Οι εντολοδόχοι της Νέας Τάξης και οι γενίτσαροι του Νεο-οθωμανισμού έκοψαν την ομιλία του Παναγιωτάτου Μητροπολίτη κ. Άνθιμου

Η ελεγχόμενη ενημέρωση σε όλο της το "μεγαλείο".

Η διακοπή της ομιλίας στο επίμαχο σημείο είναι ενδεικτική της ύπαρξης ενός συγκροτημένου κέντρου ελέγχου της ενημέρωσης που δρα με βάσει συγκεκριμένη ατζέντα για την προώθηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και αποσιωπά όσες φωνές αντιτίθενται σε αυτή.

Το γεγονός τονίζει την βαρύτητα που αποδίδει η παρούσα ελληνική κυβέρνηση στην ελληνοτουρκική προσέγγιση, σε βαθμό που φτάνει να περιορίζει την ελευθερία έκφρασης σε μια δήθεν δημοκρατική χώρα, καταπάτωντας το Σύνταγμα. Μια ελληνοτουρκική προσέγγιση που θέλει την Ελλάδα σε ρόλο μιας υποτελούς απεθνοποιημένης οντότητας υπό την σφαίρα επιρροής της Τουρκίας.

Οι αυταρχικές αυτές πρακτικές λογοκρισίας της κυβέρνησης Παπανδρέου επιφέρουν το ακριβώς αντίθετο αποτελεσμα, αφήνοντας την εκτεθημένη σε ολοένα και περισσότερους Έλληνες.
http://anavaseis.blogspot.com/
ellinopsychos.blogspot.com

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΤΥΠΟΣ...

Διαβάστε τι είπε ο Τζόν Σουϊντον, πρώην αρχισυντάκτης των New York Times, στην αποχαιρετηστήρια δεξίωση που έγινε προς τιμήν του πρίν βγεί στη σύνταξη.Κάποιος απο τους παρευρισκόμενους έκανε πρόποση για τον ανεξάρτητο Τύπο.Ο Σουϊντο είπε:

«Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, σε αυτή τη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που να αποκαλείται ανεξάρτητος Τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν τολμούσατε να την εκφράσετε γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί. Πληρωνόμαστε αρκετά ώστε να κρατάμε την τίμια άποψή μας, έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε ικανοποιητικούς μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο….

Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει τη Πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο….
Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωής μας, οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες».
Πηγή « Η ανείποτη ιστορία της εργασίας», του Richard O. Bayer, εκδόσεις United Electrical, Radio & Machine Workers of America, NY 1979.
http://antipliroforisi.blogspot.com/2010/06/blog-post_7349.html
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΑ ΜΜΕ.

Φιλορθόδοξος Ένωσις "Κοσμάς Φλαμιάτος", Έμπρακτη συμπαράσταση στον π. Συμεών Βιλόφσκι και τον Επίσκοπό του Αρτέμιο Έμπρακτη συμπαράσταση στον π. Συμεών Βιλόφσκι και τον Επίσκοπό του Αρτέμιο

Έμπρακτη συμπαράσταση στον π. Συμεών Βιλόφσκυ και τον Επίσκοπό του Αρτ
http://aktines.blogspot.com/

Επιβάτης σε αεροπλάνο που πέφτει!

Προσκυνήτρια, Α.Π.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΑΥΜΑ

Ένα πραγματικό γεγονός που το διηγείται  επιβάτης σε αεροπλάνο που επέστρεφε από τους Αγίους Τόπους στις 29 Αυ­γούστου του 2003.

Ήταν χαράματα Παρασκευής, 29 Αυ­γούστου του 2003. Φεύγαμε με βαριά καρδιά από την Ιερουσαλήμ, με κατεύ­θυνση προς Τελ Αβίβ και από εκεί για Αθήνα.

Είχαμε περάσει υπέροχα. Την προηγούμενη, είχαμε γιορτάσει Πανηγυρικά την Κοίμηση της Παναγίας μας στον Τάφο Της, αφού στα Ιεροσόλυμα η Κοίμη­ση εορτάζεται 13 ημέρες μετά, στις 28 Αυγούστου.

Ζήσαμε μία πρωτόγνωρη, μοναδι­κή εμπειρία. Το πανηγύρι ήταν μεγα­λοπρεπές, πλούσιο, γενναιόδωρο προς πάντας. Αργά το απόγευμα ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας, το βράδυ λάβαμε μέ­ρος στην αγρυπνία στον Πανάγιο Τάφο και αμέσως μετά, γρήγορα στο πούλμαν που μας περίμενε ακριβώς έξω από την παλαιά Πόλη. O καιρός ήταν καλός. O ουρανός έναστρος και μέσα σε μία γλυ­κιά ησυχία απολαμβάναμε την Πόλη φωτισμένη. Είχαμε στυλώσει τα μάτια μας στα τείχη της, αγκαλιάζοντας νοερά όλα τα Πανάγια Προσκυνήματα, κλείνο­ντας τα ερμητικά μέσα στην καρδιά μας. Ένα σχεδόν αδιόρατο ελαφρύ χαμόγελο πρόδιδε την κούραση των ημερών, αλλά και την βαθιά ευγνωμοσύνη μας προς τον Θεό για όσα ζήσαμε. Η ευχαρίστηση μας ήταν τόση, που δεν κλονίστηκε κα­θόλου από την παρατεταμένη αναμονή, ούτε από τον εξαντλητικό έλεγχο των Ισραηλινών στο αεροδρόμιο.

Όταν επιτέλους επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο - εάν θυμάμαι καλά ήταν ένα δικινητήριο Airbus - πρόσεξα ότι τα φώτα του τρεμόπαιζαν συνεχώς και δεν σταθεροποιούνταν σε μία συγκεκριμέ­νη φωτεινότητα. Σκέφθηκα ότι κάποιο καλώδιο δεν κάνει καλή επαφή και βυ­θίστηκα στο κάθισμα μου. Όταν ξεκί­νησε η τροχοδρόμηση, τα πρόβλημα στα ηλεκτρικά έγινε πιο έντονο, ενώ παράλ­ληλα ακούγονταν και ο χαρακτηριστι­κός ήχος μικρών, πολλαπλών βραχυκυ­κλωμάτων. Δεν έδωσα σημασία· τα φώτα έσβησαν, απογειωθήκαμε και, όταν ξανά­ναψαν το πρόβλημα υφίστατο σε μικρό­τερο βαθμό. Καθόμουν με τη μητέρα μου στην αριστερή πλευρά του αεροσκάφους, μπροστά από το φτερό, ενώ φίλοι και γνωστοί κάθονταν σε κοντινές θέσεις.

Μετά από περίπου 20 λεπτά ακούσαμε έναν δυνατό θόρυβο και το αεροπλάνο άρχιζε να τρέμει και να κινείται δεξιά και αριστερά, σαν να «κοσκινίζει», όπως εύστοχα παρατήρησε κάποιος φίλος. O πιλότος είπε πρώτα στα εβραϊκά και με­τά στα αγγλικά να παραμείνουμε με τις ζώνες μας δεμένες, το ίδιο έκαναν αμέσως και οι αεροσυνοδοί Αρχικά δεν δώσαμε σημασία, ώσπου κοίταξα το φτερό και είδα την τουρμπίνα να φλέγεται και να εκσφενδονίζει κομμάτια από πυρωμένο σίδερο! Μετά από ένα καθησυχαστικό πρόλογο, την έδειξα στη μητέρα μου και στους γύρω φίλους. Όλοι μας είχαμε ταξιδέψει πολλές φορές με αεροπλάνο, αλλά ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε φλεγόμενο κινητήρα. Σφιχθήκαμε κάπως αλλά κρύψαμε επιμελώς την ανησυχία μας, σιωπώντας. Κάποιοι από εμάς όπως έμαθα αργότερα, λέγαμε νοερά την Ευχή. Μετά από αρκετά λεπτά έγινε νέα ανακοίνωση που μας πληροφορούσε για την απώλεια του αριστερού κινητήρα και ότι θα προσπαθήσουμε να φθάσουμε στα Ελευθέριος Βενιζέλος με τον άλλον.

Δεν πέρασαν άλλα είκοσι λεπτά όταν ακούστηκε ένας λιγότερος δυνα­τός θόρυβος από τη δεξιά πλευρά και νοιώσαμε όλοι τις ίδιες έντονες δονήσεις του αεροσκάφους, αναμεμιγμένες με αναταράξεις. Κάποιοι που κάθονταν μπροστά από το δεξί φτερό φώναξαν «πήρε φωτιά η τουρμπίνα»! Το μέχρι τότε ήπιο και, μάλλον ευχάριστο κλίμα, του θαλάμου αντικαταστάθηκε σύντομα από πανικό. Το αεροσκάφος έχανε διαρκώς και απότομα ύψος και ακουγόταν ένας θόρυβος σαν σφύριγμα, που μετά θυμήθηκα ότι τον άκουγα στις ταινίες, όταν έπεφταν οι βόμβες των αεροπλάνων. Οι αεροσυνοδοί, που μόλις είχαν ξεκίνησε να προσφέρουν αναψυκτικά, ασφάλισαν τρέχοντας τα καροτσάκια τους στις κατάλληλες θέσεις· κάθισαν γρήγορα κα προσδέθηκαν κρατώντας το κεφάλι τους κοντά στα γόνατα. Αρκετοί καρδιοπαθείς και ηλικιωμένοι έπαιρναν τα χάπια τους δύο-δύο. Μεταξύ συζύγων, γίνονται δημόσιες εξομολογήσεις για το πότε απάτησε ο ένας τον άλλον και με ποιόν και ζητούσαν συγχώρεση. Γιαγιάδες και παπούδες απεκάλυπταν στα παιδιά τους ότι τους αδίκησαν στη διαθήκη τους και ζητούσαν συγχώρεση και εκείνα την έδιναν, αλλά και τη ζητούσαν με τη σειρά τους για παλιές άπρεπες συμπεριφορές. Φίλοι ομολογούσαν ότι με αφορμή το τάδε περιστατικό είχαν πει ψέματα και συκοφαντήσει αλλήλους....

Όλα τα παραπάνω μαζί με τη συνεχή και απότομη απώλεια ύψους, τις ασυ­νήθιστες αναταράξεις και τη σιγή του πιλότου έκαναν βαριά την ατμόσφαιρα. Σαν να μην έφθανε αυτό, κάποιος από τήν παρέα φώναξε «είχε δίκιο ο τάδε», ενθυμούμενος τα λόγια ενός μοναχού, που του είχε πει, παρουσία τρίτων, πριν από λίγες ήμερες ότι η Ελλάδα θα θρηνή­σει μεγαλύτερο αριθμό νεκρών από ό,τι το Πάσχα - αναφερόμενος στο δυστύχη­μα λίγο πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα στα Τέμπη - μόνο που αυτή τη φορά θα είναι στη θάλασσα. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε σοβαρά...

Το αεροπλάνο άρχισε να παίρνει κλίση καταλάβαμε ότι προσπαθεί να στρίψει και σκέφθηκα ότι θα επιστρέφαμε στο Τελ Αβίβ η ότι θα πηγαίναμε στην Κύ­προ. Σε λίγο σηκώθηκε μία αεροσυνοδός και πήγε βιαστικά να ασφαλίσει κάποια αντικείμενα που έπεφταν. Τη σταμάτησα και τη ρώτησα τι ακριβώς συνέβαινε. Η πρώην χαμογελαστή και γλυκομίλητη κοπέλα είχε γίνει κατάχλωμη και είχε χά­σει τη φωνή της. Ο φόβος κυριαρχούσε στην έκφραση του προσώπου της, στα σφιγμένα δόντια και κορυφώνονχαν στα ματιά της.

Τη ρώτησα εάν είχαμε χάσει και τους δυο κινητήρες και απάντησε με νεύμα καταφατικά. «Και τώρα τι θα γίνει; Πώς θα το αντιμετωπίσουμε;», ξανα­ρώτησα. Έπαψε να με κοιτάζει στα μάτια, το βλέμμα της έγινε μακρινό, σαν να κοιτούσε το κενό, κινούσε το κεφάλι της δεξιά και αριστερά, ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα, σαν όλα να είχαν τελει­ώσει και έκανε να φύγει. Τη συγκράτη­σα έντονα από το χέρι φωνάζοντας «Πέφτουμε;» και εκείνη μου έγνεψε πολλές φορές καταφατικά, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη και έτρεξε να προσδεθεί πάλι στο κάθισμα της, κρατώντας σφιχτά το κεφάλι στα γόνατα. Πήραμε όλοι βα­θιά ανάσα και προσπαθούσαμε όσο το δυ­νατόν ψύχραιμα να συνειδητοποιήσουμε τα συμβαίνοντα.

Το πέπλο της μελαγχολίας έσκισε η δυνατή φωνή ενός ρασοφόρου: «Μην φοβάστε, αδελφοί μου, ας προσευχηθούμε, δεν θα αφήσει ο Θεός!». Οι ιερείς έβαλαν πετραχήλι και άρχισαν να διαβάζουν, κά­ποιοι λαϊκοί έλεγαν νοερά την Ευχή και οι υπόλοιποι χωρίστηκαν σε δυο ομάδες - τη δεξιά και την αριστερή πτέρυγα του θαλάμου των επιβατών - και άρχισαν δειλά να ψάλουν οι μεν την Παράκλη­ση της Παναγίας, οι δε τους Χαιρετι­σμούς. Αναθέσαμε την ελπίδα μας στον Θεό και αισθανθήκαμε πολύ καλύτερα ξελαφρώσαμε.

Οι αλλόθρησκοι επιβάτες, υπερβολικά φοβισμένοι σε σύγκριση μ' εμάς, νόμι­ζαν ότι τραγουδούσαμε και μας κοίταζαν σαν να ήμασταν τρελοί. Η παρήγορη όμως αυτή ψυχική ανάταση διεκόπη λί­γο αργότερα, όταν έκανε ανακοίνωση με τρεμάμενη φωνή ο πιλότος: «όπως ήδη καταλάβατε, πριν από λίγη ώρα χάσαμε και το δεύτερο κινητήρα ανεφλέγη. Ρί­ξαμε τα καύσιμα και θα προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε στο Μπεν Κουριόν (το αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ), αλλά...» του ήρθε ένας κόμπος στον λαιμό και στα­μάτησε απότομα. Προς στιγμήν πάγωσε το αίμα μας. Όπως και να το κάνουμε, αλλιώς είναι να υποθέτεις βάσιμα πώς οδεύεις σε κάτι δυσάρεστο και αλλιώς είναι να σου το επιβεβαιώνουν επισήμως! Μετά τις πρώτες αμήχανες στιγμές, συνε­χίσαμε όλοι μαζί να προσευχόμαστε από το σημείο που είχαμε σταματήσει, άλλοι την Ευχή, άλλοι την Παράκληση, άλλοι τους Χαιρετισμούς. Μού έκανε εντύπωση ότι προσεύχονταν θερμά και όσοι έδειχναν στο παρελθόν να μην πιστεύουν...

Προσπάθησα να φερθώ ψύχραιμα σε σημείο που κατηγορήθηκα για αναισθησία. Εξήγησα ήρεμα, με την ελπίδα να δώσω κουράγιο και σε κάποιους που έκλαιγαν: «Κάποτε όλοι θα πεθάνουμε αυτό δεν αλλάζει. Τι μας μένει τότε; Το πόσα χρό­νια θα ζήσουμε και το πώς θα τα ζήσου­με. Όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε πολλά χρόνια, εάν όμως ο Θεός αποφάσισε να πεθάνουμε σήμερα, ούτε αυτό αλλάζει· έξαλλου, δεν υπάρχει κάτι που να μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως για να σωθούμε και δεν το κάνουμε. Άρα, εάν πάρουμε ως δεδομένο ότι σήμερα θα κληθούμε σε απολογία, τι πρέπει να μας ενδιαφέρει; Το σε ποιά κατάσταση βρίσκε­ται η ψυχή μας. Τώρα θα μού πείτε: «είμαι σε άσχημη κατάσταση, αλλά, εάν είχα και άλλα χρόνια, θα μετανοούσα!» Αυτή όμως η φιλοσοφική σκέψη δεν είναι της παρούσης, είναι μάλλον ένας ευσεβής πό­θος, γιατί είπαμε ότι παίρνουμε ως δεδομένο ότι παραδίδουμε σήμερα. Άρα τι μάς μένει να κάνουμε; Να προσευχηθούμε ειλικρινά και να ζητήσουμε με θερμή συγχώρεση των αμαρτιών μας. Όμως πρέπει να έχουμε την ελπίδα μας στο έλεος του Θεού, γιατί:

ο Θεός από την άπειρη αγάπη Του για εμάς, δεν θα επέτρεπε ποτέ να γίνει κάτι προς ζημία της ψυχής μας, δηλαδή, εάν μάς πάρει σήμερα, αυτό θα πει ότι θα μας πάρει στην καλύτερη στιγμή μας.

Οι περισσότεροι από εμάς εξομολογηθήκαμε και κοινωνήσαμε μόλις χθες στη εορτή της Παναγίας, άρα είμαστε κατά το δυνατόν έτοιμοι^. σκεφθείτε να φεύγαμε εντελώς απροετοίμαστοι; Όσοι ήρθαμε εδώ, δεν ήρθαμε για τουρισμό αλλά για προσκύνημα· λέτε ο Κύριος και η Παναγία, που ήρθαμε στην εορτή Της, να μάς αφήσουν έτσι;

Οι αναταράξεις συνεχίζονταν πάλι έντονες. Ήμασταν χαμηλά, άρχισαν να διακρίνονται τα νησιά με τα χαρακτηριστικά τους και μακριά η στεριά. Ξαφνικά σηκώθηκε όρθιος ο ίδιος ρασοφόρος, που καθόταν μπροστά δεξιά και μάς είχε παροτρύνει να προσευχηθούμε - δεν γνωρίζω εάν ήταν μοναχός η Ιερομόναχος (θυμάμαι μόνο την ψηλόλιγνη μορφή του το ιλαρό του προσώπου και τη μακριά του γενειάδα) και είπε με δυνατή και γεμάτι σιγουριά φωνή και δακρυσμένα μάτια «Παιδιά μου, σάς παρακαλώ, πιστέψτε με βλέπω την Παναγία μας μπροστά μου θεόρατη και κρατάει το αεροπλάνο από την κοιλιά- θα σωθούμε, θα σωθούμε!» και ξεσπώντας σε δάκρυα: «ας προσευχηθούμε να την ευχαριστήσουμε».

Όλοι οι επιβάτες πήραμε κουράγιο και αρχίσαμε να ψέλνουμε, δυνατά αυτή τι φορά, χαρμόσυνα την Παράκληση. Μέχρι και οι αεροσυνοδοί κατάλαβαν από τι γλώσσα του σώματος ότι κάτι ευχάριστο συμβαίνει και αναθάρρεψαν κοιτώντας απορημένες.

Σε λίγη ώρα φάνηκαν καθαρά τα κτήρια του Τελ Αβίβ- ήμασταν ήδη πολύ χαμηλά. Έμεναν λίγες μόλις στιγμές... Άρχισαν να μπαίνουν λογισμοί αμφιβολίας στο μυ­αλό μου: «Άραγε η πρόσκρουση θα γίνει στη στεριά η θα πέσουμε στη θάλασσα;», μα προσπαθούσα να τους διώξω με την προσευχή: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία. Γεννηθήτω το θέλημα Σου. Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ήμας.»

Σε λίγο φάνηκε το αεροδρόμιο. Ο διά­δρομος ήταν στρωμένος με αφρό και κα­τά μήκος του ήταν παρατεταγμένα πολλά νοσοκομειακά. Άλλο αεροπλάνο δεν φαι­νόταν, προφανώς μάς είχαν δώσει προ­τεραιότητα. Μας φάνηκε ότι κατεβαίνα­με με μεγάλη ταχύτητα σε σχέση με τις άλλες φορές, μάς χώριζαν λίγα μόλις μέ­τρα από το έδαφος. Όταν έγινε η επαφή, το αεροπλάνο σταμάτησε κατά θαυμαστό τρόπο σε μόλις 50 μέτρα, χωρίς κανένας μας να κινηθεί από τη θέση του, έστω και κατ' ελάχιστον. Τουρμπίνες δεν είχε, για να τις θέσει σε ανάστροφη λειτουρ­γία, ώστε να φρενάρει, και το φρένο στις ρόδες θα έπρεπε να είναι πολύ απότομο - πράγμα πολύ επικίνδυνο - για να στα­ματήσουμε μόλις σε 50 μέτρα, και ακόμα και τότε θα έπρεπε λόγω αδράνειας να πεταχτούμε όλοι προς τα μπροστά! (Εδώ φρενάρει κανείς λίγο με το αυτοκίνητο και με μικρές ταχύτητες και το σώμα του πηγαίνει μπροστά). Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν έγινε. Το αεροπλάνο δεν σταμάτησε σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, αλλά σαν να εναποτέθηκε μα­λακά στο έδαφος!

Όλοι αρχίσαμε, γεμάτοι ανακούφιση,τα ευχαριστήρια: «Δόξα Σοι Κύριε», «Σε ευχαριστώ Παναγία μου», «Ας είναι ευλογημένο το Όνομα Σου, Κύριε».

Μόνο τις αεροσυνοδούς είχε πιάσει νευ­ρική κρίση. Για τουλάχιστον πέντε λεπτά η μία άνοιγε ένα γιαούρτι, έτρωγε μία κουταλιά, το πέταγε και έπαιρνε άλλο, η άλλη ανοιγόκλεινε συνεχώς κάποια μεταλλικά συρτάρια, η άλλη έτρεμε και χτυπούσαν τα δόντια της.

Μετά από λίγο αποβιβαστήκαμε και συνοδεία αστυνομικών, ιατρών και νο­σοκόμων πήγαμε σε ένα σαλόνι, όπου κάποιους προσπαθούσαν να τους συνε­φέρουν και στους υπόλοιπους πρόσφε­ραν ένα αναψυκτικό. Από την ένταση είχε στεγνώσει το στόμα μας, αλλά ποιος νοιαζόταν;

Ήμασταν ζωντανοί μόνο αυτό μετρούσε! Σε λίγο ήρθε άλλο αεροσκάφος να μάς πάει στην Αθήνα, όπου και φθάσα­με ασφαλώς. Βέβαια μάς περίμεναν δημο­σιογράφοι και κάμερες. Ένας φίλος μου τηλεφώνησε με αγωνία να δει εάν είμαι καλά, γιατί είδε ένα trailer στις πρωινές ειδήσεις μεγάλου καναλιού για την πτή­ση μας, αλλά μετά το θέμα αποσιωπήθηκε επιμελώς.

Από εκείνη τη στιγμή, όλοι μας χάσαμε το ενδιαφέρον μας για τις λεπτομέρειες. Δεν φώναζε κανείς, δεν διαμαρτύρονταν για την καθυστέρηση, για τις βαλίτσες, για τις δημοσίως εξομολογηθείσες βα­ριές αμαρτίες, για τίποτα. Βαδίζαμε στη γη, αλλά το μυαλό και η καρδιά μας ήταν γεμάτα ευγνωμοσύνη, κατά τη δύναμη του καθενός προσκολλημένα σε Εκείνον που μάς επιβεβαίωσε τόσο περίτρανα και πάλι την αγάπη Του. Ξέραμε ότι ζούσαμε μέσα στην πρόνοια του Θεού και αισθανόμασταν απέραντη χαρά και ανεκλάλητη ευγνωμοσύνη γι αυτό.

Και οι επόμενες ήμερες πέρασαν έτσι. Έβλεπα καθετί ως δημιούργημα του Θεού, το αγαπούσα και το θαύμαζα. Είχα πάψει να θυμώνω και να αναλώνομαι σε δευτερεύοντα πράγματα. Προσπαθούσα να ανταποκριθώ στην Αγάπη του Θεού με επιεική συμπεριφορά, μην κρίνοντας και, οπού μπορούσα, βοηθώντας τους άλλους. Δυστυχώς, μετά από μία περί­που εβδομάδα, ξαναμπήκα στή ρουτίνα τής καθημερινότητας. Ντρέπομαι που το αναφέρω, αλλά δεν κατάφερα να συγκρατήσω μέσα μου εκείνη την πρωτόγνωρη ειρήνη, την προσευχή, την ευγνωμοσύνη, την αγάπη.

Αυτά το πέρα για πέρα πραγματικό γε­γονός, με έκανε να βλέπω τα πράγματα λίγο διαφορετικά, να προσπαθώ να βγω από το καβούκι του εγωκεντρισμού μου και της παράλογης λογικής μας, που τα βάζει όλα σε κουτάκια και θέλει να τα εξηγεί με νόμους και κανόνες. Ο φόβος του τέλους επιχαχύνει τη συνειδητοποίηση των λαθών, ωθεί σε συναίσθηση...

Η ευγνωμοσύνη που νοιώθει κανείς την άπειρη αγάπη Του Θεού μαλακώνει την καρδιά του, τόν λιώνει, τόν κάνει να αγαπάει διά του Θεού τους αδελφούς του και τηνν κτίση και παράλληλα φοβάται μήπως με κάποια πράξη του λυπήσει τον Θεό και χάσει αυτό που αρχίζει  να γεύεται η καρδιά του και σκιρτά, αυτό που φτιάχτηκε να αναζητά η ψυχή του την διά της αγάπης δωρεάν παρεχόμενης ένωσης της με τόν Θεό.

 (Αποφάσισα να γράψω αυτή τη μοναδική για μενα εμπειρία κατά παράκληση ενός αγαπητού αδελφού «προς δόξαν Θεού» και πνευματική τόνωση των αδελφών. Παρακαλώ, συγχωρέστε τον προσωπικό τόνο της διήγησης, αλλά ήθελα να αποδώσω τα γεγονότα και τα συναισθήματα ακριβώς, όπως τα ζήσαμε. Ευχαριστώ για την κατανόηση σας.)

Πηγή: ΕΡΩ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ
ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 1
 http://www.impantokratoros.gr/aeroplano-peftei.el.aspx

ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

 

Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης  (5 Ιουλίου)

 Η υψηλότερη κορυφή του Άγιου Όρους είναι η κορυφή του Άθωνα. Έτσι όλη η χερσόνησος αυτή ονομάζεται και χερσόνησος του Άθωνα. Είναι όλη γεμάτη από μοναστήρια και σκήτες. Είναι αφιερωμένη στο Θεό και μάλιστα στην Υπεραγία Θεοτόκο γι’ αυτό και τη λένε και περιβόλι της Παναγίας. Σύμφωνα με μια παράδοση, το χώρο αυτό τον διάλεξε η ίδια η Θεοτόκος Μαρία. Ο μοναχισμός του Αγίου Όρους είναι πολύ παλαιός. Είναι το αποστάλαγμα των δύο αρχαίων μοναχισμών της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης. Στο Άγιο Όρος και μάλιστα στον Άθωνα ασκήτεψαν πολλοί και μεγάλοι ασκητές όπως είναι ο άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης και άλλοι.

Ανάμεσα στους πολλούς και μεγάλους αγιορείτες πατέρες διακρίνεται ο άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, όπου την ιερή μνήμη του σήμερα γιορτάζουμε. Λέγεται Αθωνίτης διότι ασκήτεψε στον Άθωνα. Πατρίδα του είναι η Τραπεζούντα. Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς και πιστούς. Γρήγορα όμως πέθανε και ο πατέρας και η μάνα του κι έμεινε ορφανός. Τον ανέλαβε κάποια φίλη της μάνας του, η οποία και τον μεγάλωσε με μεγάλη θεοσέβεια. Από μικρός διακρίνονταν για την αγάπη που είχε για το μοναχισμό και τα γράμματα και όλα έδειχναν πως ο Θεός τον προόριζε για μεγάλο άνθρωπο.

Όταν μεγάλωσε, πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσει. Εκεί διακρίθηκε για το χριστιανικό του ήθος και την φιλομάθειά του, ώστε να τον προτείνουν για Σχολάρχη της Σχολής.

Στην Κωνσταντινούπολη ο άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης ενώ σπούδαζε, γνώρισε τον ηγούμενο Μιχαήλ Μαλεΐνο του όρους Κυμινά της Βιθυνίας. Ο ηγούμενος Μιχαήλ ήταν θείος του μετέπειτα αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. Ο νεαρός τότε Αβραάμιος, διότι έτσι ήταν το κοσμικό όνομα του αγίου Αθανασίου, πήγε και γνωρίστηκε με τον άγιο ηγούμενο και του εξομολογήθηκε ότι θέλει να γίνει μοναχός. Ο ηγούμενος Μιχαήλ του έδωσε κάποιες συμβουλές και τον άφησε μόνο του να αποφασίσει. Και πραγματικά ο νεαρός και περίλαμπρος Αβραάμιος άφησε σε λίγο τη πρωτεύουσα και όλο το κοσμικό του μέλλον και πήγε στο όρος Κυμι­νά της Βιθυνίας όπου και έγινε μοναχός από τον Μιχαήλ Μαλεΐνο και έλαβε το όνομα Αθανάσιος.

Δεν πέρασε πολύς χρόνος και ο νέος μοναχός Αθανάσιος διακρίθηκε για τις μοναχικές του αρετές, ώστε ο γέροντάς του ο Μιχαήλ Μαλεΐνος να στέλνει τους ανθρώπους που είχαν λογισμούς να συμβουλευτούν τον όσιο Αθανάσιο. Τότε πήγε και ο ανεψιός του ηγούμενου, ο στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς και μετέπειτα αυτοκράτορας, για να συμβουλευθεί το θείο του για πνευματικά πράγματα. Ο ηγούμενος τον παρέπεμψε στον άγιο Αθανάσιο. Έτσι από τότε ο άγιος Αθανάσιος και ο Νικηφόρος Φωκάς δέθηκαν με το δεσμό της φιλίας και της χριστιανικής αγάπης, μάλιστα δε ο στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς του εξομολογήθηκε πως θέλει να γίνει μοναχός και να μονάσουν μαζί, και ο άγιος του είπε· «αυτό άφησε το στο Θεό».

Ο Θεός όμως τον προόριζε για αλλού. Έτσι μια μέρα που είδε από τη Λήμνο τον Άθωνα τόσο του άρεσε, που από τότε άρχισε να σκέπτεται να πάει να ασκητέψει εκεί. Δεν πέρασε πολύς χρόνος και ο άγιος Αθανάσιος άφησε το όρος Κυμινά της Βιθυνίας και πήγε στο Άγιον Όρος για μεγαλύτερη ησυχία. Πήγε και έκανε υπακοή σε έναν αγράμματο γέροντα. Στην αρχή ήταν άγνωστος σ’ όλους. Ύστερα όμως από αναζήτηση του Νικηφόρου Φωκά, αφού βρέθηκε, έγινε γνωστός σ’ όλους. Έτσι αφού συναντήθηκε και πάλι με το φίλο του τον Νικηφόρο Φωκά, και αφού ο δεύτερος του υποσχέθηκε και πάλι ότι θέλει να γίνει μοναχός άρχισε να κτίζει με χρήματα του αυτοκράτορα το μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας, το έτος 963.

Ο Νικηφόρος Φωκάς δεν μπόρεσε να εκπληρώσει την υπόσχεση του, διότι δολοφονήθηκε. Στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης ανέβηκε ο Ιωάννης Τσιμισκής. Ο άγιος Αθανάσιος κατόρθωσε να πάρει χρήματα και από το νέο αυτοκράτορα και να συνεχίσει το χτίσιμο της Μεγίστης Λαύρας. Κυρίως όμως στην αποπεράτωση του πρώτου μοναστηριού του Αγίου Όρους βοήθησε τον άγιο Αθανάσιο η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία πολλές φορές παρουσιάσθηκε στον Όσιο και τον ενίσχυσε με χρήματα. Και ο ίδιος έβαλε μεγάλη προσωπική εργασία. Ήταν άνθρωπος γεροδεμένος και βοηθούσε πολύ στη μεταφορά των υλικών. Έδωσε πραγματικά τη ζωή του για την Μεγίστη Λαύρα. Πέθανε, πέφτοντας κάτω από τη σκαλωσιά του τρούλου ενώ βοηθούσε τους μαστόρους. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν· «Δόξα σοι ο Θεός». Αμήν.

(Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού(+), Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, «Εικόνες έμψυχοι»)

http://vatopaidi.wordpress.com/2010/07/05

Ο Ροκφέλερ αποκάλυψε την απάτη της 9/11 στον Ααρών Ρούσο. Τσιπ, τεχνητή τρομοκρατία, κινημα «ἀπελευθέρωσης» γυναικών, παγκόσμια κυβέρνηση: τά μέσα γιά τήν παγκόσμια ὑποδούλωση.

Αυτό το επιλεγμένο 10λεπτο βίντεο είναι η συνέντευξη του Ααρών Ρούσο που έδωσε στον Άλεξ Τζόουνς. Ο Ααρών Ρούσο είναι παραγωγός των ταινιών Trading Places και America: Freedom to Fascism. Σε αυτή τη συνέντευξη, ο Ααρών αποκαλύπτει τρομακτικές πληροφορίες για την 9/11, τη CFR, τη παγκόσμια ελίτ και τη Νέα Παγκόσμια Τάξη.

5 Ιουλίου Συναξαριστής Αθανάσιου Αθωνίτου, Λαμπαδού Οσίου, Στέφανου Μητροπολίτου, Κυπριανού Νέου Οσιομάρτυρα, Εύρεσις Λεψάνων Οσίου Σεργίου,Αθανασίου Αθωνίτου, Λαμπαδού Οσίου, Στεφάνου Μητροπολίτου, Κυπριανού Νέου Οσιομάρτρα,Εύρεσις Λειψάνων Οσίου Στεργίου, Modwena, Palladius, Μνήμη εγκαινιών ναού Αγίου Ιουλιανού.

Ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης
 
Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα, προέρχονταν ἀπὸ πολὺ εὐσεβῆ καὶ εὔπορη οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά του, τοῦ προσέφερε ὅλα τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια γιὰ τὶς σπουδές του, τὶς ὁποῖες τὶς ὁλοκλήρωσε στὴν Κωνσταντινούπολη.
Ἐκεῖ τοῦ γεννήθηκε μέσα στὴν ψυχή του ἡ ἐπιθυμία νὰ γίνει μοναχὸς καὶ νὰ φθάσει στὰ ἄκρα τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. Γὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο, πῆγε στὸ ὅρος Κυμινᾶς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου βρισκόταν ἕνα μοναστῆρι τοῦ ὁποίου ἡγούμενος ἦταν ὁ Μιχαήλ, ὁ ἐπονομαζόμενος Μαλεῖνος. Ἔτσι ἀνάμεσα στοὺς μοναχούς, συγκαταριθμήθηκε καὶ ὁ Ἀθανάσιος.
Στὸ λίγο χρονικὸ διάστημα ποὺ ἦταν στὸ Μοναστῆρι, διακρίθηκε γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ γιὰ τὴν ἀσκητική του ζωή.
Ἐπειδὴ ὅμως ἔφθασε σὲ ὕψιστα σημεῖα ἀρετῆς καὶ τὸν τιμοῦσαν ὅλοι, ἀποφάσισε νὰ φύγει καὶ πῆγε στὸν Ἄθωνα κοντὰ σὲ ἕνα γέρο ἀσκητὴ ὑπακούοντας σὲ αὐτὸν μὲ μεγάλη ταπεινοφροσύνη.
Ἐν συνεχείᾳ μετὰ ἀπὸ Θεία ἀποκάλυψη, ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πῆγε στὰ ἐνδότερά του Ἁγίου Ὄρους. Ἐκεῖ μετὰ ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις τοῦ αὐτοκράτορα Νικηφόρου Φωκᾶ, μὲ τὸν ὁποῖο γνωρίζονταν, ἔχτισε ἕναν ναὸ πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας. Ἐπίσης ἔφτιαξε πολλὰ κελιὰ γιὰ τοὺς μοναχούς. Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ πολλοὺς κόπους καὶ θυσίες, δημιούργησε τὴν ἱερὰ Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀρχαιότερη μονὴ στὸ Ὄρος καὶ τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου.
Στὴν συνέχεια ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον καὶ μάλιστα κατὰ τρόπο μαρτυρικό. Συγκεκριμένα ὑπῆρχε ἀνάγκη νὰ μετασκευαστεῖ ἡ ὀροφὴ τοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς. Ὁ Ὅσιος, ἂν καὶ σὲ μεγάλη ἡλικία, ἀνέβηκε καὶ αὐτὸς μαζὶ μὲ ἄλλους ἀδελφούς της μονῆς γιὰ νὰ κάνουν τὸ ἔργο. Ἡ ὀροφὴ ὅμως κατέρρευσε καὶ καταπλάκωσε τὸν Ὅσιο μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ἀδελφούς.


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ'. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν ἐν σαρκὶ ζωήν σου κατεπλάγησαν, Ἀγγέλων τάγματα, πῶς μετὰ σώματος, πρὸς ἀοράτους συμπλοκάς, ἐχώρησας ἀοίδιμε, καὶ κατετραυμάτισας τῶν δαιμόνων τὰς φάλαγγας· ὅθεν Ἀθανάσιε, ὁ Χριστός σε ἠμείψατο πλουσίαις δωρεαῖς. Διὸ Πάτερ πρέσβευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὸν ὑπέρλαμπρον λύχνον τὸν ἐν Ἄθῳ ἐκλάψαντα, τῆς ἀθανασίας τῇ αἴγλῃ διὰ βίου λαμπρότητος, τῆς πράξεως τὸν ὅρον τὸν σαφῆ, τὴν στήλην τῶν λαμπρῶν θεωριῶν, Ἀθανάσιον ὑμνήσωμεν, τὸν κλεινόν, ἀπὸ ψυχῆς καραυγάζοντες· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ φωταυγοῦντι διὰ σοῦ, τοῦ Ὄρους τὰ συστήματα.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Χριστοῦ τὸ ζυγόν, λαβὼν Ἀθανάσιε, καὶ σοῦ τὸν σταυρόν, ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, μιμητὴς πανάριστος, τῶν αὐτοῦ παθημάτων γέγονας, κοινωνός τε τῆς δόξης αὐτοῦ, τῆς θείας μετέχων καὶ ἀλήκτου τρυφῆς.

Ἔτερον κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ'. Τὴ ὑπερμάχω.
Ὡς τῶν Ὁσίων κοινωνὸν καὶ τύπον ἄριστον
Καὶ τῶν ἐν Ἄθῳ ὁδηγὸν καὶ προεξάρχοντα
Άνυμνοῦμέν σε οἱ δοῦλοί σου, θεοφόρε.
Ἀλλ’ ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς τὸν Κύριον
Ἐκ ποικίλων συμφορῶν ἡμᾶς ἀπάλλαξον
Τοὺς βοῶντάς σοι· Χαίροις Πάτερ Ἀθανάσιε.

Μεγαλυνάριον.
Τὸν τῆς ἡσυχίας θεῖον πυρσόν, καὶ τῶν ἐν τῷ Ἄθῳ, Μοναζόντων καθηγητήν, τὸν τὰς πανουργίας, ἐχθροῦ νενικηκότα, ὑμνήσωμεν συμφώνως, νῦν Ἀθανάσιον.





Ο Όσιος Λαμπαδός

Ἡ καταπληκτική του τόλμη, ἔκανε πολλοὺς νὰ τὸν νομίζουν γιὰ τρελό, ἀλλὰ αὐτός, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο κατάφερε νὰ πάρει τὸ στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.
Ὁ Ἱερομάρτυρας Κυπριανὸς γεννήθηκε ἀπὸ χριστιανοὺς γονεῖς, στὸ χωριὸ Κλητζὸς τῶν Ἀγράφων. Ἀνατράφηκε μὲ χριστιανοπρέπεια, ἔγινε μοναχὸς καὶ ἀξιώθηκε τοῦ χαρίσματος τῆς ἱεροσύνης. Πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου διέπρεψε στὶς ἀρετὲς καὶ ἔγινε ὑπόδειγμα μεταξὺ τῶν πατέρων.
Ἡ καρδιὰ ὅμως τοῦ Κυπριανοῦ, φλεγόταν ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ μαρτυρίου, ἔτσι πῆγε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ κήρυξε μὲ καταπληκτικὴ τόλμη μπροστὰ στὸν κριτὴ τὸν Χριστό. Προέτρεψε μάλιστα καὶ τοὺς ἐντὸς τοῦ κριτηρίου, καὶ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν κριτή, νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Μωάμεθ καὶ ν’ ἀκολουθήσουν «Ἰησοῦν Ἐσταυρωμένον». Τὸν πέρασαν γιὰ τρελὸ καὶ τὸν ἔβγαλαν μὲ τὶς κλωτσιὲς ἔξω ἀπὸ τὸ κριτήριο.
Ἀλλὰ ὁ διακαὴς πόθος τοῦ μαρτυρίου, ἔκανε τὸν Κυπριανὸ νὰ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ, αὐθόρμητα μπῆκε στὸ παλάτι καὶ κήρυξε μὲ τὸ ἴδιο θάρρος τὸν Χριστὸ μπροστὰ στὸν Βεζίρη. Ὁ ἄρχοντας μὲ διάφορες κολακεῖες προσπάθησε νὰ τὸν παρασύρει στὸν μουσουλμανισμό, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀπέτυχε τὸν παρέδωσε στὸν Μουφτή. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ὁ Κυπριανὸς ὁμολόγησε τὴν ἀγάπη του στὸν Χριστὸ καὶ ἤλεγξε τὸν μουσουλμανισμό. Μὲ χαρὰ δέχτηκε τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση.
Ἔτσι στὶς 5 Ἰουλίου 1679, ἡμέρα Σάββατο, τὸν ἀποκεφάλισαν στὸ Φανάρι.
Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Ἰωάννης Καρυοφύλλης.





Η εύρεσις των τιμίων Λειψάνων του Οσίου και Θεοφόρου πατρος ημών Σεργίου Ηγουμένου Ραδονεξίας, του Θαυματουργου (Ρώσος)

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.












Μνήμη εγκαινίων ναού Αγίου Ιουλιανού, πλησίον του Φόρου

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.





Η Αγία Modwena (Ιρλανδή)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτῆς τῆς Ἁγίας της ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρετανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθήναι 1985.




Ο Άγιος Palladius (Σκωτσέζος)

Ὁ Ὅσιος αὐτός, καὶ ὅταν ἀκόμα ἦταν μέσα στὸν κόσμο, ἔλαμπε ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς ἀρετές. Διακρινόταν γιὰ τὴ σωφροσύνη του, τὴ χρηστότητά του, τὴ χαλιναγώγηση τῆς γλώσσας του, τὴν ὑπομονή του, τὴ μακροθυμία του, τὴν πραότητά του, τὴ μεγάλη ἀγάπη τοῦ πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς πάσχοντες.
Ἀργότερα ἀσκήτεψε, καὶ ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς ἀσκητὲς ἐκείνους, ποὺ μὲ τὴν ἅγια ζωή τους καὶ τὴν ὑπόληψη τῆς ἀρετῆς τους, γίνονται ὠφελιμότατοι καὶ στὸν κόσμο. Πολλοὶ ποὺ ἔρχονταν στὸ ἀσκητήριό του, ὁ ὅσιος τοὺς ὁδηγοῦσε στὰ κατάλληλα πνευματικὰ βάλσαμα καὶ αὐτοὶ ἐπανεύρισκαν τὴν ἠθική τους ὑγεία, ποὺ τὰ πάθη καὶ οἱ ἡδονὲς τῆς σάρκας εἶχαν κατασκάψει.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς βίον ἰσάγγελον, ἀπὸ παιδὸς ἐσχηκώς, λαμπάσι τῶν ἔργων σου, λαμπαδουχίαν ἠθῶν, ἐκφαίνεις τοῖς πέρασι· σὺ γὰρ τῆς ἀπαθείας, τὴν αὐγὴν κεκτημένος, λύεις παθῶν τὴν νύκτα, Λαμπαδὲ θεοφόρε, τοῖς πόθῳ προσιοῦσι, Πάτερ τῇ πρεσβείᾳ σου.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς λαμπὰς ἀνέλαμψας ἐν τῇ ἀσκήσει, Λαμπαδὲ μακάριε, λαμπαδουχῶν διὰ παντός, τοὺς ἐν αἰνέσει βοῶντάς σοι· χαίροις Ὁσίων, ἀγλάϊσμα ἔνθεον.

Μεγαλυνάριον.
Λάμπων ἐν τῷ κόσμῳ δι’ ἀρετῶν, λύεις ψυχοφθόρων, νοσημάτων τὸν σκοτασμόν, καὶ ὡς λαμπαδοῦχος, τῆς ἄνω φωταυγείας, ὦ Λαμπαδὲ ἰθύνεις, πρὸς βίον κρείττονα.





ΟΆγιος Στέφανος Μητροπολίτής Ρηγίου της Καλαβρίας και Μνήμη εγκαινίων ναού του Μάρτυρα αυτού στην πόλη αυτή

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸν Συναξαριστὴ Delehaye (Synaxaria Selecta σελ. 800, 52 καὶ 804, 37).
Τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου μάρτυρος Στεφάνου, τοῦ εἰς τὸ Ρήγιον Καλαβρίας. Κατὰ τὸν Κώδικα 53 τῆς Μονῆς Βλατέων τὴν μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ αὐτοῦ, γιόρταζαν τὴν 6η Ἰουλίου.


Ο Άγιος Κυπριανός ο νέος Οσιομάρτυρας

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου της ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρετανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθήναι 1985.
http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/5.html
Μέγας Συναξαριστής

Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής. «Ἀγώνας γιά τή σωτηρία τοῦ πλησίον» Μέρος Α΄

Στάρετς Σάββας  Ο Παρηγορητής»  - Διδαχές τοῦ στάρες Σάββα

Μετάφραση ἀπό τήν ρωσική γλῶσσα  π.Ιωάννου Φωτοπούλου  
Ἀποσπάσματα ἀπό τό ἡμερολόγιό του (σελ. 94 -102 )

Ἀγώνας γιά τή σωτηρία τοῦ πλησίον

Καθένας μας γνωρίζει πόσο δύσκολο εἶναι νά βαδίσουμε τήν ὁδό τῆς σωτηρίας χωρίς καθοδήγηση, χωρίς ἔμπειρο πνευματικό ὁδηγό. «Ὅποιος βαδίζει αὐθαίρετα, ἰδιαίτερα τή μοναχική ὁδό, χωρίς τό νοῦ τοῦ Εὐαγγελίου, χωρίς οἱαδήποτε συμβουλή, λέγει ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής, τότε συνέχεια θά σκοντάφτει».
Γι’ αὐτό ὁ Κύριος σάν φιλότεκνος πατέρας ἔστειλε σέ μᾶς τούς ἁμαρτωλούς τέτοιους πνευματικούς ὁδηγούς στό πρόσωπο τῶν στάρετς.
Ἄν καί τούς τελευταίους καιρούς λιγόστευσαν οἱ καλοί πνευματικοί διδάσκαλοι, ὄμως ὐπάρχουν καί θά ὑπάρχουν μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, γιατί ὁ Κύριος φροντίζει γιά τή σωτηρία μας καί σ’ ὅλους τούς καιρούς καί σ’ ὅλους τούς τόπους ἀνάβει τούς λύχνους Του.  Κι ὁ χριστιανός, ὁ ὁποῖος διά τῆς προσευχῆς ἀναζητεῖ πνευματικό πατέρα, πάντοτε τόν βρίσκει.  Ὁ Μ.Βασίλειος λέγει: «Ἄν κάποιος μέ θέρμη ἀναζητεῖ καλό διδάσκαλο, ὅπωσδήποτε θά τόν βρεῖ».
Ἀλλά καί ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Ν. Θεολόγος διδάσκει: «Διά τῶν προσευχῶν καί τῶν δακρύων ἱκέτευσε τόν Θεό νά σοῦ φανερώσει τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος θά ἐπεμεληθεῖ τή σωτηρία σου» καί πιό κάτω λέγει: «Καλύτερα νά ὀνομάζεσαι μαθητής μαθητοῦ, παρά νά ζεῖς ἰδιόρρυθμα καί νά συλλέγεις τούς ἄχρηστους καρπούς τοῦ ἰδίου θελήματος».
Ἄν κάποιος, παρά τήν ἐγκάρδια ἀναζήτηση, δέν μπορεῖ νά βρεῖ πνευματικό ὁδηγό, σ’ αὐτήν τήν περίπτωση πρέπει νά ἐνεργήσει σύμφωνα μέ τή συμβουλή τοῦ στάρετς Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, ὁ ὁποῖος σέ ἐπιστολή στόν ἱερέα Δημήτριο προτείνει νά χρησιμοποιήσει τή διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων στή θέση τῆς καθοδηγήσεως τοῦ πνευματικοῦ πατέρα. Ὅμως ἡ ὁδός τῆς καθοδηγήσεως ἀπό πνευματικό πατέρα καθ΄ὄλη τή διάρκεια τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας ἀναγνωρίζεται ἀπ΄ὅλους

τούς μεγάλους ἐρημίτες τούς πατέρες καί διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἡ πιό ἐλπιδοφόρος καί
κατάλληλη ὁδός.
Πράγματι, οἱ ἄνθρωποι στόν κόσμο, ἀλλά περισσότερο οἱ μοναχοί αἰσθάνονται καί ἔχουν τήν ἐμπειρία τῆς μεγάλης πνευματικῆς ὠφέλειας ἀπό τίς συμβουλές και παραινέσεις τῶν γερόντων, οἱ ὁποῖοι, φθάνοντας σταδιακά στήν πνευματική τελειότητα, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ γίνονται ὑψηλά πρότυπα εὐσέβειας καί σάν φίλοι τοῦ Θεοῦ, ἤδη ἀπ΄ αὐτή τή ζωή, ἀξιώνονται νά εἶναι γιά ὅλους τούς πιστούς ἀσφαλεῖς ἱκέτες καί πρεσβευτές ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.  Δι’ αὐτῶν οἱ ἄρρωστοι θεραπεύονται, ἐλευθερώνονται οἱ δαιμονισμένοι, ἀποκτοῦν παρηγοριά καί ἐλπίδα σωτηρίας οἱ ἀπεγνωσμένοι καί συγχώρηση οἱ ἁμαρτωλοί.

Τό διακόνημα τῆς καθοδηγήσεως τοῦ λαοῦ ὁ π. Σάββας τό ξεκίνησε τηρώντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τίς ἐντολές τῶν πνευματικῶν του καί μέχρι τίς τελευταῖες μέρες τῆς ζωῆς του μέ αὐταπάρνηση ἐπιτελοῦσε αὐτή τή διακονία.  Τό φωτεινό του παράδειγμα διαλύει καί ἀνασκευάζει πλήρως τήν ψευδῆ ἀντίληψη κάποιον μοσμικῶν περί τῆς ἀδράνειας καί τῆς ματαιοπονίας τῶν μοναχῶν.  Κατά τή γνώμη αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων τό ράσο τό φοροῦν μόνο οἱ ἀπόκληροι τῆς ζωῆς, αὐτοί πού δέ θέλουν νά ἐργασθοῦν, πού δέν νοιάζονται γιά τίποτα.
Ἀντιθέτως, ὁ π. Σάββας, φεύγοντας ἀπό τόν κόσμο, ἀφιερώθηκε πλήρως στήν ὑπηρεσία τοῦ λαοῦ.  Ἡ ζωή του ἦταν στενά συνδεδεμένη μέ τήν ζωή τῶν συνανθρώπων του.  Σχεδόν τή μισή ζωή του πέρασε ἀνάμεσα στόν κόσμο, ἄν καί μέ τήν καρδιά καί τούς εὐλαβεῖς λογισμούς του βρισκόταν ὑπεράνω κάθε κοσμικοῦ.  Μέ προσοχή μελετώντας ὅλα τά γνωστά ἔργα τῶν ἁγίων Πατέρων ὑπό τήν καθοδήγηση τῶν πνευματικῶν του πατέρων καί γνωρίζοντας ἐξ ἰδίας πείρας τήν ἐπιστήμη τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ὄχι μόνο ἀφομοίωσε ὁ ἴδιος, ἀλλά καί στούς ἄλλους διασάφησε τούς κανόνες τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Βλέποντας τή λιθώδη ἀναισθησία πολλῶν ἀνθρώπων, ὁ μπάτουσκα ὑπέφερε γι’ αὐτούς.  Τόν πίκρανε ἡ ἀπομάκρυνσή τους ἀπό τό Θεό καί μέ τή δύναμη τῆς ἀγάπης του προσπαθοῦσε νά ἐμπνεύσει σ’ αὐτούς τή δίψα τῆς σωτηρίας, νά διώξει τήν ἀθυμία καί τήν ἀκηδία, διότι αὐτοί εἶναι οἱ κυριώτεροι ἐχθροί τῆς σωτηρίας μας.
http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/blog-post_8892.html

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα

Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου Λόγοι Α΄ Μέρος Δ΄ Κεφάλαιο 1ο. Η Παιδεία. «Φορτώνουν τα παιδιά με πολλά…»

Λόγοι Α΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 

Μέρος 4ο. Κεφάλαιο 1ο.  Η παιδεία

 

«Φορτώνουν τα παιδιά με πολλά…»

 

 

Βλέπω παιδιά που έχουν τελειώσει όχι μόνο Λύκειο αλλά και Πανεπιστήμιο να γράφουν κάτι γράμματα, να κάνουν κάτι λάθη… Εμείς του Δημοτικού ήμασταν και τέτοια λάθη δεν κάναμε. Και αν είναι φοιτητές της Φιλολογίας ή της Νομικής, κάτι γίνεται. Αν είναι άλλης Σχολής, δεν ξέρουν να γράψουν. Ενώ το Σχολαρχείο παλιά ήταν…

  - Σαν Πανεπιστήμιο, Γέροντα!

  - Εδώ βλέπεις και στο Δημοτικό πόσα μάθαιναν τότε τα παιδιά, πόσο μάλλον στο Σχολαρχείο! Σήμερα τα φορτώνουν ένα σωρό και τα μπερδεύουν. Τα μπουχτίζουν στα γράμματα χωρίς πνευματικό αντιστάθμισμα. Στα σχολεία τα παιδιά πρέπει πρώτα να μαθαίνουν τον φόβο του Θεού. Μικρά παιδιά να πάνε να μάθουν αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά –ενώ Αρχαία να μη μάθουν- μουσική, το ένα, το άλλο… Τι να πρωτομάθουν; Όλο γράμματα και αριθμούς και εκείνα που είναι να μάθουν, για την Πατρίδα τους  κ.λπ., δεν τα μαθαίνουν. Ούτε πατριωτικά τραγούδια ούτε τίποτε.Πιάσε ένα από τα σημερινά παιδιά τώρα και ρώτησέ το: «Σε ποιο νομό είναι το χωριό σου; Πόσο πληθυσμό έχει;» Δεν ξέρει να σου πη. Σου λέει: «Θα πάω στο Πρακτορείο, θα πάρω το λεωφορείο και θα με πάη στο χωριό. Αφού ξέρει ο εισπράκτορας, θα του πω ότι θέλω να πάω στο τάδε χωριό, θα πληρώσω και θα με πάη». Εμείς στο Δημοτικό ξέραμε όλον τον κόσμο απ΄ έξω. Γιατί έπρεπε να ξέρης
απ΄ έξω τις πόλεις όλων των κρατών από πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους και άνω. Μετά έπρεπε να ξέρης τα μεγαλύτερα ποτάμια στο φάρδος και στο μάκρος και τα αμέσως μικρότερα, τα μεγαλύτερα βουνά κ.λπ. –πόσο μάλλον της Ελλάδος! Το έχω δει και σε μεγάλους όχι μόνο σε μικρά παιδιά· φοιτητής να μην ξέρη πόσους κατοίκους έχει η πόλη στην οποία σπουδάζει! Ρώτησα έναν ποιο είναι το μεγαλύτερο βουνό της Ελλάδος, και δεν ήξερε. Ποιο είναι το μεγαλύτερο ποτάμι, τίποτε. Το πιο μικρό, ούτε αυτό. Φοιτητής και να μην ξέρη τίποτε για την Πατρίδα του! Θα΄ ρθουν μετά οι … «φίλοι» μας, οι γείτονες, και θα του πουν: «Αυτή δεν είναι πατρίδα σου· είναι πατρίδα δική μας», και θα τους απαντήση: «Καλά λέτε, έτσι είναι»! Καταλάβατε; Εκεί πάμε! Αν ρωτήσης όμως τα σημερινά παιδιά για το ποδόσφαιρο ή για την τηλεόραση, τα ξέρουν όλα και όλους απ΄ έξω.

Και βλέπεις, ήρθαν παιδιά από την Αλβανία και ήξεραν γράμματα. «Πού τα μάθατε τα γράμματα;» ρωτάς τους Βορειοηπειρώτες. «Στις φυλακές», σου λένε. Εκείνα τις φυλακές τις έκαναν σχολεία. Τα δικά μας τα παιδιά τα σχολεία τα έκαναν φυλακές· κλείστηκαν μόνα τους μέσα με τις καταλήψεις… Τα παιδιά σήμερα, ιδίως στην εφηβική ηλικία, είναι ζαλισμένα· πιο πολύ στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Στο πανεπιστήμιο είναι πιο ώριμα. Εκεί άλλωστε, όποτε θέλουν πηγαίνουν.

Και αντί να λάβουν ορισμένα μέτρα για την παιδεία, κάνουν χειρότερα. Και όλα, βλέπω, τα πνευματικά πως τα αλλοιώνουν. Άκου τώρα προσευχή (3) σε αναγωνστικό του Δημοτικού Σχολείου: «Παναγιά μου, το μωρό σου είναι το πιο όμορφο του κόσμου»! Βρε, τι πάθαμε! Παλιά τι μάθαιναν τα παιδιά στο σχολείο και τώρα τι μαθαίνουν! «Γιδούλα τετραπέρατη, κατσικοστριφτοκέρατη, μάσε τα διαβολάκια σου… να κάνουν κατσικόγαλο, να φάνε τα εγγονάκια σου, τα τρελλοδιαβολάκια σου» (4). Άντε τώρα να μαθαίνουν τέτοια πράγματα μικρά παιδιά! Αλλά το κάνουν για να προβάλουν τον διάβολο, οπότε από την άλλη οι Σατανιστές κάνουν την δουλειά τους. Ο Θεός να βάλη το χέρι Του, γιατί τώρα δεν βοηθιούνται να αλλοιώνωνται τα παιδιά, με την καλή έννοια, αλλά να δαιμονίζωνται.

Και με τις γνώσεις που παίρνουν, δεν μαθαίνουν να δουλεύουν καθόλου το μυαλό, γι΄ αυτό δεν παίρνει στροφές. Αλλά μυαλό που δεν παίρνει στροφές έχει αντάρα μέσα. Αυτοί που έκαναν εφευρέσεις, δούλευαν το μυαλό τους. Βρίσκονταν σε μια ανάγκη, σκέφτονταν πώς θα την ξεπεράσουν. Σήμερα οι περισσότεροι κοιτάζουν τι γράφουν τα βιβλία, τι γράφουν οι σημειώσεις. Σ΄ αυτά παραμένουν· τίποτε παραπάνω και όλο νούμερα και αριθμούς έχουν· αυτή η βίδα στο νούμερο 1, η άλλη στο νούμερο 2, και αν τύχη να πάθη τίποτε καμμιά βίδα και δεν δουλεύη το μηχάνημα, αμέσως: «Να φωνάξουμε τον μηχανικό». Δεν τους κόβει να πάρουν μια λίμα, να ανοίξουν λίγο την τρύπα, για να χωρέση η βίδα, ή να πάρουν λίγο πλαστικό, να τυλίξουν την βίδα, για να σφίξη, αλλά αμέσως: «Να φωνάξουμε τον μηχανικό», λένε. Τι να πω; Και οι τηλεοράσεις και τα άλλα μέσα έχουν αποβλακώσει σήμερα τον άνθρωπο. Και έξυπνοι άνθρωποι γίνονται τελικά κασσέττες. Θέλω να τονίσω δηλαδή πως ο άνθρωπος πρέπει να δουλεύη το μυαλό. Όλη η βάση εκεί είναι. γιατί, αν δεν δουλεύη το μυαλό, μαθαίνει, ας υποθέσουμε, τώρα αυτό, θα μπερδευθή ύστερα στο άλλο. Γι΄ αυτό σκοπός είναι να γεννάη το μυαλό του, να βρίσκη λύσεις. Αν δεν γεννάη, τότε είναι υπανάπτυκτο.


3) Ανθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, Ο.Ε.Δ.Β., μέρος Β΄, σ. 156.
4) Η γλώσσα μου, για τη Β΄ Δημοτικού, Ο.Ε.Δ.Β., μέρος Γ΄, σ. 11.

συνεχίζεται ...

Επόμενο : Μέρος Δ΄ Κεφάλαιο 1ο.  Η Εκκλησία στην εποχή μας.  Η παιδεία.  «Το έργο του δασκάλου είναι ιερό»

http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/1_04.html

ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ. Τιμητική διάκριση στον επίσκοπο Αρτέμιο. Επείγουσα και άνευ όρων επιστροφή του ζητούν με υπογραφές οι κάτοικοι του Κοσσόβου

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΡΤΕΜΙΟ

Επείγουσα και άνευ όρων επιστροφή ζητούν με υπογραφές οι κάτοικοι του Κοσσόβου

Στίς 24 Ἰουνίου 2010, στά πλαίσια τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ ἁγίου Πρίγκηπα Λαζάρου, στή Γκρατσάνιτσα, ὅπως κάθε χρόνο διοργανώθηκε ποιητικός διαγωνισμός πρός τιμήν καί εἰς ἀνάμνησιν τῶν πεσόντων στή Μάχη τοῦ Κοσόβου τό 1389, πού ἀποτελεῖ τήν κατεξοχήν σερβική ἐθνική ἑορτή.

Τό βραβεῖο τοῦ διαγωνισμοῦ αὐτοῦ ἀπονεμήθηκε ἀπό τόν Dragisa Bojović, πρόεδρο τῆς τριμελοῦς κριτικῆς ἐπιτροπῆς καί τοῦ Προγράμματος τοῦ Συμβουλίου τῆς τελετῆς Vidovdan, στόν (ἀπόντα) Ἐπίσκοπο Ἀρτέμιο, πού βιαίως ἀπεμακρύνθη ἐκ τῆς Ἐπισκοπῆς Ράσκας καί Πριζρένης.

Ἡ εἴδηση μεταδόθηκε ἀκαριαία ἀπό σερβικά καί διεθνῆ μέσα ἐνημέρωσης (ὅπως τό πρακτορεῖο εἰδήσεων Tanjug, www.danas.rs & www.vesti-online.com).

Τό γεγονός αὐτό ἀποτέλεσε ἀφορμή πανηγυρισμῶν γιά τούς παραδοσιακούς πιστούς ἀλλά καί τούς Σέρβους πού ἀγαποῦν τήν Πατρίδα τους καί ἔδωσε τό ἔναυσμα γιά τή συλλογή ὑπογραφῶν ἐκ μέρους τοῦ Σερβικοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Κοσσόβου καί Μετοχίων καί τοῦ Σερβικοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Βορείου Κοσσόβου.

Δι᾿ αὐτῶν τῶν ὑπογραφῶν ζητεῖται ἡ «ἐπείγουσα καί ἄνευ ὅρων ἐπιστροφή τοῦ συνταξιούχου Ἐπισκόπου Ράσκας καί Πριζρένης Ἀρτεμίου σέ ἕνα ἀπό τά μοναστήρια τοῦ Κοσσυφοπεδίου».

Γιά τούς φιλοδυτικούς καί φιλοπαπικούς ὅμως ὅλα τά παραπάνω ἀπετέλεσαν «πέτρα σκανδάλου», διότι ἄρχισαν νά ἀντιλαμβάνονται ὅτι δέν τελειώνει εὔκολα τό «πρόβλημα Ἀρτέμιος».

Ἔτσι, μετά ἀπό διάστημα δύο ἡμερῶν, στίς 26 Ἰουνίου, κατόπιν ἀπειλῶν καί ἀσφυκτικῶν πιέσεων τοῦ Ὑπουργοῦ Θρησκευμάτων καί τοῦ Ὑπουργοῦ Πολιτισμοῦ τῆς Σερβίας, ἀλλά καί κατόπιν ἐκφράσεως τῆς δυσφορίας τοῦ Πατριάρχου Εἰρηναίου, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐπιτροπῆς δήλωσε ὅτι ἐσφαλμένως ἀνακοινώθηκε ἀπό τά ΜΜΕ ὅτι τό βραβεῖο ἀπονέμεται στόν Ἐπίσκοπο Ἀρτέμιο, χωρίς ὡστόσο νά δικαιολογεῖ τήν ἀλλαγή τῆς στάσης τῆς Ἐπιτροπῆς…

Ὅμως ὁ σερβικός λαός, ἀπτόητος καί ἀκαταπόνητος, καί μετά ἀπό αὐτήν τήν κατάφωρη ἀδικία εἰς βάρος τοῦ πατέρα τους Ἀρτεμίου, ἔδωσε βροντερό παρών τήν Κυριακή 27-6-2010 στή Μονή τοῦ Σισάτσοβατς, ὅπου λειτούργησε γιά πρώτη φορά ὁ ἐξόριστος Ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος.

Πλήθη πιστῶν ἀπό ὅλη τή Σερβία καί τό Κοσυφοπέδιο, καθώς καί πολλοί διωκόμενοι μοναχοί καί μονάζουσες ἀπό τήν Ἐπαρχία Ράσκας καί Πριζρένης συγκεντρώθηκαν γιά νά λατρεύσουν τόν Θεό καί νά Τόν παρακαλέσουν νά λυτρώσει τή Σερβία καί ἰδιαιτέρως τό Κόσοβο ἀπό τήν λυσσαλέα θρησκευτική καί πολιτική δίωξη πού ἐξαπολύθηκε ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας καί μερίδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας (Ἀθανάσιος Γιέφτιτς, Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς, Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς κ.ἄ.) ἐναντίον τοῦ Ἀρτεμίου, τῶν συνεργατῶν του καί τῶν Μοναχῶν τοῦ Κοσόβου.

Ἐντυπωσιακό ἦταν τό γεγονός ὅτι ὑπῆρχε διάχυτη κατάνυξη σέ ὅλους τούς πιστούς καί ἄφθονα δάκρυα ἔρρεαν ἀπό τά μάτια τους.

Εἶναι λοιπόν ἠλίου φαεινότερον ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος ἔχει καθιερωθεῖ στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καί τιμᾶται ὡς ἀληθινός ποιμένας.

Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τόν ἀντίκτυπο πού ἔχει στή ζωή τῶν μοναχῶν τοῦ Κοσόβου ἡ ἄδικη ἀπομάκρυνσή του.

Οἱ μοναχοί, μαρτυροῦν μέ τήν ζωή καί τήν αὐταπάρνησή τους τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.

Γι᾽ αὐτό ἀνέκαθεν σέ ἐποχές αἱρέσεων (ὅπως π.χ. κατά τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας) ὁ πιστός λαός τούς ἐμπιστευόταν περισσότερο.

Ἡ συνείδησή τους ἀποτελεῖ καί τήν βαθύτερη συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτήν τή στιγμή περισσότεροι ἀπό τούς μισούς μοναχούς καί μοναχές τοῦ Κοσόβου, ὑπό καθεστώς διωγμοῦ, ἔχουν ἐγκαταλείψει τά Μοναστήρια τους, ἐπειδή ἀκριβῶς δέν ἀποδέχονται τήν ἄδικη καί ἀντικανονική ἀπόφαση τῆς Συνόδου γιά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Ἀρτεμίου, τήν ἐπιβολή τῶν δύο Τοποτηρητῶν καί τήν ἐπιβολή ὅσων ἄλλων δεινῶν διαισθάνονται ὅτι θά ἐπακολουθήσουν…

Κάποιοι μάλιστα ἀντιμετωπίζουν καί διώξεις διαφορετικῶν μορφῶν, ὅπως oἱ Ἡγούμενοι Νικόλαος τῆς Μονῆς Μαύρου Ποταμοῦ (Crna Reka) καί Βενέδικτος τῆς Μονῆς τῶν Ἀρχαγγέλων πού ἀντιμετωπίζουν τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως, μέ πλούσια κατασκευασμένο κατηγορητήριο (ἀντικανονικές ἐνέργειες, οἰκονομικές ἀτασθαλίες, ἀνυπακοή κλπ).

Τέλος νά σημειωθεῖ ὅτι καί ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Μπάνισκα Συμεών Βιλόφσκι, ὁ στενότερος συνεργάτης τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου, ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού τόν στήριξε στίς θεολογικές ἀντιπαραθέσεις του μέ μερίδα Ἱεραρχῶν τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἐκεῖνος πού ἀγωνίστηκε ἀντάξια δίπλα του ὑπέρ τῶν ἐθνικῶν δικαίων τῆς Σερβίας στό Κόσοβο, δέχθηκε ἕως τώρα τά περισσότερα πυρά.

Αὐτή τή στιγμή βρίσκεται κρατούμενος σέ ἑλληνικές φυλακές, κατηγορούμενος μέ ἀνυπόστατες κατηγορίες, καί κινδυνεύει, σέ περίπτωση πού οἱ ἑλληνικές ἀρχές ἐνδώσουν στίς ἄδικες ἀπαιτήσεις τῶν ἀντιστοίχων σερβικῶν γιά ἔκδοση στή Σερβία, νά καταδικαστεῖ σέ κάθειρξη πολλῶν ἐτῶν, ἀφοῦ, ὅπως δείχνουν τά πράγματα, δέν πρόκειται νά τύχει δίκαιης δίκης στήν Πατρίδα του (βλέπε ἀπολογία Συμεών Βιλόφκσι, www.romfea.gr).

Εὐχόμαστε στόν λαοφιλή καί ὁμολογητή Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο, τόν προδομένο σερβικό λαό τοῦ Κοσυφοπεδίου, τούς ἐξόριστους μοναχούς καί μοναχές, καλή ὑπομονή στόν Γολγοθᾶ πού βιώνουν.

Οἱ προσευχές μας εἶναι πάντοτε κοντά τους. Καλή Ἀνάσταση.

Aπό την εφημεριδα της Θρακης «ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ»

Από:augoustinos-kantiotis.gr/

 http://aktines.blogspot.com/