Ἡ ἀδιάκριτη ὑπακοή

Βίος καί πολιτεία

τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ Καυσοκαλύβη

(3ο Μέρος)

Ἀπό τό βιβλίο «Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης»

Ἡ ἀδιάκριτη ὑπακοή

Σύντομα ὁ Μανουήλ πῆρε τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆμα καί ὀνομάστηκε Μάξιμος. Καθώς εἶχε ἀπό πρίν μάθει νά ζεῖ ὡς μοναχός, δέν δυσκολεύτηκε νά προσαρμοστεῖ στίς ἀπαιτήσεις καί τίς συνθῆκες τῆς νέας του ζωῆς.

Ἡ ὑπακοή του στό γέροντα Μάρκο ἦταν ἀδιάκριττη. Ἡ ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ του ὁλοκληρωτική. Ἡ ἐκκοπή τοῦ θελήματός του συνεχής... Τό λογισμό του τόν θεωροῦσε πλάνο. Τίς συμβουλές καί ἐντολές τοῦ γέροντά του τίς δεχόταν σάν ἀπό τό στόμα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Δέν ἤξερε τί θά πεῖ ἀντιλογία, προπέτεια, παρρησία...

Ὅλοι οἱ πατέρες στήν ἔρημο ἀγαποῦσαν καί θαύμαζαν ἐκεῖνο τόν τέλειο ὑποτακτικό, τόν γενναῖο στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ, τόν ἀθλητή τοῦ πνεύματος, πού συγκέντρωνε ὅλα τά γνωρίσματα τοῦ γνήσιου μοναχοῦ.

Ἀπό πολύ νωρίς ὁ μακάριος Μάξιμος ἐπιδόθηκε στούς πρακτικούς ἀσκητικούς ἀγῶνες – τή νηστεία, τήν ἀγρυπνία, τή χαμαικοιτία, τή σκληραγωγία. Καταφρονοῦσε ὅλα τά μάταια, ἀκόμα καί τό σῶμα του, «ὑπωπιάζων αὐτό καί δουλαγωγῶν», ἀπό φόβο «μήπως ἀδόκιμος γένηται» ἀπέναντι στόν Κύριο.

Ὁ γέροντάς του τόν ἀγαποῦσε καί τόν καμάρωνε, ἀλλά δέν τό ἔδειχνε, γιά νά μήν τοῦ ἀφαιρέσει τό θησαυρό τῆς ταπεινοφροσύνης. Ἀντίθετα μάλιστα, τόν περιγελοῦσε καί τόν ἐξευτέλιζε σέ κάθε εὐκαιρία. Τόν γελοιοποιοῦσε καί τόν ρεζίλευε μπροστά στούς ἄλλους, χλευάζοντας τήν ἄλογη, τάχα, ἀσκητικότητά του, μέ τήν ὑπερβολική καί συνεχή ἑκούσια κακοπάθεια.

Σάν ποιμένας σοφός ὁ γέροντας Μάρκος, ἄλλοτε τοῦ ἄναβε τό ζῆλο γιά τήν ἄσκηση, λέγοντας:

• Βίαζε, Μάξιμε, τόν ἑαυτό σου. Τράβα μπροστά. Μή λυπᾶσαι τό σῶμα σου. Μήν κάνεις καμιά παραχώρηση στόν ἐχθρό. Δῶσε ὅλες σου τίς δυνάμεις στόν ἀσκητικό ἀγῶνα.

Ἄλλοτε πάλι, τόν συγκρατοῦσε μέ σύνεση καί διάκριση ἀπό τίς ὑπερβολές:

• Μή, παιδί μου, μήν τό παρακάνεις. Διάκριση θέλει ὁ ἀσκητικός ἀγώνας. Νά ἔχεις ζῆλο, ἀλλά μέ ἐπίγνωση. Μήν ξεχνᾶς ὅτι κι ὁ διάβολος ἔρχεται πολλές φορές «ἐκ δεξιῶν» καί μᾶς παρακινεῖ σέ ὑπερβολική κακοπάθεια, γιά νά μᾶς θανατώσει ἤ νά μᾶς ρίξει στήν κενοδοξία. Ὄχι σωματοκτόνοι, ἀλλά παθοκτόνοι νά γίνουμε.

Κι’ ὁ Μάξιμος ἔσκυβε τό κεφάλι κι ἔκανε ὑπακοή στόν πνευματικό του πατέρα, παρόλο τόν πόθο του γι᾿ ἀγῶνα καί ἀνάβαση, πού σάν φωτιά κατάκαιγε τήν καρδιά του. Γνώριζε ὅτι «βία καί συνεχεῖς ὀδύνες χρειάζονται, ὅσοι ἐπιχειροῦν ν᾿ ἀνεβοῦν στόν οὐρανό μέ τό σῶμα τους, καί μάλιστα στίς ἀρχές τῆς μοναχικῆς ζωῆς». Ἀλλά ἤξερε ἐπίσης ὅτι τό θεμέλιο καί ἡ οὐσία, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, τό ἄλφα καί τό ὠμέγα τῆς μοναχικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὑπακοή, χωρίς τήν ὁποία «κανείς μοναχός δέν θά δεῖ τόν Κύριο»! (Κλῖμαξ).

Γιά ὅλ᾿ αὐτά ἔκανε ὅ,τι κάθε φορά τοῦ ἔλεγε ὁ γέροντάς του, ἀποθέτοντας μέ ἁπλότητα καί ἐμπιστοσύνη τή δική του κρίση στήν πλούσια διάκριση ἐκείνου.

συνεχίζεται…

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com