μηνύματα. Ο καθένας διαθέτει τη δική του προαίρεση ή τη δική του καλλιέργεια ψυχής. Άλλος είναι προσεκτικός ακροατής, άλλος επιπόλαιος, άλλος πορωμένος, άλλος βρίσκει ανεπαρκή αυτά που ακούει και επιδιώκει αναζήτηση έξω του ευαγγελικού χώρου, άλλος κάτι άλλο κ.ο.κ. Πάντως, βασικά στοιχεία της παραβολής είναι:

Πρώτον, ότι «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Ἐξῆλθεν ο Θεός. Ἐξῆλθεν. Πώς εξήλθε; Από πού εξήλθε; Και πού πήγε; Είναι ο Θεός Λόγος, ο Οποίος εξέρχεται εις τον κόσμον με την Ενανθρώπησή Του. Δεύτερον. Ο σκοπός της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου που εξέρχεται, είναι να σπείρει τον σπόρον της αληθείας. Και η αλήθεια είναι ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Η πρώτη αλήθεια. Εκ της οποίας εξαρτώνται όλες οι άλλες αλήθειες. Και ο δεύτερος λόγος, ότι ο Θεός Λόγος ενηνθρώπησε. Το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος ενηνθρώπησε. Αυτές οι δύο μεγάλες αλήθειες, που καθορίζουν αυτό που λέμε: «Χριστιανισμός».

Τρίτον. Ότι ο Θεός, τόσο αγάπησε τον κόσμον, που έδωσε τον Υιόν Του, για να σωθεί ο κόσμος διαμέσου της πίστεως. Και ένα τέταρτο. Ότι με τις παραβολές αποσκοπούσε ο Κύριος τη γνώση σε εκείνους που είχαν ενδιαφέρον να γνωρίσουν τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Είναι χαρακτηριστική αυτή η φράση που ακούσαμε σήμερα· «Ὑμῖν» -είπε στους μαθητάς Του…· γιατί κι εκείνοι δεν κατάλαβαν την παραβολή, τι εννοούσε ο Κύριος:- «Ὑμῖν δέδοται –είπε- γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ». «Σε σας δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού». Σε σας δόθηκε.

Αλλά αν ο Θεός Λόγος εξέρχεται ως σπορέας του σπόρου των αληθειών Του στις ανθρώπινες καρδιές, γιατί αυτή είναι η γη που έρχεται να σπείρει, είναι οι ανθρώπινες καρδιές, ταυτόχρονα εξέρχεται και ο διάβολος να σπείρει τον δικό του σπόρο στις ανθρώπινες ψυχές. Ταυτόχρονα. Εξάλλου γίνεται υπαινιγμός εις την τρίτη περίπτωση ακροατών, στην παραβολή του σπορέως πάντοτε, που λέγει εδώ ότι ακούν κάποιοι τον λόγο του Θεού, αλλά έρχεται ο διάβολος και παίρνει από την καρδιά τους τον λόγο του Θεού. Εδώ παίρνει ο διάβολος. Κατά παθητικόν τρόπον. Κατά ενεργητικόν τρόπον, σπείρει ο διάβολος το δικό του δαιμονικό σπέρμα. Να πώς το λέγει ο Κύριος στην παραβολή πάντα του σπορέως: «Εἶτα –έπειτα- ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν -τον παίρνει-, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν». «Με σκοπό να μην φθάσουν να πιστέψουν και να σωθούν».

Κυριακή Δ Λουκᾶ. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν Παραβολή τοῦ Σπορέως

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκ. 8,4-15]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

[Υπομνηματισμός στα εδάφια 13,1-30 του Κατά Ματθαίον ευαγγελίου]

«Ἐν δὲ τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐξελθὼν ὁ Ἰησοῦς τῆς οἰκίας ἐκάθητο παρὰ τὴν θάλασσαν(:Την ίδια εκείνη ημέρα βγήκε ο Ιησούς από το σπίτι στο οποίο φιλοξενούνταν και κάθισε κοντά στη θάλασσα)»[Ματθ.13,1]. «Εάν θέλετε λοιπόν», λέγει, «να με δείτε και να ακούσετε τους λόγους μου, ορίστε, έρχομαι έξω και συζητώ μαζί σας». Επειδή δηλαδή έκανε πολλά θαύματα, στη συνέχεια τούς παρέχει και την ωφέλεια της διδασκαλίας Του. Και κάθεται κοντά στη θάλασσα αλιεύοντας και ελκύοντας πλησίον Του όσους κατοικούν στη γη. Δεν κάθισε τυχαία κοντά στη θάλασσα, πράγμα που και αυτό το υπαινίχτηκε ο Ευαγγελιστής. Στόχος του Ευαγγελιστή δηλαδή στο συγκεκριμένο σημείο ήταν να δείξει ότι ο Κύριος ήθελε με ακρίβεια να βάλει σε τάξη τους ακροατές Του. Πιο συγκεκριμένα, ο Κύριος προέβη σε αυτήν την ενέργειά Του, για να μην έχει κανένα πίσω Του, αλλά όλοι να βρίσκονται απέναντί Του.

«Καὶ συνήχθησαν πρὸς αὐτὸν ὄχλοι πολλοί, ὥστε αὐτὸν εἰς πλοῖον ἐμβάντα καθῆσθαι, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐπὶ τὸν αἰγιαλὸν εἱστήκει (:Και μαζεύτηκαν κοντά Του πολλά πλήθη λαού, ώστε να αναγκαστεί Αυτός να μπει στο πλοίο και να καθίσει σε αυτό, ενώ όλος ο λαός στεκόταν στην αμμουδιά της παραλίας)»[Ματθ.13,2]. Αφού λοιπόν κάθισε εκεί, άρχισε να τους διδάσκει με παραβολές. «Καὶ ἐλάλησεν αὐτοῖς πολλὰ ἐν παραβολαῖς λέγων(:και τους μίλησε για πολλά πράγματα με παραβολές και είπε)». Και είναι αλήθεια ότι δεν έκανε το ίδιο κατά την επί του όρους ομιλία Του, ούτε έπλεξε τον λόγο Του με τόσες πολλές παραβολές, επειδή τότε το ακροατήριό Του ήταν λαός απλοϊκός και πλήθος αδιάπλαστο, ενώ εδώ τώρα παρευρίσκονταν και οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι.

Εσύ όμως πρόσεξε, σε παρακαλώ, ποια παραβολή λέει πρώτη ο Κύριος και πώς ο ευαγγελιστής τις παραθέτει με τη σειρά. Ποια λοιπόν λέγει πρώτη; Αυτήν που πριν απ’ όλες τις άλλες έπρεπε να πει, αυτήν που κάνει τον ακροατή προσεκτικότερο. Επειδή επρόκειτο να μιλήσει κάπως αλληγορικά, κεντρίζει πρώτα τη διάνοια των ακροατών Του με την παραβολή. Γι’ αυτό και άλλος ευαγγελιστής λέγει ότι ο Κύριος τούς επιτίμησε, γιατί δεν αντιλαμβάνονταν τη σημασία των λόγων Του και τους είπε: «Οὐκ οἴδατε τὴν παραβολὴν ταύτην, καὶ πῶς πάσας τὰς παραβολὰς γνώσεσθε;(:Δεν καταλάβατε τη σημασία της παραβολής αυτής, που δεν είναι η δυσκολότερη από όλες τις άλλες. Τότε λοιπόν πώς θα μπορέσετε να κατανοήσετε όλες τις άλλες παραβολές;)» [Μάρκ. 4,13] Και δεν ομιλεί με παραβολές γι’ αυτόν τον λόγο μονάχα, αλλά και για να κάνει τον λόγο Του πιο παραστατικό και να τον εντυπώσει βαθύτερα στη μνήμη τους και να θέσει υπόψη τους ξεκάθαρα τα πράγματα. Το ίδιο κάνουν και οι προφήτες.

Ὁ ἅγιος ὁσιομάρτυρας Μακάριος ἀπό τήν Κίο

Ο άγιος οσιομάρτυρας Μακάριος από την Κίο

Από τον Συναξαριστή

O οσιομάρτυρας του Χριστού Μακάριος καταγόταν από την Κίο της Βιθυνίας. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πέτρος και η μητέρα του Ανθούσα. Αυτοί παρέδωσαν τον Άγιο σε έναν ευσεβή ράφτη, ο οποίος του έμαθε όχι μόνο την ραπτική τέχνη, αλλά και την ευσέβεια.

Όταν έγινε ο Άγιος δεκαοκτώ χρόνων, ο πατέρας του αρνήθηκε εκουσίως –αλίμονο!– την πίστη του Χριστού, έγινε μουσουλμάνος και, για να έχει περισσότερη τιμή, πήγε στην Προύσα, όπου βρίσκονταν πολλοί αγαρηνοί.

Μια φορά ο Μανουήλ -έτσι ονομάστηκε ο Άγιος στο θείο Βάπτισμα- πήγε στην Προύσα για να ψωνίσει τα απαραίτητα για την τέχνη του και βρίσκοντάς τον ο ασεβέστατος πατέρας του στην αγορά, τον έσερνε με τη βία στο δικαστήριο λέγοντας ότι όταν έγινε μουσουλμάνος αυτός, υποσχέθηκε και ο γιος του να κάνει το ίδιο. Ο Άγιος εναντιωνόταν λέγοντας ότι ποτέ δεν υποσχέθηκε κάτι τέτοιο, οι αγαρηνοί όμως με τη βία και δέρνοντάς τον, χωρίς τη θέλησή του τού έκαναν περιτομή.

Λίγες μέρες μετά την ακούσια περιτομή του ο Μανουήλ έφυγε κρυφά από την Προύσα και πήγε στο Άγιο Όρος. Εκεί ερεύνησε όλα τα Μοναστήρια και τις Σκήτες, και στη Σκήτη της Αγίας Άννας βρήκε έναν ενάρετο μοναχό και έγινε υποτακτικός σ’ αυτόν, ο οποίος και τον έντυσε με το άγιο σχήμα και τον μετονόμασε Μακάριο. Και ποιος μπορεί να απαριθμήσει τους αγώνες, τις σκληραγωγίες, τα δάκρυα που έχυνε κάθε φορά -διότι νομίζοντας τον εαυτό του αρνητή του Χριστού, μεταχειριζόταν τα δάκρυα του Πέτρου- και την άκρα υπακοή που είχε προς τον γέροντά του;

Αφού έμεινε δώδεκα χρόνια στη Σκήτη, ζήτησε άδεια από τον γέροντά του να πάει στην Προύσα, εκεί που έλαβε την ακούσια περιτομή, να παρουσιαστεί Χριστιανός, να ομολογήσει τον Χριστό Θεό αληθινό και να χύσει το αίμα του. Ο γέροντας τον εμπόδιζε λέγοντας ότι η μετάνοια τα εξαλείφει όλα, έχοντας την δύναμη του θείου Βαπτίσματος.

Ο Άγιος αποκρίθηκε:

Ἀριστείδης Π. Δασκαλάκης: «Οἱ ἐπίγονοι τοῦ Σούτσου, τοῦ Βούλγαρη καί τοῦ Φραγκούλη καταδικάζουν τόν π Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο».

«Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη. Διότι λέγει “Λάλει και μη σιωπήσης” [Πράξ. 18, 9], Ώστε όταν πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς “Εγώ ποιός είμαι΄;” (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης)

Ήταν 16 Απριλίου του 1834, όταν οι βαυαρόδουλοι κρατούντες Δ. Σούτσος, Α. Βούλγαρης, Φ. Φραγκούλης και Μάσσον (εισαγγελέας), αποφασίζουν να βγάλουν απ’ τη μέση δύο σύμβολα του αγώνα. Τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Δημήτριο Πλαπούτα. Ηθικός αυτουργός ο Ι. Κωλέττης. Σίγουρα τη λαιμητόμο θα δοκίμαζαν και οι Τζαβέλας και Νικηταράς αλλά και άλλοι ήρωες του ‘21.

Βρέθηκαν δυο δικαστές αδέκαστοι, ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης που δεν έβαλαν την υπογραφή τους, αψηφώντας απειλές και συνέπειες. Δεν δίκασαν το ’21, δεν καταδίκασαν την Ελλάδα, δεν υπέκυψαν στις πιέσεις του υπουργού δικαιοσύνης του Σχινά και του αντιβασιλέα Μάουερ.

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται, σε διάφορες εκδοχές και παραλλαγές.

Υπουργοί υποταγμένοι στα κελεύσματα ξένων δυνάμεων και σφαιρών επιρροής, πρωθυπουργοί που θέτουν ξένους οργανισμούς πάνω απ’ το εθνικό συμφέρον, όπως τότε, με αντάλλαγμα τη διατήρηση ή επαύξηση της εξουσίας, της περιουσίας ….της αναλγησίας. Προδότες γραικύλοι ή κατ’ επίφασιν Έλληνες δικτατορίσκοι, αλλόκοτοι κι επικίνδυνοι.

Αυτοί οι θιασώτες της κάθε αθλιότητας, στο όνομα του κοινού καλού, βλάπτουν ενσυνείδητα την κοινωνία, τον λαό, τον Ελληνισμό.

Κυριακή Δ Λουκᾶ καί τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Ζ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ[:Τίτ.3,8-15]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος(:Το ότι δικαιωθήκαμε και αναγεννηθήκαμε και θα κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή είναι λόγος και αλήθεια αξιόπιστη. Και γι’ αυτά τα θέματα θέλω να μιλάς με βεβαιότητα και με κύρος, για να φροντίζουν όσοι έχουν πιστέψει στον Θεό να πρωτοστατούν ακούραστα σε καλά έργα . Αυτά είναι τα καλά έργα και τα ωφέλιμα στους ανθρώπους, αυτά για τα οποία σας μίλησα. Τις ανόητες συζητήσεις και γενεαλογίες για τους μυθικούς θεούς ή τους ευγενείς προγόνους, όπως και τις έριδες και τις διαμάχες για τον μωσαϊκό νόμο να τις αποφεύγεις, γιατί δε φέρνουν καμία ωφέλεια και είναι μάταιες. Αιρετικό άνθρωπο, που επιμένει να δημιουργεί σκάνδαλα και διαιρέσεις στην Εκκλησία, μετά την πρώτη και τη δεύτερη νουθεσία, παράτησέ τον και απόφευγέ τον. Να ξέρεις ότι έχει διαστραφεί τέτοιου είδους άνθρωπος και αμαρτάνει· και για την αμαρτία του αυτή ελέγχεται και καταδικάζεται από τη συνείδησή του και από τον ίδιο του τον εαυτό)»[Τίτ.3,8-11· ερμην. απόδοση Παναγ. Τρεμπέλα].

Αφού μίλησε ο Παύλος για τη φιλανθρωπία του Θεού και για την ανέκφραστη πρόνοιά Του για εμάς, και αφού είπε ποιοι ήμασταν εμείς και ποιους μας έκανε, προσθέτει και λέγει : «Και αυτά τα λόγια θέλω να τα διαβεβαιώνεις εσύ, ώστε, όσοι έχουν πιστέψει στον Θεό να φροντίζουν να πρωτοστατούν σε καλά έργα». Δηλαδή, «αυτά πρέπει να λέγεις και από αυτά να τους προτρέπεις για ελεημοσύνη.

Κυριακή Δ Λουκᾶ. Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γιά τήν παραβολή τοῦ σπορέως

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 8,4-15]

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

«Εἶπε διὰ παραβολῆς(:μίλησε με παραβολή)»[Λουκά 8,4]:

Οι μακάριοι προφήτες παρουσίαζαν με πολλούς τρόπους τους λόγους τους για τον Χριστό. Γιατί άλλοι Τον προανήγγειλαν ότι θα έρθει ως φως, και άλλοι ότι θα έρθει με τάξη και μεγαλοπρέπεια βασιλική. Και πράγματι είπε κάποιος από αυτούς: «Ἰδοὺ γὰρ βασιλεὺς δίκαιος βασιλεύσει, καὶ ἄρχοντες μετὰ κρίσεως ἄρξουσι. καὶ ἔσται ὁ ἄνθρωπος κρύπτων τοὺς λόγους αὐτοῦ καὶ κρυβήσεται ὡς ἀφ᾿ ὕδατος φερομένου· καὶ φανήσεται ἐν Σιὼν ὡς ποταμὸς φερόμενος ἔνδοξος ἐν γῇ διψώσῃ(:Διότι ιδού, ένας βασιλέας δίκαιος θα βασιλεύσει στην Ιερουσαλήμ και οι άρχοντες αυτού θα κρίνουν και θα αποφασίζουν με δικαιοσύνη και ευθύτητα. Τότε ο άνθρωπος θα κρύπτει και θα φυλάττει στο βάθος της καρδιάς του ως θησαυρό τους λόγους της δικαιοσύνης και προστατευόμενος για τη δικαιοσύνη του από τον Θεό, θα αποφύγει τα δεινά, τα οποία σαν πλημμύρα ύδατος θα επέρχονται εναντίον του. Και θα φανεί στην Ιερουσαλήμ σαν πλούσιος ποταμός, περίφημος, σε ξηρά και διψασμένη γη)» [Ησ.32,1-2].

Ότι βέβαια ο λόγος του Κυρίου είναι κατά κάποιο τρόπο πάντοτε κρυμμένος, είναι φανερό. Έτσι μας τον παρουσίασε και ο μακάριος Ψαλμωδός να λέγει: «Ἀνοίξω ἐν παραβολαῖς τὸ στόμα μου, φθέγξομαι προβλήματα ἀπ᾿ ἀρχῆς(:Θα αρχίσω με διδακτικές παραβολικές ιστορίες, γεμάτες ιερά διδάγματα. Θα σας διηγηθώ αρχαία γεγονότα με βαθύτατα νοήματα)» [Ψαλ.77,2]. Πρόσεχε λοιπόν ότι εκπληρώθηκε αυτό που ειπώθηκε από τον Ψαλμωδό· γιατί συγκεντρώθηκε μεγάλο πλήθος γύρω από τον Ιησού από όλη την Ιουδαία, και τους μιλούσε με παραβολές. Επειδή όμως εκείνοι δεν ήταν ικανοί να γνωρίσουν τα μυστήρια τη βασιλείας των ουρανών, ο λόγος δεν ήταν φανερός και απόλυτα κατανοητός σε όλους· γιατί δεν ζητούσαν κανένα λόγο προκείμενου να αποδεχθούν την πίστη σε Αυτόν, αντίθετα αντιδρούσαν με τρόπο ανόσιο και στα κηρύγματά Του. Και πράγματι επέπλητταν εκείνους που ήθελαν να κάθονται κοντά Του και ασεβώντας προς εκείνους που διψούσαν τη δική Του διδασκαλία έλεγαν: «Δαιμόνιον ἔχει καὶ μαίνεται· τί αὐτοῦ ἀκούετε;(:Για να έχει τέτοια ιδέα για τον εαυτό του, πρέπει να έχει δαιμόνιο και γι’ αυτό παραλογίζεται. Γιατί τον προσέχετε και ακούτε αυτά που λέει;

)»[Ιω.10,20].

Δεν δόθηκε λοιπόν σε εκείνους η δυνατότητα να γνωρίσουν τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, αλλά μάλλον σε εμάς που είμαστε πιο πρόθυμοι για την πίστη· γιατί ο ίδιος ο Κύριος μάς έδωσε τη δύναμη να κατανοούμε την παραβολή και τον μυστικό λόγο, τα λόγια των σοφών και τα αινίγματα. Πρέπει όμως να πούμε ακόμα ότι οι παραβολές είναι εικόνες κατά κάποιο τρόπο των πραγμάτων που δεν φαίνονται, αλλά είναι περισσότερο νοητά και πνευματικά. Αυτό δηλαδή που δεν είναι δυνατό να το δούμε με τα μάτι του σώματος, αυτό το δείχνει η παραβολή στα μάτια της διάνοιας, η οποία μέσω των αισθητών και κατά κάποιο τρόπο απτών πραγμάτων διαμορφώνει καλά τη λεπτότητα των νοητών. Ας δούμε λοιπόν ποιο κρυφό νόημα μας παρουσιάζει ο λόγος του Σωτήρα.

«Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη;(:Οι μαθητές Του τότε Τον ρωτούσαν και Του έλεγαν: “Ποια είναι η έννοια και η σημασία αυτής της παραβολής;”)»[Λουκά 8,9]:

Λάθος νά μήν ἐκτιμᾶς τίς γυναῖκες

Η γυναίκα ήταν υπηρέτρια για χιλιάδες χρόνια, μέχρι που ήρθε ο Χριστός και την έβαλε σε ίση βάση με τον άντρα ή πολύ πιο ψηλά από τον άντρα - η γυναίκα που έχει χαρίσματα που μπορούν να γεννήσουν τον Ιησού στην ψυχή του άντρα και να αυξήσουν έτσι τον ανδρισμό του. Η γυναίκα ονομάστηκε αδύναμο φύλο, που χρειάζεται βοήθεια! Ναι, ζητάει βοήθεια για να σε τελειοποιήσει ως άντρα.

Ἔρχονται δύσκολες στιγμές...

«Έρχονται δύσκολες στιγμές δοκιμασίας, όταν θα πρέπει να επιλέξουμε απευθείας: είτε τον Σατανά είτε τον Χριστό, ένα από τα δύο. Δεν υπάρχει πια τρίτη εναλλακτική, επομένως πρέπει να προετοιμαστούμε όσο το δυνατόν περισσότερο και να είμαστε σε αυτό το πνεύμα της αλήθειας, στο οποίο μας θέλει η Μητέρα του Θεού και ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός.

15 Ὀκτωβρίου. Λουκιανοῦ πρεσβυτέρου Ἀντιοχείας τῆς μεγάλης (†310). Σαβίνου ὁσίου (†760), Βάρσου ὁμολογητοῦ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Σαβ. ιη΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. ιε΄ 39-45).

Α Κορ. 15,39      οὐ πᾶσα σὰρξ ἡ αὐτὴ σάρξ, ἀλλὰ ἄλλη μὲν ἀνθρώπων, ἄλλη δὲ σὰρξ κτηνῶν, ἄλλη δὲ ἰχθύων, ἄλλη δὲ πετεινῶν.

Α Κορ. 15,39            Ολαι αι σάρκες δεν είναι η ίδια σάρκα, άλλη μεν είναι η σάρκα των ανθρώπων, άλλη δε η σάρκα των κτηνών, άλλη η σάρκα των ιχθύων και άλλη των πτηνών.