«Ὁ κόσμος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωάν. 5, 19-20), -Β' μέρος- , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

α) Πότε εἶναι κατάκριση τά λόγια μας - β) ἡ ἀναμάρτητη ὀργή , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Ὁ λαϊκός μπορεῖ νά φτάσει ἤ καί νά ξεπεράσει ἕνα μοναχό , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Προϋποθέσεις χειροτονίας ἱερέως , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

«Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε» , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Τό Εὐαγγέλιο εἶναι τό ἴδιο γιά ὅλους, μοναχούς καί λαϊκούς , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Πρόγραμμα προσκυνητῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

Κυριακή 5-03-2023

Σύν Θεῷ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ) στήν ἱερά μονή Ἁγίας Τριάδος 06.00- 11.00 π.μ.

Ἡ πύλη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς θά εἶναι ἀνοικτή ἀπό τίς 06.00 ἔως 08.30 π.μ.

ΣΥΝΑΞΗ 11.30-12.30

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 4-3-2023

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 4-3-2023 

https://www.youtube.com/live/jqwDoWdtkrY?feature=share

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν κλήση τοῦ Φιλίππου καί τοῦ Ναθαναήλ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ[:Ιω. 1,44-52]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

«Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου(:την άλλη μέρα αποφάσισε ο Ιησούς να αναχωρήσει για τη Γαλιλαία. Βρίσκει τότε τον Φίλιππο και του λέει: “Ακολούθησέ με στο ταξίδι που πρόκειται να κάνω”. Ο Φίλιππος μάλιστα καταγόταν από τη Βηθσαϊδά, την πατρίδα του Ανδρέα και του Πέτρου)»[Ιω.1,44-45].

«Εκείνος που φροντίζει επιμελώς για κάτι, το λαμβάνει με περίσσεια», λέγει κάποια παροιμία. Ο Χριστός υπαινίχθηκε ωστόσο και κάτι επιπλέον, όταν είπε: «Ὁ ζητῶν εὑρίσκει(:όποιος αναζητεί, βρίσκει)»[Ματθ.7,8]. Από αυτό λοιπόν γεννιέται η απορία μου από ποια αιτία παρακινούμενος ο Φίλιππος ακολούθησε τον Χριστό· διότι ο μεν Ανδρέας ακολούθησε τον Χριστό, αφού πληροφορήθηκε γι’ Αυτόν από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και ο Πέτρος αφού παρακινήθηκε από τα λόγια του Ανδρέα, ενώ ο Φίλιππος πείστηκε αμέσως και Τον ακολούθησε· και όχι μόνο δεν έφυγε, αλλά και κήρυξε γι’ Αυτόν και σε άλλους, χωρίς να ακούσει και να μάθει τίποτε από κανένα, παρά μόνο τον λόγο «Ακολούθησέ με», που του είπε ο Χριστός· διότι έτρεξε αμέσως στον Ναθαναήλ και του είπε: «ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν(:εκείνον για τον Οποίο έγραψε ο Μωυσής στο νόμο και προανήγγειλαν οι προφήτες, Τον βρήκαμε. Είναι ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσήφ, και κατάγεται από τη Ναζαρέτ)»[Ιω.1,46]. Βλέπεις πόσο καλά πληροφορημένος και κατατοπισμένος ήταν και συνεχώς μελετούσε όσα έγραψε ο Μωυσής και προσδοκούσε την έλευσή Του; Διότι το «εὑρήκαμεν» φανερώνει ότι πάντοτε Τον αναζητούσαν.

«Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν(:την άλλη μέρα αποφάσισε ο Ιησούς να αναχωρήσει από την Ιουδαία για τη Γαλιλαία)»[Ιω.1,44]· διότι δεν προσκαλεί κανέναν κοντά Του, προτού ο ίδιος αποφασίσει αυτοπροαίρετα να Τον ακολουθήσει. Και ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο πράγματι όχι απλά και τυχαία, αλλά σύμφωνα με τη δική Του υπέρτατη σοφία και σύνεση· διότι, εάν ο Ίδιος τους είχε προσελκύσει κοντά Του, χωρίς αυτοί μόνοι τους εξ ιδίας προαιρέσεως και τελείως αυθόρμητα να Τον είχαν ακολουθήσει, υπήρχε η πιθανότητα να απομακρυνθούν· τώρα όμως, επειδή οι ίδιοι προτίμησαν με δική τους απόφαση να Τον ακολουθήσουν, παρέμεναν κοντά Του στο εξής σταθεροί και πιστοί μαθητές.

Ὁ Ἅγιος Στάρετς Σεβαστιανός (Φόμιν) τῆς Καραγκάντα

ΟΣΜΟΝΤΕΜΙΑΝΣΚ λεγόταν το χωριό της επαρχίας Ορλώφ, όπου γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1884 ο ομολογητής Σεβαστιανός. Στο άγιο Βάπτισμα ονομάστηκε Στέφανος. Οι αγρότες γονείς του Βασίλειος και Ματρώνα Φόμιν είχαν άλλους δύο γιούς, μεγαλύτερους από τον Στέφανο, τον Ιλαρίωνα και τον Ρωμανό.

Το 1888 πέθανε ο Βασίλειος και τον επόμενο χρόνο η Ματρώνα. Οι τρεις αδελφοί έμειναν ορφανοί στις ηλικίες των δεκαεπτά, έντεκα και πέντε ετών. Έπειτα από λίγο ο μεγαλύτερος, ο Ιλαρίων, νυμφεύθηκε. Ό δεύτερος, ο Ρωμανός, αναχώρησε το 1892 για τη Μονή της ’Όπτινα και έγινε δεκτός ως δόκιμος μοναχός στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Ο Στέφανος, πολύ μικρός ακόμα, έμεινε μαζί μέ τον Ιλαρίωνα και το βοηθούσε στις δουλειές του.

Όταν ο Στέφανος έγινε είκοσι πέντε χρόνων, αποφάσισε να μιμηθεί το παράδειγμα του αδελφού του Ρωμανού και ν’ ακολουθήσει το στενό μονοπάτι της μοναχικής πολιτείας. Εγκατέλειψε, λοιπόν, κάθε εγκόσμιο δεσμό και πήγε κι αυτός στη Μονή της Όπτινα, πού την εποχή εκείνη ήταν φημισμένη για τη φιλοκαλική της παράδοση και τούς μεγάλους γέροντες (στάρετς).

Εκεί ο νεαρός δόκιμος ορίστηκε διακινητής του πνευματοφόρου στάρετς Ιωσήφ (Λιτόφκιν) . Ζούσα μέ τον στάρετςθυμόταν αργότερα, “όπως το παιδί μέ τον πατέρα του. Είχε άλλον ένα διακινητή, τον Πέτρο. Προσευχόμασταν και οι τρεις μαζί, τρώγαμε και οι τρεις μαζί, διαβάζαμε και οι τρεις μαζί. Και συχνά απολαμβάναμε τις πνευματικές νουθεσίες του”.

Δύο χρόνια μετά την έλευση του Στεφάνου στην Όπτινα, στις 9 Μαΐου του 1911, ο στάρετς Ιωσήφ κοιμήθηκε οσιακά και στο κελί του εγκαταστάθηκε ο στάρετς Νεκτάριος (Τύχονωφ) , ο οποίος και τον διαδέχθηκε. Ο Στέφανος και ο Πέτρος διακόνησαν μέ την ιδία προθυμία και τον νέο στάρετς.

Πολυάριθμοι πιστοί έρχονταν καθημερινά στον στάρετς Νεκτάριο, προκειμένου να πάρουν την ευλογία του και να τον συμβουλεύουν. Αυτοί, λοιπόν, είχαν δώσει στον Στέφανο το παρωνύμιο “καλοκαίρι”, επειδή ήταν ευγενικός και σπλαχνικός, και στον Πέτρο το παρωνύμιο “χειμώνας”, επειδή ήταν απότομος και αυστηρός.

Συχνά οι επισκέπτες, καθώς περίμεναν πολλές ώρες έξω από το κελί, αδημονούσαν και στενοχωρούνταν. Τότε ο στάρετς έστελνε τον Στέφανο, για να τούς καθησυχάσει. ’Αν, όμως, άρχιζαν να φωνάζουν και να κάνουν θόρυβο, έστελνε τον Πέτρο, πού μέ την αυστηρότητα του επέβαλλε την τάξη.

Όταν έβγαινε ο Στέφανος, οι συγκεντρωμένοι πιστοί του έλεγαν:

Κυριακή Α Νηστειῶν. «Ἡ εἰκόνα, στοιχεῖον ὀρθοδοξίας». Π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«Η ΕΙΚΟΝΑ, ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 23-3-1986]

[Β154]

Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας, Κυριακή Α΄των Νηστειών, εορτάζει την νίκη της δια την ακρίβεια και ορθοδοξότητα της πίστεώς της και της παραδόσεώς της. Επάλαισε και παλαίει η Εκκλησία, δια να διατηρήσει την αυθεντία της ερμηνείας του αποκαλυφθέντος λόγου του Θεού, που κατεγράφη εις την Αγίαν Γραφήν υπό θεοπνεύστων ανδρών και παρεδόθη ως πράξις και ως διδασκαλία μέσα εις την Εκκλησίαν.

Μία έκφρασις, ένα στοιχείον Ορθοδοξίας, μεταξύ πολλών άλλων είναι και η εικόνα, ως θεολογία και ως αλήθεια αυτού του λόγου του Θεού. Και το μεν θέμα της εικόνος επολεμήθη από την αίρεσιν των Ανεικονίστων· μία μορφή δηλαδή υποβόσκοντος Μονοφυσιτισμού. Επί εκατόν είκοσι χρόνια. Και είναι γνωστή ως Εικονομαχία, που εξέσπασε εις το Βυζάντιον. Η Ζ΄ όμως Οικουμενική Σύνοδος τελικά επανέφερε και εστερέωσε το θέμα των εικόνων, αφού βεβαίως τούτο το καθόρισε θεολογικά.

Η θεολογία της εικόνος είναι ένα πελώριο θέμα, ένα σπουδαιότατο θέμα, ώστε η Εκκλησία μας, τιμώντας τους Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, την πρώτη Κυριακή των Νηστειών, να την ονομάσει «Κυριακή της Ορθοδοξίας». Δηλαδή να θεωρείται, παρότι είναι ένα από τα πολλά θέματα που συνιστούν την Ορθοδοξίαν, να θεωρείται ως ένα κορυφαίον σημείον, ώστε, επαναλαμβάνω, να ονομάσει η Εκκλησία μας την Κυριακήν αυτήν ως «Κυριακή της Ορθοδοξίας».

Πού όμως είναι αυτή η σπουδαιότης του όλου θέματος; Διότι εκπλήσσει έναν αναγνώστην, έναν ακροατήν ότι… «Τόσα άλλα θέματα, δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν κορυφαία ορθοδοξότητος; Πώς η εικόνα;». Αυτό βέβαια κατ’ αρχάς οφείλεται σε μία παραμέριση της θεολογίας που έχομε, της γνώσεως που έχομε δια την εικόνα. Η εικόνα, αγαπητοί μου, φανερώνει ότι ο Λόγος έγινε πράγματι άνθρωπος αληθής. Αυτό πώς το εκφράζει η εικόνα; Το ότι δυνάμεθα να παραστήσομε τον Ιησούν Χριστόν. Και ο τρόπος με τον οποίον μπορούμε να παραστήσομε το πρόσωπον του Ιησού Χριστού, διότι εκεί όλη η μάχη, εκεί όλος ο πόλεμος, εκεί όλη η πάλη, αν δυνάμεθα να εικονίσομε το πρόσωπο του Θεού. Ναι. Δυνάμεθα να εικονίσομε το πρόσωπον του Θεού. Πότε; Εφόσον έγινε άνθρωπος. Συνεπώς η εικόνα, η θεολογία της εικόνας, αναφέρεται και βασίζεται επάνω στο ευαγγελικόν και κεντρικόν σημείον ολοκλήρου της πίστεως. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο». Και εφόσον «ἐγένετο ὁ Λόγος σάρξ», εφόσον δηλαδή ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, δύναται να απεικονισθεί. Γι'αυτό λέγει ένα τροπάριον των Αίνων της σημερινής ημέρας: «Σαρκὸς τὸ ἐκτύπωμα, ἀναστηλοῦντές σου Κύριε, σχετικῶς ἀσπαζόμεθα, τὸ μέγα μυστήριον, τῆς Οἰκονομίας - το μέγα μυστήριον της Οικονομίας είναι η Ενανθρώπησις-, τῆς σῆς ἐκδηλοῦντες(:Εκδηλώνουμε της δικής Σου, το δικό Σου μυστήριο της Ενανθρωπήσεως, με το να αναστηλώσομε τις εικόνες)· οὐ γὰρ δοκήσει, ὡς φασίν, οἱ θεομάχοι παῖδες τοῦ Μάνεντος, ἡμῖν ὤφθης φιλάνθρωπε, ἀλλ' ἀληθείᾳ καὶ φύσει σαρκός, δι' αὐτοῦ ἀναγόμενοι, πρὸς σὸν πόθον καὶ ἔρωτα». «Όχι όπως νομίζουν, όπως λέγουν, ότι κατά δόκησιν έγινες άνθρωπος οι θεομάχοι οπαδοί του Μάνεντος. Αλλά πραγματικά και αληθινά μετείχες σαρκός».

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ [:Εβρ.11,24-26 και 32-40]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

Έπειτα πάλι αναφέρει άλλο γνωστό στους Εβραίους παράδειγμα και μάλλον ανώτερο από το προηγούμενο. Ποιο λοιπόν είναι αυτό; «Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ(:Εξαιτίας της πίστεώς του ο Μωυσής, όταν μεγάλωσε και έγινε άνδρας, αρνήθηκε να ονομάζεται βασιλόπουλο, γιος της κόρης του Φαραώ·),μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν(:θεώρησε καλύτερο και προτίμησε να κακοπαθεί μαζί με τον λαό του Θεού, παρά να έχει τις πρόσκαιρες απολαύσεις της αμαρτίας, να ζει δηλαδή άνετα και με τιμές ως Αιγύπτιος άρχοντας με τους ειδωλολάτρες που καταπίεζαν τους Ισραηλίτες), μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν(:Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς και τα αγαθά της Αιγύπτου τις περιφρονήσεις που έμοιαζαν με τον ονειδισμό και την περιφρόνηση που αργότερα θα υπέμενε ο Χριστός. Και αυτά όλα διότι είχε καρφωμένα τα μάτια του στις ουράνιες ανταμοιβές)»[Εβρ.11,24-26].Σαν να τους έλεγε: «Κανείς από σας δεν άφησε ανάκτορα και μάλιστα ανάκτορα λαμπρά, ούτε τέτοιους θησαυρούς, ούτε περιφρόνησε τον τίτλο του υιού του βασιλιά, όπως έκανε ο Μωυσής». Και ότι δεν τα άφησε τυχαία, το φανέρωσε λέγοντας: «Ἠρνήσατο(:Αρνήθηκε)»· δηλαδή, τα μίσησε, τα αποστράφηκε· εφόσον ο ουρανός ήταν μπροστά του, ήταν περιττό να θαυμάζει τα ανάκτορα της Αιγύπτου.

Και πρόσεχε πόσο θαυμαστά το έθεσε ο Παύλος. Δεν είπε: «επειδή θεώρησε ως μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς της Αιγύπτου τον ουρανό και αυτά που υπάρχουν στους ουρανούς»· αλλά τι; «Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ(:Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς και τα αγαθά της Αιγύπτου τις περιφρονήσεις που έμοιαζαν με τον ονειδισμό και την περιφρόνηση που αργότερα θα υπέμενε ο Χριστός)». Θεώρησε λοιπόν μεγαλύτερο πλούτο το να έχει «την περιφρόνηση του Χριστού»· διότι θεώρησε προτιμότερο το να περιφρονείται για τον Χριστό παρά να Τον εγκαταλείψει· έτσι και αυτό καθεαυτό ήταν μισθός.

Κυριακή τῆς Τυρινῆς- «Οἱ θησαυροί καί ὁ Θησαυρός» (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου)

Οἱ θησαυροὶ καὶ ὁ Θησαυρὸς

«Θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν» (Ματθ. 6,20)

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ νὰ τὸ ἀκοῦμε μόνο· χρειάζεται καὶ νὰ τὸ πιστεύουμε καὶ νὰ τὸ ἐφαρμόζουμε. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε· «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω», ὅποιος ἔχει αὐτιὰ γιὰ ν᾿ ἀκούῃ ἂς ἀκούῃ (Ματθ. 11,15). Μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἔχετε αὐτιὰ ἀνοιχτὰ στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, τολμῶ νὰ μιλήσω.

Ἄν τά λείψανα τῶν Ἁγίων εὐωδίαζαν στόν πραγματικό βαθμό, οἱ ἄνθρωποι θά πέθαιναν ἀπό αὐτήν τήν εὐωδία, λόγω ὐπερβολικῆς χαρᾶς!

Οι αγαθοί λογισμοί χρωματίζουν τα οστά του ανθρώπου, ξεκινώντας από την κάρα του ανθρώπου, επειδή ο τρόπος σκέψεως βρίσκεται στο κεφάλι.

Χρωματίζουν με έντονο χρωστήρα αγιοπνευματικό και τα οστά αποκτούν έντονο κεχριμπαρί κίτρινο χρώμα, που υποδηλώνει μόνιμη παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

Και όσο πιο Άγιος είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ χρωματίζονται τα οστά του.

Ἡ αἰτία πού ἔρχεται ἡ ἀπελπισία στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια».

«Η απελπισία έρχεται, όταν δεν πηγαίνεις στην εξομολόγηση να λες τους λογισμούς σου και δεν συμβουλεύεσαι τον άλλον, αλλά βαδίζεις με τις δικές σου ιδέες, ασυμβούλευτος. Πολλοί άνθρωποι που δεν συμβουλεύτηκαν κανέναν, απελπίστηκαν και τελικά αυτοκτόνησαν. Η αιτία που έρχεται η απελπισία στον άνθρωπο είναι η υπερηφάνεια».

Όσιος Άνθιμος της Χίου

https://proskynitis.blogspot.com/2023/02/blog-post_516.html

4 Μαρτίου. Σάββατον α ́ τῶν νηστειῶν. «Θεοδώρου μεγαλομ. τοῦ Τήρωνος (μνήμη διὰ κολλύβων θαύματος)». Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ (†475) καί τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Παύλου καί Ἰουλιανῆς (†273). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ ἁγίου, 26 Ὀκτ. (Β΄ Τιμ. β΄ 1-10).

Β Τιμ. 2,1           Σὺ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,

Β Τιμ. 2,1                  Συ λοιπόν, τέκνον μου, να ενδυναμώνεσαι με την χάριν, που δίδει ο Ιησούς Χριστός (δια να μένης πιστός εις αυτόν και εις εμέ, χωρίς να επηρεάζεσαι από το παράδειγμα εκείνων, που με εγκατέλειψαν).